184 resultaten.
BEWONING....
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 145 De huizen
als geplakt
tegen de helling
van bergen
Van bovenaf
lijken wij,
ongeoefende klimmers
......dwergen
Wij voelen
onze spieren
van kuit
en bovenbeen
Zijn de wandeling
nog niet moe
maar nergens
een cafe,terras
Het is niet
dat ik ween
het bergdorp
ontroert me
tot tranen toe.…
Grace
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 224 steil boven de
cassave akker
explodereert de zon
ziel en lichaam
scheuren uiteen
in doornige entiteiten
striemende pijn
overwoekert haar
geschonden lichaam
tergend traag kruipen
de minuten tegen
een steile helling
tijd heelt geen wonden…
De helling van de Sint Pietersberg
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 346 Denkend aan kasteel Lichtenberg
Het klooster “ Slavante “en burgerij
Een tiental sterke paarden en stroomopwaarts
Een stad achter ons latend zie ik een brug
Overal leven en vriendelijk maanlicht een gezicht
De Maas in een oudere droom voortkabbelen.
Als vonken vuurslag een vleermuis opgejaagd
Aan een wand laat vastklampen
Bij een zandgat…
Een helling vol beloften
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 287 ik heb mijn tuinen ingericht
steen heeft mij zijn kleur gegeven
ik streel de wind met mijn muziek
in rotsen gaat mijn stemming leven
ik heb mijn handen leeg
een helling vol beloften
mijn ravijnen zijn te geef
daar stort ik mijn gedrochten
de hamers zingen vormen
mijn zaag jankt het profiel
uit de ogen spreken normen
hun geest is nog dociel…
Wijsheid
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 730 Sneeuw van de bergen,
smelten van de hellingen,
in een stille beek..
Stroomt snel als water,
rivieren van gedachten
terug naar de zee..
Damp slaat op en neer
de gletsjers van gevoelens
in eigen wijsheid..
Boven is onder
de cirkel warm gesloten
wijsheid zit in ijs..…
Zij kijken me aan
netgedicht
0.0 met 5 stemmen 277 heb mijn
beelden gehakt uit
de helling van het leven
ze vorm
en uitdrukking gegeven
in mimiek en gebaar
keek naar ze op
maar de voetstukken
werden al kleiner
met oog voor detail
werd het gelaat
in trekken steeds fijner
ik sta in het dal
zij kijken me aan
hoe moet ik nu verder gaan
wil melker
31/12/2010…
De pythagorhaas
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 698 De pythagorhaas zat op z'n helling
en keek wiskundig om zich heen.
"Ik hou het bij mijn ondersteling,"
sprak hij, "dat zo in 't algemeen
het min of meer vrij zeker ópgaat,
dat schuine zijde c²
= a² + b²."
Hetgeen - naar nu verluid -
bevestigd is als Stelling
door 'n algebrasem op Terschelling.…
De grond is hard
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 42 ach ja
hoe vreemd vervormd is
een gewonde
vogel die
van de helling naar beneden
stort
op een brede
vervuilde rivier
onder de wolkensneeuw
mistroostig
het water is grauw
en de
grond is hard
het mos aan beiden zijde
doorzichtig
glibberig wit
de dag gaat zich met
haar stralen
verweren
tot het ijs gesmolten is…
OUDE ALPENBOER
netgedicht
1.0 met 12 stemmen 1.402 Met lijdzame dorst
schudt en spreidt hij het hooi
op de zonnige helling
vol geelgroene stoppels
blikt somtijds
naar die vertrouwde sneeuwtop
hem het verste wat is
zijn bronzen gelaatsplooien
bergen de bescheiden bloei
uit onweerstaanbare kracht
van kleine rotsvaste stee
bemoedigd
door verdwaalde vleugjes
altijd zoekende zeewind.…
het blauw dat gele koren zingt
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 631 handen klauwen
naar houvast
groevenloos voelt steen
nog zachter dan de dood
in uitzichtloos verglijden
het blauw dat
gele koren zingt in het
glooien van de hellingen
verblinkt als stilte in de
samenkomst van dalen
is wit het graf dat
sterven heeft gebaard
rust die neerdaalt
in de laatste strohalm
die als roos geworpen is…
Herfstblues
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 22 Op een wandeling
met een gevoel van de herfstbleus
ontwaar ik op een schuine helling
twee rechtstaande naakt ontschorste bomen
uitgedroogd door het aanwezige zonnevuur.…
Speelmans-deuntje
poëzie
2.0 met 5 stemmen 2.344 Al menig scheepjes-helling
En zo ‘t pietje doet,
Ook goed!
Glijdt langs de gladde helling
Van mijn versleten hoed:-
Oude manneke,-
Nog een kanneke,-
En, mooi-Klaartje!
Nu je vaartje
Niet zal kijven,
Och! laat me bedrijven,
Speelmans knepen zijn ook zoet!…
Lawines tijd gletsjeren eeuwigheid
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 688 ratelend bonken
uren van de helling
minuten springen op
in het stof van seconden
dagen brokkelen af
smelten zonder spoor
weken drijven
oeverloos voorbij
maanden als een
zee seizoenen
golven in de oceaan
waar jaren deinen
geen vloed gaat
hoger dan de hemel
het springtij wacht
die ene kans…
woning
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 541 soms is de hemel
met kometen
en eeuwige sterren
mijn woning
dan weer de gouden
zonsondergang
of verre vage verten
omkranst door
stille grijze wolken
het stille ochtendbos
met gouden pilaren
zonneschijn
verre bergen felwit
in donkere omlijsting
van zwartgroene hellingen
het liefst woon ik
in mijn gedichten
omdat de poort daar…
ZOMAAR 'N ZOMERDAG...
netgedicht
2.0 met 9 stemmen 1.654 Zomaar een zomerdag, een julidag
een ziekenhuis
Toren van alle soorten
barmhartigheid
met tienmaal
honderd ogen
Ik ken
de helling van de opgang
Het aantal
treden van de ingang
In mij
geen lied, geen zang
M'n keel
gesnoerd
Achter de bos bloemen
alleen mededogen
Ik vraag 'n vaas...
voor m'n tranen?…
Ziel
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 170 Levende vleugels in het gruis
de dood op één wiel
heuvelopwaarts nog wel
het gezicht is van leer
de helling ligt bruin versleten
in het licht van de geschiedenis
de kringloop is een kruiwagen
vol vage levensresten
niets gaat verloren
dat onvermijdelijk terugkeren tot stof
rolt tergend onvermijdelijk
en beeldvullende uit
alles vergaat…
Stil begrijpen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 101 Op een verre helling de herder met
zijn kudde.
Ik mediteer.
Er is een rijk en stil begrijpen.…
Speelmans-deuntje
poëzie
3.0 met 27 stemmen 2.376 Al menig scheepjes-helling
En zoo 't pietje doet,
Ook goed!
Glijdt langs de gladde helling
Van mijn' versleten hoed:-
Oude manneke,-
Nog een kanneke,-
En, mooi-Klaertje!
Nu je vaertje
Niet zal kijven,
Och! laat me bedrijven,
Speelmans knepen zijn ook zoet!…
Als een streep door de eenzame omgeving
hartenkreet
3.0 met 5 stemmen 1.161 De weg is leeg
Loopt stapsgewijs omhoog
Maar kilometers lang
En eindeloos rechtuit
Naaldbomen tientallen meters hoog
Als zwarte gestalten
Aan weerszijden van de weg
De maan schijnt zwak
Verft de hemel donkerblauw
Het einde van de helling komt in zicht
De bebossing houdt acuut op
En plots loopt de weg weer naar beneden
Een gigantisch dal…
Aan mijn wandelvriendin
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 673 In Mesocco een picknick op de ruïne
geflankeerd door hellingen steilte,
turend naar verten en ijlte.
Hoe tussen gras, en je schoot, vermoeidheid,
je altijd alert, zorgend, zoekend
vertrouwend genoot en hoe we dankbaar
aan het eind grinnikten,
blij met een bus, een bord en een bed.…
toevallig
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 462 toevallig ben ik ergens opgeraapt
als onmens uit het ongedierte verrezen
ik draag een gele pruik - en sleep
me onhandig van scène tot scène
de hemel in een schuine helling
is mijn onderdak, mijn lot
trotserend in deze beschaving
zingend in het morgenlicht
ken ik geen regels van protocol
in de broze wereld omgeven…
De hoeder van mijn oude eenzaamheid
gedicht
3.0 met 18 stemmen 6.791 De hoeder van mijn oude eenzaamheid
schudt aan de tafel
een wilde dans is gestopt
wat nu nog moet wordt afgerond
willoze twijgen in het gedoofde venster
de kop van de helling bezwijkt
de andere wereldhelft zal stonds ontwaken
ik leg mij neer
in de opalen schijnsels
de roep van dieren komt tot de deur
zacht zal ik straks belijden…
Oostzee
gedicht
3.0 met 17 stemmen 5.509 Tegen de helling op baan twee
verblind door blauw en rood
uit Worpswedes schildersschool
sloeg ik die morgen af naar zee.
De grenzen waren weggedaan.
In Wismar bladderde het
binnenskamers nog. De verf is
aan Hanze-gevels opgegaan.
Op de rug van het landschap
ligt het golfterrein zich naar
de einder uit te rekken.…
stierf met je de laatste pijn
netgedicht
3.0 met 29 stemmen 3.133 gebroken takken
stervend blad
de helling die
zijn hoek vergat
toen jij
de horizon
zag buitelen
houvast dat brak
zijn wortels
niet meer had
en meeging in
de schreeuw die
eindeloos weerkaatste
in de sneeuw
ik zag je ogen
toen de val
je brak
het weten dat
je niets meer had
die blik kan ik
maar niet vergeten
ik zag het weten…
Oud hout
gedicht
3.0 met 31 stemmen 8.691 Je kunt
nog altijd fier rechtop als telefoonpaal
dienst doen, stijf tot in de lengte
van jaren, onbuigzaam maar met uitzicht
op de helling en het dal. Je kunt
ook met je knoesten en je splinters
in de haard worden gegooid. Je bent wat
vlugger weg, maar zoveel warmte gaf je nooit.
Ik steek mijn handen naar je uit.…
PECH ONDERWEG
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 484 mijn beide benen dragen niet zo ver
halverwege de eindeloze tocht staken
zij hun moeizame bezigheid trekken
terug in de schoot van moeder aarde
stuiterend vervolg ik mijn straffe route
na korte tijd verlies ik abrupt mijn hoofd
laat beide armen zowel de sterke als
de lange slap hangen rol de steile helling
af…
sidi-bou-said
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 934 blauwwit kruipt de ochtend
in het geplaveide licht
over mijn gezicht
ik klim blauwogig
de witte heuvel op
langs een smeedwerk in azuur
smalle steegjes
lokken mij in 't nauw
van gebroken wit en hemelsblauw
langs de helling
neuriet bougainville veelkleurig
mild fluistert de wind
mimosa en jasmijn
koesteren heel gevoelig
een lichtschuw…
Liefde op een hoger plan
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 198 heb de aarde
keer op keer
de helling opgedragen
met blote handen
uit het dal gehaald en
om de wortels heen gevlijd
jouw koude regen
gaf het hechten in
de bodem veel te weinig tijd
jij plaatste liefde op
een hoger plan maar op de
stenen kam wilde niets groeien
sta nu met lege handen
de zon zal onze wortels
een voor een verbranden…
Droomtijdig
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 99 Het begon met een wandeling
het lopen over een bladertapijt
daarna de bomen en het woud
hoe sporen kenbaar werden
Een rots in de schaduw
in zich de warmte van de zon
op de zuidelijke helling
het ruisen van een waterval
Het hart pompte het bloed
water stroomde omlaag
steen trilde van atomen
ronddraaiend om een kern
Ik heb…
Tot jij versteende
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 238 lang deelden we
de bergen samen
kiezelden op
helling en vallei
onderscheid
kenden we nauwelijks
wij kwamen van
dezelfde rotspartij
tot jij versteende
in gedachte roem
stilstond als huis
en mij tot gruis benoemde
nog zeil ik
keer op keer
kaats tegen de spiegel
van het laaggelegen meer
waarin de schaduw
van jouw donker en
hooghartig…