Alle inzendingen over kozen

een klein intiem terras ludiek genesteld in een zomerplooi de tafeltjes vierkant een rondeel vol vuur de zon staat op één uur je voelt dat ik je kozen wil je oog zo klaar als water parelt in het fijngeslepen glas als uit het witte zand de zon een ooglens brandt zingt in je blik kristal.…

wij naderden lieten glinsteringen los vonkten in het donker dauwden in ochtendschemering de wei langs bosrand met zonnesluiers kozen wilde bloemenkleuren lopend in het lang warm gras zaten avonds uit te rusten op het strandje bij de plas een rode zon in langzaam ondergaan haar vonkenregen moedigde ons aan…

Zachte woorden dansen hun eigen taal walsen morgen naar vandaag waar klanken pure harmonie ontwaren wijkt de duistere nacht in fluisternis verzwegen ooit vochtige lippen sluimergedachten in kille stilte ontwaakt kozen zij elke nieuwe dag onbevangen lief, zo lief…

opgedweept in golven bruisend meebewegen intens verzwolgen in eenheid kozen in het witte schuim niet in ‘t zand bijten alleen het duiken en verfrissend boven zee komen opkijken naar ’t goede. verder vooruitzicht in zichzelf brengt hen als kinderen in de hoogste hemel tot buiten de aarde.…

Voor hare venster bloeien rozelaren, en wil zij dat ik heimlijk haar kom kozen dan smijt ze mij twee purperrode rozen. Twee purperrode rozen mij verklaren: twee purperrode lippen zijn zo smachtend, twee purperrode wangen zijn u wachtend.…

ik danste tussen bloemen alleen of samen in de wei geen aangeleerde passen mijn geest was nog volledig vrij later moest ook ik gaan leren waar de wereld over gaat zij kozen alle lesstof bepaalden hoe ik over zaken praat heb hun denken mij geëigend het vrije is toen geblokkeerd maar ik wil weer die zeven sloten omdat ervaren mij meer…

Wellicht is hun ontgleden, Bij ’t traag teruggetreden, Iets schoons, dat wij ons kozen. – Wij rapen twijgen, vruchten, rozen.…

je danste zacht in mijn gedachten zag je lopen springerig in jeugd de korte laarsjes het kittig tikken in je pas voorspelde toen al frivole deugd soms mocht ik ook je nachten delen de wind noordoost en jou met warmte strelen dan kozen we voor hemelhoog en sneeuwden alles onder want als jij smolt restte altijd een fraaie regenboog…

Al wie er kozen voor de zee, voor het ruime sop, Die redt ons van de ondergang, de Beerenburg is op. Gestrand zijn op de bodem van dat Friese bocht Bij windstil weer nog gaat tekeer de laatste ademtocht. Al zullen wij nooit zinken met onze houten kop: Red ons van de ondergang, de Beerenburg is op.…

ik heb nooit de taal van snelle jongens gesproken die versierders kozen op hun pad was van de kleine dingen een vriendelijk woord en de warme hand als die nodig was wij spraken slechts de taal van ogen waarbij als toegift nog het lichte blozen in onschuldigheid zij bloeiden in bescheiden aandacht tot de mooiste bloemen…

Ze zuigt met haar jaren aan de oude boom en ribbelt hem eeuwig in een hard palmen van haar handen ze offert hem beetjes leven van haar vingers her en der riviertjes bloed ontgonnen in het kozen 'kruintje kruintje' wil ze liggen want hij begrijpt dat wel knoestig zinnebeeld van gerijpte verwondingen het excuus voor intimiteiten en…

wij kozen glas omdat transparantie licht en openheid gaf jij de kleur en grote lijnen ik details om te verfijnen brak en schuurde plakte de motieven uit het werkelijk bestaan samen hebben wij het ingegoten de verrassing kwam na drogen we hadden niet het echte leven beet ons mozaïek bleek slechts een spiegelbeeld…

Als ik maar nooit vergeet Jouw lach ,mijn leven Een blik op later En hoe het zou kunnen zijn Als ik maar nooit vergeet Dat mijn pijn jouw pijn doet Mijn leed jou bezeert Mijn spijt jou bezwaart Zonder woorden houden van Zonder spijt vergeven Zonder kozen minnen Zonder jou geen leven Bij jou Bij mij Liefde, leven Laten, geven…

ik herkende je stem in het geluid dat het donker druppelend gesteente maakte in de kou vlood het water sissend langs eeuwenoude beddingen en rotsen het is geen murmelen dat de tantra’s als leidraad kozen uit de prehistorie alleen hun scherpte is verloren in de zachtheid van het kringloopse water uit de laatste gletsjers…

jij was de lach die ik in gedachten zag cirkelend tussen uitbundigheid en passionele intimiteit met in je ogen de horizon als lief perspectief we doken naar liefde in eindeloos diep kozen de verte want dichtbij was bezet overbrugden problemen die zo niet bestaan wisten elkaar in dit raken toch gelukkig te maken…

er zit muziek in je stem ook al heb jij dat altijd ontkend metrum en ritme zo geperfectioneerd alsof jij daar jaren op hebt gestudeerd frivool dansen blikken twinkelend in donkere ogen met verlokken en kozen het licht passionele zal ieders hart stelen in haar warm liefdevol delen met je charmante lach wordt alles nog eens samengevat…

hij koos voor vrij ze zag dat zijn gedachten logen voelde hoe zijn logica in hysterie werd omgebogen hij knarste woorden uit een dunne streep zijn armen namen furieus haar lichaam in zijn greep waanzin in zijn ogen handen aan haar hals lippen die haar adem kozen kusten uiterst vals hij sloot de deur zijn woede was voorbij miste…

was het deze middag of lijken beide wegen op elkaar het pad waar we elkaar ontmoetten de berm waar wilde cichorei stond de boom die leek op de vorige en de vorige die zo leek op de volgende was er een route naar de plek waar we niet voor kozen is dit de bestemming en bleek er geen weg terug of hebben we bij vergissing gedroomd zonder…

terecht een mens, dat wordt je niet dat ben je wat ken je en wat leer je hoe meer je weet verleer je die primitieve drang om hard te slaan en lang en dat maakt me zo bang gewoon en ongeremd lief hebben wie je kent maar ook die vreemde die bange en die boze die domme grenzeloze en tot slot lief te kozen wier haat je slaat en…

je koos voor rood omdat je blond wat dommer vond het hoorde bij onstuimigheid maakte je apart en paste bij het wilde bonzen van je hart je ogen worden groener je huid is licht en altijd breekt een glimlach je gezicht je lippen hebben het fluweel van rozen ze vormen woorden maar zijn eigenlijk geschapen om te kozen jouw lichaam is…

ik zie het als je lacht je hebt iets stralends in je ogen het zachte twinkelen van beloven een spanning die niet wacht je kijkt me aan met blikken die verschrikken me doen blozen, fluistert woorden die me kozen je korte stappen haasten schaduw springt vertwijfeld met je om en komt tot rust als jij me pakt en kust handen zoeken…

te twijfelen te luisteren ook naar het hart in het hoofd want die eerste keer beangstigt en verleidt onweerstaanbaar de eerste keer waar – hoe en met wie neem dat moment op eigen wijze zover je reiken kunt want die eerste keer die komt nimmer meer de eerste keer leer je met hart en ziel wat genieten is met volle teugen van het kozen…

aan schonk mij haar warme lach overbrugde met haar ogen dat wat wij nog steeds niet konden geloven of wij nu spraken dansten of zongen tikkertje speelden en sprongen op een lied van het publiek zichtbaar waren wij stapelverliefd wij hebben alle roddels vermeden over de tijd die wij scheelden het ging van harte zonder overleg kozen…

lief dansten kleurtjes in ons blikveld naamloos droegen noten de kleine figuurtjes in onze regie waarvan het onderscheid ook voor een kenner niet duidelijk was nooit groepten zij bijeen maar ieder koos een eigen pad zonder confrontatie met de aanstootsteen niet wij maar zij trokken aan de touwtjes kozen kleuren en melodie om…

Wat doe ik hier, dicht bij gevoel dat mij totaal vervreemd verlamt willoos laat ik de boel de boel door droge tranen ingedamd blind voor waar wij ooit voor kozen moet de oude bloem verdrogen rozen wil ik, verse rozen op de stelen van mijn ogen toon mij tuinen om te wonen waar ik mezelf nooit meer beperk vrij om zwakte te bekronen alleen…

wij hebben de duinen zien bloeien als gift van de zon en de zee eerst het lichtere paars dan het zomerse geel de wind speelde mee verlieten de drukte van zaken en stad kozen de stilte van het glooiende pad in het zand bij laagwater tekenden sporen de lijn een horizon verder zal het rustiger zijn elkaar bij de hand in een tocht…

ik heb mijn kleuren neergezet samen kozen we pigmenten jij aardde meer naar grond gekleurd door sedimenten ik koos blauw omdat het oceanen golft maar strakkend voel je dan de kou die onderhuids ook volgt jij bruin en veel oranjerood omdat je in de warmte van de dag iets meer kan geven dan je eigenlijk van jezelf mag jij bent de…

heb me vergist in het wad zijn zuigende modder in een te grote stap laag hangende koude mist dat het zonlicht voor even vergat wij spraken onze glinsterende woorden met het vloeibare van water een sprankelende ijlte die brak net als het water was in twee componenten momenten in leven en dood een symbiose die zij zelf kozen…

Zij hadden kunnen kiezen voor andere zij had hem een letter kunnen sturen in plaats van vele wat hij wou zinnen verhalen zij kozen de moeilijkste die waarin zij beiden nog kinderen waren niets meer wisten dan wat zintuigen hun gaven wat is het dat ik voel (stilte) hoe heet het daar waar je me kust - onnoembare details nu naamloos uitvergroot…

Zacht zingend langs bleke maankoralen Van liefde zwangere fluistertalen Ademkristallen die zich boorden Als nectar in de lotus van mijn hart Deed sneeuwrozen in mij ontluiken Geur van nachtbloemen, sterrenfuiken Het licht van minne in een nacht zo zwart Aan de blauwe einder van je warme ogen Wenkt de hartstocht, het teder vuur Onstuimig kozen…