Alle inzendingen over het late uur

Toen moeizaam de ochtend kwam verkilde gestoomd nachtelijk zweet huiverend, rillend ijskleed, dat het gloeien overnam het glazen geluk beademd waarachter het bleke doodslicht wacht op ratels van een klaaggedicht denken in rood geremd opnieuw ontbrandt het vuur getooid in duistere waas tollend hoofd naarmate het late uur blauwe diva’…

Ergens op de Veluwe Door het rulle zand Loopt een vader met een kind Samen hand in hand De avondzon glinstert stralend Door het groene bladerdek Nog even en de zon Wordt door de maan opzij gezet Beiden genieten zwijgend Op dit late uur Van het mooie en het tere De schoonheid der natuur Dan staan ze roerloos stil Want op een open plek…

Verwonderd legde ik mijn oor Aan ’t nachtelijk duister ten gehoor Daar klonk ondanks dat late uur Een lied zo zuiver en zo puur Een vers niet eerder zo gezongen Ik had één dag daarvoor mijn oog Gericht op de wijdse Hemelboog Gezocht de ster die jou verbeelde Indachtig wat mijn oor daar streelde Jij bent bij mij De merel die voor mij toen…

Hij en zij samen op het strand langs de waterkant hand in hand Allebei alleen maar zwijgen nadenken terwijl donkere wolken dreigen Jij en ik de golven spoelen aan het wordt vloed blijven we of zullen we gaan Beiden zo kwetsbaar in de natuur zeggen niets maar begrijpen elkaar op het late uur Ik en jij als de golven van de zee…

Uit twee vurige stenen vonkt het vuur, ontstaat naast pijn de warmte waar verlangen op ontdooit, spelend plooit een naam tussen je borsten gedrapeerd door je wilde haar, beproefd in vlees en bloed, ik door de krachtigste tintelingen ben gevoed, loop op de wateren van temperament op dit late uur of in zeven sloten tegelijk…

het is verdwenen, de vage stilte en ook het maanlicht rechts of links ik luister naar wind en vele dingen steeds verder weg van de buitenkant zo leef ik mijn ziel: aan ieder uur genoeg het jij en mij, binnen het wachten en het weten de nachtverloren wolken - er varen boten voorbij - ik ben de dood op vele dagen trouw…

bomen blazen winter uit het is voorspelbaar om mij heen, ook de sneeuw en het trotseren zelfs de eenzaamheid die in de onverschilligheid kerft met dit late uur binnen is het warm tweehonderd lichtjes fonkelen ooit lagen ze in mijn hand, onbekommerd jij wortelt nog dieper in je trots en de champagne cadeautjes stapelen de leegte, hoe duur…

Mijn ogen tekenen de stilte de glinster op het golvende water de klokslag op dit late uur Waar rook is is vuur er vonkt nog wat liefde tussen zure druiven Ik zie het riet zacht wuiven naar een stervende maan waar de kraters groter ogen dan een verloren satelliet De morgen trekt een muur van eenzaamheid op als het slot de sleutel…

mijn hart ligt waar mijn geliefde op mij te wachten staat, handen in zo vaak gevoelde zijden ondanks het late uur een lach die zich om me heen plooit met weerhaken om nooit te lossen het klopt ook 's nachts daar in de stilte van haar slaap gestaag door de uren heen die ons altijd weer scheiden van het diepste ogen blikken na een laatste…

uur in de open tandeloze mond van een haast vergane ouderling hij weigert toe te geven dat ook in hem de stilte dus zwijgt hij nooit en luistert niemand naar wat zo vaak herhaald tot loze canon is verworden…

uur nog te bekeren, in dat idee van het ware woord en een ethisch leven, wat verder gaat dan nu.…

Renoir, op de rand van oud Europa, leven in 'n vonk der tijd die leidt tot vuur schildert vrienden die tot het late uur zich met Montmatre's meisjes vertreden Tijd stroomt langs 'n prachtig verleden roept weemoed op van eeuwen hoogcultuur van wetenschap en van moed en avontuur van uitvindingen en werelden betreden De abstracte kunst verkondigt…

uur gebonden door tragische plichten ontvouw ik mijn geest tot een groot tapijt, leg mijn ziel terzijde en begeef me in de wereld die als een helderziende mijn vorm boekt in het model waarvoor ik nooit had gestaan…

En zitten we zo ‘s avonds wat te lezen in alle rust heel knusjes bij het vuur met van de buitenwereld niets te vrezen, volop genietend van het late uur dan word ik straalverliefd op jou; wat blijkt: omdat je dan zo lief en olijk kijkt.…

wie de voordeur ingaat op een laat uur verbreekt de kalme betovering maar voor een korte duur. het huis biedt vast weerstand half dommelend half verlamd.…

eindeloos lijkt het gevecht pubers bed en slapengaan doorgaand tot het late uur brengt de vakantie hen rust als in de nacht horizontaal genieten zij volop de dagen die school ze vaak verstoort als verkeren zij in een jetlag roept dan dag en dauw hen rond zevenen vroeg op bed met een vriend(in) of game staan zij chaos stommelend als de…

Ik maakte voort - de tijd die vloog vannacht zou hier een haan nog kraaien en ik hoorde van de snede bij het aangebroken vuur nog zeven zinnen van de vos voorbij het kippenhok verwaaien waar hij stond - om te verhalen van zijn onschuld op den duur Het was de vos die ik verwachtte of toch niet dit late uur Moest ik hem staande hier verbieden…

Men danst rond lavavuur tot in 't late uur, heksenbezems krijgen kuren. Kobolten met gitzwarte glinsterogen komen tussen boomspleten gluren. Sinister ogen op 't kerkhof opengespleten graven als Dracula en Queen ons in feestgewaad uitdagen.…

Een tikkeltje schuchter keek ze mij aan onzeker bevroor haar blik op dit late uur Ik moest mijn armen omheen haar slaan tussen ons smolt daarna die dikke muur Ze had wederom in haar dijen gesneden aangezien ze heel veel straf had verdiend Ze had bij gymles alle regels overtreden en nadien traanloos op de wc gegriend Zelf beschadiging…

Een vrolijke familie de pioenen, van de bollebozen die geen leed verkroppen, volle harten en onnozel, gulzig in de lippen, sierlijk in verliefd gespreide vingers, doende doende in het rond te zoenen. Zomer wordt het nooit zonder pioenen te bezingen, jou, mij, jullie en ook u, regen die ze schudt, ieder dol en dommer van de lente, terwijl schoenen…

Ons eigen land, in zilvr- en parelwazen, Omspeeld van zijden zilte zeeëwinden, Belommerd koel van olmen, wilge’ en linden, Hoe houdt ge ons gevangen in uw mazen! Geen schelle kleuren, die de blik verblinden, Geen vreemde vormen, die de ziel verbazen, Uw luchten zijn als bronnen van extasen, Die heeml en aard met bevend licht verbinden.…

Laat staan spreken.…

zo onbereikbaar in woorden zomaar verdwenen de maangodin in haar baan raak ik het kwijt hoe schrijf ik je naam het is een traan die rolt over mijn warme wang het bestaat niet echt maar maakt me bang die beelden in de lucht die beelden in het vuur iedereen die droomt de seconde rond in het uur het uur van de waarheid dat ik maar niet kan…

We hebben allemaal een laatste uur Voor de een is het een verlossing Voor de ander zuur...…

( Anima Mundi ) Zij danst op paden zo ruw en smal als kronkelwegen in het ware leven Door berg en dal zal zij zich waden door wind en kou kan zij trotseren er pas aan geven Ook na de val wil zij niet rusten op zand en zee aan verre kusten misschien voor later maar niet voor nu Dan, in ‘t uur U is zij nog wakend de dood genakend…

Roerloos verscholen voor de buitenwacht, in het domein van denkbare eigenheid, nadert het uur dat onvermijdelijk wacht en berusting wijkt voor bestraffende tijd. Leegte is gevangen binnen verstomde muren, verlamde benen ontberen vaste grond, seconden vertragen tot kwellende uren en een vloeibare overdaad stolt terstond.…

Maar nu wordt die klok overhoop gehaald, want morgen moet zij één uur eerder haar dag aankondigen. Wij volwassenen hebben het moeilijk om ons aan te passen, wat met onze baby’s en kleine kinderen. Ik smeek alles te laten zoals het is, wat hebben wij daaraan? Een houten kop door te weinig slaap, humeurig door de dag ploeteren.…

Maar nu wordt die klok overhoop gehaald, want morgen moet zij één uur eerder haar dag aankondigen. Wij volwassenen hebben het moeilijk om ons aan te passen, wat met onze baby’s en kleine kinderen. Ik smeek alles te laten zoals het is, wat hebben wij daaraan? Een houten kop door te weinig slaap, humeurig door de dag ploeteren.…

Gij hoeft het in geen boek te lezen, De ervaring preekt het even goed: Die ’t wezen KAN en niet WIL wezen, Dat is de man die ’t wezen MOET.…

uur..…