Alle inzendingen over flinterdun

jij bent vlijmscherp op de snede toch dartel je in de karteltjes van het uiteinde fileert flinterdun langs ongeschreven lijnen waar pijnen intens voelbaar zijn jouw lemmet schittert in het speels hanteren een stuk trancheren gaat je gemakkelijk af jij ligt als gegoten in mijn warme hand opent pas in snijden als lijden uitgesloten…

Het is bijna de droomstilte die je woordgebarend hebt gebracht met dat tasten van dageraad de vroege dauw, een lenteochtend het is al bijna die avond en dat afscheid in de kou hoor de diepe adem in jouw woord fluisteren de maanschemer scheel flinterdun door de emoties een schat in jouw sterke handen die woorden stileren als niet te…

Ik zweef in alle oprechtheid op mijn doel van de waarheid af geen verlangen en geen spijt om datgene wat ik jou ooit gaf De eerlijkheid was in zwaar weer mistig en stormachtig tegelijk buien van leugens gingen tekeer depressief in een donker hemelrijk Met heldere woorden klaart het op flinterdun maar met integriteit het leven waar ik nu…

Geoogst van goudgeel graan, Gehaald van land bezaaid Met menselijk mededogen, Bemest met onvoorwaardelijke Liefde voor land en plant; Basis voor het allerfijnste deeg, Met vaardige hand flinterdun gekneed Voor de ontelbare laagjes In 's lands lekkerste croissant Die hier onweerstaanbaar Voor je op tafel ligt, Korrel met een hart…

Flinterdun in foelie broos breekbaar Jij graag, ik gedwongen naar het altaar Geboeid zonder liefde ongemeend Jong maagdelijk van wijsheid gespeend Verblind rood gesluierd geheel compleet Het jawoord gegeven ik had geen weet Mijn nachtmerrie kwam al snel uit Ik was een jonge gelegenheidsbruid Willoos had ik mij te onderwerpen Mijn gesmoorde…

In het zilt van jouw ogen spiegel ik mijn zalig ziel en zie ogenschijnlijk onbewogen je prachtgelaat waar ik voor viel Jouw blik verworden tot breekbaar glas ontmoet de mijne halverwege flinterdun en ik zie alras, je ogen loken en daarentegen, sper ik de mijne werkelijk wijd mijn adem stokt en stokt en stokt omdat ik volkomen onvoorbereid…

hoe kwetsbaar blijken oude wonden bedrieglijk beschut door flinterdun vel dat bij de eerste messteek scheurt bloedt en ettert jaren heling en herstel slechts een handvol woorden en de twijfel groeit en smaadt wat is waar en wat is leugen monddood wachten tot het gaat vechten tegen dode dromen schimmen uit voorbije tijd langs de letsels…

de lijn waarover hij balanceert voelt flinterdun geconcentreerd zet hij stapje voor stapje armen wijd gespreid blik gericht op de toekomst die zienderogen wordt geschilderd met grote kwasten voor het hemels blauw dat dik wordt opgezet hier en daar een verdwaalde wolk tot penselen het doek detailleren contouren verfijnen al dat denkbaar…

bordeaux velours ‘k Zie zwart glanzend lak het klavier bespelend met gemak In haar linkerkamer mag ik slenteren langs toetsen, zwart en wit rustende, liggend en in zit in haar rechterboezem trek ik mijn knieën op wil blijven drijven en zinken sonates van Bach horen klinken in haar linkerboezem fladderen vleugels van vlinders een flinterdun…

De kans om in je leven intrinsiek te veranderen is flinterdun Maar heb je zelfs met afgekloven nageltjes een strohalmpje vast: bijt dan door zet dan door zet alles opzij wis het verhinderen negeer het hinderen Voel je als herboren met de ervaring van een leven en wellicht zelf eerdere levens leef je, jouw nog gegeven leven zo dicht…

Klaar voor hoogtij en onbescheidenheid De nacht geslonken tot een slanke maansikkel transparant cellofaan waarin ik de uren wikkel Zo ijl en flinterdun de overgangen de laatste stralen kussen al het schemerlicht van de volgende morgen en het verse vergezicht het duister is te kort voor hartstocht en verlangen De zomernacht waarin de dag…

naam noemt, roemt, verrast, met mededogen Haar hoopt tot ooit weer groter pracht Ik zag haar pas verscholen in de nacht Ik ken haar, maar herken haar amper: Een haar, haast niets, een sikkel, schamper Als een achteloze schildersstreek Ik veeg mijn tranen uit mijn ogen Slik bewogen alles weg dat mij zo speet En vat weer moed: de maan is Flinterdun…

boos op de vrouw want het is zij, die niet meebeweegt tot een minimale vertegenwoordiging van de vrouw in de eerste en de tweede kamer en het bedrijfsleven in de maatschappelijk, politieke, zakelijke vertegenwoordiging is er een glazen plafond, maar dat is bedacht door mannen want wie goed kijkt als vrouw, als mens ziet dat het plafond flinterdun…

zie glazen bellen in felle kleuren met glitter glans en verse geuren tussen dennen dans wat katoen gepluis het sneeuwt er thuis een kinderwens in flinterdun glas flits, fliksem flonker lichten aan en uit pinken in de donkerste nacht als de nachtwacht galmt met glazen dronken stemmen 't papier geritsel met scheuren frutsel en flits…

In de ruimte koud en inktzwart zien ruimtereizigers in spotlight van de zon de blauwe planeet- dat in stilte met de schoonheid van ‘n aards paradijs schijnbaar gewichtloos in oneindigheid zweeft Kwetsbaar flinterdun de schild tegen een gewelddadig ruim de beschermer van aards leven- paradoxaal gloort dan de hoop dat inzicht van leiders…

Je dochter kan dat eigenlijk niet aan, zo ijl, zo flinterdun haar jurk. Je bent haar vader maar kunt kijken als een man. Waar eindigen haar poten? Hoge zomen vangen wind, de zomer raakt nu op zijn bangst. Ze fladdert weg, je kijkt haar na zoals de vriend die laatst iets ongelukkigs zei toen zij op haar fiets passeerde.…

Als een ware tijger sloop ik rond in dampende café's, op zoek naar erotisch genot met losbandige deernen, wat ik spaarzaam vond, slechts een stijve tepel onder een flinterdun bloesje, maar genoeg voor mij als arme bedelaar, die in kroegen geen tijgerin vond.…

De ziel van het aquarelleren is doorzichtig, waterig en flinterdun. Fijne streepjes met effect, dat is pas fun! Nettie houdt ervan de verf te minimaliseren. Haar schilderijen wenkten in de Wijer bij de gracht. In een Spaans gehuchtje dreigt een "Onweer"; grauwheid overvalt verblindend blanco, zonder omkeer.…

De last sleept over eb modder en slip bedekte blootgelegde schuur en vuur vonkstenen Onomstreden onheilspellend krassend over de pas gestopte tot flinterdun vloeipapier versleten aangevreten schimmelpanelen Het zand tussen de aangeslagen stukgebeten pijpsteel tanden wrijft langs de ontblote zenuw einden teneinde de herinnering van heel…

De herfstdag sterft en vlijt zich asgrauw omwonden door nevelige wolken neer de maan bleekt stil door de atmosfeer als ‘n troebel oog befloerst met dauw flinterdun verliest het duister haar git als sluier zich mengt met zwemen van licht volle flarden breken, ontvluchten ijlings zicht langs gevlochten takjes, nesten rijpen wit wellende…

De tjalken zijn in winterslaap gegaan, de lucht is grijs en flinterdun gedekt. Doelloos wijst hun vaan de winden aan, terwijl zij wachten tot de zomer hen weer wekt. Dan halen zij met frisse moed het anker op en gaan met mensenvracht en proviand geladen weer vrolijk spelevaren op het ruime sop.…

zie ik liefde in je ogen als tranen beter weten voel ik warmte indien schaduw rimpels kleurt voel ik je diepe bestaan wanneer woorden worden gemeten en vertrouwen flinterdun geurt ben ik doof als jij je adem tot me richt hoor ik dan een echo die ik mezelf in ongeschreven geluiden alsmaar toedicht ik hou van schoonheid die verwondering…

De opmaat van het verse jaar bespant de grond met flinterdun wit vilt. De lucht kneedt winterharde wolken, dicht beplant. Een toverhazelaar pakt uit. Berucht bericht van kale klauwen waar als vaan een gele sjerp in hangt. Zo schel als goud van ver. Van dichtbij zie je sterren staan, van bloemblad, warm gekruld. Het hout blijft koud.…

De zon snijdt lichte vlakjes flinterdun tapijt voor het feest, een optocht van kardinalen en zegelbewaarders in hun statie. Riemen haken even in het water met geluiden die kort uitglijden, zo snel aan de haal gaan met een verleden. Ook wat nog komt is gelijkmatig op de heldere rimpeling in een lichte doezelig verzoend met eeuwig.…

Het was de kunst om de Kingetjes flinterdun op je tong uiteen te laten smelten. Of als ze heel scherp waren met de rand in je tong te drukken als een masochistische sensatie.…

de polsjes ragfijn een klein dametje zo licht en zo teer ik kijk met bewondering op haar neer: Het is een meisje Haar beentjes trappen wat in de lucht alsof ze aan ’t voetballen slaat nou als dat in ’t doel komt te staan is 't de club die met de eer aan de haal gaat: Want ’t is een meisje Haartjes flinterdun, krullend in de nek de wereld…

Vanuit de kant waar de mens opzij gelegd wordt waar het licht liggen is flinterdun geplooid het oor hangend aan het firmanent van het plat, het oog weerkaatst het schouwtoneel al dat glinstert ligbankgewijs het flikkert allemaal binnenkamers tot in de donkere krochten van mijn schedel waar de inspiratieloosheid heerst de mens zittend van…

Het licht in jouw ogen daar keek ik graag in elke dag was voor mij een nieuw begin Ik voel de schaduw van jou liefde overal waar ik ga en sta om mij heen flinterdun ben je ergens nog ik kan nu beter in het donker verblijven door de rust en kalmte die ik voelde toen jouw dood het warme bloed in mijn bekoelde…

Je handen flinterdun, heel breekbaar de nagels glanzen gelig, breken weg.. als kind was ik uitbundig gelukkig met lede ogen aanzie ik wel betekenis - vader..…