Alle inzendingen over mei OR winter OR sneeuw

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

ik loer naar beneden naar de dorpelingen in de sneeuw de sneeuw, die als een winterse streling hun gezichten streelt ik heb maanlicht in mijn ogen ruw en donker is mijn vacht als schors van de bomen waaronder ik wacht op de mooie herdersjongen zo maagdelijk blank en zoet van geur die het wit van de sneeuw zal veranderen in een bloedrode…

Het is teveel: De leegte van de bladeren in de winter Het teveel aan sneeuw dat onbeschreven de velden en de wereld uitwist tot niets Daar kan ik tot komen; tot niets, want niets van mijn verlangen komt meer tot mij Ik wijs de winter af; de dood; de stilte, de leegte daarbij Deze witte winter, dit blanco blad ik zal haar moeten…

met sneeuw en ijs word 2010 voltooid jammer van de flauwe winter er mag best wat zout worden gestrooid…

Winter. Je ziet weer bomen door het bos, en dit licht is geen licht maar inzicht: er is niets nieuws zonder de zon. En toch is ook de nacht niet uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt is het nooit volledig duister, nee, er is de klaarte van een soort geloof dat het nooit helemaal donker wordt.…

de bol bewogen opnieuw sneeuwt het plaatselijk de Bilt weet van niets…

De witte vlokken stapelen maagdelijk een wit egaal Scherpe contouren veranderen in een vriendelijk rond Kinderen reageren met sleeen sneeuwgevechten en dolle pret Tot s'avonds laat klinkt het geroep van ouders Kleine kopjes zitten knus in zelfgebouwde iglo's Laten ouders in het ongewisse Nu beschermd de stoere sneeuwman tegen het kwade Grote…

Hagel, sneeuw en regen de winter komt eraan zullen we het straks beleven dat er een sneeuwpop in de tuin zal staan ? Muts en sjaal weer uit de kast gehaald de schaatsen uit het vet strooizout en sneeuwschuiver alles is weer klaargezet.…

ik sta voor het raam en ben alleen mijn adem wasemt op de ruiten geen vogel die ik al hoor fluiten het is zo vredig om me heen alles slaapt, het is nog vroeg stil dwarrelen vlokjes naar beneden vormen een sneeuwwitwollen laag nog door geen mens of dier betreden maar niet voor lang, de klok slaat zes de mensen zullen gaan ontwaken de dieren…

dansend sneeuwvlokje zoekt zijn weg naar beneden gejaagd door de wind…

weer daalt de sneeuw als regen neer op wat geen mens meer kent het langgerekte pannendak de boom in kleine tuin een fiets beslaat de achterruit het kan me wat ik ga naar bed de sneeuw is weer gaan liggen…

wijd spreiden vlokken witter de wintervelden wintervogel vlucht…

in alles huist vandaag het wonderlijk zicht van lang gelee zoals de straat in de magische dans van onstuimige vlokken onder een maagdelijk wit tapijt verdwijnt terwijl ik met een verbaasde blik de gordijnen openschuif naar buiten ga in de nog onbetreden sneeuw m'n dartele stappen achterlaat van lang, heel lang gelee…

't Is de winter die aan zijn reis begon!…

haar kille schoonheid verlicht de nacht witte maagdelijkheid poederzacht zorgvuldig alles toegedekt nog niemand het beroerd zo rein en onbevlekt, dat het mij ontroert nu ga ik het schenden vol genot en spijt mijn stap knerpend en met kinderlijke vrolijkheid Joke…

zoals zij ongerept haar eigen schoonheid schept waarom mijn ogen aan haar vlokken kleven en ik wat langer door het venster staar de roerloze wereld nog even onbetreden laat nog ongeschonden stil verzonken…

winters wit hangt ons ongelooflijk de keel uit op naar lentegroen…

Kinderen stoeien en gooien sneeuwballen: rode wangetjes, dikke jasjes, warme handschoentjes dolle pret, ze voelen zich winters blij. Wat verder op in 't bos staan de bomen te rillen van de kou hun takken zijn zwaar beladen en hangen naar beneden kreunend en zuchtend verlangen ze naar zomerse dauw.…

Glibberend over de besneeuwde fietspadensmurrie in Amsterdam met zeker -20 zoals wij dat hier voelen zijn we nog niet op weg naar de Noordpool maar veel scheelt het niet.…

Daar waar ik van de wereld af zou kunnen kijken heerst het grijs ijzig waait de wind de middag tegemoet neerslag wordt verwacht wanneer het licht zich terugtrekt in de nacht die zich met poedersneeuw zal laten overstuiven zo wordt gezegd zo wordt gedacht aan duinen alom hinder morgen in ’t verkeer met nog meer sneeuw Siberisch…

Nog voor ik afscheid heb kunnen nemen voel ik al het gemis van een winter die niet komen wou.…

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

De eerste vlokjes komen naar beneden, ‘t Wordt menens, zegt de meteoroloog, Nog even en de sneeuw ligt metershoog, Straks ben ik van de wereld afgesneden. Vaarwel, dit is het laatste dat ik schrijf, En hopelijk redt u het vege lijf!…

de kat en ik voor het raam, gesetteld in onze luie divan met de haard die knettert. het komt en komt het dwarrelt en valt het vlokt en kalkt het schittert in het licht. zo mooi, spiegelglad 'k vertel het mijn kat ze kijkt op en ze geeuwt, bah, ze miauwt "het sneeuwt"…

Amper kleurverschil tussen hemel en aarde, enkel gescheiden door de zwarte weipalen en het rag der boomkruinen.…

Koud kil stil zit het meisje, starend naar de sneeuw. En wat er onder ligt. Haar vlechten op het venster zeggen dat ze rustig is. En zwijgend tuurt ze voort dieper dan de sneeuw en verder dan de horizon die niet bestaat. Voor haar is de winter een zicht op de wereld in haar fantasie.…

je waaide sneeuw witter dan de winter ooit ontdooide ik rijpte hoog in bomen door de strenge vorst kristalliseerde in jouw kleuren toen ik zon als eerst zag komen maar vervaagde door jouw sneeuw die ons licht in diamant verstrooide…

mijn winter zocht de rust die kust in kleuren van verleden oogst die draagbaar was zon die zomerwarmte gaf en het gewas tot vruchten bracht in sneeuw en ijs zijn wij verhard zonder ontplooien nu is er kans om te ontdooien je lentent al in sprankelend verschijnen dooit winter reeds waar sneeuw en ijs verdwijnen jouw kussen…

ik zou honderd dagen willen slapen gevoel is weg, lijf koud, geen gevoel ik staar in de winter ik staar naar de winter alles vertraagt, sneeuw in het wiel vlottend ijs snijdt door alles opent alle de wonden laat de winter binnen herinnering en hoop is al wat ik heb maar heb ik meer niet nodig?…

De winter is de zachtste ooit gemeten De broeikas brandt en gloeit onder de korst Eén dag met sneeuw en 15 dagen vorst Maar toch hoorden wij veel van weerprofeten Die gaven met hun wijze sterke arm Voor ieder vlokje sneeuw een weeralarm…