Alle inzendingen over kin

hand door je haar de mist in je ogen alsof je het wist maar niet kon geloven je hals is zo zacht in haar neigen naar schouders je armen zijn kracht mijn hand langs je kin omhoog naar je lippen het bloeiende rood geloken als wijn om even te nippen je neus is gewelfd in de boog naar je ogen wimpers gekruld uit het zicht ik ga…

en plots is er een nieuwe wereld met nieuwe mensen ze worden weer compleet nu de mondkapjes zijn verdwenen en gezichten worden aangevuld en ingekleurd moet me heroriënteren mooie ogen suggereerden een bepaald type mond stemmen de kin en lippen en nu – nu is zuster Mirjam Mirjam niet meer zo veranderd na de vorige keer niet door…

Oh, zegt zij quasi verwonderd Dus je hebt mij bedonderd Ach, ik wist het al lang Met jou word ik geen honderd En als zij zich verslagen afwendt Ver van mij gaat staan Zie ik haar tedere schouders schokken Van haar kin drupt een traan Maar als ik haar aanraak Trek zij zich terug, als is zij bang Dat moment heeft mij nooit verlaten Het…

Door jouw snaren te minstrelen ontlok ik mijn muziek aan jou Als ik mijn kin op jou laat rusten is mijn oor zo dicht bij jou Je laat mijn stemming duidelijk horen als ik jou te woest bespeel Maar het lieflijke wil je delen als ik jou beminnelijk streel Jij vertolkt mijn gevoel van vreugde en ook van verdriet ach als wij maar…

Vermijd staren door zo nu en dan te knikken (volg de beweging van de kin). Wees vriendelijk als je aankomt. Voor je weggaat. Laat een aandenken achter. ----------------------------- uit: 'Loper van licht', 2008.…

En waar de boomstam staat, Gegroefd als'n oud gelaat, Spitst ze haar kin naar boven, Waar al de lovers stoven. 'k Wou het liep al zo naakt Wat recht is, welgemaakt, En wandelde in de zonne... En de rest in capuchonnen.…

je blik keek lichte wolken in een heldere lucht je stem stak op in een aflandig koude wind ik zag de bui al hangen in de strakheid van je kin letters neergepend in schaduwwoorden druppels vloeiend op papier zinnen bliksemden strofen donderden jouw gedicht tot onweer hier je klaarde op in blauwe ogen toen je lach was doorgebroken…

Ik staar over het water En stap er dan voorzichtig in Lucht verandert in vocht en kou bereikt mijn kin Kijk even naar mijn buddy En trek mijn flippers aan Straks verdwijnen we van de aarde Net alsof we nooit hebben bestaan Loom laat ik mij zakken Het water voert me mee Eindelijk kan ik zweven Net als de vissen in de zee…

Werd gister teruggevonden in Broek in Waterland een kwieke tante geheel in het wit echt smeltbare massa heel teer ook mooie neus kin oren fijn kontje - om te bekoren Ze was beduidend anders lippenstift had men niet bij haar gedacht had zich aangepast noemde zich cosmosnowy hoofd met haren vol geplakt voor permanent lonkte - tikkie tipsy…

lange stroken vel over uitgebloosde kaken ze maalt het leven tussen haar afgebeten kaken en maalt niet om de spuug die sporen trekt naar d'r behaarde kin de veranda kraakt in dezelfde oude voegen wanneer ze opstaat en fel haar vuist de lucht in gooit geen vlegels in haar hof ook niet vandaag oma doet niet altijd een tukje na de noen…

Misschien is lief zijn wel één voor één haar haren uitrukken met een pincet omdat ze glad wil zijn en behagen, haar lippen zijn ook zacht als het kuiltje in haar kin, haar borst geschapen om altijd vreugde te schenken bij voorspoed en tegenslag Hoe trekt men haren uit het beslag waaruit een karakter bestaat Wie betaalt het schoon gelag…

Je scheefgetrokken smoel, De uitgezakte kin die Met slappe lijnen als Vanzelf in het vooronder Van de tijd verdwijnen, Hoog opgetrokken wenkbrauwen Die louter onbenul uitstralen, Noesten die je scheve ogen Zo levend verbeelden Kijken mij spottend aan Als je ziet dat ik, Met de rug van mijn Rechterhand het schuim Van mijn…

Met opgetrokken knieën en de kin op de borst, ben ik ingekapseld in moeders nest. Knus tussen de kussens gewikkeld in de troostende lakens, die dienen als baarmoeders armen. Doof voor de buitenwereld, vind ik de rust in dat soort isolement.…

En de dansende jonge man sliep, met de knieën tot zijn kin, op het blauwe liefdeskleed in de driehoek van hun vriendschap. Dag lief, dag ochtendlief, dag lief van het licht van de grachten. ------------------------------------------------------------- uit: 'Het meer van de Ondank', september 1987.…

Ik baar Ik baar zoute meren En kijk hoe het gras opgaat In krommend riet dat op maat Zwaait naar zwanenveren De rimpelende boom buigt en kraakt Knielt zijn takken het water in Eeuwig drinkend, alleen zijn kin Het water dat de bladeren maakt…

ik wist ze had geen gezicht en toch was ik gek op op haar ogen met de in donker blauw oplichtend witte cirkels die mij altijd hypnotiserend fixeerden weg van haar scherp profiel met de toch zo curieuze rondingen bij neus lippen en kin verliefd op de klassieke hoogte van voorhoofd en de markante jukbeenderen toch spande haar…

De wereld lijkt stil te staan De energie is verdwenen Dwarrelende bladeren in de lucht Bewijzen het tegendeel Zittend onder de douche Het water dat over je huid stroomt Kleine watervalletjes Een druppel valt van het puntje Van je kin Gevolgd door een rivier Die uiteengaat als hij de stenen vloer raakt Beweging Overal Maar in mijn hoofd…

Goudgeel gerstenat Van rijke kraag Voorzien, hemels Goud op aarde, Smaakt naar meer, Meer, meer, veel Meer, natte sporen Op wang en kin, Is toch normaal Want ik heb zo'n zin Om alle sores die Me kwellen weg te Drinken, zodat ze - In ieder geval even- Niet meer bestaan Nu zie ik pas Hoe diep ik ben Gezonken, nu niet…

Gisteren waarde zij in de bergen rond met haar kin gleed zij over richels met haar neus kietelde ze de bomen en elk oog volgde, voor zover mogelijk beek en stroom naar hun oorsprong terug Glimmend liet haar voorhoofd bijwijlen de bergen in tweevoud aanwezig schijnen en waar haar zwetend aangezicht wat al te morsig was geweest liet zij haar…

Op werkdagen na koffie en krant is de binnenstad van grijs Nederland Boodschappen doen, mondjesmaat Het gaat vooral om de dagelijkse praat In de winkel of op de markt staat bovenaan het hartinfarct Met 1 omleiding tel je niet mee De hoogste biedt 5 en loopt tevree als kampioen kin omhoog onder zijn broze ereboog Tot Hein nog eens nijpt…

De man verslikt zijn tranen met weer een gouden glas en boort zijn glinsterende kin in de wildwrede borst. De ijzige wijzers van haar klokkeogen draaien; de wachtende uren slaan op hol en de nacht draaft door: een woeste carrousel van teugelloos snuivende paarden.…

Dennennaalden prikken mijn zenuwen door verbijt zure lippen wansmaak kin op borst. Oefening staalt spieren schuurt erosie weg ik zweet stofwolken korrels zout in zand. En zie een reebok spichtig wegschieten een onbewaakt moment valt op slag dood.…

Heerlijk onbezonnen vind ik mijn weg langs je kin, je hals naar je mond. Mijn zintuigen worden speels verwend wanneer je lichaam wordt verkend. Ik hou mijn tempo traag daar waar geur en reuk samensmelten. De kou trekt uit je lichaam weg om warmte liefdevol te ontvangen. Weg glijden alle andere gedachten er is slechts een hier en nu.…

zoveel pijn en verdriet, iemand anders voelt het niet ze zeggen dankjewel en alstublieft echt helpen kunnen ze je niet ik vecht maar door en door en vind geen gehoor alleen een foto aan de muur daar sta ik meer dan een uur je oogjes daar kijk in en je kuiltje in je kin in de nacht lig ik te wenen om je vingers en je tenen…

Haar kin tussen mijn schouderbladen. Overdag blijf ik tegendraads. Kerf ik mijn voorhoofd tot wijdvertakte webben als zij iets vraagt. Wellen mijn woorden op in haar ooghoeken. Schuif ik de nacht van mij af als een slecht boek. Ik scheid wat van de wijn is en wat van mij schenk allengs minder van mijzelf in het glas.…

Jíj hebt een hoofd, met alles: wangen, kin, en oren, neus en ogen die jouw positie bepalen Dat hoofd van jou is vol: er zit een tong in, met tanden en heel wat hersenen, maar zelf heb ik dat niet Zelf ben ik dat niet Wanneer ik denk aan de binnenkant van mijn schedel, is daar niets: een leegte En als ik me erop concentreer heb…

de hand op zijn rug duwt zachtjes naar voren zijn ogen zien schoenen glimmend lakleer een stem uit de hoogte bevriest rode oren hij stamelt excuses ontvangt nog een sneer de hand op zijn kin duwt zachtjes naar boven gloeiende wangen hoofd vol met storm de glimlach van moeder doet dromen beloven weerspiegelt zijn tranen en raakt mij…

Mijn vaders tronie vult het schilderij een sloot loopt uit zijn pols naar horizon waarop zijn kin rechtstaat een heldere lijn omgeeft zijn kale wezen en de zon nergens zichtbaar natuurlijk plakt hem gauw tussen kleine wolken en het blauw ik meen hoewel van zorg de verf haast breekt dat er iets vrolijks uit mijn vader spreekt. -----------…

Zo bijzonder is zij niet althans volgens haar maar als ik haar beschrijf in een winter te Heverlee schudt zij de rood geverfde haren uit rinkelt met ringen om haar middelvingers De borsten in haar trui ajour zich voortzetten zonder genade door het spleetje van haar kin Zij leest het nieuws voor van de morgen in de ochtendkranten zeeft…

Je had een opgerolde handdoek onder je kin zodat je mond niet zou openvallen. Ik zag je litteken op je linkerhand, die keer dat de lading vastzat of toch ook weer niet. Je had een donkerrode pyjama aan met zwarte en witgrijze verticale streepjes. Ik dacht het beeld kwijt te zijn of toch ook weer niet.…