Alle inzendingen over levende steen

wij zijn de levende stenen die zich spiegelen in de duizenden doden uit het verleden…

Was aan alle kanten Omringd door licht, Werd er door overspoeld, Ben in haar verdronken - Klaar om de nacht van Louter duister in te gaan; En bij het eerste ochtendgloren, Toen het nieuwe licht Onvermijdelijk werd geboren, Viel het allereerste licht Op deze levende steen, Licht dat er zo zeldzaam mooi Doorheen valt, waarin ik…

Zijn wij de levende stenen, wat ons bij elkaar houdt is de vereniging in liefde. Liefde, venster voor onze blik op de wereld. Liefde, dak waaronder wij samen wonen. Liefde. Een muur, kou en verbittering buitensluitend Liefde 'n deur. Leidend van kamer naar kamer, naar het meest intieme van ons samenzijn.…

O levend stenen wezen! Hier, door angst gejaagd, door hoop gestaald, ben ik naar 's harten wondergang, wild ópgedraafd of kalm gedaald. Geen enkle boezemtrilling, die - - géén wentling mijner ziele, die niet weerluidde in uw torenklank, vol zoete of sombre poëzie.…

het vaderhuis herbergt de levenden slechts voor even in de tijd voordat ze vergeefs bescherming zoeken onder andere daken voordat het huis de doden zamelt in zijn stenen voordat de vader de levenden achterlaat voor eeuwig de doden meeneemt huis-zonder-vader: stenen…

Werkelijk, men moest de steen met menselijke waardigheid bekleden, zijn woord voor menswaardig aannemen. Men moest, om nog in de mens te kunnen geloven, zijn oor te luister leggen bij de steen of met de stem spreken van een steen.…

wezens van energie en licht levend, ademend, bestaand stralend, met de ogen dicht onze eigen weg gaand wezens van liefde en vrijheid levend, ademend, bestaand leverend de levensstrijd het pad nog ongebaand wezens van lucht en water levend, ademend, bestaand huppelend tot later het leven eeuwig gewaand…

houden van overstijgt het weten ook als jouw sterven verder wegdrijft het mag dan herinnering heten maar lijkt in mijn wezen gekerfd opdat jij blijft…

steen die ik verlos uit mijn vuist het verschonende woord door de waakzame dolk aangewezen tot bewezen schrift voor zij zich van de aarde lichtte, grift nu tijdloos en traag een spiralen kolk oud geluk aan de deur en mijn nacht is geboren de open haven gedicht, het schone licht dat de kade weerspiegelt verloren helaas, niets sprankelt…

Hoe lang kan een Door-en-door vreedzame Hond zijn geduld bewaren Als hij dagelijks gestenigd Wordt door de onopgevoede etters Van hiernaast die denken dat Het wel lollig is om die goedzak Op stenen in plaats van Een knuffel te trakteren - Levende vrede die vermoord wordt - En als ik dan die loebes Ben die elke dag op woorden…

Nu nog levend lava haar bloed zal zij beslist ooit, ergens -god weet waartoe- tot mijn argeloos hart weerkeren verdicht wellicht tot roodgeronnen steen van bliksemend basalt of bloedrobijn - een angstaanjagend amulet om demonen te bezweren.…

Als gapend gat een steen op het pad ver gezocht niet weg te denken wat er onderliggend speelde emmers vol fijnkorrelig zand ooit geschept een kinderhand rustplaats voor de schijndood houdt het levend asfalt wacht betonnen muren bikkel bikkelhard…

voor steen…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten. Leer, kinderen, dit uit zijne mond: houd steeds een vuist boven de grond. ------------------- uit: Tirade 1968…

Ik probeerde alleen maar wat. Ik deed iets. Niet iedereen was, is er blij mee. Toch was er altijd die ene grote zee, die bleef trekken. Alleen mijn handen kon ik uitstrekken... naar Gods engelen. Soms, deed ik iets, waaronder een ander mens leed. Soms, denk je iets, wenk je alleen voor jezelf!…

ik droom je vergezichten omdat dichtbij te pijnlijk is oog in oog verbrand ik levend zoek je hand diep in het land raak de rotsen voel je stromen in steen weet ik weer van je dromen woordloos daden stellen omdat gedachten moeten aarden en hun eigen oordeel vellen…

getekend door de tijd weliswaar goed gespeeld maar tóch... 'warmte vergt jaren groei' schreef de dichter Willem Hussem ooit eens en inderdaad is hout onontbeerlijk voor iets van warmte suggestie is veelzeggend en verwarrend vooral en het zet je dikwijls op het verkeerde been zo ook dit gedicht hoop ik…

Boven op een duin wil ik mezelf achterlaten in levende letters op steen Mijn ogen gesloten onder de wijde nacht, gedachten waaierend naar zee Nederig op het zand toon ik de wereld mijn ziel, in vogelvlucht, jij en ik één Heel in de verte hoort men het deinend gefluister ‘strooi mijn assen in de wind, nooit ben ik nog meer’…

Daarmee ben ik niet verdwenen tussen de levende planten En het gebit van de steen Verander ik langzaam in aarde, Pas daarna heet ik niets meer. Lees me dus nog één keer In de vertragende paring. Herhaal mijn gerangschikte zinnen Tot ik niets meer beteken En zonder een zin op je wacht.…

Er liggen nieuwe mogelijkheden open voorbij de zonsondergang: ik hou mijn wereld klein, het hoeft van mij niet groter. Soms stel ik mij voor; men sterft met wie men lief heeft, een bevrijdende gedachte, als je ergens naar streeft, gebeurt het ook. Overal hoor ik dezelfde geluiden van een moeilijk te doorbreken stilte: de onoverbrugbare…

soms wandel ik langs de waterkant waar wij ons tussen ’t riet verstopten nog steeds staat het afscheid op palen en is het water gevuld met droef al zou ik jou willen gedenken de koude woorden uit het steen slijten opdat onze dromen tot leven komen wat rest is spijt en spijt alleen soms kom je voor in gedichten dan leen ik de ruimte even…

bomen en nimphen moeder natuur verbeeldt traag de ruwere vorm oude schors buigt rond stammen gevoed door de bron der jeugd…

Hem droegen ze levend en dood, de moeder droegen ze ook, maar die wankelde zo alsof de dragers er de brui aan gaven. Die er waren sloten zich aan bij de stoet: een schare donker en licht die zingend of zwijgend bleef klimmen en dalen. -------------------------------------- uit: 'De buigzaamheid van steen', 2005.…

een levende Aarde in een golf van disrespect Ben ik de gek die zich noch moeite, noch pijn bespaart om van haviken duiven te willen maken en over klein en kwetsbaar te waken in een overvloed aan liefde?…

Suster Bertken een Utrechtse non in een moderne devotie levend voor Jezus met wie zij intens lijden kon. In 1457 liet zij zich inmetselen en omringen door een muur van steen, en beleefde zij sedertdien haar orewoet in de Buurkerk op meditatieve wijze en gedurende 57 jaar sereen.…

Ik heb je zo vaak vermoord, maar je was zo weer levend. Ik vroeg dan vaak verbaasd hoeveel levens jij bezat. Het is altijd maar jij. Ik heb je rechts laten zien en links getoond. Maar je koos nooit een weg. Omdat je zo goed wist waar we liepen. Het is alijd maar jij. Het is alijd maar jij…

Voelend de dingen die ik altijd heb gevreesd, levend zo nog nooit geweest.…

Leven ontstaat omdat eigen- schappen van het atoom het technisch mogelijk maken,de aardkorst zit vol leven; het kruipt over het oppervlak tot diep in de aardkorst, stroomt met rivieren mee, zwemt in zee, zweeft op de wind hoog in de lucht; 't aardoppervlak is 'n gelei van leven, mantel van Gaya, godin der aarde.…

ontvouwt zich een subtiele kracht die zich uitschenkt in een zachte nevel over de aarde stromend over de kale landerijen, dorpen en steden Kleurt zij alles opnieuw in: van verzakte huisjes aan de bochtige dijk en de smalle wateren langs drachtige koeien in de wei tot de vierkante loodsen die zich optrekken aan de regenachtige horizon en de stenen…

Voorzichtig navigerend in donker gevaar loert om de hoek zonder lamp licht dooft in levenloze ogen blikken werpen op hopeloze toekomst beelden vervagen van vroegere levens ervaring was toen alles uit broodnood zakelijk wordt de lijkzak gesloten.…