Alle inzendingen over naast raven en stene

soms denk ik aan het eind van een lange dag het is tijd een stap terug hoe het zal zijn wanneer niets meer zich strelen laat, afstand onvermijdelijk spreekt in alle ernst voor een groter leven nachtogig zonder handen om te bereiken of je lichaam dat woelt in een doodgewone taal soms denk ik over loslaten en wie er na komt wanneer…

Ik heb het gat van het graf al gegraven, en ook de steen is in gedachten al klaar, het is op een kerkhof met mos en raven, waar ik wel meer van mijn fantasie bewaar. Maar in werkelijkheid is dit een begraafplaats, met gras en vlinders om de stenen, niemand kijkt hier triest of neerwaarts en ook de raven zijn hier verdwenen.…

zwart tumult en gespannen sfeer boven een omgewoelde wereld dompelt haar in sombere gedachten die gevoed met de waanzin van een herinnering voor een hele tijd als onherbergzaam laat kwijnen…

Hoor je ook de raven? Ze tikken tegen de ramen op. Komen ze je halen, al is het misschien nog geen tijd. Een boodschap hebben ze bij zich, Die jij alleen mag lezen op de juiste tijd. Het is gehuld in raadsels In stormweer gebracht. Mijn mysterieuze zaken Rusten met de raven mosgroen zacht.…

elk wezen verandert in de duisternis van de nacht eenzaamheid is het donkerst in alle tinten zwart de aarde ruw wakker geschud in een zee van brokken steen de onzichtbare aanwezigen de schreeuwen van pijn verwarde raven cirkelen tussen hemel en aarde de vergeefsheid van alles staat vast nergens thuis in een onherkenbare stad…

haren maar ze keren terug - altijd want dit is het seizoen van de raven.....…

Ze wisselen in verstrikte tijd snavels en veren uit Gijzelen elkaars dromen kruipen over vloeren met scherven bezaaid Ze grijpen bloedige letters brengen zonder iets te begrijpen met fladderende vleugels En dichtgeschroeide ogen achterstevoren verhalen van zon naar aarde Een krijsen in de ruimte van een zwarte onheilspellende…

tot de woorden van haar naasten verworden zijn tot stof…

Hij stal als de raven Van alles jatte hij Hij stal als de raven, en stal ook van mij... Ik kon het nooit bewijzen Maar't was als een klontje zo klaar Dus, houdt hem verre uit uw buurt, hij heeft geen gewetensbezwaar...…

uitgebloeid, dat de herfst loopt te wenen in de schaduw van je lijf Je zegt dat de stilte nader is dan de troost in mijn armen, dat mijn adem muren bouwt tussen verdonkerde dromen maar als ik nu zeg dat morgen weer zal komen, dat droefheid en intens gelukkig zijn samen horen maar als ik nu vraag of je mijn lichaam wil bewonen, of je weer naast…

waarom toch zit jij alleen besloten in het web van het alledag zie maar niet dat ook ik ben overgoten met tranen van hetzelfde slag men kan gevoelens niet wegen zeker niet die van oorspronkelijke aard maar waarom zou ik minder lijden onder de beperkingen welke ik in mijn leven heb gebaard…

Naasten tot steun in een andermans leven. Zij die hun oor lenen of een schouder met anderen willen delen. Zij die begripvol meedenken als het leed de anderen te groot is; iets opbeurends bedenken als het leven van de ander in nood is. Naasten die naast de anderen willen gaan staan.…

niet toe in staat iets verbeterlijks te scheppen dus de mens moet goed zijn onze moraal gaat niet achteruit of vooruit, noch omhoog of omlaag maar links en rechts, zijwaarts heen en weer, van mens tot mens tussen hard en zacht, lief en leed jong en oud, wijs en dom elke dag opnieuw ermee bezig om voor onszelf te zorgen en een goede naaste…

Een kluizenaar wordt gespijzigd door de raven. Wolven op de vlakte doen zich aan de kadavers te goed; aan wat resteert mogen de raven zich straks laven. Een luguber pact van de opruimers na de dood, na het wolvenwerk is de trek van de raven immer groot.…

Na zovelen ongetelde dagen strijkt het lentelicht over het purperen land en door het verstilde raven haar, het is niet waar dat zij daar in ruste ligt, de plek met eigen woorden koos in een onvoltooid gedicht.…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten. Leer, kinderen, dit uit zijne mond: houd steeds een vuist boven de grond. ------------------- uit: Tirade 1968…

zoveel onheil hangt er in de lucht en hoeveel is niet meer te keren dat is waarom meeuwen cirkelen rond en rond vergeefs op zoek naar veilige landingsplaats maar het komt van overal zand aan het strand werpt barricades op en dan de raven... al die raven een wig is snel geslagen open handen kunnen vloed niet tegenhouden die verzwelgt wat…

Vandaag werd gepast en gedragen door raven de laatste gezant van de stilte begraven Het was niet zijn land dat vreemd van verbazen zich enkel nog vond in trillende glazen Hij stierf op straten in eindeloos razen waar spelden verloren slechts vielen voor dwazen Vandaag werd de stilte door raven begraven slechts een huilende hond…

wat waren wij al groot naast de heg die steeds kleiner werd groeiden we, bloeiden we tussen de stenen verscheen het jonge mos en wij kleurden bij de eerste zoen in het klompenhos wat zijn we klein nu naast de heg die steeds groter werd waar stenen zijn verdwenen hebben sporen hun werk gedaan en ademt vertikte tijd door de mond van vergankelijkheid…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten.…

In brons gegoten klokken galmen luid mijn ingetogen uitvaart uit de mensen droef gelaten schrijden voort in lange rijen zij volgen zo eerbiedig stil wat er nog rest van mij met houten sier omsloten vier zwarte raven sleuren aan het koperen beslag zij trachten even triest te lijken als zij die volgen hun gedachten ingesloten In steen…

moeder verhalen los in een sloot vol kikkervisjes ze liet ze glijden uit haar hart tijdens de zomer van het ravenspel leerden kinderen zwijgen onzichtbaar in een lied van ravenspelende raven.…

Na jouw dood is de danszaal verkocht er dansen nu geen schimmen meer maar in de schaduw ligt de nacht de struiken zijn verwijderd verloren zaden gedroogd bij een houtvuur jouw geest is bijna verdwenen de vogels wachten op het dak totdat de herinnering is gestorven en er niemand ooit meer nadenkt over hoe het bedrog nooit heeft geleefd…

Weer zovele getelde dagen strijkt het lentelicht zacht over het purperen land en door het zwarte raven haar, het is alweer een jaar, het is niet waar dat zij daar nog steeds in ruste ligt, de grond met eigen woorden koos als een onvoltooid gedicht.…

en liefde wetend dat hij een huis kan bouwen van wat hij om niet gekregen heeft van de aarde die zijn moeder is Het zusje dat slaapt tussen de benen van het paard van haar verlangens, warm onder zijn ademende baldakijn haar dromen balancerend als gestapelde stenen…

Onverstoorbaar blijft de volle maan zwijgen boven hologige gedaantes die zich naast ons neerleggen we wisselen nog wat woestijnwoorden en graven ons een kuil naar de hemel.…

Grijze wolken drijven traag voorbij de kroeg aan de kade is mijn haven tussen mistbanken varen schepen zonder mij en zie ik meeuwen aan voor raven.…

Binnenin haar hoofd alle vogelgeluiden overstemd door gekoer van witte duiven Buitenom haar hoofd alle vogelgeluiden overstemd door gekras van zwarte raven…

je was hier in een parallelle wereld naast de bodem van het wolkendek diende er je schoenen aan, waarmee voetstappen achterlieten, ontweken naar een onbedorven gedachte als intens bestaan naast deze plek een versteende voorstelling van vluchtbaar steen, schemer, samen in iets dat steeds meer achterblijft bij steeds langduriger verder…

voor steen…