Alle inzendingen over naar lijf en ziel

Gemarteld en gepijnigd naar lijf en ziel Onzekerheid, heftige ingrepen en bakken medicatie Chagrijn hen onbekend Empathie is zelfs hun grote troef Erg trots op al onze helden en heldinnen...…

In een hele kleine ruimte aanwezig in mijn eigen lijf huist mijn ziel onderverdeeld in kamertjes met elk zijn historie geheimpjes groot en klein die huizen er of haat en liefde er zitten zeker wel medelijden en mededogen angst en verdriet maar verder gaat mijn uiteenzetting niet want dat kleine kamertje in mijn lijf wat ziel heet is alleen…

ik ben gek maar heb alles in de hand weer klant in de snelle trein van borderline heb geen haast maar ik wil sneller dan licht verdwijnen in het zwarte gat van jouw gezicht in je lijf rondspoken ziel en zaligheden bij opbod verkopen een spiegel duikt plotseling op wij breken ik stop mijn ogen schichten verschrikt…

Geef mij schreeuwen, vechten, gooien om al dat wat jij mij deed en waarmee ik mij ontkende - dat wat nu nog aan mij vreet – uit mijn lijf en ziel te braken voor het alsnog mij verteert en de zegen van mijn woede in zijn tegendeel verkeert.…

Zolang de Hoogste macht Mij kracht Naar lijf en ziel blijft gunnen, Is 't mij niet enkel goed, Maar zoet Te doen wat Zij doet kunnen. Dit zij, min leven lang, De dank Aan die 't mij gaf en rekte, En, zeegnend, t'allertijd De vlijt Aanvuurde, die hij wekte.…

Het ziet haar lijf, de ziel kan er niet bij. Heur haar streelt thans haar naakte schouders daar waar handen ijlen naar zijn handen maar het komt niet aan. Een hese klacht vertakt zich in de snedigheid van zijn gebaar. Bliksemschicht. Weelde. De angst blijft intact.…

geef me geen naam want ik ben de dwaas achter muren van de wereld en durf amper op te kijken naar de reiziger die zich vonkloos, onherkenbaar spiegelt aan mij voor het oor van herkomst verwant met het stilste raadsel, ter verklaring van mijn uit het lijf getrokken ziel ontsluit duizend ogen verhelder water met zonlicht draai…

de pijler was gedoopt met bloed dat stolde tegen grijs beton bruinde in de zon voordat hij drager werd bloemen aan zijn voet de knuffels en de beren heren met hun kroost en vrouw, stille auto's in het ademloos passeren hij droeg de weg pas later over andere wegen verbond gescheiden zijn ontbond het leven uit het lijf in ziel…

de zerken staan er keurig in ’t gelid als soldaten op gemillimeterd gras exercitie komt nog altijd goed van pas ook als het lijf de ziel niet meer bezit hier rusten wat men noemt de Nazi-zwijnen zij werden bij hun moeder weggerukt of haastig uit het klaslokaal geplukt de kronkels van de dood in rechte lijnen hun noodlot was het om gehaat…

En merkt de buurt iets in hun wezen, Dat haar mishaagde of geviel, Dan noemt zij hen terstond naar deze Opvallendheid van lijf of ziel. En God, Wiens ogen ’t hart doorboren, Heeft nog een nieuwe naam bereid; En wie die naam heeft mogen horen, Geroepen tot de zaligheid.…

Maar ook de pijntjes in lijf en ziel verdrieten mij iedere dag. Ik zie steeds uit naar het goddelijk ontmoeten van die mij liefheeft. Die lieve ogen die mij ergens zien zitten wachten op contact. Dat grote moment van eeuwige omhelzing en niet meer uitzien. Al die wegwijzers maken mij zo verdrietig, liever de liefde.…

Van armoe zoekt de stakker buitengaats de warmte die z’n lijf en ziel ontberen. De klaagmuur voor z’n opgekropt verdriet. Daar wordt hij niet bestempeld als ‘melaats’ en zullen kou en scepsis hem niet deren. Hij lucht z’n hart: “m’n vrouw begrijpt me niet”.…

Mijn lief laten we de achtervolging toch staken en elkaar met lijf en ziel omarmen.…

Zie, hoe ik mijn monde naar de uwe hief, Voel, hoe mijn lippen verlangend branden… O, ik wil alles zijn u ten gerief… Ik wil uw levensbanen bloem-omranden… O, lievling, wienik lijf en ziel verpandde, Mijn lievling, ik heb u zo lief… zo lief..…

Niet 't wachten der praatgragen zij het onze, die, sprekend aldoor over wat zal zijn, intussen inslurpen als grage sponzen, met lijf en ziel de hete levenswijn, maar 't dadenrijke wachten van wie maken wachtend, zichzelve èn het levensveld anders, wie niet uitstellen het ontwaken tot een bazuinroep door de heuvlen zwelt.…

Niet 't wachten der praatgragen zij het onze, die, sprekend aldoor over wat zal zijn, intussen inslurpen als grage sponzen, met lijf en ziel de hete levenswijn, maar 't dadenrijke wachten van wie maken wachtend, zichzelven èn het levensveld anders, wie niet uitstellen het ontwaken tot een bazuinroep door de heuvlen zwelt.…

Ik voel geen lastig lijf: - mijn ziel alleen Buigt zich en luistert naar wat is geleden, Een diepe rust ligt toovrend om mij heen Naar 't oord, dat door geen mens nog werd betreden. De warme zon bloeit voor mijn stille voeten, Mijn ogen lachen zacht, haar stil te groeten.…

in mijn stem huis ik, draag daar d' intimiteit voor ieder die bereid is te horen wat ik fluister het is vaak zacht van aard zelden mooi, als ik zelf luister maar ruis verspreidt echter wijd en kluister ik klanken binnensmonds en botsen dan in volle vaart tegen 't buitenlicht ervaren dan een eigen leven in lijf en ziel door leegte…

Moeder der smarten, zwijmend neergezonken, Gij in uw Zoon, Gods Zoon, gehoond, bespogen, Met lijf en ziel aan ’t schandhout vastgeklonken ! Hij boette om de euveldaden aller tijden : Zijn minste smart heeft u de ziel doorsneden.…

Die diep in eenzaamheid de hand wies in de plassen Van een verdoemend bloed, wordt hier, waar 't ieder ziet, In 't zaligende bloed, dat Jezus vast vergiet, Aan hand, aan lijf, aan ziel, van bloedschuld afgewassen.…

Een stoet wil Nain binnen gaan vooraan loopt een mens vol van leven maar bij de poort blijven ze staan een stoet van dood staat hen daar tegen Die éne zoon van God staat stil een andere zoon wordt weggedragen ook kind van God, maar koud en kil een moederhart totaal verslagen Jezus kijkt en wordt beroerd met lijf en ziel is Hij…

ooit ben ik verwekt door een stoere godin, uit een heftige stroom, vol wind, vol water kreeg ik mijn stem, mijn lijf, mijn ziel, mijn huid rilt onder de Noordwesterstorm, zijn koude, felle razernij trekt mij los uit de vettige, blauwe klei, zilte droesem doet mij heftig trillen van verlangen naar mooi en heftig Noorderland; de blauwe zeeklei…

Het vrouw zijn wil ik met volle teugen beleven zonder remmen mijn lijf, mijn ziel helemaal geven. Zalig genietend, verwend, ontvangend wil ik kosmisch zweven, teder aanrakend elk deeltje van het lichamelijke zijn.…

wat ik bemin is wat ik achterlaat en wat een beetje op eeuwigheid lijkt dromen, vermoeide woorden, de knuffelbeer van een kind dat met waarheid de leugen bestreed en de wereld verzamelde onder het bed dat het geen sprookjes waren omdat de honger steeds luider schreeuwde hoe dichterbij het lezen ook de lakens vervuilde van het…

Zo gij alleen niet* zijt mijn hoop en mijn vriendin, Of zo mijn harte brandt van iemand anders min*, Of zo ik heb mijn trouw* aan andere gegeven, Zo moet* ik nummermeer so lukkig zijn verheven*, Of* mijn vreugd’ zij vol pijn* en mijn begeert vol smart; Maar ben ik u geheel met lijf*, met ziel, met hart, Met wense en met wil* tot u alleen gedreven…

Pijn kan vaak helend werken, slechts amper te bemerken Verwerking hoeft al is het zo beenhard. Wat zo fel opgekropt heb is van geduurende jaren Kan ik alleen laten varen. Niet sofort er de brui aan te geven, zou erg dom zijn. Jullie halen me steeds weer boven water, theater? Denk ik niet... ik kan steeds een verstandje meer gebruiken, mee…

En met lijf en ziel vergroeien in dat zielloos plantenleven; onder sneeuw en ijs gedoken, slapen er, de winter rond, om eens, door de lente ontzwachteld, als een reus weer op te rijzen, rijk van 't diep en krachtig leven van de milde moedergrond. -------------------------------------------- Verzen - uit Westerlo (1900)…

Aphrodite, Freia, hoe je haar ook noemt of roemt, zij weigert te luisteren geurige kruiden verbrand ik op witmarmeren stenen, ik buig diep, mijn sneeuwwit gewaad toont donkere plooien, ik val hard op mijn knieën, tot bloedens toe geschaafd, maar zij wil niet luisteren ik beschrijf haar teder de man van wie ik houd, zijn zachte en heerlijke lijf…

Dwalen door het halfduister Angst slaat me om het hart Het lichaam beweegt, maar luister De ziel is nog altijd zwart. Een bordje bij de horizon Gloort daar soms een sprankje hoop? Ik las, toen ik nog lezen kon: "Hierbij staat mijn ziel te koop."…

D’ ontloken rode roos heeft niet dan blad en kleur, Bij reukeloze neus, niet snuffende de geur; De reuk des geurs verkwikt het kwijnend hart des zieken, En bindt aan ’t lijf de ziel, die vlug was met haar wieken. DE SMAAK. De smakeloze tong wordt met geen lust gevoed, Zij weet van wrang noch zout, noch bitterheid, noch zoet.…