Alle inzendingen over nachtelijke uren

Die avond met de nieuwe buren was het oergezellig geweest een geweldig welkomstfeest tot ver in de nachtelijke uren Er werd gelachen, gedronken over Koeman en kalfjes gepraat en ach ja, u weet hoe dat gaat men raakte al doende beschonken De buurman vroeg, finaal uit het lood naar de vrouw des huizes gebogen met wodka lime en wazige ogen…

Uniek moment in het beleefde leven, meelij met hen die strijdend sterven; in deze nachtelijke uren doven langzaam mijn vuren, ik hoop dat mensen mij zullen vergeven die ik beschadigde tijdens leven; alles heb ik gezien en over de zin ervan nagedacht en alles bleek niets; heb ik bestaan of begin ik er nu aan, de richting van tijd is mij zelfs…

In deze uren haast men zich tot een nachtelijk onderkomen. Het schildert weer!…

Wanneer gedachtenfloers sombert onder een verduisterde maan onrust gedachtenvol waakt als dreigend nachtelijk onweer in een almaar wakkere nacht duren alle kleine uren langer dan hun werkelijke tijd is de werkelijkheid van het moment meestal te ver weg van de realiteit om als waarheid verder te gaan…

Lees jij nog de laatste uren die schoonheid vormen in gracieus licht een hand schraal de winters voert laat kelken sluiten in gevangen vorst de wereld weent om afgestorvenen verkwisting van het goed naar kwaad verschrompeld is reeds de rauwe aanwas broed zal allengs lijdzaam verscheiden gedoemd zijn zij die kwistig smeden een kort vermaak…

wie hier heeft gewoond kan beamen dat tussen deze muren en helder schone ramen een dag langer leek te duren dan vierentwintig uren rozengeur en maneschijn alleen bestond bij onze buren…

het donkere woud uren zijn er sinds de avond al verstreken Iets in mij is er dat mij ervan weerhoudt ‘t draadje met mijn bestaan te verbreken Verdorde bladeren onder mijn voeten ritselden krakend door het nachtelijk kil Vijf uur geleden.. ik verloor de moed en mijn hart klopt bijgevolg tegen mijn wil…

Gehuilde tranen worden gevangen in de zakdoek van de nacht…

De nachtwind streelde het waterdak. Gelijk een kam het kroos strijkt. Strak. Het oog verrijkt. De donkergroene en zwarte vullingpracht Van deze natte bosbonbon Verhult zilverkleurige larven van de nacht. Het maanlicht spiekte door het wolkendek. Zoals een knipoog de weg verkort. De waterspiegel lekte verrast, wat gek. De oever van de zomer…

In mijn armen dansen de dagen ritmisch op gespeelde klanken, waar uren steeds sneller willen, schuifelen voeten naar de avond sierlijk bewegen zij en beroeren de snaren, licht geraakt draaien ze kleine pasjes, volgen slepend de tonen en zweven richting duister, waar zij verdwijnen voor een laatste wals, duizelig valt de nacht als een…

Door het nachtelijke van gedachten Scheert de zwaluw snijdend voort Om de dageraad af te wachten Terwijl hij dromen overhoort Dan bij het ochtendgloren De tedere vleugels uitgespreid Stort hij neder in de brakke ziel Het eeuwig duister der vergetelheid Ivan Grud…

Wát ik later achterlaat dat kan me echt niets schelen maar wie ik moet verlaten dat zijn er toch zovelen Soms weleens bezig zijn met m'n gedachten bij de dood en hoe het zonder mij zal zijn maar dan houd ik me groot Want de dood is niet erg maar geeft opnieuw weer leven niet door mensenhand gemaakt maar door God aan ons gegeven…

Bij het nachtelijk uur, bij streken wild en puur wordt een hart niet voor de ochtend getemd. Bij het nachtelijk uur komen de wolven uit hun holen. Bij het nachtelijk vuur van de volle maan ziet men hen naar buitengaan. Een man, een wolf, een wolvenman, niet voor het daglicht aanbevolen.…

zijn zonnestralen in mijn ogen maken bewust geleefde uren fijn…

O ja, mama, ik gaf mijn leven voor jou: al wat belangrijk was voor je, daartoe heb ik me ingeleverd. Al, wat leeft voor jou cijferde ik mijn wil tot leven weg. Waarom vroeg je dit van mij? Waarom droeg jij dit leven, zo? O ja, mama, ik zal op jou wachten tot de tijd komt van jou terugkeren... jouw heengaan doet mij leven. Ik zal daar…

onder de kastanjeboom temidden van dezelfde grijze flats zingt een man met gebroken stem traag als kruiend ijs liederen over het verlangen om er niet te zijn te verdwijnen in de zwarte golven van de nachtelijke zee uren onder die kastanjeboom niemand staat stil bij dit venster op de wereld gesloten gordijnen sluiten zonlicht en…

Continu wakend gericht op gevaar Hersenspinsels houden dromenland daar Heersende alertheid hier in dit hoofd Waardoor het lichaam wordt beroofd Algeheel verval, langzaam doch gestaag Onder anderen een luie maag Ook spieren en gewicht doen mee Allen tezamen het corps zegt nee Angst speelt hierin een grote rol Ik vraag me af : hoelang hou ik…

Wat doe je zoal In dooie tijd Zeg jij die doelt Op tussenpozen die Liggen tussen gebeurtenissen Die aanstaande zijn En die het leven kleur Zullen geven - die in Grootsheid nooit vergeten Zullen worden - dooie tijd Die hoe dan ook gedood Moet worden met gedachten Die sowieso altijd In de mens aanwezig zijn…

De sneeuw wolkt als vitrage voor de ramen Hij houdt de wereld buiten en sereen Breken wij onze jeugd af steen na steen Triest scharen zich de meubelen tesamen De vensterbank met stervende cyclamen Zegt dat het nooit meer wordt zoals voorheen Gelijmde briefjes waarop onze namen Leiden ons veilig door de uren heen Wij openen de kast met de…

het zijn de uren die zij telt elke dag maar weer de vragen die zij stelt elke week weer meer de tranen die hij liegt zijn woord dat steeds blijft steken haar hart dat hij bedriegt en op den duur zal breken het zijn de keren dat hij belt zonder iets te zeggen de ring die steeds meer knelt wat valt er uit te leggen de lakens die…

oneindig roert haar schijnsel het licht in trillend water dirigent met zwoel gesluierd de krekels en hun eigen stilte…

Vogels vliegen dalen neer op bomen fluiten zachtjes avondlied mijn gevoel geeft enkel nachtelijk verdriet…

Ik kan uren kijken naar de mieren op een stronk naar het schaduwspel van bladeren op de grond luisteren naar het fluiten van de leeuw’rik op haar stok zelfs het graven van konijnen in hun hol dat alles boeit mij bovenmate tot ik terug geroepen word door zuster Bovendonk in het tehuis “Het honk”. hendrik…

Als blonde kindren hupplen de Seconden De poort des Morgens uit, vol lichtgeluk. Als kreunende ouden, steunende op hun kruk, Strompelen traag de zware Middagstonden. Hoofdschuddend, zuchtend, droef-eentonig druk, Tonen zij bloot de nooitgenezen wonden, Tekenen rood op schouderen geschonden Door 't eens zo trots getorste levensjuk.…

Ik tel de uren dat ze voorbij gaan en de avond weer valt. Plooi ze voor de nacht strijk ze dan glad voor weer een nieuwe dag.…

Dit is Uw aard, o uren van 't verleden, Steeds als gij wordt gewenkt, bereid te staan, Om uit Uw rijk van schemering te treden In zonglans of het glinstren van de maan.…

Er zijn uren Zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar. Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen Zonder jou. Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken, greppels. Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare. Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid.…

Ik kan uren Zitten turen Naar het wisselend zilveren spel Van de stippen, Die er glippen Over 't water bij de wel. Ik kan uren Zitten turen Naar 't krioelen door het mos Van de diertjes En de miertjes In het boom-gekroonde bos.…

De uren waarin ik slechts zong het praten achterwege liet de diepte van de stille nacht beleefde verlangde naar wat voorbijgaat De uren waarin ik uit sterrenstof bestond me mee liet nemen en langzaam van je hield.…

er waren eens twee dozen die zaten vol met uren er was een doos met fijne en een doos met nare uren de fijne uren waren boos omdat ze vlug voorbijgingen ze wilden langer blijven maar werden snel herinneringen de nare uren daarentegen duurden altijd heel erg lang de mensen waren daar niet blij mee voor die uren waren ze zelfs bang…