Alle inzendingen over grijs OR zwart

Je kan alleen maar zeggen dat het een gure dag wordt hoog boven de bomen tekenen vogels halfafgebroken cirkels het papier is grijs de koolstof niet zwart maar asgrauw…

Het was een extreem nare, kille winterdag vond de Generaal, die het slagveld overzag. Kleine wolkjes verlieten telkens zijn mond als hij bevelen naar zijn manschappen verzond. Toen de artillerie gaten in 't ruige grasland boorde en hij niets anders dan ruwe kreungeluiden hoorde zaten zijn gedachten, zoekend naar rust, aan de kust. Op een golf…

In God's latrines krijsen blondines non-stop zijn "IT'S NOW OR NEVER !"-kreet.…

Teek it or leave zoiets! Nieuwe bacteriën vormen bedreigingen voor ons bestaan Weer zo’n vies beest zonder tekenbevoegdheden Rutte kom op man en doe er wat aan!…

Als een Donna Quichotte tegen vele windmolens bevecht zij de gedachten waarin ze is verstrikt van zwart en wit zonder nuances altijd eindigend in somber grijs uitslag vooralsnog onbeslist…

Je zal toch maar zo’n grijs bestaan moeten leven.…

Tracht altijd in het leven voor anderen iets te zijn, dan breng je in je omgeving beslist veel zonneschijn! Het zijn soms kleine dingen, die maken 't leven goed: een woord, een stille glimlach, een hartelijke groet! Mijn ziele heeft naar 't grote gehunkerd en gehaakt, maar 'k werd in 't leven meestal door 't kleine blij gemaakt!…

Woorden lijken te breken, op de barricades van terreur, lijken te verdwijnen, in de vuurmonden van semi-automatische geweren. Woorden dreigen te vervallen, tot een allesvernietigende kracht, klaar om de aarde verschroeid te maken, onbruikbaar voor verder leven. Waarom? Had Hij aan Zijn Vader gevraagd? maar Die had enkel gezwegen, slechts…

Al is ze klein, groot dik, dun alleenstaand oud of jong rood, grijs of zwart Behandel haar met egard want je bent er dankzij haar draag haar daarom niet alleen op moederdag maar voor altijd in je hart…

de nachtvlinder tikt nog tegen het verlichte raam maar kan niet naar binnen naar het vrolijk lijkend licht het trekt als een magneet aan een roestig geraamte dat het levendige gevoel maar niet terug kan vinden grijze plicht die roept dat het leven plicht is benevelt alle kleuren tot ze donkergrijs zijn als een slapeloze nacht nachtvlinders…

ik wilde weg uit grijs ben met wit begonnen maar verdwaalde in het licht heb wat schaduw genomen om de grote vlakken met structuren in te tomen met een handje zwart ben ik gaan contrasteren heb belangrijke accenten gezet scherp is nu de toekomst uitgelijnd tussen zwart en wit leeft heden langzaam grijzend tot verleden…

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

De kleuren vervaagd naar grijs en zwart. Vergeten een raampje voor een beetje licht naar je hart.…

Als de dagen grijs als lijsteen of nat en zwart als de nacht de wind bomen geselt hun takken nederigheid leert vult zij zichzelf met vurige oranjerode warmgedachten die grasgroene blijbloemen toveren in haar honinggele haar…

Je lacht mijn handen naar je toe als grijs grijnzend wordt omarmt door zacht blauw en lijntjes jaren ringen van verdriet even huiverend achterom laten kijken zwart, wit, zwart, wit, zwart,wit en toch steek ik over zonder op te kijken noch om te zien naar eens als kinderogen mij vragend aankijken en banden binden wil je met mij yahtzeeen…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

Lucht naakt het water waar de einder ze vergrijst oplossend ineen.…

het grijze van de ochtend bleef de dag lang hangen in een onbestemd verlangen tot ik plots een maarts viooltje zag in het wit (waarschijnlijk wegens sneeuwgebrek) er verscheen een glimlach op mijn gezicht een grijze dag plots opgeklaard…

ik loop de ondergaande zon tegemoet de mist plakt aan mij als natte lucht mijn haren hangen als slierten zeewier langs mijn vermoeide gezicht mijn kleren wapperen als zeilen in de wind wolken hangen uitgerafeld in een stille schemering de lucht een baldakijn van grijs in 't westen een smalle strook oranjerood met een vage streep blauw…

Je trekt je sokken uit, ik de mijne je ontkleedt je kleed zie bloot getrokken lijnen in het grijs je haar strengelt zich schaamteloos om het mijne heb meer gezien toen ik niet meer zag dan me lief is overviel mij de streling van een onvoorstelbare zachte wind…

flarden grijze mist dwalend, soms zwart versperren de weg naar herkenning woorden, zijn leeg vormen geen stroom kabbelen weg naar vroeger de uitgestoken hand zweeft doelloos blijft steken als een wapperend blad kijken, en niets zien luisteren, en niet gehoord worden maken de dagen tot ongekende eenzaamheid.…

mensen kruipen weg in jassen grauw en grijs hun kleding ze sjokken in hun tredmolen van werken en van sleur zo kort de donkere dagen energiepeil staat op nul waar zijn de zonnebloemen de onbezorgde zomerdagen ?…

ze beweerden dat het leven een toverbal zou zijn voorzichtig lik ik het zoete rood geel en groen volgen opeens wordt alles grijs in mijn mond bah, wat vies de kikkerprins sabbelt op een gouden knikker…

Mijn lief houdt niet van ‘t grijs van regen, mist en aanverwante narigheid, vandaar dat ik stil dichtend prijs dat schitterende, zij het doorgaans natte, grijs.…

Niemand hoort hier thuis, in deze wereld van grijs en gruis. Ik verdwijn onzichtbaar, in achtergrondruis.…

Mocht het ooit zover nog komen dat ik al mijn gasten welkom heet dan zou grijs mijn wereld kleuren zonder zwart of wit stramien geen gast zou mij bevreemden hun dossiers zijn mij bekend ik zou ze als mijn minnaars nemen in stil geborgen samenzijn…

De dag kleurt rood - bloedrood avondzon draagt sporen en waar haar stralen gaten branden schitteren sterren aan andere zijde de hemel vervaagt grijs tot zwart ik dacht dat het andersom zou gaan niet jij, maar ik…

De wereld grijs de wereld zwart de wereld wit de wereld grauw om je heen alles kleurloos alles vlak alles koud alles diep om je heen geen uitzicht geen doel geen gevoel geen toekomst zien... Toch, eens gaat het licht weer aan.…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…