Alle inzendingen over ijdele hoop

De rode draad van mijn leven, gesponnen maar nog niet geweven, raakte diep in de knoop, door de ijdele hoop ooit aan je lingerie te kleven.…

Stel je voor dat dingen gelijk lopen, zodat we al die tijd, dat die enorme maan in ‘beeld’ komt ‘t net zolang rustig blijft in de oorlogsgebieden, maar dat: Zal ijdele hoop zijn!…

de hemel is door gevallen sterren in ijdele hoop verduisterd een stem klinkt van verre die als zachte mist een bloemlezing uit verlangen fluistert om te zoeken wat niet is om te hervinden wat in het voorbijgaan verloren ging, de bestemming ongewis…

Uit mijn naam, worden vele gedachten verwerkelijkt, overladen met vrede, die nooit komt, met oorlogen en geweld, honger en frustraties, in ijdele hoop, door dure geschenken, ter compensatie, in dezelfde vertwijfeling, die ook volgend jaar, mijn naam misbruikt, kerstfeest...…

Vergeten moet ik wat ik voelde Frêle vlinders die wild krioelde Vergeten moet ik je zachte lach Het is je hardheid die ik nu zag Vergeten moet ik het verlangen Naïef was ik zo onbevangen Vergeten moet ik dat ik geloofde In de liefde die jij beloofde Vergeten moet ik van jou en mij Ijdele hoop verstikt voorbij…

onder strakke blik hebben ooit in een veel warmere ontvangst geloofd dat bleek ijdele hoop…

hoop…

Ik hoop het. Ijdele hoop. Jij hebt geen hart.…

Vermomd als weerbare held zwaar getand en gehelmd heeft hij nog niet te vrezen van laagvliegende jagers loerend op een zwakke plek Tot ze uiteindelijk ontdekken dat het slechts een façade is dan slaan ze genadeloos toe hem verscheurd achter latend als aas voor gieren en jakhalzen Tot die tijd vecht hij door vanuit de ijdele hoop die…

Misschien een ijdele hoop; ik was de enige die hem neer zag vallen, stil maar met een felle flits.…

Net als bijna iedereen in de greep van het rusteloze verstand, dat zich moeilijk afsluiten laat voor de eigen gedachten onbehaaglijkheid ervan Nooit de aandacht vrij om helemaal in het moment te vaak gericht op een toekomst denkbeeldig, een verleden geromantiseerd, ijdele hoop meer te ervaren.…

Wij gaan door als lijnen evenwijdig aan elkaar en met de ijdele hoop bij stille wateren en grazige weiden opnieuw van ervaringen te verhalen.…

hoop dat verwondering zal helen…

hoop zullen ze mij nooit kunnen geven…

geleidelijk beginnen we aanwezig te zijn in stilgelegde bovenlandse beemden nog voordat stof is gaan liggen zelfs sprake is van beginnend besef weten we waarde van ijdele hoop welke kleur; groot of klein?…

Aan de oevers van naderend welbehagen vangen steile stranden een golf van ijdele hoop, in verdronken vaarwater ten grave gedragen. Het is onbekend hoever wanhoop kan zinken naar de laagten van de zwaartekracht, voordat verkalkte echo’s onderaards klinken.…

hoe mijn stap ook kwijnt in wallen aarde opgeworpen door ijdele hoop zijn de dagen korter dan de golven die de bodem doen bewegen, niets is mijn vlucht nog waard nu tentakels van vluchtig gas mij omarmen me beklemmen tot mijn dood zich waardevol laat omhelzen, mineurs en valkeniers hoed u voor dit spel, het breekbare wordt heldhaftig…

motregen valt niet langer op straat maar etst nu schrammen in de ziel trekt blaren op muren van dit treurkalifaat paarse bloemen groeien op ijdele hoop het leven gaat altijd door zo heeft men mij verzekerd maar zachte hoop gaat vroeg of laat teloor…

van de morgen de morgen ach wanneer de middag levert vele zorgen de avond rust in zwoele sfeer het lijkgewaad is gevallen over deze hele stam de dood heeft toegeslagen de nacht redt het niet meer alles is onder voorbehoud verdwenen onder mensen in een ambtenarenwoud waar regens zomer wensen verstild en koud lig ik bevangen door ijdele…

‘k Zeg je, ‘t helpt geen barst, niks niemandal ijdele hoop is ‘t gebleken want spoelen met zeep, na een kernachtige kreet zorgt voor meer ellende dan we ooit weten! Net als met haat, jaloezie en nijd dus vergeet die handeling nou maar je haalt de narigheid niet uit de mens dat is gebleken en dus: zonneklaar!…

even zie ik het niet meer zitten mensen die zomaar op je fitten zeuren zanikken dag en nacht niemand die naar je lacht gatverdamme das echt balen nergens even eer te behalen door een vriendelijk woord of een simpele groet wat zo enorm wonderen doet even voelen dat je erbij hoort ach het is maar ijdele hoop zolang ik zelf nog zo zit in…

hoop of zeg eens, is zo’n plek er wel?…

is er anders dan weemoed onzekerheid ijdele hoop en wanhoop vroeg ik mijzelf af verzonken in gedachten toen haastig aangeschoven om een tijd te wachten ongeduldig in een rij ik haar opeens zag midden in de hema ik rende van die kassa langs wenkbrauwen bij de pasta en het kindergoed ze keek licht geschokt daarna blij bij mijn aankomst…

tussen hemel en aarde hang ik naakt en ontmaskerd ondersteboven gekruisigd in het teken van het pentagram op drie punten vastgespijkerd aan de levensboom die wortelt in duisternis en onwetendheid maar in zijn kroon het witte licht verbergt tussen valse zekerheid en chaos dans ik als een derwisj die rondtolt op zijn hoofd, in ijdele…

Steeds weer probeer ik elke vorm van angst en zinloosheid op te ruimen maar ijdele hoop en ander ongemak liggen op de loer en houden mij voortdurend wakker tegelijkertijd drijven de smarten van mijn ziel in een zee van kwetsingen en verwondingen; verlatenheid nabij.…

, waar ik van houd ook materie dat mij steeds plezierde wisselen van plaats, zonder mijn herinnering aan hen die mij hebben verwekt, verzorgd en groot gebracht, 't wereldvenster ruim ontsloten zij kenden mij en namen mij hoe ik ook was vanaf 't pril begin, en later mij met stoerheid vulde dat paste mij als geurend hooi in zomertijd met ijdele…

Wanneer nacht valt, wordt het donker en is het tijd om naar boven te kijken waar een gekleurde hemel is gevuld met sterrenlicht, verzamel wat moed en vertrouwen bij elkaar uitgummen van ijdelheid, hoop dat dromen en wensen ooit werkelijkheid worden.…

Een dikke meelpatat, strak en vol in zijn dunne vel, droomt wekenlang verwachtingsvol, vrolijk en fel, van de orde der kokkerellen en hun dienstige gezellen, van pikante chips, van krokante porties goudgele friet. Maar vermits hij komt uit het foute aardappelgebied, moet hij zich nu als banale veepatat tevreden stellen.…

Je kijkt zolang naar iets uit vol vrees of hoop, maar de dag gaat voorbij, de uren op de loop. Het volgende komt aan, zo is je bestaan en ook dàt gaat voorbij en alles blijkt ijdelheid. Naar Prediker: alles is ijdelheid...…

(Een hoop ijdelheid) Virtuoos doch afgeleid toont zijn kunsten achteloos Onderdaan der ijdelheid Roem en rijkdom- gekkigheid Om den brode nodeloos Lust als broze paria Publica hysteria Aanbidden van gebrekkigheid…