Alle inzendingen over forel OR stroom OR vangen

Ik wil je vangen in een woord zacht uitgesproken, je warm wegbergen in de palm van mijn hand en mijn vingers voorzichtig om je sluiten zoals een kind een vogeleitje.…

hou me even nog heel even hou me nog heel even vast laat me zweven nog even zweven laat me zweven op de tast draag me lichter nog even lichter draag me lichter dan geen één voel me dichter nog even dichter voel me dichter dan voorheen…

ik ruk me los van de regels loop tegen de wind aan ik beweeg dans met de taal blaas adem in mijn woorden vang jij ze in de bomen de zee of in je wapperende haren zetten zij je hart in beweging?…

zwiepende haren de man holt achter zijn afgewaaide hoed aan de honden blaffen en rennen tegen de wind de rok van de vrouw wappert horizontaal het kind kijkt in de verte maar komt niet vooruit de schilder legt waaiend Holland in verf vast jij hangt lachend met wijde armen in de wind je schreeuwt: vandaag vang…

diep helder zo intens en hemels blauw behorend tot de val die ze voor me schiep mysterieuze zwoele warmte helder klare koele kou zwevend boven een eindeloze zee grijzer dan de meest grijze meeuw en ik zweef in gedachten met je mee groener dan de eindeloze weiden wie kan zoiets fraais vermijden in ieder geval niet ik kijk me aan vang…

ik probeer de wereld te vangen in woorden probeer een hemel te beschrijven het liefst als het kon in akkoorden ook jou probeer ik met fraaie teksten te vangen in te lijven maar je laat je oren er niet naar hangen mijn woorden zijn te zwak glijden overal wel naar toe hoe ik mijn best ook doe ze omzeilden hem niet - verdwijnen in dat wak…

het licht is langzaamaan de volle kleur gaan dragen vloeit trager uit in bezwangerd zijn met vrucht en rijpend fruit streelt met warme hand het graan tot goud na lange zomerdagen speelt transparant met wind in koele tint als de forel weer springt tijd ontlaadt het licht en klaart in strakkend blauw de eerste komst van ijle kou…

Wat anders rest er nog dan van lieverlee te wijken naar een ingegraven verlangen, en maar weer met alle stromen mee een vrije vlucht in de kooi aan te vangen.…

Wat brengt de lente anders dan opnieuw een groot verlangen, mijn ziel die ik in beelden wil vangen maar die ontglipt aan taal en teken. Alle stromen spreken van kalmte en van zaligheid, alleen mijn ziel heeft nog steeds niet haar vleugels uitgespreid.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Nog houdt de omheining, als weleer – een hoge muur – de hoven dicht. De middag groent in schemer neer: een loof-getemperd bovenlicht. Dezelfde mooi-gebogen dreef koel, zwijgend, als een kerkenbeuk. Mijn tuinbank – of ze wachten bleef verscholen onder rode beuk. De merel, in de koepelkroon, fluit bij deze avond als van oud? Weer schakelt…

Gelijk Gij niet gezegd hebt, toen Ge zocht mijn ziel, verloren schaap, in bitter lijden - een lijden met U groeiend door de tijden, en dat zich, slinger-rank van doornen, vlocht rondom uw huivre leden, tot het mocht als dolken-kroon u door de slapen snijden: ‘genoeg! ik deed genoeg u te bevrijden!’ - maar lijdend gaaft uw laatsten ademtocht…

Hap in regenboog beekforel waant zich even wereldkampioen…

Hap in regenboog beekforel waant zich even wereldkampioen…

Niets valt nog te verlangen dan dat de wilg zal vangen de laatste schilfers licht. -------------------------------------- uit: 'Tussenspel op mondharp', 1987.…

De wereld is dezelfde; overal De blauwe hemel en de grauwe steden, Drijvende wolken en, daar vér beneden De velden en de mensen; morgen zal Deze aarde mij niet anders zijn dan heden En dan zij gisteren was; en zonder tal, Trekken bij zonneschijn, bij regenval De dagen verder, als zij altijd deden. Alleen, lief, waar wij vluchtige uren…

Fuiken vol forel en baars waarop reigers zich verlusten maar waarnaast twee schepers rusten beopdracht door de molenaars. Weegbree die van d’oevers kraagt wuift zacht in de avondbries waarrond een hommel talmend kiest en de kwikstaart muggen jaagt.…

je leven werd een kabbelende stroom die kalm meandert tussen zomerkaden de schepen ogen traag en zwaar beladen doch voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang…

Verslaafd aan de zee in al haar facetten wenkt en roept zij lachend met haar golven Wateraders zuigen wreed tijgen aan gevoel verzuipen verstand aanzwellend denken verdrinkt Misselijkmakend metershoge golven maken zwemmen onmogelijk hogere levensstromen verliezen deze ongelijke strijd Het vechten moe geef ik mij over aan de stroom…

Een elektrische schok vanaf het moment dat ik in jouw ogen keek als een spagaat uit de coulissen gesprongen pulseert een wisselstroom door mijn lijf ik wist het meteen deze lading raak ik nooit meer kwijt onder hoogspanning loop ik met jou in mijn hoofd deze maalstroom laat sterren stralen aan het firmament…

Als we de stroom van het leven hebben aanvaard laten we de behoefte los om controle te houden…

ik de bron jij de monding en tussen ons de stroom…

als ik doorstroom uit mijn geldstroom kom ik als ik instroom of uitstroom in een maalstroom van wisselstroom want geloof het of niet maar nachtstroom is nu duurder dan dagstroom…

je glipt me door de vingers zoals een sterke stroom ontsnappen wil bij elke bocht of waterkant en nergens is een dam het laatste beeld van jou verdwijnt vloeit uit de palmen van mijn handen drijft weg naar onbereikbaarheid de richting keert zich van me af nog even kijk ik om en zoek de bron waaruit de onderstroom geboren is ik volg het…

Afhankelijkheid is een naar gebeuren, hoe je het ook bekijkt, nou hebben ze in Nieuwegein geen stroom, wat een malligheid, nou rijden er wel treinen, daar is geen malheur maar de Gein mensen, kunnen niet buiten de deur, want de bliksem heeft huisgehouden en niet zo’n beetje ook, een weekend zonder stroom, heel Nieuwegein is van…

Het water stroomt Ook al lijkt het Af en toe stil Te staan, ingeklemd Tussen modderhopen Die de stroom Zo op het oog, Tot dood, rottend Water lijken Te reduceren, Maar elke seconde Die je verliest Aan het stilstaan Bij de stroom Die zo op het oog In haar leven Geblokkeerd wordt Zie je niet dat bijna Onzichtbaar de…

Alles stroomt altijd omlaag water, mest en modder. Alleen de laatste wel wat traag. Ook dan eindigt elke klodder, meanderend en gestaag komend van de hoogste top, in de sedimentaire laag uiteindelijk ergens onderop.…

zó snel gaan soms de woorden die ik zou willen vangen als we met meerderen samen zijn klanken een enkel woord waar is de zin nu gebleven ik grijp hier en daar plak het aan elkaar voeg er wat bij en er ontstaat iets wat er op lijkt de woorden ze blijven stromen ik zie ze vóór me verdwijnen naar een plaats waar ik nog niet ben en zo…