Alle inzendingen over helmgras

Ver in het oosten roffelt de nacht, de maan rolt over het helmgras en gespt zich in zijn borstkuras gewapend voor de jacht. Maar de lentezon duikt onder, op zijn zeepaard, de dragonder!…

fietspad. helmgras. zeevlam: begin van een onbedaarlijk omzien noodtrap naar het schone geheim terug naar begin…

Rond lig je daar in de herfststilte Bruin grijs in je volle rust Schoonheid straal je uit Jij slokt me op in je paardenpad Koestert me in je beschutting Je helmgras verwaait nauwelijks in de zeebries Ik treed in je wijdsheid verlicht Verwarmd openend naar je rondingen Inademend je lucht Jij laat je strelen door de lodige wolken Opduikend…

Jij ligt daar rond in de herfststilte bruin grijs in je volle rust schoonheid straal je uit Jij slokt me op in je paardenpad koestert me in je beschutting je helmgras verwaait nauwelijks in de zeebries Ik treed in je wijdsheid licht verwarmd openend naar je rondingen inademend je lucht Jij gestreeld door de lodige wolken opduikend boven…

Schelpen voelen aan als vroeger, hogerop het hete zand dat stuift, de vloedlijn nog op dezelfde plaats, het helmgras dat geestdriftig wuift. Schelpenpaadjes kronkelen achter de duinen, de branding groet met geruststellend geruis, verderop zingen vriendelijk de bomen, alles komt terug, ik ben weer thuis.…

Schuimende golven rekken zich uit en bedekken het naakte zand Helmgras wuift onder een wolkenvlucht van oogverblindende kleuren Boven, op het zonverwarmde duin tintelingen door heel mijn lijf sta ik compleet verwonderd Ik zie de geestverruimende zee het ruige tussenland een magisch veldmozaïek Ik ruik heerlijk bedwelmd alle geuren tegelijk…

jij en ik zitten tegenover elkaar kijken samen in onze ogen en daarmee in onze ziel je blauw groen herinnert mij aan de zee, de zee ik verdrink er in de aanspoelende golven strelen jij bent zacht, een zucht die mij leven schenkt op de duinen van jouw lippen geen helmgras maar teder mos, dat wij kussen met open ogen een overweldigende sensatie…

in zomen van helmgras in buiken van moeders in zorgen van handen in vet van schaatsen langs genereus wijkende hemelpoorten en bovenal zonder uitzondering in alle maten en soorten ook zaadlobbig en tweehuizig hoewel ongedeeld in cellen en van wanten weetbaar maar onverwittigd aanwezig vaak poedelprijzig doch podiumverlangend stel schobbejakken…

spoelt naar rusteloze kolken van breekbaar porselein in gedachte helder van nature door vloedlijnen onder druk doch wildrooster van binnenvet in kringloop van water en regen een rad voor ogenschijnlijk min of meer als bij toeval breekt het water verborgen aan vraag me niet waarom van hier struikelt het oppervlak tuimelend als helmgras…

buiten schijnt de zon dagen lengen nog wat dagen natuur oogt fris en groen in duin gisteravond voor het eerst sinds vele jaren vele konijnen jong en oud ze springen weer om te knagen en te vreten van het helmgras opdat de wortels groeien de korrels niet verstuiven de poolse paarden prachtig allemaal alleen ja moeilijk uit te leggen wat…

schaduwen zijn heengegaan het is te heet om hier te staan in dit niemandsland heeft herkenbaarheid geen sporen nagelaten zon zindert en schuchter komt vloed dichterbij golfje voor golfje herneemt de zee zijn gladkoele strand uit het hete zand zonder sissen en te schuimen een ritueel dat al eeuwenlang gezien wordt door de met helmgras…

Vlieland kende gure tijden Die van wind, water en vuur Die van drenckeldood, natuur Die van pure armoe lijden Die van schuimbekkende baren Die een kwetsbaar dorp verslonden Likkebaardend naar de blonde Duinen loerden, een strak staren Als een roofdier naar zijn prooi Naaldbos, helmgras en fazanten Meeuwen, ganzen, vis en vee Maken Vlie…

Zal ik het vinden op de Hooge Hil Of op de wandelboulevard van Schagen Of zal de golfslag het me overdragen Of Carmen Sylva met wat goede wil Het zomert in november en ik tril Met helmgras mee gedurende wat dagen Inzicht heeft hier een goede kans van slagen Al krijg je het verkeersgeruis niet stil Gezeten op de hoogste uitkijkpost Zie ik…

Helmgras houdt de zandkorrels samen, duingolven. Zij waakt over mijn warm bloed, een ader klopt bang in de hals.…

Ik was moe en liep naar de zee toe, vermoeid sloffend door de duinen waar de wind het zand deed opstuiven en het helmgras waaide onrustig, hard heen en weer, de hemel en de zee waren een verbond aangegaan en straks zal de maan mij doen huiveren wanneer ik aan de rand van het water zal uitkijken en wachten op de sloep die me mee zal ne-…

met alles wat ik wist over eb en vloed tekende ik je ogen op de muur schilderde je armen over ons bed mijn kussen vol gedichten en een deken van liefdesbrieven door mijn tranen langs het raam boetseerde je zandtorens reeg je schelpen tot een ketting kleurde je met je ogen touw blauw en oranje langs mijn voetstappen zeewier groen ook helmgras…

Vadertje Tijd, jij bent de wind die om mijn hoofd mijn haren doorwaait en verderop het helmgras doet wuiven. Vadertje Tijd, dag dag en nooit te zien of terug te vinden. Vadertje Tijd, jij bent de zon in mijn rug aan mijn voeten de schaduw over het strand nooit in te halen hoe harder ik loop, hoe harder jij gaat.…

duinen voor de lawines uit ik zag altijd het eerst de wolkjes komen dat maakte vaak een eind aan onze strandvrijerrij waar de zon centraal stond die ik met half geloken ogen uitsloot omdat zij in straling overheerste en als gevaarlijk werd omschreven dus pakte ik wolken vulde het blauw tot wij weer in het duinen- groen helmgras…

Vreedzaam op de wind dansen de golven en het helmgras wuift in de maat mee, in mijn hart wordt weemoed gedolven, jouw lach kwam van ver overzee.…

Ik dommel weg en zie boven het helmgras iets bewegen – een vlinder, een libel of herrijzend oeveraas ? Wieken gaan razendsnel onhoorbaar rond en lensjes op de coating draaien naar alle kanten terwijl het staartdeel trilt, ijl, gevorkt, geknipt om data te verzenden.…

we dansten op schaduwmuziek van een wolkende zon die oplichtte in het blauw van je ogen door een dromerige wit krullende zee wind vlaagde in haar dat zich speels met warme zomer vulde waar blond als contrast de uitdaging streepte we duinden door het hoge helmgras dat fluwelig deinde in uitnodiging om liefde loom liggend…

En dan vrijen zij in het helmgras tussen stern en zilvermeeuw zonder rust in een zucht door naar de 21ste eeuw. 1000 en (één) mensen 500 paar en (één) allemaal bij elkaar geraakt en ik ben maar alleen want ik ben die (één). (gedicht van de vorige eeuw)…

huilt en huivert blij Zij wil los De huig is een gloeiende klepel De stem een windorgel in het deurgat Pulp en zaagsel kleven aan de tong Zij zingt met opzet vals Maar dan stroopt ze het vel Ademt ruim, de ruis dooft Wuift de leeuwentemmer uit In zijn eigen nat gaar gestoofd Nu ligt ze naakt in een duinpan Sluipschutters achter helmgras…

Het wuivend helmgras op de duinen ruiste zacht als een oneindig lied en in de verte aan een groene einder lag nog veel meer schoonheid in 't verschiet want daar lag in een zoet herinneren de tuin: zijn eigen kleine hof van Eden de katten kwamen mauwend aangelopen begroetten hem aanhalig net als in 't verleden.…

paarse bloemen volg ik het pad over de duinen om daar de zee zien op te doemen en door het rulle strand te struinen hoe zoet smaakt de herinnering aan de jaren van mijn jeugd de beelden die ik toen ontving doen mij nog altijd deugd bejegend door een felle wind die het zeezand doet verstuiven onschuldig speels mijn zicht verblindt en het helmgras…

niet op mij wachten genieten van in zongespeelde dagen kijken we samen naar een golvende zee stormenderhand komen er vele vragen antwoorden drijven met de wind mee zandkorrels bevrijden begraven gevoel ontkuilen het kleine stille denken stilzwijgend weet jij wat ik bedoel zonsopgang zal ons niet meer wenken wanneer het avondrood het helmgras…

in vele talen hebben we getekend langs velen manen vielen er genoeg sterren zonnestralen droogden onze vreugdetranen eindeloos de nachten waarin we mijmerden rennend door de duinen alwaar het helmgras wuifde maakten konijnen dat ze wegkwamen door 't zand bonkten onze harten als één, ogen die in elkaar opgingen jouw gedachten werden de mijne…

Wij leefden, grazend als de dieren in het stille dal van een duinpan, spelend in het licht en zon en met elkaar om steeds een eerste bruiloft te vieren, beschut tegen raadselen van de toekomst en de wind, wie van ons het ruisen van de golven, het spel van elementen wilde zien, besteeg het helmgras naar de top, tuurden naar de kim en verder…

Een wilde hummel verblijft tijdens warme dagen vlakbij de zee ervaart vluchtige lusten al rondwentelend duiken in zwaar brullend scheerzeep waarmee reuzen uit verhalen hun stoppelbaard doen schuimen en over hoog helmgras springen terwijl luchtige duinrozen zacht wuivend lokken "blijf even snuivend bij ons staan klim op de zandtop voor…

Het milde buiten tussen het helmgras doet reeds fluiten; doet vroeg verlangen je diep in te graven in het reeds opwarmend zand. Hier te verpozen lijkt een verlangen niet meer te stuiten; op een afstand tuurt de verte naar wat vissersboten, deinend op de golven, ver van het strand. Zo'n dag aan zee doet verlangen de zeemeeuw te zijn.…