Alle inzendingen over kind OR slapend OR bed

De dichters Vangen in woorden Het leven Zonder muziek Praten zij zachte taal Fluisterend Een stroom In klanken Even in de eeuwigheid Wiegend als een slapend kind Dat wil blijven Bij de boom En de roos Met doornen De bramenstruik En het vervallen huis Met een veranda…

Je ogen zacht gesloten Je haren door elkaar Je neusvleugels trillen een beetje En je ademhaling klinkt zwaar Ik concentreer me op je mond Je lippen vormen een spleetje Je adem is warm en vochtig En kietelt me een beetje Je gedachten kan ik niet vangen Net zomin als je dromen Je bent dichtbij, en toch ver weg Ik kan nu niet bij je komen…

De complete wereld is slapend. Ze valt ook niet te wekken en laat zich in slaap sussen, het geweten door de duivel kussen. De mensen houden er geen werkelijke waarden noch mening op na: de waarachtigheid is ver verdwenen. Maar Petra kan niet slapen, blijft wakend telkens opnieuw verder vechtend en strijdend.…

Nooit ben je slapende stad en je goudgemutste terrassen wuiven dagelijks, nachtelijks temidden hoge huizenbergen. Nooit ben je slapende; daags buig je blinkend naar de rivier, lachen je daken naar het zonneblauw. Nooit ben je slapende stad.…

Thuis gaat alles sneller dan verwacht, hij zit met zijn vrouw op de bank, de kinderen zijn naar bed gebracht, hij voelt zich leeg, maar alert. De afwezigheid van geluid lijkt verdacht, maakt, verdiept door de slapende stad, van hem een stil man in een stil huis, die iets moet zeggen, maar ja, wat. De tijd verloopt nu heel traag.…

Zij bewaarde haar geheimen in een doosje onder haar bed. Haar bed was klein. Ze droomde van een jongen die haar elke dag een snoepje gaf. Soms stond ze ’s nachts op om te kijken of hij niet toevallig. ‘Toeval bestaat niet’, zei haar vader. ‘En God ook niet’: haar stiefmoeder. Toch bad ze om een wonder.…

me erbij neer Vandaag ben ik genoeg verwend Probeer ik het toch gewoon morgen weer Mijn hemd gaat over mijn hoofd Ik mag nog even in bad Dat had ze me beloofd Ik was bang dat ze haar belofte vergat Het is het einde van de dag Mijn moeder blijft nog even in de deuropening staan Er volgt een korte maar lieve glimlach Het is tijd om naar bed…

In slapende verzonkenheid observeer ik je versleutelde oogleden, tikkend van weggemoffelde beroering. Verdiept in rode lakens adem je lentissimo de verspreking van verre dromen. Ik sta nog niet op, wil nog niet uit bed. In omhelzing neem ik de sluipweg terug naar de diepe lyriek van brede samenslaap.…

vroege nacht ik hoop dat er straks sterren liggen in mijn bed…

vergaard Geen vogels die nu fluiten Slechts een merel die jouw broodkorstjes spaart De warmte van binnen beleven Als het buitenspook door de lucht rondwaard Een extra aai aan de poes gegeven En haar mand voor de kachel staat Het ontbijt ben je aan het voorbereiden Terwijl zij boven slaapt In de wacht naar andere tijden Totdat hij voor haar bed…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

Een rotwoord dat sleur een gevoel niks meer leuk te vinden altijd maar weer binnen door dezelfde deur slapend in bed waar we elkaar ooit beminden werken, eten en slapen daar blijft het bij af en toe een ruzie opgelost met weg te lopen de enorme drang laat me los ik wil vrij op geluk en plezier hopen een rotwoord dat sleur alles donker…

Gisteren galoppeerde er een nachtmerrie door mijn dromen over de bruine paarden die buiten stonden onder de regen van de nacht ik liet haar teugels los draafde met een volle blaas naar de toiletpot die onder een wolkenveld lag te snurken in haar bed slapend kon ik schaapjes tellen en wolven want die waren er ook toen mijn nachtmerrie…

op simpele wijze schrijf ik woorden als kinderen die ademen in het bed van de taal in iets onbestaanbaars een sprookjesboek om voor te lezen op de rand van het bed woord voor woord hand in hand…

Ik lig te huilen in bed negen en zestig ben ik en ik lig te huilen alsof ik een kind ben maar ik ben geen kind toch? Ik de kalme, de rots op wie je kan bouwen maar die ten ene male ongeschikt is om mee te vrijen. onbeholpen als of ik een kind ben maar ik ben geen kind toch?…

In een perkamenten lichaam blijft het kind een kind en de milde regen blust verdroogde kelen. Aan de oevers van stilstaande eeuwigheid wacht de verlossing uit het lijden. De dagen zijn geteld als de slapende bron een laatste maal vloeit. Het leven is vloeibaar als kwik tussen hoop en aambeeld.…

slapende ogen sluiten alles vergetend gister vandaag al af alleen in de nacht wachtend op de morgen terwijl slapende ogen sluiten droom ik mijn morgen die vandaag gister voor altijd al was…

ze koestert haar kind met warme ogen haar aandacht schemert rood in het groen in armen vol rozen wiegt ze haar kind de geur van hen samen gedragen door de wind zij vlijt haar kind in een bed van gras het kind dat even in haar gedachten was…

Jouw stralende oogjes schitteren van plezier ze doen mij smelten zelfs al ben je niet hier Je bent niet mijn kind niet van vlees en bloed maar ik kan zo genieten als ik jou met liefde voed Ik voel me zeer gelukkig als je slapend bij me ligt en je zacht met je handjes kriebelt over mijn gezicht Je bent mijn stoere bink je kunt altijd…

als klein kind een dreumes verdwaald in taal luisterend blind de zee niet meer als de zee niet meer in het oor waarom gaat dit door muziek in je gelaat niet de zee als meer er staat ruis in je ogen schuim op de regels slapende egels vogels drogen ogen waarom staat het veld leeg in koude lucht ik maak het vol daarom…

de liefde is een zwerver, kind ga nooit met hem naar een bed ga naar het water naar een groene plek met een boom zet je tent op spreid je mat uit steek het vuur aan laat het branden maar sta dan weer op neem je bed op en ga…

Zag de man weer staan die op shirt: 'proud to be wappie' Ik zag een galg die iemand droeg, er werd een leuze bij geroepen die op iemand sloeg Ik zag een moeder met half slapend kind in arm Ik kreeg een reep van een jongen, waardoor ik warm Er was stampmuziek, waaraan ik steeds voorbij Veel leuzen waarop: 'ik wil vrij' 'QR gaat mij te ver…

jij en de zon gaan schijnen de wind vindt het kind van haar dromen door een kier in de hemel wolkt de schepping paradijs in korenblauwe ogen blikken je speelt maan omdat de nacht te donker is om God te zoeken in de velden slapend tussen witte doekenhelden de wereld vlindert naar haar zin, de rest komt er niet in, geen honing…

je knuffelde mij zeer bewust een verstikkende ademnood in het slapende ochtendrood. in je begrijpende armen herleefde, herrees ik even. je duffelde mij onbewust weer warmpjes in medeleven, het slapende niet verdreven. in je omarmende armen zweefde ik weg als herboren.…

ik heb het reuze naar m'n zin lig in bed, verroer geen vin laat de wereld verder draaien ik haal haar strakjes wel weer in…

Ik zie de lijnen van je leed je als kind reeds aangedaan. Hoe je niet gewenst was in een veel te druk bestaan. Maar ik voel ook de lijnen die ons verbinden, kijk keer op keer naar het toeval dat geen toeval meer kan zijn. Waar wolken verscheuren, stortregens ophouden te bestaan, dáár breekt onze zon door, in wel duizend kleuren.…

'waar is de waterput waar vogels zich kunnen laven met vrolijk gefluit' ik probeer te kijken naar bergen, naar blootgelegde zeeën, zoiets als lucht, woordenblauw naar weggebrachte pijnen tussen dikke boeken lege kamers, steeds krommer in armen leg ogen, onbekend, in volzinnen in weerkaatsende verzen die niet verder kunnen gaan…

Ik kwam uit bed, dat ging nog goed Deed de dingen die men altijd moet Zoals douchen en naar de w.c. Ach, daar deed ik het niet mee.…

Dat bed, dat heerlijke warme bed, mijn zijn, naar mijn gevoegde lijf, dat bed, waarin ik stap als de dag ten einde is, om ’s morgens die heerlijkheid te verlaten, noodgedwongen, omdat er een soort van plicht roept, een plicht die ik liever zou verzaken, omdat dat heerlijke naar mijn lijf gevormde bed als het ware mompelt, blijf toch gewoon hier, dat…