Alle inzendingen over herinneren OR beelden OR delen

We zijn nooit echt alleen want zij die gingen dragen we in ons hart steeds mee in beeld en herinneringen…

In het nu ben ik, groots denkend, in wezen klein In de toekomst word ik slechts een herinnering in hun beeld van mijn zijn.…

Veel van mijn herinneringen liggen verborgen op het strand. Soms ga ik erheen en zoek ik of ik ze nog ergens vinden kan. Maar het water heeft veel gewist De oude beelden uit mijn verleden eens was hier een zee vol dromen. Nu is er een mooie herinnering voor in de plaats gekomen.…

het zijn herinneringen die mij verlichten in mijn verdriet mijn glimlachen, streelt het verleden in de maan, de sterren de wolken, de straatverlichting laat mijn gedachten in herinneringen herleven het raakte mij aan in kleuren van prachtige beelden die na de nacht het zonlicht mij schenkt in een nieuwe dag...…

Het droom zwerven van mijn deels vergeten jeugd herinner ik met volle teugen door een natuur die in mij is een gevoel van ziel bevrijden en in de echo van de droomschaduw slapen er vlinders op paddenstoelen in het donkerste duister van het bos heb ik mijn buik vol van herinneringen.…

In mijn herinnering komen er steeds weer beelden voorbij met een blik uit mijn verleden. Sommige zijn nog steeds scherp andere werden vager raakte ik langzaam kwijt in de tijd. Beelden van fijne herinneringen van verdriet en pijn voel dan ook weer het eenzaam zijn.…

Ik neem een ronding waar het beeld wordt alsmaar scherper terwijl mijn kracht vervaagt ik staar slechts naar een beeld dat als herinnering wordt afgespeeld alweer en weer vertraagd ik volg het kwijlspoor dat verdroogd de tijd bepaalt ik zit al uren zo…

Haar klok staat stil vanaf het moment van afscheid en uiterlijk onveranderd zal ze in mijn herinnering voortleven. De geschiedenis sterft niet, in m’n geest in leven gehouden door herinneren. De taferelen met z’n beelden worden deel van mijzelf.…

Ik klem het vast dat beeld van toen met beide handen en trek het naar me toe hou het vast voordat het wegglijdt in nevelen van vroeger vervlogen glimlach om dat woord dat nog ergens hangt en ik verbaas me hoe helder het nog klinkt…

Mijn huis is niet waar ik nu woon Het is de plek waar ik niet ben Het heeft geen muren geen ramen en geen grond Mijn huis ligt in mijn hoofd in mijn verleden of liever gezegd het is zelf een verleden net als ik…

vervolgens stammen bonen op kruiwagen en kapot achterlicht moe klopt de kokosmatten wringer en wastobbe verkeren in wachtstand houten knijpers liggen in een mand op de regenbak de buurvrouw zingt met stok en zwarte pet wandelt opa van moeders kant gekromd als de r stram onder invloed van Bechterev soms even óp kijkend over straat herinneringen…

Wanneer je het straatje nog weet, ga dan eens terug naar die middag in het slapende hart van een zomer. Je zult zien, er is heel weinig veranderd, omlijst als het blijft door die ene altijddurende tel. Bijna niets. Onweer verstopt in de lucht. Blad slap en donker. Geen wiekslag. Geen klokslag. Ongemerkt vertakt zich de tijd tot vandaag…

Van een pop, een beeld, een torso luidt de saaie waarheid dat ze dood zijn. Al wat meer lijkt is verguldsel uit de smidse van je ogen en verfraaiing door je geest vol kinderleugens. Maar soms - het duurt niet lang, je moet jezelf verschalken - maak je geen onderscheid meer tussen schijngestalten en het ware beeld.…

Een leven is zo groot als een lichaam dat trager in bed zakt. Vlak boven de grond. I Ik wil voor haar een tekening maken. Wat zal ik tekenen, een zee? Hoe berekenend moet ik zijn. In de weigering van haar voet zie ik steeds meer dan traag bloed alleen. De aderen en de vaten vernauwen zich naarmate ik haar dichter nader. Een kind,…

Meer dan 't gebeurde telt wat kon gebeuren en niet gebeurd nog steeds gebeuren kan. Je loopt een huis langs en herkent daarvan de grammofoonmuziek, de braadvleesgeuren. Is dit jouw huis - of woont een andere man met vrouw en kinderen binnen deze muren? Vitrage voor de vensters, dicht de deur en geen pad waarlangs je achterom kunt gaan.…

Met een blik van stilstaand water zit grootmoeder tussen haar nageslacht en is zo oud als zij altijd was Een afbeelding van pais en vree van lachende fantomen maar keer de foto om en zie de misverstanden al geloofden we hardnekkig in familiebanden met grootmoeder als aanbeden as Hoe zou het zijn verlopen had de steen ons niet uiteengespat…

De slaapwagen was de einder. Een gunst van de nacht. Tot en met de tekening in het fluweel had Gropius bedacht. Leder, geslepen spiegels en de luxe hierin een zinsnede te verbeelden. Hij hoort zich nog zeggen: Daarna reizen wij af naar Virginia of Californië. Tijd genoeg. Zolang straten en pleinen de namen van schilders en schrijvers dragen.…

jij hebt stilte van haar stof ontdaan woorden laten opstaan uit hun welluidende gewaden pas later kwamen ook de kleurnuances die stemming en emoties bepaalden als herboren naar boven waar tijd ooit sleetsheid van het vroegere liet zien geven nu rust en balans herinneringen alle kans behoedzaam gaan je vingers langs breuklijnen…

Zijzelf was als de zee, maar zonder stormen. Even blootshoofds en met een brede voet. Rijzend en dalend op haar vloed, als kleine vogels op haar schoot gezeten, konden wij lange tijd haarzelf vergeten, rustend en rondziend en behoed. Haar stem was donker en wat hees als schoven schelpjes langs elkander, haar hand was warm en stroef als zand.…

In een vorig leven zat ik als ik even tijd had op de drempel in de zon. Af en toe waaide een wolkje stof op van de weg. En als Rachels raam openstond kon je haar horen piano spelen. Op een dag werden wij allemaal vermoord. We hebben toen verschrikkelijk geleden. Weet wel, je dood vergeet je niet gemakkelijk. --------------------------…

Zoals een vrouw, die overloopt van melk en liefde, haar linkerhand naar een kussen brengt, in die gedachte wil ik afscheid nemen. overschouwend, nog één enkele keer, uitsluitend zachte gewassen. niet het lichaam, de asse. ---------------------------- uit: 'Tirade', 419, 2007.…

De wind heeft haar naar de tuin verwezen, de tijd in haar handen te slapen gelegd. Zij spreekt over stukgewaaide ramen, een dak dat eeuwig lekt, de schoorsteen die niet trekken wil, over hem en haar, en hoe het uur haar slaap niet raakt. en hoe de nacht versteend tot liggend naakt dat zij onwennig tracht te strelen. Achter zich weet…

Ik herinner me haar zoals een dier de smaak van water, opwinding of geluk. Een resonantie in zenuwen of spieren, een licht natrillen van een draad, een afdruk van een hand op een lichaam. ---------------------- uit: 'Toendra', 2006.…

Beelden, beelden, zo helder en geheim dat ik op slag verstijfde - elke boom, het hele bos keek mee. Ik schrok niet eens, ik viel meteen twee dijen in toen ik het vond. Pas later kreeg het een verhaal. Zoals vandaag. Wie graaft mijn glimlach op? Wie engelt me het bed in?…

was zodat ik nu twee versies van hetzelfde heb die ik vandaag nog over elkaar kan leggen maar waarvan morgen als ik weg ben alleen de woorden resten die aan iets herinneren waar geen oog meer weet van heeft. -------------------------------------- uit: ' Nieuwe herinneringen', 2007.…

Onder de sterren geslapen. Lang in de tijd liggen kijken, in de ijlende, krijsende ruimte, de vreemde vreugde die dat ondenkbare schept. Ik zag een foto die iemand vanuit een kuil had genomen. 'Uitzicht vanuit een graf stond eronder. je zag een stuk van de hemel en de dunne kruinen van bene. Ik denk aan mijn vader, heel ver van huis, niet…

Wakker geworden is er alleen maar de stilte na de herinnering en voor het vergeten; oorverdovend. ------------------------------- uit: 'Verschrijvingen', 1985.…

Denkbeeldige herinneringen. Ogen schitterden fotografisch. Het wegzwijmelen duurde kort. Maar je ogen blijven magnetisch. De rand om jouw pupil weerkaatst. Zoals de zon mij kan verblinden. Tegen mijn euforisch droombeeld. Kon het magneet ons maar binden!…

Afwezig geïnspireerd mijmerend betoverd dromerig leven beeldend herinnerd belangstellend bonzend gekleurd teder terug naar jou…

Onder mijn biezen stoel praten ze de vriendinnen uit het verleden. Ik zit rechtop, mijn rug gesteund mijn arm op een leuning bij de schoorsteen, waarop de klok en spiegel: ik kijk voor me uit in mijn rechterhand een kelkje. Het is drie minuten over tien. het glaasje is al leeg de gaskachel brandt zachtjes. De stemmen suizen onder mijn stoel…