Alle inzendingen over gisten

Hoor het gisten van de zwellende vrucht. Het bloed popelt ook in mijn buik Maar een geluk vind ik daar waar mijn oor ligt, geplet tegen een naakte navel. Jij gloeit van trots.…

De morgen is nieuw, al is hij niet anders dan de morgen van gist'ren en de dagen daarvoor. Het lied van de merel, dat klinkt in de stilte, lijkt een lied dat ik nu pas voor de eerste keer hoor. Terwijl de zon met haar stralen de horizon rood kleurt; de mist zich niet langer met het water verbindt.…

Mijn mooiste gedicht wordt morgen geboren met alles erop en eraan mijn mooiste gedicht houdt zich schuil in mijn holte het zwangert en heeft nog geen naam het ademt maar weegt nog geen woorden het trappelt maar vormt nog geen beeld het gist en doorkneedt onverwacht mijn gedachten het klopt op de geur van mijn geest het husselt de letters…

ik voel dat chaos rondwaart wacht op momenten om onverwacht toe te slaan beelden razen caleidoscopisch voorbij de tijd geeft alles vrij zonder verbondenheid het gif gist onderhuids in wanen van de dag uit losgeslagen menigten vooraan het ergste tuig zij rappen marsmuziek uit oude oorlogsdozen zwaaien vaandels met een vage link aan…

zonder rem maar toch zijn sterke handen jeuken hij tilt haar van het aanrecht af en zegt ga nog wat buiten spelen ik wil wat bakken en voor straf moet jij straks alles met me delen en met zijn hoofd nog bij haar zoet oneindig deze maat van mondjes kneedt hij het deeg roomboter-goed en strooit royaal met suikerklontjes zij gist…

een dievennacht met hier en daar een pilelamp waarvan de batterij gans plat wie weet hoeveel eeuwen al hij strompelt, mompelt 'k ben strontzat terwijl hij traag de sleutel past zonder hulp van maneschijn en mist en nog eens gist waar toch dat gat verdomme!…

ander (die vermaledijde ander) als longen vaker aarzelen het hart een slag wacht de ingewanden weifelen de lever niet vergeten kan en zelfs de blaas het verleden niet loslaten wil –het lijf kortom een opslagtank- als waar is dat ik van water ben het lichaam een kleine rivier waarin talloze leidingen de last lozen van voorbije dagen die gist…

Een lofzang op een vluchtig epos, waarin de goden elkaar beminnen en van de literaire honing smullen, op hun bizarre tocht, de emoties laten gisten, tot aan de gewraakte tonen die ik zocht, om dan een draak te moeten onthullen van een herhaalde hersenschim, tot aan de gene zijde van de Styx , waar het moeilijk aarden is, voor dichters…

Te twisten als zwermen bijen, vol ijver met de taal hun raten te vullen, om tot een hymne te breien, een magere lofzang op een vluchtig epos, waarin de goden elkaar beminnen en van de literaire honing smullen, op hun bizarre tocht, de emoties laten gisten, tot aan de gewraakte tonen die ik zocht, om dan een draak te moeten onthullen…

was mezelf kwijt in rekken vol verlangen op de bodem van de tijd ik bleek een vat vol tegenstrijdigheden en gistte narigheid ze wilden heldere wijn de droesem op de bodem bleek alleen voor mij te zijn ik bruiste op bevel laafde dorst serveerde vreugde ze lieten me verrekken in de hel zagen mij niet staan kozen voor de eigen feesten…

De avond gist tot een volle sterrennacht verstrengelde adem hemelwaarts. Je glimlacht Het dorp, een vaag kontrast op de rand van horizon en hemel de laatste restjes van het daags gewemel worden samen met de late kaarsen opgebrand Vingertoppen markeren de nieuwe levenslijn onder jouw strakke huid.…

wordt in haar wezen opgenomen, betreedt met beide voeten elk werelddeel, ze draalt niet in haar zinnelijke vlucht, deelt met iedereen haar serene vrucht, in elke wenteling, wordt de aardse tucht vermeden, draait bomen, groene heesters uit de grond, baart geurende bloemen uit haar mond, als voorspel op een mondiaal gerucht, wat steeds zal gisten…

jaren worden vermeerderd door het spiegelen in gebroken scherven nog een paar era gisten dan zal mijn echte gezicht door mijn voorhoofd persen het zal wel wat sporen nalaten een paar lijnen of zeventien maar ik zal niet meer klinken als wat hol fruit dat zijn eigen vruchtvlees niet kan bezwangeren en mijn stem zal voorbij mijn huig schieten…

In mij is ook die drang, dat geurig gisten Gelijk in de aarde en 't oude wilgenhout, Mijn adem mengt zich met de lichte misten: En 'k voel mij nieuw, ik voel mij eeuwenoud, 'k Weet niets én meer dan de allerwijsten wisten... De winter gloeit. Alléén de dood is koud.…

Verveling zuigt kleur uit onze dromen Wat gist daar in de onderbuik? Een haat die de lauwe vrede overwoekert? Een stem van het volk verheft zich: We jagen die bloedzuigers naar hun moskee! O Fiere Vlaamse Leeuw… Zing en brul ik met getrokken klauwen: Waarom geen zieke zebra’s vangen?!…

Letters liggen schijndood opgebaard Op een vergelend rafelig vel Ze gisten onder de navel Ze zitten in een buis geprangd Dan mogen ze buiten spelen Waar is de taaldokter?…

Grootvader rommelde in het ruim naar kisten en ik giste vaag naar diepere betekenissen, want het was alles zo globaal en onbekend als zoektochten soms zijn. Misschien zo droomde ik speuren wij af naar namaals land.…

Zij speelt de eenakter in een vlinderspel en lacht wat ziek was weer gezond, want zij is de tornado in een vat blond bier wat morgen zal gisten, verlost van onbegrepen twisten ver over grenzen heen, ze is een aard verschuiving onder mijn hemelgewelf, ze is de kosmos zelf of gewoon een kleinkind.…

Alleen jij en god wisten wat voor plannen er in mijn kop gistten. Het deed daarom zo hartverscheurend pijn, omdat mijn gedrag afkeurend bleek te zijn. Altijd probeerde jij mij te steunen en dat gedrag te sturen. Terwijl ik je bezeerde door het verkeerde, met miskleunen op elke dag en in alle uren.…

Nu begint mei te lopen net als de vorst loopt zich al een tijdje continu te pletter tegen hopen toegemetste lucht eigenhandig geboetseerd met water vooral veel gist en voor hem te veel klei Nu verwelken zijn kristallen groen geel rood bruin uiteindelijk grauw de losgeslagen hemel herademt als gerepareerde klaplong Ja vanaf nu zijn…

Hucht de blaar zwart in wollerskam, en de keers als licht blokkersgang: dan huus het verkel in dieproze ham, gist de dilf in eeuwenoud gezang. Kup de wristers in klapper hurn als de woppers hun vals geschaid in de balsteren kookketels verburn met de kalkensterren vergaaid. Hin voestegels mostig gebuid Op de klampige klare womlaard.…

het eeuwenoude hout om hun verhalen bloot te leggen luistert minzaam naar het vele klatergoud genereert dimensies die raken aan eeuwigheid verbindt werelden met emoties uit een reeds lang verleden en al voltooide tijd jij geeft ons met een joyeus gebaar een werkelijkheid die nog in schepping is waarin het gedicht als poëzie al hemels gist…

fluwelen leeuw de dagen voor de jacht Je kijkt en ziet niets van jouw gading Of niet iets van wat je mist Je houdt de koude buiten en laat de warmte niet toe Je sluit de luifels, koestert je verlangen Jouw binnenzijde is je huid geworden, schurende schubben tegen ruwe bast Afgeschaafde korsten, wonden werden weefsel Brood is weer deeg en gist…

In mijn geest gist het muzikaal gebaar. In mijn handelen vergist zich het hoofd. In mijn melodie verstrooien zich de akkoorden; door jou aan mij beloofd. Voor jou zing ik een lied, wanneer je bang bent voor de morgen; jouw gevoel zich een weg zoekt voor de zorgen, dan wil ik muziek klinken in een lied.…

Zijn zaken die gaan vast: de naald op het kompas Wijst hem het noord’; ’t getij dat gist hij bij het glas. Let hij op deze twee, zo wordt hij niet bedrogen. Zo gaat het ook met mij. Uw vriendelijk gezicht Schijnt altijd in mijn hart, dat strekt mij voor een licht, Als ’t aardrijk is bedekt met dikke duisternisse.…

Laat toch vandaag nog even gist'ren zijn met ogen dicht nog even niet door morgendauw ontsloten. De vogels roepen al tot nesten bouwen op zij denken dat de wereld alleen door werken maar kan draaien. Het liefst draaide ik zo'n zangerige kop de nek een kwartslag om en kwakte ook de wekker met een harde klap op stop.…

Aan de bron een geest die gist, die verdicht tot etherische gebieden, die verdikt tot ontologie en kosmologie en die verhardt en verstart tot rotsen. De wetenschap ziet het heelal van God en iedereen verlaten, en buitenaardsen als fantasie-primaten. Een levenloos karkas, met al die zwarte gaten.…

Uit de kruinen, langs de stammen, door het diep verwonderd woud - dat de grove schorsen vlammen - druipt het edel hemelgoud, en bij kruiden en gewassen, al de zwarte wortels rond, ligt het wijd en in plassen uit te gisten op de grond.…

vermeden en deelt zij met mensen haar serene vrucht, zaait de liefde uit een heilige natuur, woestijnen worden akkers op den duur, groene ideeën spruiten uit de grond, er baart geurende bloesem uit haar mond, zij speelt de hoofdakte in een mondiaal gerucht, zij maakt wat ziek leek weer gezond , want zij is de boodschap wat in het land zal gisten…

Ik raas blind naar de regen Gerommel mengt zich door grijs Ik borrel en bruis en behaag Het verwende kind en vind het bewijs Van de kwaal in mijn maag Waar zij verzuurt en gist Tot ik me op blote voeten waag Over sintels, distels, grint Pijn is waan, een beetje boeten En wie bloed en koud zweet verdraagt, bezint Zal nooit meer naar de honden…