Alle inzendingen over haast

De Paasbaas van het Knollenland las slecht nieuws in zijn handelskrant: SURPRISE-EITJES ZIJN NIET GOED, DOOR SALMONELLA, WORDT VERMOED. De baas bezwoer zijn langoordieren: ‘Dit gaat ons Haasfeest niet verstieren. Ik heb vlug eitjes bijbesteld in Vederhof te Vrijeveld. De kippen daar zijn opgetogen – dat choco-ei gaf schele ogen –…

je was hier pas en dacht de wereld vriendelijk je voelde je als gast in een omgeving die verraste ze zagen uit de verte dat je een vreemde was geen vriendinnen had dat je je schaduw haastte ze hebben je alleen gelaten omdat je niet voor slijmen koos ze waren niet echt boos er was gewoon niets te bepraten hun stemmen irriteerden…

zonder haast duurt alles langer niet langer te verdragen soms vermaledijde tijd op de blinde muur alles duurt langer zonder haast…

Iedereen heeft wel eens haast Maar mijn haast die was niet gewoon. Mijn haast is een moordenaar en kostte het leven van één persoon.…

in je haast vergeet je haast de plaats waar je nu staat al in gedachten daar waarheen je reist, maar zo geniet je niet van hier en ook geniet je niet van daar want bén je daar dan denk je alweer verder…

Festina lente, 't voorjaar is nog koud Maar 't lentefeest heeft daar geen boodschap aan Het bot uit in de zon, bij volle maan Staan kievitsbloem en speenkruid tussen 't hout De prima vera lentesymfonie Is op zichzelf an sich al een gedicht Laat twijgen zuchten onder het gewicht Van helleveeg en lichtkakofonie In park cantonia - maar…

Zo druk vlak voor Sinterklaas: twee oude mensen, arm in arm, temidden van de grote drukte van mensen die hen voorbijlopen, want ze hebben haast... Ze zeggen niets, ze kijken maar te midden van de grote drukte, van mensen die hen nauwelijks opmerken want ze hebben haast...…

strompel beenloos aan mijn zij zucht bij elke knie naar voor kijk omhoog naar mij loop nou toch eens door mijn tergend ongeduld loopt ook met mij alleen achter schijnbaar rust verhuld vreet het lustig aan mijn been kluivend schrijdt het voort het wachten dwingend voor mijn gezel gelijk gestoord wacht en heeft mij door het…

Water kabbelt zich uit beeld door haast en herrie overstemd om dan weer zingend te verschijnen alsof het nooit zijn loop verloor aorta van het paradijs dat als Breesaap moest verdwijnen het tempo geeft het afschot aan maar ook de plens die valt bij regen de wereld komt zichzelf daar tegen in stromen die de tijd verstaan de eerste…

Wanneer ik hoest Dan proef ik bloed Ik wil ook kotsen Als het moet Ik ben nu werkelijk Niet te stuiten Ik ga mezelf Totaal te buiten En precies Zoals ik train Haast ik ook Door ‘t leven heen…

Er is een haas in Haastrecht Die haastig voor zijn bestaan vecht Totdat zijn hart het begeeft En hij niet meer leeft Helaas, dan onthaast hij pas echt…

ik roep en ik gil mensen moeten uit de weg omdat ik dat wil ik heb haast zien mensen dat niet? laat mij erdoor dit is geen lied ik ren en ik val ik sta op die mensen zijn mal iedereen denkt aan zichzelf het is eerlijk ik kom te laat mijn hart klopt onbegeerlijk eindelijk ze denken toch aan mij ik ben op tijd hij redde mij…

Dit jachtige bestaan waardoor men bang is te laat te komen nog voor zijn eigen graf Geen tijd heeft om te blijven staan want tijd is geld en dat geld voor iedereen een gebrek is Alleen gek heeft geen haast denk ik shit te laat voor de trein en ook ik ben gek…

- als een opgewarmd reptielen-mens verdubbelt ze haar snelheid– – een gierend projectiel in alle haast van haar bestaan– – in de spiegel ziet ze honden rennend bijtend in hun staart ze heeft– – geen tijd om goed te kijken– – als een vollevaartig-voertuig raast ze niets-ziend door de straten– ..langs de steen waar de mier slaapt.. .…

Vorst aan de grond kleurt het landschap grijsgroen in het vroegste licht hervat ik het leven ben op weg en ontmoet groet vroege vogels nog diep in hun kraag vorst aan de grond hangt koud boven het land kleurt het leven tot waas ik ontmoet snelheid als een schim uit de mist groet geschrokken wijs op mijn voorhoofd en raak onzichtbaar…

Je wiebelt op het blauwe water je hebt geen haast voor nu of later: 't is jou wel goed, je hebt geen zorgen voor gisteren, vandaag of morgen. Je draait je kopje naar de wind en als je soms een visje vindt dan pik je even met je bekje: het smaakt best lekker op jouw stekje.…

verdwaald in de sneeuw staat een boom onder een nevel van twijgen onbereikbaar in een dictaat van de tijd want per trein stuif ik langs koel bevraagd naar mijn plaatsbewijs…

Daardoor verkort de man, door haast gedreven, abrupt z'n wachttijd. Bovendien z'n leven.…

Laat me even stil worden, even alles op een rij, niet nog een telefoontje, een map, een vraag, een klop op de deur, een verhaaltje, gemopper of gezeur... Laat me even bij mezelf komen! Hoe kan dit toch, en telkens weer: zoveel bedenkingen, taken, verzoeken, verdrinken tussen al die boeken, die schema's en plannen. Kan niemand ze dan bannen…

ik irriteer me aan jouw tempo in dit leven Zo gejaagd als ik leef en handel zo vol rust reageer jij, werk jij, doe jij Waar ik vooruit ren, sla jij aan de wandel Ik haast me overal naar toe, het leven is maar kort zoveel dingen die ik doen wil maar veel te weinig tijd Jij die liever een half uur te laat komt dan te vroeg Wat jij relaxed noemt…

ik hou van ingedutte steden die zich niets aantrekken van deze snelle tijd met hunkering naar het verleden en een bloedhekel aan competitiestrijd ik heb een zwak voor iemand met bescheiden eisen je ziet ze helaas zelden nog vandaag zij die zichzelf eens niet hoeven te bewijzen maar juist de nadruk leggen op zeer traag ik heb een voorkeur…

ik ben alleen heb de wereld buiten gesloten warm sla ik de stilte om me heen nog jagen vragen op een antwoord maar de puzzel van vandaag wordt traag ik hoor mijn hart voel het bloed in bewegen eindelijk kom ik in ontspannen zijn mezelf weer tegen…

geen verdienste doch tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok wist ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben... morgen gaat er immers weer een trein Lejo van Kuijeren…

zo is er nauwelijks een moment voor een pas op de plaats blijkt de tijd een uurwerk met een voorkeur voor haast…

wie weet nog hoe onze ouders dit landschap zagen... wij merken het nauwelijks nog op passen snelheid aan andere weggebruikers aan en proberen zolang het gaat een beetje bij te blijven geen tijd rest ons om in het geheugen te zoeken naar dat wat ooit is geweest 'geschiedenis verwijderen' staat er ergens op extra achter internet…

goddank heeft hij haast…

soms zou ik mezelf wel eens op de voet willen volgen... maar dan wel in mijn eigen tempo…

net breed genoeg Zwaar zijn de wegen Zwaar beladen Rijen dik Ergenissen hangen aan de lippen Die vrolijk omhoog hadden kunnen wijzen Zorgen genoeg Je bent niet als enige aan het reizen Rap raast de tijd Die eigenlijk niet bestaat Zo rap Het is al voorbij als je denkt hoe laat Hoe laat is het al weer Je moet nog zoveel haasten…

arme oude woorden ze gaan verloren we laten ze liggen als vuil in de goot hun schat is zo groot in tonen en klanken verbinden het hart met wat vroeger bood rest steeds meer leegte van zielloze dingen mechanische frasen een levenloos zingen verstarren de lijnen gaat weelde verdwijnen in strakke vakken geen zacht vloeien meer gemist…

vluchtige momenten van lang vervlogen kussen met altijd onrust en haast omdat ik met hoge snelheid opweg was naar volwassenheid nu het zoveel later is de spijt ver voorbij en allang niet meer zo gehaast komt het besef dat ik destijds meer tijd had moeten maken…