Alle inzendingen over herinneringen OR verleden OR heden

De weg is een slang, herinneringen flitsend, bijt zij mij in het hart, me op twee plekken verscheurend. De weg is een weg van het heden weg, van het stuk verleden dat maar niet wou gaan.…

HEDEN In zijn heden verstrooit ieder individu zijn leven. VERLEDEN In zijn verleden vragen heden en toekomst om leven.…

een gedicht in een gedicht in een gedicht geboortegewicht een boom in een boom in een boom dennenappel hitte in de hitte in de hitte eeuwige zon een mens in een mens in een mens kleinkind verleden in het heden in de toekomst herinnering leven na een leven na een leven eeuwigdurend afscheid…

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

uit de cirkel van minuut tel ik langzaam de seconden af ze vallen ongebruikt in het graf van de verleden tijd maar in het wenden-keren rijgen zij herinnering in kleur en geur ontstaan de beelden alsof dat heden niet verloren lijkt ik zie me staan laat jaren langs me gaan want gisteren spookt door mijn hoofd er is mij…

heden…

Ik heb het verleden aan de kant gezet, alleen het heden telt. Dit zeg ik alle dagen en bedenk dat ik nooit aan morgen denk. Maar.... mijn verleden is debet aan het heden, zal dat ook aan morgen zijn, mijn lieve leven lang. Het leven is verleden, heden en onlosmakelijk de toekomst, dat juist maakt mij bang.…

Gisteren blijkt verder weg dan toen die dag op school en andere herinneringen even verjongen ze de oude geest die steeds meer vernauwt tot een repeterend verleden de paden terug naar het heden blijken verzande sporen dwaalwegen in de tijd die stilaan terugloopt naar een eeuwige jeugd…

Hij heeft mij herinneringen ontnomen. Wat aan mijn voeten lag gekluwend met najaarsdraden verwaait, verstrooid, weggedragen naar onbereikbare oorden. Geen verleden, geen toekomst meer het heden onbepaald onbewust van tijd en eind .…

Herinneringen, die in m'n hoofd blijven rondzweven, rotte dingen, ik zou ze een klap willen geven. Separeercellen, geen eigen wil hebben, het blijft me kwellen, het wil maar niet wegebben. Het behoort tot het verleden, het is voorbij, maar het komt terug in het heden, en is toch niet voorbij.…

geroken ook zijn vrienden kenden het probleem sommige verzetten zich fel maar niemand kon er omheen Het hoort er zo bij moet men maar denken je kan het niet aan een ander schenken en als het straks in een ieder is gevallen het moment dat men het weet en weer vergeet leeft eenieder verder alleen in het verschiet want wat ik vergeet weet ik op heden…

Alles wat ooit realiteit was zit verborgen achter het nu waar het onbewuste heerst met zijn eigen drijfveren Gerafelde herinneringen spoken door het hoofd verleden tot flarden vervaagd Ik ben een kind van al mijn weleer maar wat weet ik niet van mezelf wat ik eigenlijk zou moeten weten…

ja, het is vaak lopen op sprokkelhout eer ik het klinket nader, nabij de hoek diep achter in de verwilderde tuin het hangt al jaren scheef aangedaan door de tand des tijds juist daar ervaar ik de pracht van het komen en gaan van gaan en komen ik ben daar zacht soms in dromen ook als ik met het heden ben begaan zoals nu hier sta…

Niet te veel denken aan het verleden Maar een nieuw avontuur beleven Het avontuur dat de toekomst je zal geven Accepteer je verleden en ga verder met je leven Zie wat de toekomst je zal geven In de toekomst daar ligt je leven En niet in het verleden Het is het heden waar we leven En zeker niet het verleden Maar het heden…

Ik schrijf nog altijd het woord vandaag met het gevoel dat ik in mijn hart draag Ik denk veel trager en ik zie alles vager dan in de tijd van toen En er is nog zoveel dat ik pas morgen wil doen Maar ik weet dat jij me nog altijd kent Van jou mag ik gaan terwijl iedereen rent Ik mag tot rust komen en je laat me dromen van de tijd van…

Onder klaterend applaus van bergen en rivieren en met instemmend gefluit van weer en wind zien maan en sterren stralend toe hoe ik, op 't toneel van het heden, mij elke dag weer druk maak over toekomst en verleden.…

blauwe koepel van oneindigheid waarin de grutto roept en de wulp haar snavel krult in hun –nu- is eeuwigheid over de grenzen van de tijd kronkelt mijn levenspad tastend vinden mijn voeten hun gang door holle holen, langs steile oevers kort rustend bij stille poelen van geluk en altijd onder het azuur van de hoop ik draag het verleden…

leef in het heden en vergeet het verleden.…

Op een bankje zie ik ze zitten gezellig met z'n allen naast elkaar soms zijn ze wel eens aan het fitten dat duurt dan eventjes maar zij praten vaak over het verleden over de tijd zoals het was ze zijn tevreden met het heden want zeuren komt bij hen niet te pas maar het is niet iedereen gegeven om tachtig jaar te worden en in geleende tijd…

Zij was de brug van haar verleden Naar die van mij. Eén pijler is die brug al kwijt en als de tweede ook verdwijnt dan is ook mijn verleden toch echt verleden tijd…

zult moeten vechten wil jij je plaats vinden in het heden.…

Kwam je pas weer tegen in een miezerige regen een schuchtere groet vanonder twee paraplu's net of we elkaar nauwelijks kenden terwijl we een half leven als verleden hebben zag ze plots weer gaan mijn idealen van destijds met wat er nog van over is slaat de balans door naar onvervuld…

je naam is het thema van weerzien ergens op een plek van nooit geweest hou de schelp tegen je oor en je hoort het ruisen van de zee het blijken populieren te zijn die je vanuit de hoogte foppen met hun geratel van blad en been in de adem van de lucht als het niet is zoals het was heeft het zo moeten zijn en is ‘t verleden het moment…

onder de rook van de geschiedenis taal ik niet want stilte beeldt meer uit jaartallen schieten door mijn hoofd zoals sterren schijnen te vallen in de hemel eens een donker gat dan weer het licht om weer te zien dat verleden heden is…

ik kijk mijn moeder in de ogen zij spreekt van verre, dwalend in het bos ze wordt in het heden door haar verleden bedrogen de waarheid laat steeds meer los…

Ik laat mijn verleden het verleden Ver achter mij. Ik leef nu in het heden En kan het heden heel goed aan.…

Hoelang ik ook stond te wachten het waren alleen herinneringen die ze me brachten. ik deed zo mijn best om bij mijn vader te zijn, steeds miste ik ook nog die trein. ik zag hem liggen op zijn ziekbed ogen gesloten één hand op de mijne. Papa waarom was je bij mij deze nacht het heeft me verwarring gebracht.…

liefde steekt de weg over het strooit gevoelens in onze herfstwind het wiegt om een plek te geven in ons sluierend verlangen en het weeft woorden in ons samen denken en voelen en beschrijft tekens in ons houvast het verlegt de koers van een schimmig verleden naar een blijmoedig heden niet meer ingeperkt maar ontwakend in een…

Hoelang ik ook stond te wachten het waren alleen herinneringen die ze me brachten. ik deed zo mijn best om bij mijn vader te zijn, steeds miste ik ook nog die trein. ik zag hem liggen op zijn ziekbed ogen gesloten één hand op de mijne. Papa waarom was je bij mij deze nacht het heeft me verwarring gebracht.…

Maar wie het werkelijk zoekt Die vindt het ook nog in het heden.…