Alle inzendingen over miskend

Ach, konden we maar terug gaan naar die lentetijd, te verdwalen in de regenbogen van beider ogen, in overtal de kansen wogen, bevlogen van geloftes naar de wereld en onszelf, ingetogen onbedorvenheid, fundament van het onvermogen, de kwalen van het ongeduld, onbegrepen en miskend..…

Geschapen naar het evenbeeld van God heeft het gezondigd tegen de Natuur en ontkent de slagen van het lot, niet opgewassen tegen z'n natuur Het voelt zich liefdeloos en zeer miskend zijn tegendraadse perversie ten spijt waar is zijn drang, is zij haar drang ook kwijt?…

Keurige lijstjes, stonden hemelhoog onzekerder miskenden beeldjes van mij, als torens van eenzaam bedrog, loog ik tegen werkelijkheid elke nieuwe dag, vreemd genoeg lieg ik nog, als het mag.…

Want het water is fris en het gras ruikt naar lente het vlees mag wat rauwer; de pasta al dente" noem het de kunst van verfijnde accenten de vuilnisman ruimt een straat vol referenten De welving des waters, 't gevleugeld insect deinen op vanzelfsprekend dialect en de mens in zijn streven een deel van te zijn spreekt te vaak de taal van miskend…

Wis loopt de wereld op haar end, Als echte vroomheid wordt miskend En voor een grap gehouden! Vermolm! mijn lier! Geen dichtervier Zal meer mijn borst ontstijgen. Strooit, vrome barden, dan niet meer Uw paarlen voor die zwijnen neer, Komt! laat ons nu maar zwijgen!…

En, Bidder en Verzoener, altijd daar om 't lijden naar lichaam en naar ziel zijn helend hand te wijden, en toch miskend, vervolgd van deze die hij heelt, zo leeft te midden ons de Priester - Christus' beeld.…

buitenstaander aandoenlijk zijn geweest hen te aanschouwen getweeën aan een epos te zien bouwen La Galigo, voor een goede verstaander 't Was al met al bijzonder eigenaardig dat hij respect kreeg voor haar taalgevoel al dacht hij soms zat ik maar in haar stoel zo'n paradijsvogel, zo knap en aardig Haar aandacht richtte zich op Boeginezen miskend…

In 't leven slecht begrepen, Veracht, miskend, gehoond, En na de dood met lauwren Door 't nageslacht gekroond: Ziedaar hoe men de daden Van grote mannen loont. 0 laat ons liever de blikken Beschaamd ten gronde slaan, Wanneer wij zitten gebogen Over onze geschiedenisblaân; Of aan de voet van zijn standbeeld Met vriend of vreemdling staan…

Van andere nesten een gezang vaak onbegrepen en miskend wel doodenkel en zielvol toch. In 't lied der verte klinkt een droom. Uit soortbehoud wordt overlast. Te velen om zich hoog te achten. Ben overtollig, nooit en graag alleen. Ik vecht me door en word een zwaluw. Een dagelijks offer te mijn zwerm.…

Hij voelt zich echter zeer miskend, want deze kent geen tijd. De tijd wordt voor de laatste slok toch nog met eer verblijd: De waard kijkt op de torenklok en roept: 'De hoogste tijd!' Is iets u niet zo goed bekend, hij zal u informeren, doordat-ie uitblinkt als docent. De tijd zal 't immers leren.…

Natuurlijk begrijp ik de kwetsbaarheid van miskende mensen. Alleen wel onbegrip voor de illusie dat Allah dit zou wensen. Een God hoort groots te zijn en vooral goed. Hoort je te inspireren een goed mens te zijn naar wie je ontmoet. Een God hoort te houden van ongelovigen en ze de wijsheid willen leren.…

weet ge 't niet, wat kanker woedt In 't lang miskende hart, Als liefde 't vuur der wraak ontsteekt, En misdaad groeit uit smart?' Zo zong weleer de droeve luit Van wijlen Van der Vliet. - Wie, die wat doet aan belletrie, Kent zijn gedichten niet?…

Staat er straks bij overlijden In de krant een lullig stukje Over wéér dat ene nummer Door zo’n nare necroloog Dub-dub-dub-dub, dub-dub-dub-dub Dub-dub-dub-dub, dub-dub-dub-dub Dub-dub-dub-dub, dub-dub-dub-dub Dub-dub-dub-dub, dub-dub-dub-dub Peinzend achter mijn bureautje En dit alles overdenkend Zit ik eenzaam in de schemer Een miskend…

Want hoe ge, toen gij laast, ter borst moest voelen nijpen de pijn van wie, miskend, zelfs om zijn onschuld treurt: veel beter dan ik-zelf zoudt gij mijn woord begrìjpen dat nóg in trots het hoofd u beurt.…

Ai, gun uw miskenden Piet, Dat hij eerst uw boezemglooiing Met een tranenmeer overgiet! En nu, aanhoor, hoe treurig De geschiedenis endt van de drie, Die zoo'n duren eed eens zwoeren, Een eed bij de Oeil de perdrix.…