Alle inzendingen over kastje

Jouw schaduw hangt over alle meubels: het kastje dat je achterliet staat vol met snuisterijen daar achter in de hoek. De klok ooit nog de trots van oma tikt verder hier de uren vergroten steeds de afstand tot wat je achterliet. Het huis de muren vol verhalen vult zich met nieuwe bloemen van hen die jij nooit zag.…

in het huis van slangetjes en buizen houdt steriel de echte wereld buiten witte jassen stappen zelfverzekerd in de gang die geen einde kent waar het verblijven nooit went omdat je op kamer zoveel weer het laatste nummer bent de zorg op maat is ruim genomen naast het kastje en de muur blijken ook de druiven zuur blijdschap en…

Zo'n droge zondag, HIJ stapt uit bed en zet de koffie aan, Ik schenk hem daarna in om weer eventjes terug in bed te gaan Val weer in slaap o jee Bel gaat voor mijn verpleging, ik schrik me verloren Kijk op het kastje waar dan nog De koffie staat die de warmte kwijt is.…

Ineens was het anders lagen de tuimelaars om en werd ik opgehaald Ik lig schrap, ben ergens doorheengevallen, een vlies tussen orde en overmacht Draag mij weg, ik wil hemels van pastel en grijs na mijn uitjes binnenskamers en op de gang geen systeemplafond Weer thuis, in het licht van mijn eigen ramen tussen de planten, het kastje…

Jij kunt helemaal niks zegt m’n vrouw Ze bedoelt van het huishouden Je hebt gelijk zeg ik lauw dat was al vóór m'n trouw Ik dóe wel geïnteresseerd maar vergeet meteen wat ze me leert Dus heb ik het opgeschreven om m’n huwelijk te overleven In de klep zit een vakje Doe een zeepje in het bakje (de zeepjes liggen in het kastje van het…

gelaat vervolgens tel ik ook mijn grijze haren veroorzaakt door het aantal crisisjaren mijn lichaam is in haveloze staat een oud, geheel versleten apparaat dat zelfs de laatste hoop heeft laten varen nog even en u mag me doodverklaren want ook m’n geest is reeds ten einde raad een oude man, die trage meters strompelt de afstand van het kastje…

Omdat ‘t werkelijk aardedonker was ontstak de maan maar zijn fletse licht Echter onder het koude dakraamglas tooiden tranen haar bedroefd gezicht Omdat deze stilte om te snijden was bloedde al ‘t eenzaam van haar hart In het kastje toefde een scherfje glas in een anoniem doosje, ergens apart Omdat ze lang al aan het einde was fluisterde…

Martin lost het op met dolfijnen, getrainde snuffelaars; het dier ruikt en volgt de sporen tot aan de bron, een kastje neemt watermonster en foto van de scheepsaars.…

zoals je ze kneedt als een bakker zijn beelden van brood waartussen de wekker afloopt en een paar schoenen staan te wachten op een warme jas in de winter en blote voeten in de zomer waartussen je thee zet bij de koffie en toekijkt hoe de klok de uren fixeert met de seconden- lijm van je herinnering waarna het kastje verliefd…

Maar mensen willen haar niet helpen,en sturen haar van het kastje na de muur. Met een lange duur, ze blijft maar overal heen gaan, en doet dus wat ze willen. Uiteindelijk word het teveel, en dan is het gedaan. En dan komen ze er achter, van oh het was echt waar, maar het is al te laat. Je leeft nu een leven zonder pijn, oh wat is dat fijn.…

Het kastje met haar trouwservies, de sofa en de oorfauteuil zijn gisteravond van de wand geschoven. Kranten op de vloer. Een tafel, uitgerold behang, de witte achterkant naar boven, de lijm in waaiers uitgestreken. En staande op het keukentrapje reikt zij omhoog met nat en zwaar papier vol roze veldboeketten.…

In de ochtend van de bedaagde dag zie ik mijn oude moeder in mijn grijsheid ze heeft een glimlach met een waas van de dood op het kastje naast een vaas met gladiolen we zien dat we elkaar in de ogen kijken maar de gevoelens uit het verleden overtreffen de werkelijkheid van het heden alsof het stof van onze wonden herleeft in de hereniging…

Jouw foto op het kastje, hij staat er al een jaar of elf. Dicht bij mijn bed. Zo heb ik hem neergezet. Elke dag opnieuw hetzelfde ritueel. Ik praat dan nog wat met je. Het wordt me nooit teveel. Soms ben ik wat verdrietig, dat zeg ik jou dan wel Jouw lach wil wel eens helpen. Als ik mijn zorgen vertel. Ik ken nog jouw gedachten.…

Maar Rachab, voor één Shekeltje te neuken, verborg ze in het kastje van haar keuken. Zodoende redde deze hoer hun leven. Als dank werd haar de boodschap meegegeven ~ Zodra het korps der pijpers wordt gehoord, hang uit je raam dan een scharlaken koord en geen van ons zal je een schaamhaar krenken ~.…

Ze drukt een kus op het koude glas van de lijst die immer op 't kastje staat. Alleen liet je me achter, eenzaamheid is zwaar, handen wrijvend over de foto, ach, was je hier nog maar. Ze staat op moeizaam, plaatst de foto terug een handkus, ze zit weer, 't gaat allemaal niet vlug.…

Ik dans op mijn rubberen sokken in deftige graffitikamers en onder de bloeiende moerbeiboom zing ik over een vurig verschiet in kleuren als herfstbladeren, terwijl de gnomen alles weggraaien, vergeet de eerste drukken in het antieke kastje niet, achter de rode gordijnen, want, zo is het ook nog eens de boeken in mijn hart, de waarheden in…

Ze is verschrompeld tot bezoekuur; op de tijden dat het haar geliefden schikt schrikken haar vissenogen even wakker uit hun dommelslaap en lacht zij haar gebit van kunststof venusbloot, als dit niet op het kastje ligt te grijnzen.…

oma en opa twee oude mensen ze zijn er niet meer maar de gedachte nog wel ze waren lief en zagen bij de kleinkinderen geen grenzen en deden mee aan een grapje en een spel vooral opa met zijn grappen en gedoe als ik een snoepje vroeg aan hem dan liep hij naar het kastje toe en met een lachende stem zei hij ..hier en opeten maar hij genoot…

Zijn foto staat op het kastje in mijn huis Het is mijn lieve man, die er niet meer is En die ik na al die jaren nog altijd zo mis Maar ik weet, hij is veilig bij Vader thuis. Toch kan ik hem nog steeds niet vergeten We waren zo lang gelukkig met elkaar Het alleenzijn valt mij bijzonder zwaar Men begrijpt dit niet, kan het niet weten.…

Ik open dan mijn kastje, het staat er vol met ach en wee. Maar na enig zoeken neem ik, toch maar weer paracetamol. En voor de zekerheid, maar twee. Misschien kan ik dan wat slapen, voor een korte tijd. Dat vind ik dan wel fijn. Als geest en lichaam voor een poosje, weer samen één zullen zijn.…

Paulus de Boskabouter als hoorspel, nóg meer mensen in dat kastje, paste dat allemaal wel... wist ik veel... In tijd een fórs aantal jaren verder, met elke week iets nieuws op de markt, schaam ik me niet meer, als ik iets niet direct snap, ik zeg gewoon... weet ik veel... Ja, ik weet bést véél!…

geraniums verbleken als hij er lang naar kijkt potten verdroogde aarde dat van de randen wijkt zij had ze nog gekocht en water willen geven maar was daarmee gestopt zoals zij deed met leven haar bril nog op het kastje haar breiwerk op haar stoel patroon zat enkel in haar hoofd het geeft een vreemd gevoel dat hij die trui nooit dragen zal…

In de lente is het Zo voorspoedig begonnen De bloesem overweldigt Al het oude, wijst het Donker van de winter Resoluut de deur Het nieuwe leven Gaat los, de knoppen Barsten open Wind, water en warmte Doen de rest - Het fruit begint te rijpen, Wel anderhalve maand te vroeg, Een fikse zomerbries Komt onverwacht, het fruit…

schrijft zinnen als: - in je ogen ademen oude zielen - (hier moet nog naar gekeken worden) de dichter levert ook vandaag weer niet een wezenlijke bijdrage aan de gezonde woordeconomie de dichter verschuift een woordje naar het puntje van zijn tong en gooit het voor de wolven hanteert de schaaf en hamer ongenadig de dichter timmert een kastje…

Aleppo kennen wij , dat kastje, zelfs die geweren eigen ervaringen uit de jeugd in Ambon het ooit.…

Ik weet dat 'k je jouw ontrouw haast honderd keer vergaf, toch is er één ding dat ik wou: jou dicht bij mij - niet zo veraf en ook de as van jouw sigaret, evenals dat vieze glas, op het kastje naast ons bed. Oh! Als dat toch het heden was...…

' 'toe dan maar,' zeg ik en terwijl het optrekken van mijn knieën al zacht gerinkel van de glazen in het kastje veroorzaakt en de Pointer Sisters zingen 'We can make it' terwijl de uil zachtjes roepend over het veld vliegt en de vlierbesbloesem bloeit, zit ik hier te rillen in onze slaapzak mijn Koala-pyjama aan, bijna half twee…

Mij zegt het niets, ik slaap wel in de rustgevende bladeren van een donker bos met tedere nachtdieren zoals ikzelf, graai ze maar weg, die duurbetaalde vensters naar het diepzinnige leven, roof en kwijl, primitieve geilaards, stompzinnige botterikken, vergeet niet die eerste drukken in het antieke kastje op de overloop, achter de rode gordijnen van…

verwondering ervoer ik telkens weer wanneer ik weer zo’n bloempje zag gelijk die eerste keer ik heb geplukt, geplukt, geplukt, genoot in menige wei het was alsof zij riepen ‘kom, kom hier, kom gauw, pluk mij’ de pluktijd is allang voorbij de lente die vlood heen maar ook de zomer is niet meer het herfst nu om mij heen soms wordt er op het kastje…

De alarmknop op het kastje. Zij hebben zeer verschillende levens geleid, maar de laatste lijn loopt opvallend gelijk. Het grondplan van hun eilandje zijn identiek, met een schuifdeur waarachter de badkamer zit. Het licht floept automatisch aan. Op een bepaalde leeftijd moet je dingen niet meer moeilijk maken.…