Alle inzendingen over muur OR eenzaam

Ik zit gevangen in een web Muren komen op me af Veel mensen om me heen Maar toch intens verdriet Ik voel mij zo alleen luisteren doen ze niet Ieder gaat zijn eigen weg maar ik draai in een cirkel Kom ik hier nog ooit eens uit was het dan fout mijn besluit Ik vecht tegen eenzaamheid al zeg ik het zelf, een hele strijd.…

zo zoekt het hart zich een huis treft in alle kamers witte muren tikken van verwarmingsbuizen in ons is alles besloten daarbuiten sluimert eenzaamheid storm, wind en regen men gaat weg om terug te komen verliest om vrij te zijn verdwaald te raken handjes geplakt aan vogellijm…

Hij lag op de grond Waar men hem toen vond In de vroege morgenstond Daar op die kille grond Hij was erg alleen Bijna niemand om hem heen Geluidloos ging hij heen Om hem was geen geween Zijn buren hadden geen tijd Te letten op zijn eenzaamheid Voor hen was prioriteit Te werken aan belangrijkheid…

De dagen rijgen zich aaneen Tot weken van eenzaamheid En veel langer duurt het voort. Het is een uitzichtloze tijd. De wereld om je heen gaat verder. Het tempo wordt steeds opgevoerd En als je daarover wilt praten Word je gauw de mond gesnoerd. Een oudere moet beseffen: Het is een drukke tijd!…

Ja ,deze wonderen maken mensen blij in een tijd van afstand... en eenzaam hokken bewust thuisblijven om wat vogeltjes te spotten, te leven in harmonie... met een heerlijk glaasje wijn erbij!…

In een eenzaam huis behangen met schijncoryfeeën Waart rondt een jager Hij graait naar elke schaduw Als een rusteloze tijger op zoek naar duidelijke sporen Op de trap en in de gang glijdt hij als een moordenaar langs de koude muren Zelfs onder het bed op zoek Naar dromen die zijn jachtterrein Al jaren hebben verlaten…

Wat heb je me toen gegeven in al mijn eenzaamheid. Je brak mijn muren open, ik stond naakt in tweeën naar mezelf te kijken. Verre oorden en stranden lopen door de toekomst waarin jij verweven bent. Heb je wel gezien wie er naast je loopt? en bij jou wil blijven? Jij vergeten man in zwart.…

Je bent niet de mooiste lentebloem van mijn verlangen mijn meeldraden verdwalen verliezen langzaam de soepele troon of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van mijn ziel misschien dat na de heimweedood de verlangenbloei zal voltooien maar tot die tijd houd ik mij groot het kan vriezen…

uitgestorven pleinen en straten huizen in de schaduw hun reikwijdte van glazen muren verschuilen geen optie zelfs niet onder de houten trap in het voorportaal het is stikken of leven het glas is immers geen pantser ergens dwaalt het door de kamers likkebaardend ladderzat als een valse profeet spijkert eenzaamheid haar vast…

kon geven maar ik ging dood had zelf niets in de gaten ik twijfelde aan mijn bestaan zat tegen eenzaamheid te praten de muren zijn geslecht ben ontsnapt uit stenen klauwen ik heb gekozen om weer van een ander te gaan houden…

meer kon geven maar ik ging dood had zelf niets in de gaten ik twijfelde aan mijn bestaan zat tegen eenzaamheid te praten de muren zijn geslecht ben ontsnapt uit stenen klauwen heb gekozen om weer van mensen te gaan houden…

Tijd heeft jullie familie wel gehard steeds zwaarder net niet doen breken, afgesloten moeten wegkijken kon steeds meer eenzaamheid kweken. Achter beton en sterke ijzeren spijlen lieten jullie je niet verbruiken.…

Eenzaam en alleen tussen vier muren opgesloten Geen liefde om me heen ik voel me verstoten Ik wil de liefde voelen maar die is niet in de buurt Dan lig ik weer in mijn bed te woelen en niemand die mij de goede droom instuurt Zo voel ik me al dagen maar het kunnen ook weken zijn Het zit maar aan me te knagen Liefde krijgen vind ik…

De vlekjes op de muur vertellen geen verhaal, ik hoef ze niet te tellen in mijn slaap ben ik al verloren. Een eenzame kat, violist in een donkere nacht en in mijn hoofd een alledaagse vreemdeling.…

Ik zit als een gevangene achter glas en dikke muren, de winter ken ik slechts van het naar buiten turen. Als een vogel die wil vliegen zit ik in een kooi te zwijgen in de stilte, aan weemoedigheid ten prooi. Als een monnik zit ik eenzaam in m’n cel, alleen een monnik doucht niet met verpleegsters; en ik wel.…

Als de eenzaamheid om je heen kruipt je laat hunkeren naar iemand om je heen Als je leeft in de leegte de echo van je woorden door muren wordt gehoord in die stilte ben je dan alleen Als je iemand mist die je koestert en omarmt als je niet kunt zijn zoals je bent en bij niemand meer kan schuilen Als je leven is veranderd en veel…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

De wind van rechts gaat hier steeds harder waaien De PVV, en toen het FvD De stichting DNL doet vrolijk mee Straks staat er een moskee in lichterlaaie 't Verleden leert hoe dit zal verdergaan Dus laat die Muur van Mussert nog maar staan…

het bevel doorboort ons stil moment in je hoofd heb jij een muur…

Spreken niet dezelfde taal wonen ver in niemandsland De rijken kennen niet de wereld van de jungle op de straat Geld leeft in grote huizen hun kinderen doen aan cultuur en kunnen alles breken De straat is van het volk slechts de wet van overleven wonen in huizen zonder geld Hun kinderen zijn verdwaald gebroken dromen in het zand De muren…

Nee breek je muur niet af Maar een deur zou me zo gelukkig maken Slot mag best Maar de sleutel aan mijn bos…

ik praat met je door duizend muren. toch is het net alsof je naast me staat. door duizend muren kus ik je. voel duizend armen om me heen. ik slaap met je, droom duizend zachte dromen. mijn liefde zoekt haar weg door duizend muren. ik kan je bijna zien één muur nog maar te gaan.…

Vrouwen bouwen slimme binnenmuren, mannen buitenmuren stoer van steen Kinderen stappen zonder kloppen dwars door alle muren heen.…

De muren beschreven ze met scherven over de waarheid die al het glas van de werkelijkheid verwoestte en de stemmen deed fluisteren achter de muren die de leugens beschermden en hun gedachten beschermden omdat de muur hun laatste boodschap was…

De muren van het uitgeleefde huis Verbergen dat wat niet is uitgesproken Als inhoud van een stenen kluis Waarin verstikte kreten spoken Emoties druipen langs de wanden Een bloeddoorlopen oppervlak Waar diepe geheimen stranden Als stilte het gevoel weersprak De zwijgende muren splijten Door wat zij hebben opgedaan Aan pijn en zelfverwijten…

Opgesloten tussen metershoge muren Bang voor wat daarbuiten is Eindeloos piekeren en zich afvragen wat ze op de aardbol doet Verder bouwen aan die muren Steen na steen tot ze naar adem snakken moet…

De muren van het ego, de verwachting, mijzelf toch anders voordoen dan ik ben, en eigenlijk een soort van zelfminachting. Te lang heb ik verslagen toegekeken, het is de hoogste tijd dat ik erken dat muren er soms zijn om af te breken.…

Sommigen bouwen hem om zich heen Anderen komen hem ineens tegen De bouwstoffen zijn soms van steen Echter hardhout kom je wel eens tegen Het is protectie boven alles uitgestegen Een gebied voor ons alleen Vind je hem op je pad kan je er niet omheen Afbrokkelen voorkomen we gedegen Kijk eens over de muur Is het bouwsel echt te vertrouwd…

mijn muren zijn onafgebroken daarachter zwijg ik te vertellen wat is gebeurd ondoorgrond lijkt alles als een aarde zonder bodem ongewoon stil en leeg lijkt het spiegelbeeld op iemand waarop ik lijk alleen de muur lijkt zonder alle tranen en alle pijn daarachter een beeld van ooit…

WIJ samen, als metselwerk aan elkaar geklonken stevig verbonden elkaar ondersteunend kou buitensluitend beschutting veiligheid gevend stormen doorstaand WIJ samen ...…