Alle inzendingen over jij OR koelte OR broos

Een windje zacht als neveldruppels, een beetje late zonneschijn, niet meer zo wild en onuitstaanbaar maar teer als 't liedje van een kind; zo kan ook deze avond worden na al het drukke en de last van loden hitte, zwoegen, zweten, een blij voorvoelen van de nacht die koelte brengt en even vrede al is het oorlog in Beiroet en gaan vannacht…

Braak ligt het land van bed en bad en brood Naakt straalt de zon, huid broeit in ongenade Keert zich tot koelte aan de kust en kade Waar middagstilte rust tot avondrood Verschoond van blik op bleke onderdanen Zie ik dat van de neusrug het montuur Is afgegleden in het tropenuur Boven de kreeft- en steenbok- keerkringbanen Hoe heet het zij…

In een broos en breekbaar leven Liet jij mij aan de spiegel kleven Jij zag mij in spiegelbeeld te klein Zodat mijn goedheid slecht te zien zou zijn Nadelig vuurde jij mij in bespottelijke schroom Waardoor jij mij zag in een dubbel spiegelbeelden-droom Jij kon links niet meer van rechts onderscheiden Zodat ik kansloos spiegels ging vermijden…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Ik kijk naar de man die, ineengedoken, in zijn stoel zit, de ogen geloken; zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar, in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar. Lamplicht zet zijn hoofd in een kader, heel duidelijk zie ik nu mijn vader; groot verschil met het beeld dat naar boven kwam van de man die mij hoog in zijn armen nam. Van veilig…

Choreografie van angst, het falen, een trein net niet te kunnen halen, mand vol levensschalen, uitgegleden op de medeklinkers, uiteen – gespat in zinnenloze verhalen, steeds voor gelijke droom te betalen, een spoorboom die niet open gaat, vandalen op de hoeken van elke straat, talrijk zijn de klinkers met een eigen gelaat in de…

Broos erg broos glijdt het leven verder in stille bitterheid. Tastbaar...zo tastbaar, komt de alles vernietigende eenzaamheid... Dichter en dichter bij!…

Ietwat gebogen leunend naar voren heeft de mens, in wezen puur, indertijd vilein wat gezicht verloren. De naakte waarheid is koud.…

misschien ziet hij haar worstelend falen of neemt hij - op afstand - er nota van de daadkracht in zijn bloed is broos net zo broos misschien als haar onvermogen om te leven in een te koude winter…

we wisten het zeker: jij zou voor altijd duren tot die lege uitgestrekte dag en het onwezenlijk stil werd in onze straat het licht ebde weg je kindertijd was even smal als de doodskist waarin wij jouw broze lijfje zachtjes legden…

Wij zijn broos als glas breekbaar als glazen Het zal u niet verbazen dat woorden zinnen hard binnen komen onze dromen tot splinters gruzelementen Pak het glas op veeg scherven op 'n blik bijeen Niet meteen want in het glas zien we nog de weerspiegeling van tranen.…

hart en handen gemaakt van dunne huid met tijdelijkheid gevuld bang soms bedroefd soms beide tegelijk soms overrompeld soms door een mooi uur een broos moment van evenwicht met zachte voeten tasten naar mogelijk misschien en wellicht omhels haar de broze alledaagsheid het is alles wat je beleeft…

Broos.... Broos, breekbaar het ijs van een nacht Zoals je me toelacht de ochtend erna Ik hoor 'n 'maar' tussen je lippen het ergste rood door kussen verdwenen Zoals ijs in een ovaal onder winterzon.…

Iedereen weet het wel van het dagelijkse nieuws de plaatsen en tijden zijn soms verkeerd, ineens leven er mensen niet meer en wij vergeten dat weer, zo broos zijn onze gevoelens en gedachten ook waar wij niet onder willen lijden en gebukt gaan Liever houden we groot dat we veilig zijn, tweemaal daags zien we naast de schermen het…

Ik had graag met jou willen leven en dat de tijd stil bleef staan… op de hoogste berg, dicht bij de hemel en ’s nachts met de sterren schitteren gaan Ik had met jou, mijn liefde willen delen een liefde – die voor of na ons nooit geweten helaas te broos voor het hogere gebleken moest zij door donkere diepten vergaan……

Je haren zijn niet meer dan vlas huid als glas broos als perkament doorschijnend als een schim ben jij terwijl je lacht om een grap van mij Laat ons lachen en vergeten want we weten allebei nog even en het leven is voorbij…

Geboren ben je in een hut van plaggen Waar je moeder altijd jammerde Waar je vader zich verhing Waar het altijd stonk (naar je debiele broertje) Broos zijn je botten Schuw is de blik in je ogen Maar eens zal ook jij liefde kennen…

ik geef je handenvol zon jij koelt de wind verdroogt vruchten tot de hardheid van steen speel met wolken breng jou verfrissende schaduw jij verzamelt nacht groeit ziekelijk wit tot kracht in ontmoeten schemeren wij onze voortdurende strijd in het apocalyptisch bestaan van zon op en zon ondergaan…

Ik mis de koelte van de nacht, die blik in je ogen, die mooie lach, het gevoel dat jij me mag; ik mis de regen van de nacht, het zachte geluid tegen mijn raam, jij die fluistert in mijn oor, wij twee samen, we gaan er voor; ik mis de maan van de nacht, iemand om mee te praten, als de stilte aan me vreet, wanneer je berichtjes niet meer…

Mens zo broos als porselein klein ragfijn en ziekte verduisterd jouw kwetsbaar gezicht ontbeert warmte droomt een nieuw begin ogen dicht! en bereikbaar betreed jij nieuw warm levenslicht…

nooit mag ik de lichten breken die jij ziet zij zijn gevonden in een wereld zonder zonden ik wil de kleuren delen je weer anders zien en niet als velen je regenboogt in rood ik weet jouw ultra violet onzichtbaar en zo broos…

Maar jij probeerde met je ogen de ramen weer te sluiten. Onze wereld werd voor even overstroomd door een lange schaduw. Nu, in de rust en koelte op ons huisterras kijk ik glimlachend naar de lieve pelgrim die mij vergezelt.…

jij smeedt je eigen leven blaasbalgt lucht door antraciet tot ijzer witheet kleur kan geven hamert op het soepele metaal plet wat rond en zo onbuigzaam was koelt met water weer de vorm vast je handen maken goud zelfs ijzer wordt weer staal jij chroomt in meerdere dimensies jouw levenskunst heeft schoonheid als pretentie…

jij bent mijn zon ik naast koelte uit de bron die we samen dolven jij lierde stenen die diepte schampten verwondde zo mijn schenen ik groef uit vergaarde buit van wateraders die lang waren verdwenen bodemde met ragfijn zand gefilterd op een naamloos strand we putten zee en zon draaien zo met hemels water het woestijnen nogmaals…

het is broos flinterdun en voelbaar een gevoelige avond alleen tussen de levenloze stukken eikenhout en ook het venster biedt geen opening het is breekbaar jij noemt het eenzaamheid ik een afscheid van zonnige dagen tussen de jonge dennen grenenhout lange, blauwe golven jij en je meisjeshaar het is een ramp hier te stranden…

wat jij raakte schitterde als goud nu zijn je handen broos en oud het water uit je bron is langzaam opgedroogd jouw wilde bloemen op een hoop gegooid het zaad verstrooid door tijd en tegenwind dat hopelijk weer goede aarde vindt jij hebt alles weggegeven als je in de spiegel kijkt weet je wat er over is gebleven…

in de blauwe koelte op de heuvel zal ik blijven als het hart zijn slagen mist en het duister groeit in mij bij het doven van het hart zal ik de pracht van de linden noch de weemoed van de wolken voelen in de diepe donkere nacht zal ik blijven in de blauwe koelte van de heuvel in het dal leven dromen voort…

Ijzige wind koelt zonnenstralen winterzon huid tot kippenvel.…