Alle inzendingen over freek de jonge

Altijd daar, altijd daar geweest. Mee gehuild, mee gefeest. Liefde en verdriet gekend. Hou van hem, van ieder moment. Weg moest hij toen. Het nodige werk doen. Missen deed ik hem zeer. Keer op keer. Maanden gaan voorbij. Hij is altijd bij mij. Hij is mijn vlees en bloed. Hopelijk gaat alles goed. Die mooie dag. Dag vol zon. Ik weet…

Niets is er. Er is niemand. Zelfs geen leegte. Zelfs geen iets. Er is niets. Toen vroeg ze mij: Is er iets? Ik zei ja: Er is niets.…

Nooit gehoord, nooit gezien. Nooit gevoelt, geproefd misschien. Nooit gehad, nooit gekregen. Nooit ervaren, wel gemerkt daarentegen. Nooit samen, nooit alleen. Nooit gelijk, maar oneven één.…

Zo groen als gras, zo fris als de noordenwind, zo warm als de zomerzon, zo zwart als de nacht, zo schuw als een das, zo eng als een schrikbewind, zo nat als een waterbron, zo sterk als een ongeremde kracht. Zo ben jij.…

De wijze man zei: Jongen, kijk vooruit. Doe je ogen dicht en kijk vooruit……

Als een druppel valt op het naakte blad, zie ik de warmte in jou, die ik ooit vergat. Je ziel spreekt tot de mijne, laat alle dorre vlaktes verdwijnen. Jij laat mij zien wie ik werkelijk ben en was, niet duister en alleen, maar vol licht en voltallig als het groene gras. Je bent als de aarde, vol groei en leven. Je bent als het water, groots…

Zoals jij naar me lacht, zo puur en onverwacht. Het licht dat valt op je gezicht, klinkt als een warm gedicht. De lokken haar langs je wang, zo natuurlijk, zo pur sang. Puur, ben jij. Geen dag zonder jou in mijn hoofd, ik voel me constant licht verdoofd. Je foto op mijn netvlies gebrand, na een heerlijk gesprek meer verwant. Jij bent puur, heerlijk…

Deze jongen van vlees en bloed, van gedachten en gevoel. Eenzaam is hij nog immer en altijd. Hij is hierin belandt, te vechten voor een gezamenlijk doel. Samen met zijn kameraden in de dodelijke strijd. Nu lijkt alles voorbij. De regen begint. Hij lift zijn hoofd en legt zijn geweer opzij. Deze jongen, deze soldaat… nog maar een kind.…

Het leven is als een glazen bol. Vele aangezichten, soms leeg en soms vol. De bol kan draaien om zijn as, brengt nieuwe ideeën, maar ontloopt geen kras. Zou het niet fijn zijn als de bol ook rollen mag? Zeg tegen het één hallo, tegen het ander gedag. Nieuwe plekken en nieuwe gezichten. Nieuwe gevoelens en nieuwe lichten. Vul de bol en…

In de bittere kou verbonden, allemaal samen in deze tijd. Ijspegels aan onze neuzen en voeten van steen. Waar moet het met deze oorlog heen? Liefdes en geliefden, die zijn we allemaal kwijt. Ik verbijt me keer op keer. Ik verbijt me. Iedere keer weer. Om een zichtbare ademtocht te vermijden stop ik sneeuw in mijn mond. Niemand die het zien…

Ik kijk naar de toppen van de bomen, mijn bloed gaat er sneller van stromen. Ik ga er van denken en dromen, Ik had hier eerder moeten komen. Het warme aangezicht van dit volle bos. De bodem begroeit met een dikke laag mos. Hé kijk daar! Een vos! Hier groeien zelfs druiven, vol aan een tros. Wat voel ik me hier klein. Alles zo immens,…

Als de maan en de sterren evenredig staan. Kijk ik je in je diepblauwe ogen aan. De twinkeling die ik zie. Is complexer dan astronomie. Kleine sterren, goed verspreid. In jouw diepblauwe ogen, die ik niet vermijd. Ik ga op zoek naar de maan. Die ik goed zie als je dicht bij me komt staan. Het oneindige licht, voor eenieder een streven.…

In de grote zeeën staat zij trots. Hard en vast als een rots. De golven vreten haar aan. Maar zij blijft volhoudend staan. Koude en wind tergen haar lijf. Maar zij trotseert beiden stijf. Meeuwen bekladden haar dak. Zij blijft sterk en op haar gemak. De grote zeeën spreken tot haar. Ze zeggen: “Je loopt gevaar”. Vol hooghartigheid en moed…

Geen zinnen komen door. Geen woorden heb ik ervoor. Zinnen maken die mensen raken. Woorden die ik schreeuwen kan van de daken. Leeg is het hier. Geen lol, geen vertier. Leegte door de stilte die ik voel. Geen vertier door het ontbreken van een doel. Ik doel op woorden. Die klinken als harmonieuze akkoorden. Woorden als een combinatie…

Vlammen klimmen omhoog langs je sensuele benen, het vuur komt al tot aan je schenen. Al gauw vat je volledig vlam, dat is het moment dat je op mij af lopen kwam. Ik pak je beet en stap in, dat was de eerste seconde, het begin. Strak en in de maat, beginnen we aan ons avontuur dat vanaf nu bestaat. De dans van het leven bevat draaien om…

De laarzen kletteren op de keien. Plots komt het peloton tot een halt. Daar staan ze stil, strak opgesteld in rijen. Om ons allen heen klinkt het vuurgevecht, het knalt. Alle staalhelmen recht vooruit gericht. De blik van hen allen is star en vast. Het geloof in hun natie en leider geeft ons een duidelijk bericht. Hun rood met zwarte vlag wappert…

Op tafel springen de glazen, iets wat mij tot op de dag vandaag blijft verbazen. De immense kracht en het harde geluid, de explosies en de geur van kruit. Muren knallen uiteen, op straat verliest een soldaat zijn been. Hij schreeuwt het uit van pijn, maar er is niemand om bij hem te zijn. Deze eens zo mooie straat is niet meer, door deze…

Het enige wat ik doen moet is de trekker overhalen. Schieten op een man die ik niet ken, maar wiens gezicht ik duidelijk zien kan. Het idee dat ik op het punt sta iemand te vermoorden, blijft in mijn hoofd malen. Ik heb de kracht er niet voor en daar schrik ik van. Hiervoor heb ik toch getraind, maandenlang? Het vernietigen van mijn vijand.…

Bloed stroomt uit zijn aderen en over zijn gezicht. Voelbaar in het donker en zichtbaar in het licht. Geschoten, geraakt in het gevecht. Vroeger leek het zo ver weg, maar nu is het echt.…

De balans vinden om dingen te doen en dingen te zien. Helder te zijn, scherp te zijn misschien. De homeostase van de geest. Naast alles telt die nog wel het meest. Mezelf er toe zetten belangrijke zaken te ondernemen. Tijd die ik niet heb, toch van mezelf claimen. Tijd maken voor datgene dat telt, soms onder zware gemoedstoestand geveld.…

Hetgeen wat ons allen bindt, is hetgeen dat bijna niemand vindt. Een overeenkomst die we allen bij ons dragen, iedereen weet het, maar niemand stelt vragen. De rode draad van de mens is het misschien. Iedereen kijkt, maar niemand wil het zien. We zijn allen hetzelfde, allen gelijk. Wat maakt het nu uit of je arm bent, of rijk? We verliezen…

Vertrapt, verstoten… In het hart geschoten. Weg moesten wij van deze plek, weg van huis… Nergens anders vonden wij een thuis. Een lange reis vol verlies en pijn… Waarom zouden ze zo boos op ons zijn? Ramen ingegooid en huizen vernield… Ik weet niet wat die bruinhemden bezield. Oproer en geweld… Is de partij alles wat nog telt? Afschuw…

Een golf van armen overspoelt de straten, allen synchroon. Een enge, nare periode in de geschiedenis, in de plaats waar ik woon. Strenge regels en nieuwe wetten. Het slechtste in de mens is door komen zetten. De tijd is gekomen om te gaan. Zo snel mogelijk… hier vandaan.…

Mijn liefde zal je niet bedriegen, slechts een slaaf van je maken. Ik geef je de vleugels om weg te vliegen, maar zal je vrijheid verzaken. Deze ontworpen liefde laat je lachen met mij, maar zal je laten huilen. Je hart zal de schoonheid voelen van een zomerse wei, toch stort ik je in kuilen. Voorbestemd zal het zijn door onze maker, maar verdriet…

Ik liep door de donkere straten, toen ik doorhad dat er iemand achter me liep. Ik had de voetstappen wel in de gaten, die subtiel dreunden,dof, maar diep. Het alleen zijn is niet meer, samen ben ik nu met die andere ziel. Wel erg eng is het deze keer, waarop ik me omdraai en kniel. Een schim komt uit het duister, een hand rust op mijn…

Een maagdelijk deken van wit, de kerstsfeer die in ons allen zit. Een tijd van verlichtte nacht De poedersneeuw die alle voetstappen verzacht De winterziel helder wit en koud, de verlichte kerk met warm rood en goud. Grootse maaltijden met vele dranken en spijzen, Kerst laat al ons goede herrijzen. De warme Kerst in ons aldaar, onder…

Haar frisse blik, haar heldere ogen. kolkend als water vult ze de leegte met mededogen. Mijn gevoel komt terug, laat me blozen. Over haar droom ik dan, op een bed rode rozen. Ze is bij me in de kille winternacht. Haar huid zo soepel, warm, glad en zacht. Ik streel haar over haar been, dat overheerlijke been. Ze is zo lieflijk, zo sereen. Bij…

De dag dat ik mezelf iets blijf afvragen. De dag van onzekerheid. De dag van trouw. De dag van ziekte. De dag van oneindige tijd. De dag van genegenheid. De dag van levenslust. De dag van oorlog. De dag van soevereiniteit. De dag van onrust. De dag van liefde. De dag der dagen.…

Haar handen met een ziltige glans, dansend over de rugzijde als een sensuele dans. Immer ongeoorloofd en onzeker, als de regen op mijn dakzijde, als warm water in een gekoelde beker. Nog even en ze straalt het uit, het volledige, het totale, de liefde en het begeren tot de laatste stuit. Het raken van de getuite lippen, de lijnen, de stippen…

Leegte vult mijn hoofd, des te leger, des te voller, hetgeen mijn gevoelens verdoofd. Ze loopt langs mijn zijde, elegant, maar direct ten strijde. Bij wie zou zij horen? Die leegte, die mijn rust doet verstoren. Mijn gedachte aan haar, zij die langs me loopt. Vult mijn leegte beetje bij beetje, de plaatjes die mijn hersenen ophoopt. Hoe…