Alle inzendingen over mieke

Tranen glijden langs m’n wangen, een laagje zout bedekt mijn lippen. De druppels lijken wel te schitteren in het overwelmende zonlicht. De zachte wind streelt m’n huid. De kille leegte in m’n hart wordt opgevuld door de warme zonnestralen, die me lijken te doordringen, te begrijpen. Een niet te beschrijven gevoel dwingt me toe te geven…

De dood overvalt je altijd te vroeg. Je kan je er niet op voorbereiden, als het gebeurt ben je er nog niet klaar voor. Het 'lot' maakt alle beslissingen voor ons, over dit onderwerp is geen discussie mogelijk. -Geen inspraak- Geen dokter die je wonden kan verzorgen. Het enige wat je er tegen kan doen is aanvaarden en verwerken dat iemand…

Mijn denken strekt niet verder dan woordlengtes, woorden lijken vast te zitten aan m'n gedachten. Mijn denkwereld is niet groter dan mijn kleine teen en m'n toekomstvisie heeft slechts de omvang van m'n pink. Ik probeer mijn hand uit te strekken naar verruimende gedachten, maar kom niet verder als m'n ringvinger. Ik zit geblokkeerd in…

Ze hoort het moedeloze aan van in het nauw gedreven leed het ongelooflijk ongeloof voor alles wat hij deed Ze schreeuwt het radeloze uit van in de knel geraakte pijn het angstaanjagend angstgevoel voor wat hij niet kon zijn Ze schopt het machteloze weg van in de kiem gesmoord verdriet het onbegrepen onbegrip voor wat hij achter liet…

Je geweten knaagt soms diepe sporen zonder mededogen voor je kleine ziel ik kon je vangen voor je verder viel en je behoeden voor wat is verloren Ik twijfel niet om wat ik heb gewonnen een moederhart is sterker dan ik dacht het vormde zich het web dat jij bedacht en sloot de draden die ik had gesponnen Nu krult je hand…

En jij… Jij draagt de waanzin gegijzeld door het lot en witte woedevuisten slaan ravijnen in je hart en muren steeds kapot En ik… Ik sterf de doodsangst gegeseld met het leed en rood omrande ogen huilen zeeën in mijn hoofd waar ik geen kust voor weet…

Je hebt alleen het lege bord weer in de kast gezet en hongerig en onvoldaan ging je meteen naar bed Het rommelt nu al uren lang steeds weer voel je de pijn dan speelt het op de wrange vraag hoe ‘t hoofdgerecht zou zijn Het zoete dat je proeven mocht smaakt enkel bitter na Heel even maar was hij jouw zoon en jij was…

woorden wevend weergegeven als altijd achterhaald door dichterlijke drang zwijgt ze zinnen zoekend wellicht wetend waarom... hoe wrang…

laat me jouw lente zijn en nooit meer zonder liefde je winterluiken sprankel ik vol kleuren lucht en licht en als je vlucht dan dartel ik mijn tere bloesems op je huid en streel je ogen dicht laat me toch lente zijn en nooit meer zonder jou ontluikend zal mijn middagzon je zoete kussen stralen en intussen zoem ik dan de luchtkastelen…

Als dichter kon ik nooit een tuin omschrijven de schoonheid van 't geheel bleef woordeloos het liefst wou ik er eenzaam in verblijven zo zonder dichtersdwang genoot ik sprakeloos Maar nu de leegte kleurloos aan me kluistert zie ik de reden plots gegrift op mijn papier ik miste nog de geestverwant die luistert die mij begrijpen kan…

De pijn, gevoeld tot in de nerven van het zijn heeft alle cellen uitgehold tot lege kamers zonder ruimte voor liefde noch voor haat het legt de klanken in een mond die niet meer spreken wil de onmacht machteloos verwond tot zinnen zonder taal En zo gedreven door hetgeen wat niet meer eigen is stoot het meer af dan het behouden laat…

Ik heb hem vaak vervloekt, mijn conifeer Leylandi zijn twintig meter wanhoop nooit ontzien hij kon me toch niet aan, die conifeer Leylandi ach, hooguit als het stormde dan misschien Soms pestte hij me terug, mijn conifeer Leylandi en smeet zijn bruine afval op mijn kruin dan schudde ik minachtend, voor conifeer Leylandi de uitgedroogde rotzooi…

Een mens blijft heel zijn leven onvolmaakt hoezeer hij ook blijft zoeken in dat leven hem wordt altijd te weinig tijd gegeven voor hij tot bovenmenselijk geraakt Zo lijdt een mens soms meer dan hij laat zien en huilt hij harder dan zijn tranen stromen want op de vragen die er in hem komen vindt hij geen antwoord meer misschien En…

Het ligt verborgen achter flinterdunne kleuren Het grijze weggevaagd door nog een stoffig blauw En in de ochtendnevel geurt de zoete aarde Als bloesems openvouwen dat ik van je hou Het is verdronken in de opgedroogde parels De nachten uitgedauwd in lome dageraad En in de middagwarmte kleurt de tijd de waarde Omdat de zon verlangend aan de…

Een felle vloek en het bord valt uit zijn hand druppels bloed op duizend stukken hij foetert iets van; ’scherpe rand’ en; ’doe het lekker zelf voortaan!’ zij troost, maar kan haar lach niet onderdrukken ’Ik help nóóit meer!’ en zijn ogen spugen vuur strafschop voor haar leedvermaak zo gaat het bijna ieder uur zolang al als ze samenzijn…

het was najaar toen hij stierf en haar achterliet ze treurde de tijd voorbij zorgzaam getroost door wie haar liefhad ze ruimden zijn verdorde blad de kleuren verpulverend tot herinnering en ze wachtten op de warmte van de eerste zonnestralen en haar lach maar ze miste het voorjaar en zijn eens zo statige stam waar ze altijd tegen…

’Van mijn bed, door het raam naar de sterren en de maan en daar helemaal omheen en weer terug tot mijn bed en dan nog duizend keer nee……nog veel, véél meer!’ Jouw grootste liefde past niet in de reikwijdte van je kleine armen ’s Nachts verdrinkt je, stort een vliegtuig neer…

hoe kan ik je bedanken voor wat je hebt gedaan voor al die keren dat je naast me wilde staan hoe kan ik je bedanken voor de keren dat je kwam en voor een deel mijn zorgen op je eigen schouders nam hoe kan ik je bedanken voor de dingen die je zei ik zeg het maar met bloemen en een dikke kus van mij…

Ochtendlicht zoekt aarzelend jouw onbeslapen kussen op het koude bed de trap zwijgt de vertrouwde voetstap die zijn treden niet meer dragen en de woonkamer benauwt de enorme lege stoel zo troost'loos is ons huis waar niemand meer jouw koffie drinkt och lief het is zo stil op aarde nu jouw stem er niet meer klinkt…

Dag, Mieken!.... Daarmee is het uit, Meer zeggen we niet tot elkander. En 's avonds, als 't klokje ten Angelus luidt, Dan is 't weer: Dag, Mieken! Dag, Sander! Doch zeg ik maar luttel, zo denk ik te meer, En wat voor kastelen ik tover, Verraden wellicht mijne blikken, zo teer, Der lieflijke meid van hierover!…

En wil ik je op deze manier laten lezen Dat ik weet dat je er voor me bent Mooie vriendin, ik hou van jou Hoeveel is bijna niet te zeggen Maar je voelt het des te meer Wij hoeven dat niet uit te leggen Deze is voor jou, en jou alleen Met hart en ziel geschreven Woorden vereeuwigd op papier en in ons hoofd voor de rest van ons leven… Miek…

------------------------------------ peis: peins miek: verleden tijd van maken gevoesterd: opgevoed, gekweekt krankgeboornen: ziekgeboren…

Wanneer ik destijds met Yvonne Iets waarlijks prachtigs was begonnen Dan was mijn kans op jou verkeken Gegarandeerd, dat zou zich wreken - Yvonne, Joke, Pia, Mieke Hoe heette toch maar weer die chique Renate, Isabel, Charlotte Daar waren niet echt van die vlotte - Ik nam ze mee om te ervaren Of zij wellicht de ware waren Constateerde keer…

Telkamp “Waarheen leidt de weg die zij moeten gaan” Niet tot iemands dood maar wel Tot ieders domme verbazing Nog voor de Pinksterbloemen bloeien Is de Kruisweg alweer ingeslagen En wacht Golgotha met dit keer Geen 3 maar 4 kruizen als plaats van de afrekening Mieke Telkamp zit aan de voet Hurkend huilend mijmerend zingend Geert die…

En ik, waar 'k uwe schoonheid schenne, ik, die me-zelve miek de' in vrees begeerde Man die u bevrijden kon en sloeg in slaven-ban; zelfs ik, uw graauwe Heer, wie géen vrouw ooit zal kennen: hoe bibbert op mijn lip de bede - o wrang bekennen -, de bede, uw doem te ontvliên, en die 'k niet bidden…

'n gevoelige beul in Veenhoven die 'n pater de schedel moest kloven zei: ' Meneer kijk maar nie want ik tel zo tot drie en dan moet u er echt aan geloven'…

'n kannibaal uit Tiengemeten werd verliefd op een russisch atlete 'Hoeveel houd je van mij', vroeg de vrouw en hij zei; 'Schat ik zou je wel op kunnen vreten'…

In de zomer met parasols op het plein en duiven glorieert zij, dan wordt zij van oude dame jonge vrouw, hooggehakt en uitdagend in het volle leven. Zij laat de stilte, neemt geluiden met de kracht van jazz en blues die haar eigenheid kenmerkt. Wij de bezoekers, woorddansers binnen en buiten, verkorten en verlengen beeldspraak, gaan over…

Toen water wijn werd en hij wist dat later dat niet wijn wijn zou blijven Zeven dagen dronk men van het water uit zijn hand danste, lachte, leefde Tussen wijn en tamboerijnen dacht hij aan zijn handen Zweeg, bekeek de menigte en knikte naar de hemel…

Hemel, zei hij en ik schreef het op irreëel decorgeschilder waardeloos gebazel over lichtval waar ik in hing als een spin Zijdezachte draden die de wind niet wilde breken en een weke warme glimlach, het vertrouwen van een kind dat vlinder wilde zijn Alle acht mijn ogen werden glimlachend bedrogen Alle acht mijn ogen hebben…