Alle inzendingen over graaien

reik me je handen, je lentehanden de bloesem van je vingertoppen reik me je mond, je zomermond het fruit van je lippen laat me liefkozend graaien in het rode herfstbos van je haren je zachte nekvel strelen: huiverende hindehuid laat me zinken in de grijze wintermeren van je ogen laat mij het jaar zijn, speels genesteld in je vier…

zacht schuur ik de laatste restjes innerlijke beschaving af weg stropdas ook normen en waarden gaan als stof ter aarde onwennig met intolerante blik kijk ik de wereld in en schrik er zijn er nu te veel die over lijken gaan het sociaal zijn is gedaan waar ieder voor zichzelf kiest de rest zal stikken door het grote graaien…

Wij zijn het land van drie en half biljoen Een volk van Smitten, Bauers, Smeetsen, Blöfs en Paayen Van swaffelaars en twitteraars en graaien Van Babyboom en Kluun en geen pensioen Wel kwakkelen maar nooit Elfstedentocht Dus eenmaal en ook andermaal..verkócht!…

balanceer de waarheid in het midden op het valse tussenschot verdomme waarom ben ik het nu die stenen keert je lucht geeft waar je sterven moet omdat jouw tijd is gepasseerd ik heb geraakt wat slapen moet je hebt het niet verleerd nog schreeuwt de werkelijkheid geen reden maar alles voelt verkeerd ik haat me in dit ongeremde graaien…

ik cirkel verder langs de zelfkant van mezelf lusteloze vingers graaien in de scherven op zoek naar scherpte om een kerf te snijden door dunne huid amper vloeibaar bloed zal uit mijn aders wegebben een laatste donker kleurspoor dat weldra in het rulle zand verpulvert tot vergetelheid.…

zacht klagen balalaika's waar schapen nog hun hoeven schrapen op het wachten op de nacht de vuren zijn ontstoken in het warmen van zigeunerbloed is het stoven al geroken dan priemt een hoge toon langs poesta's zoom en speelt meteen een eerst viool vuren laaien mannen graaien vrouwen zijn frivool laten zich paaien tot de…

mijn angst heeft vingers van een droom gekregen ze aaien teder en ik lach onverhoeds verkrampen ze en scheuren dat wat ik als kwetsbaar zag ze graaien buiten zinnen met nagels in mijn geest wat heel voorzichtig was geheeld blijkt nooit echt dicht te zijn geweest ik gil de werkelijkheid te hulp jank badend in mijn zweet verbijsterd…

bij ik een beetje meer als jij rupsjes die nooit genoeg hebben met als inzet grondstoffen en land uitmondend in een handelsoorlog of winstoogmerken buiten proportie aandeelhouders zonder functie slechts graaien inplaats van goed doen zoals investeren in onze planeet waar we met zovelen zijn en moeten zien te overleven op een menswaardige…

teruggrijpen naar het oude net niet aangenomen nog niet uitgewerkte soms op ge geven moment zelf ronduit verworpene het belang van banaliteit als prikkel voor kubikalisering tot gedicht het appelblauwe zeegroene dat [ ] achter ruiten luiken de blonde die er waaien en het lokken van die vingers van die vinders die door de waaiende blondheid graaien…

de brood en spelen carrousel draait weer op volle toeren omdat leegloop en verveling op alle hoeken staan te loeren het massaal vermaak heeft platvloerse attitudes rivaliteit en bendevorming hebben het helemaal gemaakt waar geld en macht victorie kraaien is er het gewetenloze graaien spelen voor de eer halen zij neer op hun eindeloze…

de zomer heeft zich ingepakt berust in een verlatenheid herfst brengt me heimwee een stille weemoed terwijl de wind toch zo vol van leven over de aarde raast menig blaadje omhoog blaast en ik zie hoe een kind dansend haar weg vindt zich verbaast over de vruchten die de bomen verlaten hoe handjes graaien, pakken verstoppen in jaszakken…

hij wilde de hemel bestormen zich warmen aan de zon sterren vangen in z’n kamer ophangen en de wakende maan aaien maar voor hij daar aan begon moest hij de schoolbus zien te halen huiswerk maken een Engelse tekst vertalen harde noten kraken verliefd raken alvast als sommige grote mensen een beetje leren graaien en toen hij daarmee…

Ach, ik dacht: laat ik je maar weer een mailtje sturen laatst, toen je jarig was Het was natuurlijk wel al even wat geleden maar door dat vegetarisch etentje, nog pas de vurige en lange kussen op de parkeerplaats, en ons gretig graaien in het gras dacht ik zo bij mezelf dat het misschien tussen ons wel weer in orde was Maar…

Zeg me waar we zullen zingen in falsetten zullen zwaaien spiegelhuizen laten lachen om een Juttekop met haar orgelmannen met een rietje centenbakken laten graaien kinderogen aangestoven witte spoken laten kraaien Zeg me waar we zullen dansen vliedend middelpunten draaien in dit reuzenrad vol liefde zuurstokroze met gitaar waar we samen…

ik zag je nog een keer je hoofd omdraaien wat in het tasje graaien je wuifde met een doek als laatste groet ik wist dat je de stenen zou gaan tellen tot aan de hoek ik sloot de deur proefde nog de oogst aan geur die altijd bij je was als ik je lente zag de zomer liep na jaren winteren voor het eerst weer in de pas ik zie…

zag je armen wanhopig zwaaien vingers vertwijfeld graaien naar het laatste stukje houvast van het leven dat jij nu niet meer in handen had waar ooit je dansante passen en lach synchroniseerden tot innemend zijn brak nu dat beeld tot de scherpste scherven in diep gevoelde pijn je schimde naar het verdwijnpunt van de werkelijkheid…

Oh Heer, waar zijn de tijden toch gebleven Dat je als Pater, Broeder, Frater, Non In jonge witte broekjes graaien kon Dat was nog eens het Rijke Roomsche Leven Wij gaven hen in Uw naam zorg, die dagen Vergeef hen dat ze ons nu aan gaan klagen. ---- NRC 2 maart.…

mijn angst heeft vingers van een droom gekregen ze aaien teder en ik lach heel onverhoeds verkrampen ze en scheuren dat wat ik als kwetsbaar zag ze graaien buiten zinnen met nagels giftig in mijn geest wat heel voorzichtig was geheeld blijkt nooit echt dicht te zijn geweest ik gil de werkelijkheid te hulp jank badend in mijn zweet verbijsterd…

kwamen ongeweten formuleerde de demonstratie oneliners van een onontkoombare waarheid over het dagelijkse bestaan maar het strelen werd al vlug stelen brandend vuur een verterend inferno waar liefde botste met een muur van haat geprofessionaliseerd werd de kudde geleid zonder kool en geit te gaan sparen rellen rotzooi en graaien…

per jaar slechts één zondag in april verlaat hij het rechte pad volgend boven gegeven wil even haastig leven zat zamelt eieren in een mand bij de vogels van 't land schalen in zeven kleuren ovalen zullen vers geuren tegen zessen de klus geklaard malle haas heeft eieren gebaard in de weet van kip noch kraai in tuin en huis zoek en graai…

Wanneer dorre halmen graaien naar het binnenste in je lijf, wanneer de zee doodstil blijft treuren om een wegebbende herinnering, vergeten door de tijd.…

De draaimolens die rondjes draaien dieven die in de kassa graaien Lawaai van ronkende motoren Bestuurd door Kleine kinderen Met grote oren die me storen Ik droom van al die dingen Die me echt voor ogen staan Ik zou er boeken over kunnen schrijven wat ik zie Of doe ik niks En laat ik het zo blijven Als pure fantasie…

voor de hoofse trappen van een nieuw paleis waar Vrouwe Justitia huist en grijsgewolkte beelden over zijn koegedachten dwalen staart een man verslagen naar het einde van de rit een leven vol van nemen graaien en begaaien van slachtoffer na geslacht offer aan zijn handen kleeft meer bloed dan zijn vrekkige aderen kunnen vatten zelfs de…

finale zweemt grijs een roerloos pad als laatste weg de onnutte palen spreken zich niet uit laten immer door wat verder wil krijsende vogels verzamelen zich voor de loop van een vredig monument het spiegelbeeld bedreigt de zwaan die nog niet sterven wil Hier druilen de jaren van bonkige eenvoud water maalt door vluchtige gedachten bomen graaien…

zachtjes op mijn gezicht ze smelten en vermengen zich met tranen aan de hemel is geen plekje meer licht precies zoals ik vanbinnen ben ik voel me een slappe plas siroop en niemand houdt van me, die ik ken ik ga het liefst nu dood kon ik de uren maar terugdraaien want voor regen kwam zonneschijn dan zou ik niet alles meer voor mezelf weg graaien…

Nog voor mijn tijd geslonken is Nog voor mijn beide handen de zure bessen graaien en de geul dempen met uitgedoofde ogentroost Hier wil ik niet staan. Niet op deze rand Niet aan deze kant waar mijn hals vergeefs reikt, en pijnt… en mijn schouders kreunen onder de zwaarte. Ik kan geen vleugels dragen.…

Het kind wurgt een kauw Vingers zijn er om te graaien Het puin glinstert van de dauw Het duin staat in lichtelaaie De uren jagen op elkaar De dagen korten in elk seizoen De weken halen elkaar in De maanden verwelken Het jaar is minder dan een vlinder Minder dan de spin die 's avonds Hoop geeft en 's ochtends rouw *) Alom dit alles alleen…

naar juiste zinnen zoeken blijft altijd ook ik zocht naar arglistig methodiek mijn gelijk te halen in dwangtechniek welke mijn baas hanteerde was een feit als het mij niet lukte stal ik haar vraag stelde voor de rollen om te draaien in eigen- zelfreflectie te graaien haar fermiteit kenterde ietwat traag gaandeweg zochten haar ogen woorden…

Ik voel me als vuil wasgoed In een wasmachine draaien Niemand die mij bevrijd Mij uit de trommel kan graaien Ik blijf maar in beweging Maar kom geen stap vooruit Kijk angstig om me heen Vanachter een ronde ruit Het duizelt me aan alle kanten Ik verdrink haast in het sop Het schuim staat aan mijn lippen Mijn haar plakt aan mijn kop…

D’r lokken lijken vlamgevlochten vuren fel likkend in een windgeward omlaaien waarmee ze de glanzende blik verfraaien die gloeit in de diepte van haar azuren ik zie haar draden van ‘t zonlicht draaien en bloemen in wijde velden borduren uitbundig gevat in gouden gravuren wiens ranken gretig over aarde graaien…