Alle inzendingen over geween

Hij lag op de grond Waar men hem toen vond In de vroege morgenstond Daar op die kille grond Hij was erg alleen Bijna niemand om hem heen Geluidloos ging hij heen Om hem was geen geween Zijn buren hadden geen tijd Te letten op zijn eenzaamheid Voor hen was prioriteit Te werken aan belangrijkheid…

in het ervaren van werkelijkheid worden dromen tot illusies gestrekt die de dronkenman verheffen tot meester van ontworstelend gebeente hij zwart het vlees van leegte voorbij de spelregels van zelfbedrog brandt de weerzin onder zijn tong als machteloze vuisten op de nacht zijn geween breekt volle manen tikt de tijd terug…

de nacht sloot met een steen het graf waar hij gewassen en gebalsemd lag een lichaam op de witte lakens verlaten door de ziel die zich in handen van de vader gaf de vroege morgen zag de steen verrold het doodsbed leeg verschrikte vrouwen in geween maar hij verscheen aan volgelingen en getrouwen vroeg hen zijn boodschap van naastenliefde…

Maar hem, die mij niet heeft bekeken, doch voor mijn hoogmoed heeft gebeên, die zullen eens de voeten leken van mijn geween.…

Mijn beenkappen staan zonder zwaard onder de spiegel van de zee ik breng verdronken land in kaart als laatste ridder van Goeree waar de hoogste golven breken klamp ik mij vast aan vaders been hoor oeroude stemmen spreken in kinderklaagzang van geween waar ik gaan moet zal ik dolen om daar ooit zelf te kunnen staan in bleke huid, uit zout…

ik zie in jouw getekend aangezicht de warmte die sprak aldoor de jaren heen en verspreid naar ieder die naar je keek en op je ziel was gericht doorheen een lach of stil geween je lijf oogde week maar sterk was het licht dat kleurde als vanzelf je was ook een deerne een liefelijk wicht dat de aarde betastte op zoek naar je eigen kern…

Het water, in 't metaal bevroren, Splijt wel het zwaarst kanon vaneen, Waar 't vloeien kon, is niets geleên: Zo breekt hem, die zijn leed wou smoren, Het hart door opgekropt geween. 1879…

het huilen van je kinderen laat geen ieder onberoerd je sterft dan duizend malen bij het aanschouwen van hun tranen pijn snijdt door je heen om het bittere geween geen woorden om te troosten elk afscheid is er één stukgelopen dromen liggen aan de basis hartjes moeten kiezen een onmogelijke keuze ween niet meer mijn kinderen…

Golven hard, geweld uiteen gespat in scherp, de snee snijdt dieper dan geween door laatste barenswee. Van schip op land gespoeld in hand van jutters schat geworpen, storm bekoeld in wiegen en in sussen, als meeuwen heel gevat de top van baren kussen.…

Ik klamp mij vast aan rotsen Golven volgen elkaar op Zij zuigen en zij botsen Overspoelen met getob Ik kan voelen het gevaar Achter mij en om mij heen De angst dat ik beland, daar In het kolkende geween Het verdwijnt onder water Mijn zicht, mijn vingers voelen Nog steeds de stenen sater Ik begin te verkoelen Glad het enige houvast…

Zachte wolken, geen geween, Niemand alleen in deze wilde nachten, Vele vormen van wilde machten, Slechts een gedachte. Hopend dat Aurora nooit zal komen, In wilde nachten wil je blijven dromen.…

nog brandde is nu stuk niemand weet ervan hoe en niemand draagt schuld hoe het ook zij hij geeft geen licht meer hij is nu stuk maar wat een geluk de maan verlicht de straat nu doet dit mooier dan voorheen zo lijkt het mensen lachen luider in de maneschijn verliefden voelen hun hart nog sneller kloppen baby's stoppen met hun geween…

Men laat me maar vallen keihard als een baksteen 't Laat me ergens koel koud ook erg leem beslist geen geween Olie zal steeds boven blijven drijven Genoeg pijn gehad en het toch gehaald Wie van meet af lukt nimmer faalt Mij nooit ofte nimmer gegeven Ben er nog fier en trots op ook Geleefd ook gevochten vooral bemind De looser wordt dan jij…

Zo wilt haar dan niet treffen Met uwe eerste steen: God kan en wil haar heffen Uit zonden en geween! ----------------------------------------------------------------------- gepubliceerd onder zijn pseudoniem: Cornelis Paradijs…

Niet eerder zag ik een uitvaartkoets zo zwart dat zelfs de fiere hengsten onder hun dekmantel geween pluimden roze boeketten en ballonnen zwierden treurig rondom de eiken rustplaats van het kind hoorde het getrappel van de hoeven dat raakte als een zerk op de bodem van mijn ziel toen ik intenser luisterde heelde het geluid bewuster…

Bij donker alleen met de rook Het gebaar voor de spiegel De baltsende vogel vergaat In het vuur van haar bloot Ah de muis in haar hand de beminde Die klautert en klimt In haar adem Het lichaam staat groot Voor zijn beeld, en alleen Het wordt oud, tot schrikbeeld verkild Tegen glas aangedrukt Gekooid in verbeten geween…

Houd mij bij de hand, ik voel mij zo alleen Zonder U Heer, kan ik niet leven Laat mij niet los, wil mij Uw bijstand geven Hoor naar mijn klagen en geween.…

het klassiek van bladwijzers nestelt pasen op een bed van schroom, het leven kan niet sterven achter steen van rollend gruis orthodox geween, klaaggezang en religies zijn het houvast van angst en verloren momenten, eigengereide machthebbers die het zwaard laten spreken zijn de wereldleiders in alle kleuren gebeden herinneren slechts fantasieën…

Stille nachten vol van donker, stervend geluid van het verkeer, sterren met hun ver geflonker en O, ik mis mijn lief zozeer Kale tijden vol van smarten, stervend geween zonder verweer, twijfels maken mij verward en O, ik mis mijn lief zozeer Lange dagen vol van wachten, stervend beeld dat ik vereer, 't eenzaam steelt mij alle…

langzaam oud, in het vergane licht blaas ik nevel buiten de wereld en kijk naar het stilstaan van de schemer wij hadden samen de nachten en ik weet mijn liefste de stilte kwelt tussen het raam van zon en maan verraadt mijn geween de eerste uren, de dagen van toen koude druppels in mijn hals sterren als oud zilver boven…

zonder geklaag, geween en bemoeienis, blindeling met z'n lot begaan? Weet jij wanneer een man verdrietig is? benauwd, gebroken en verward ervaart hij 't leven zonder betekenis niet beseffend dat z'n hart verstard? Hoor jij wanneer een man te zwijgzaam is?…

Ik leg wel mooie bloemen op je graf en kom ook regelmatig bij je zitten Ik kom niet om je te begraven: "Wat een vrienden heb jij zeg, nu je dood bent wat een verdriet, geween, nu je dood bent wat een gedoe, geduw, getrek, nu je dood bent" Daar hielden wij niet van wij hielden van elkaar maatjes van elkaar naasten van elkaar Ik kom…

De zon die even scheen door te breken door stapelwolken heen is opnieuw bezweken onder rampspoed en geween dat nimmer bleek geweken. Wolken wolken overal en stapelen rondom elk geweken leven begraven de vreugde in elk vers gegraven graf. Waar loopt de weg dit pad voorbij waar zonnebloemen bloeien?…

Zonder gelach, zonder geween, lig ik gestrekt, beweegloos gestrekt, starend en stom, in de nacht. Paarden-getrappel en wagen-gedraaf, donkere vormen bewegen zich zacht in de donkere nacht... donkere vormen, zonder gerucht, en ik zucht...…

Verveeld heeft mij eindelijk dat haten, Dat eeuwig gezang en geween. Ik zweeg, en zoals ik nu zwijg, Zo zweeg er op aarde nooit een.…

verrijkt met het oorspronkelijk verbond; het voortschrijdend leven aan elkander te smeden om zo de schepping van vrouw op vrouw bezield door te geven maar als haar kind te vroeg sterft zal zij zuiver ervaren dat de toekomst niet wordt geërfd het diepste lijden kan zij slechts in haar hart bewaren met onuitspreekbaar en uitzichtloos geween…

- o Dorre brand der ogen na nodeloos geween!... Geen bronnen meer, en geen stromen, waar een haven ze in de gestilde maat der strenge zee bevest. - Gij moet u niet meer laven: gij zijt aan walg gelest. --------------------------------------------- uit: De modderen man (1920)…

een kamer met gegil elke avond een blijvende angst om de ogen te sluiten in een kamer met geril tranen druppelen in een schreiend gelach in een bodemloze matras wachtend op de volgende vuistslag wakkere dagen slapeloze nachten elk uur een gebedje in een paniekerig kinderbedje een kind kijkt toe hulpeloos naar al het krijsende geween…

Nachtelijke roos, die geen dag sieren kan Enkel in bitterheid geurt het frisse water met alsem besmeurt verhitte zenuwbanen ontvouwen Satans plan walm van puin over het doodse veen bevende vingers betasten het moeras kwaad doortrokken halmen beemdgras wazig zicht van tranen en geween tijd versnelt tot eeuwig duren moe getergd, de hoop vergeten…

dagen dragen traag over lege nachten heen donker verslindt het licht 'k hoor stil geween achter handen, ze bedekken je gezicht juist als dagen gaan lengen en men verhaalt van hoop zie ik je in jouw stilte zuchten gevoelens laten zich mengen kennen geen reinigende doop het zijn die dagen die traag dragen en ik je hand wil…