Alle inzendingen over mar ook de dichter m

Kijkend naar de sneeuw wroet ik mij eronder hoop dat de stilte mijn verdriet doorbreekt als de zon de kou doet smelten neemt het water mijn gedachten mee.…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

Nog zachter dan een zedig streelgebaar Ontvouwt de roos haar vurig rode kroon Haar volle blaad’ren in het ochtendschoon Dodijnend door een zoele zucht aldaar De doornen deren niet haar zoete toon Zo vredig vlammend deze tijd van ‘t jaar Hier breeduit bloeiend, licht, helder en klaar Zulk woekerende weelde; ongewoon! Deez’ schone schijn,…

Wie is die dichter(es) Die fraaie poëtes Beschermvrouwe prinses Der dichters patrones?…

De dichter, hij wil grenzen overschrijden Dat ziet hij als een schone levenstaak Er zijn altijd wel verzen in de maak Of hij nu pretentieus is of bescheiden Naar zelfinzicht wil hij de lezer leiden Hij stelt verzwegen zaken aan de kaak De dichter, hij wil grenzen overschrijden Hij kan niet anders dan maren verspreiden Wat dat aangaat ligt er…

de consument schreef de dichter leuk hoor dat u schrijft echt u vult mijn dag met hoon dan wel gelach maar voor den dag van morgen verlicht u nooit echt zorgen niets van uw schrijfsel beklijft straks bent u gewoon vergeten alleen kunst mag blijvend heten alles van u is zo genaamd niet wat ware poëzie betaamt de poëet schraapte zijn droge…

Ik vang jouw grijsheid op in 'n bal en rol deze langzaam van me weg en trek 'm weer dichter om 'm vervolgens heel hoog op te gooien om te zien hoe hij danst in de zon.…

Wat ooit was en nooit zal zijn wat niet mag gebeuren zal nooit zijn, zo zonder pijn dus hou maar op te treuren Voorbij is over, is geweest is iets om terug te kijken Wat je ooit had, was een geest dat zal in je toekomst blijken Vergeet me maar, net als iets naars en denk niet aan m'n pijn vraag je af na al die maars of dit zo zou…

Zo graag wilde zij reageren De dichter belonen, minstens bevragen Een pluim...in z'n gat wat pauweveren? Maar zou deze die weelde kunnen dragen? Naast zijn schoenen lopen? De dichter moest maar teren Op haar punt een zeventje? een acht? Nou, wacht... ze zou 'm een mailtje sturen…

Importantie wordt gedragen op de vleugels van potentie van de kracht van ieders bestaan: 'zie mij eens gaan' 'zie mij eens staan' Als die kracht,in feite “die tijdelijke macht” intrinsiek afzwakt worden het veelal vleugels van chagrijn en venijn zich vijandig, zwetend, wetend, verhullend waartoe de mens in feite naartoe wordt…

Er dwarrelde een kind mijn leven binnen, één en al lente en vrolijk jolijt. Haar leven moest nog beginnen; Het mijne was al bijna uit de tijd. De frisheid van heur haren danste om mij heen, bedwelmde mijn zinnen en bracht mij terug naar tijden lang heen. Vervluchtigd, Verloren, Vergaan in de tijd. Haar lipjes, zo roze, weken vaneen…

ochtend op Mars: zonneparaplu open avond op Mars: zonneparaplu toe daartussenin: wachten op orders wachten er is geen uitknop voor de kleine marsauto beneden in het controlecentrum is de joystick die de auto bestuurt al jaren werkloos en elke dag: ochtend op Mars: zonneparaplu open avond op Mars: zonneparaplu toe daartussenin: wachten…

Volgende keer wonen we op Mars was de áárde nog nooit zo dichtbij.…

Draag mijn zekerheid richting toekomst lijdt bij het vuur wezenloos bloei snoei schrijf je eigen waarheid…

zo vaak schreef ik over de dood bij het vele leven, het vele sterven om in het hart 't vervloekte rood als vreemde pijn te kerven vragen vonden steeds weer gaten nog luider schreeuwend dan het kind dat in regen en rebelse wind oog in oog stond met het achterlaten ik liet geen enkel beeld onbeheerd of dat wat zich met schaduw voedde magie…

Vandaar mijn zotte gedachten en knotsgekke verlangen om snel eens naar Mars te vliegen en wat te sympathiseren met de lokale bevolking. Misschien een plaatselijke pint te drinken als ze bier hebben natuurlijk, Want dat kletst toch een stuk gezelliger dan bij een glaasje water uit eigen bron.…

Laten wij een “Mars” houden naar “Café de Maan” daar is “de Ruimte” voor alle mensen.…

Wat heeft de NASA nou op Mars gevonden? Wat hebben ze in vredesnaam ontdekt? Het resultaat wordt nu gedubbelchecked. Maar o, wat zijn ze nu al opgewonden. Het zou ongelooflijk shockend zijn. Maar stel dat Mars bestaat uit zachte caramel.…

Het lijken lang vervlogen dagen dat ik hier op een bankje zat en de jongen van mijn dromen me vroeg hoe lief ik 'm wel had En ik dan, zacht giechelend met schaamrood op mijn wangen niet durfde te bekennen dat ik brandde van verlangen En terwijl ergens een merel een prachtconcert ten beste gaf schoven wij dichter naar elkaar dichter in…

De liefde waarnaar jij verlangt is niet onmogelijk, ik kan 'm je geven, je krijgt 'm maar ik ken je nog niet, dus duurt het nog even. Maar als ik dichter bij je sta en meer van je weet, zal ik van je gaan houden, dat is mijn eed. Ik zag je bewegen dame! wees niet verlegen, jouw situatie is geen beperking maar juist een zegen.…

Met mate slurpend van m'n dampende kop dichterlijke vrijheid struinde 'k richting uitkijkpost en rolde m'n blik naar die feeërieke monding Compleet ontdaan van elk tijdsbesef trilde 'n slepend timbre de oever op en schraapte de helling af zoekend naar 'n smekend oor Vermoeid en uitgegolfd tastte die Lorelei in de bouwdoos van…

zoals ik was was jouw zijn was jij in mijn pijn was wie ik zag zoals ik was zoals ik ben in mijn zijn vanaf nu zoals ik voel en alleen jij jij weet zoals ik was lief dans mijn dans dans met mij en voel voel voel je hart mijn hart zoals het was zoals ik ben schrijf schijf over mij voel de echte jij en denk…

strooi zand in mijn hand licht in de zee zucht wind op mijn huid streel sterren in de nacht en zie zie strooilicht in het niets…

Het glijdt uit de gedachten in het ruime water, de ziel waarvan de kiel al vroeg werd neergelegd, gebreeuwd door jarenlange boeien, brullend in een wisselend tij en waar een scheepsadem aan de wallenkant z’n stemgeluid langzaam en gestaag z’n weg laat vloeien. Vloten vol schaduw ebben weg in flarden mist als de vlotten zich traag voortbewegen…

alles achter me laat ik los alles dat wat niet was wat me leerde me genas van alles dat ik dacht dat ik was alles wat ik dacht dat ik was laat ik achter dat was…

Zo gauw Ik mezelf Loslaat Zak ik weg In eindeloos Verlangen naar Een tijd die Zonder twijfel Is Geschreven naar aanleiding van het driedaagse poeziefestival Dichters in de Prinsentuin, 25 t/m 27 juli 2012, Groningen.…

’t Was niet om zijn klassieke repertoire Al kan Freek zeker van een oeuvre reppen Waarmee hij iedereen haast dood kan meppen Het ging ook niet ècht om dat levensjaar Geen sprake van recyclen of verlengen Freek eer je juist om wat hij voort blijft brengen…

Er is een kleinigheidje misgegaan: de Beagle stortte zomaar in een krater en zo bezorgt een hond ons dus een kater want hij ging niet naar Mars, maar naar de maan. Marsmissies zijn door missers zeer berucht zodat men vaak: “Mars drives us Nuts !” verzucht.…

Verspreidt de mare: De chef van het postkantoor Is een halfgare!…