Alle inzendingen over natuur OR getuigt OR overeenkomst

Als de zon schijnt over mijn mooie hei Komen gedachten in mij en verdwaal ik in stilte en rust Geniet van het een zijn met de natuur Vergeet ik elk uur en hoop dat ik niet verdwaal of de weg kwijt raak Maar kom altijd op het juiste pad…

kristallen transformeren op bevroren water… zonnestralen weerkaatsen licht op een klein wonderlijk theater fruitig geel en groen laten zich vooral gelden… gekleurde nevel zweeft verder boven uitgestrekte velden een moment van schoonheid die weldra zal wegkwijnen… wanneer de zon straks weer volop gaat… schijnen!…

wat donkere wolken drijven samen de hemel wordt plots hel verlicht gekraak, gedruis … een bliksemschicht een foto waard, die luchtopname. in mum van tijd, wat tellen later als hemelsluizen opengaan verlangen akkers drooggestaan... naar bakken vol met regenwater. de regen daalt nu heftig neder het levensvocht voor vele dingen laat dier…

Ik heb zoveel asfalt gezien Zoveel wegen Zoveel snelheid Zoveel ondoordringbare stenen Ik heb met zachte handen in de verbeelding het landschap uitgedacht Alles was vloeibaar Meerduidig Alleen maar stroming van een rivier naar zee Kijk hoe de kleuren zich vermengen met lucht en water Hoe de horizon verdwijnt Niets is hetzelfde…

het schuurde ondanks plamuren bleef het een stug oppervlak ik heb nooit gedacht dat het van andere origine was een soort kwast zonder gelaagde overeenkomsten maar met een heel snelle uitwasgroei heb ze altijd als eenheid beschouwd aan dezelfde stam ontsproten en toch eens zal hij ontbreken door een stormwind die zijn kracht…

haha ik ben buitenaards kwam er laatst achter las het op het internet vele overeenkomsten wat een pret nu ben ik echter overtuigd en lach niet meer in mijn kamer hangt nu een beklemmende sfeer hoor geluiden en nog veel meer schaduwen met geknetter lichtbollen en gespetter berichten krijg ik door het is mij duidelijk ik ben klaar voor…

ik vier de vreugde van de druiven het zoete feest langs jouw ranken streel bladeren met vingertoppen terwijl een zomerwind getuigt van zuchtende klanken mijn fluwelen deerne plukt de gerijpte vruchten met kwetsbare élégance laat ze mijn mond raken op mijn lippen dansen…

‘Ik stem overeenkomstig mijn gevoel Met blauwe inkt, waarvan ik steeds een fan blijf 't Is niet zo vreemd dat ik met die kleur pen schrijf Mijn naam is immers niet voor niets Wim Cool’ De SP spint extra garen bij ‘t gezeur En geeft de stem alsnog de juiste kleur…

het landschap herkent de verte de leeggeschudde stilte van de dood windvlagen vormen losgebroken woorden volgen het uitgeputte zwijgen in gelezen verzen zwart getuigt de hemel de nacht in je ogen de wolken ooit teerbemind ik lees je naakt in de diepte en noem je fluisterend mijn vreemdeling…

Beeldhouwen doe ik Met beitel, klopper en Raspen klein en groot Verheugd ben ik Als er iets moois Uit mijn handen komt Dat werkelijk voeling Geeft met de materie, Resultaat van aandacht En liefde - dichten Doet met mij hetzelfde En verschaft oprechte Vreugde als beeldhouwwerk Vorm gegeven met taal…

Vlokken, vlokken, vlokken, gesteven schuim, met scheuten en schokken door 't ruim! Ze zakken bij pakken, en, als er wind in zit, waaien ze, waaien ze, draaien ze, draaien ze, - de lucht is donker van wit. Eenbarelijk buien! De grond wordt zat; en dikker kleven de kuien wat. Ze leven, die losse wittigheên! Ze wervelweven, ondereen,…

een rode gloed betovert een stille avond na geflirt tussen zon en zee wordt de horizon één met rustig kabbelend water fenomenale kleuren, weerspiegelingen van roodoranje geboren uit liefde van natuurelementen drijven eindeloos mijn geheugen legt vast al dit moois op mijn netvlies voor eeuwig gebrand!…

In een landschap wild en onbedwongen, vloeit een beekje vol verlangen. een prille lentezon laaghangend, belicht een brug, in neveldraad gesponnen. het klare water zo zacht kabbelend, zocht kronkelend zijn weg naar zee. zelfs mijn schaduw onderwater nam gedwee, de vele hindernissen, moeiteloos en zonder struikelen. het onbekende van dit woelig…

Het algoritme van het brein als machinekamer dendert voort Nooit was de vernietiging zo groot De schoonste bloem vermaalt in rekenkundige modellen Een mooie wereld ging ten onder Een starre geest telt onze dagen af…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

slenterend langs de korenvelden ruik ik de zwoele zomerlucht gedragen door het Brabants land, over zandpaden, tot stof geworden en wilde bloemen aan elke kant waar het kruid van sint jan nog steeds ongewild getuigt van een natuurlijke orde ik ontwaar in de nabije verte stram en fier de toren met de knop al eeuwen wakend over Roois…

en weer getuigt de nacht de dagen voorbij de gezichten in het licht bedrieglijk in de jij – vorm ik keek mee en naar de wonden boven wenkbrauwen rook de geur, de worsteling van uitgespuwde woorden het geluid trok naar de wolken met een kind, hand in hand het regende wilgenbladeren, in de diepte, dagenlang…

hoor tussen het fluisteren van glazen het scheuren van een ziel onder de ogen van tientallen gedrogeerde toeschouwers slaat een wanhopig hart de tenenkrommende aanblik van dit ene lege glas getuigt van het hopeloos thuiskomen en de conversaties die echoën tussen uren en hoofden zijn pantoffels voor de ego genageld aan het concept…

Op mijn buik in het bad, het gezicht net boven de spiegel van heel heel water, probeer ik een oog te pakken, net onder het vlak, bovenop de diepte - maar alles wat ik zie is werk van Duchamp bijvoorbeeld of van Man Ray, Ernst, Margritte, Oursler, ooit aan me toevertrouwd door onbewust opgeborgen kijkers, veel ogen, vrouwenogen, vissen- ogen…

Molshopen? Of hebben de doden gewoeld vannacht? Vergeet het maar. Niemand hier ziet hoe de bloemist boven lege emmers lacht. Lang blijven de tulpen stijf. De doden ook. Niet eens met tegenzin. 'Kom in de kelken, geel en rood. Kom, regen schenk nog eens in.' ----------------------------------------------- uit: 'As van de koning.…

Geef mij de stem van die ene mens, geef mij de stem van mijn vader in mijn oren tot mijn verre ogen hem ontwaren tussen de tenoren tot ik weer zijn handen voel waarmee ik die van mij ging meten, welpenhandjes met de vuisten van een vent. En dat dan de stem van mijn zoon mij roept met de stem van mij met de stem waarom ik roep. --------…

De blonde leeuwen met hun gemelijke koppen, trekken rondom lopen kringen in het losse zand, aleer zij door de brandende hoepels springen - Een koperen pauw draagt in zijn snavel je spiegel - Jij Narcissus die naar haar evenbeeld kijkt Ik: altijd bezig je ongrijpbaarheid te bezweren in het net zo efemere*) van de liefdesdaad…

Je hebt een tuin. Daar loop je 's avonds in. Nu ja, niet elke avond. Af en toe. Vaak ben je voor dat groeien zonder zin, En toch zo grondig, na de dag te moe. Een bloem geeft alles. Maar zij is al dood. Jij bent gespleten. Maar jou wacht het leven. Zo ben je vaak in niets een lotgenoot. Een wig lijkt tussen haar en jou gedreven. Zij wil…

In je trekken staat de geschiedenis van je volk geschreven fascinerend, jouw volk almaar verloren en weer teruggevonden wij staan aan een angstige oever wachten op de mensen eindelijk mens geworden de jouwe en de onze eindelijk verzoend Is de grote Barouch niet in deze straatjes opgegroeid? --------------------------------- uit: 'Hollandse…

wij trekken bijna dezelfde trek zoals die van de gakkende mens waar zelden mee wordt omgegaan bijna dagelijkse eenlijnige tred ganzen zijn tactischer onze familieband is veel sterker en zintuigen zijn scherper daar willen wij voor staan wij zijn monogamer zonder hebzucht paren blijven hun leven bij elkaar door eigen drang en plichtsgevoel…

Iedereen als ik, met lijf en met leden; Vol dromen en wensen, met een vloek en gebeden. Met adem in leven, in nemen en geven. In zorg en in angst voor verlies en om vangst. In dat besef, niet meer op mijn bangst door al dat te zien wat wij delen: Een klontje ik, een wolkje jij, het kopje erbij. Gezelliger dan toch, om hier te…

Wat zouden bergen zijn Als er geen dalen waren Wat zijn rivieren Zonder oevers wuivend riet Wat zijn vlaktes Zonder nevelige wouden Aan horizon in ‘t verschiet Wat is een hemel Zonder wolken Zonder vogels langs het blauw Een strand zonder zee Een zee zonder branding Een vogel zonder zang Een helder ochtend zonder dauw Kortom…, wat…

Schuin tegenover het bisschoppelijk paleis kocht ik mijn eerste plaat van King Oliver met Jazz, met Blues en de High Society Rag. Het gebeurde later meer dan eens dat ik daar stond mee te trappen met Basie of Johnny Hodges terwijl de bisschop in zijn hoge Renault uitreed op een golf van roomse blijdschap. Wat devotie betreft was er geen verschil…

De eerste Augustusnacht van het jaar twaalfhonderdeenennegentig trilt in het zwarte Vierwoudstrekenmeer een keten van rossige lichtjes vol vaste wil voor de toekomst overal op de hellingen der nabije bergen branden vuren waarmee Zwitsers elkaar sterken om gezamenlijk strijd te voeren tegen vorsten en keizer die hun kleine bergland beheren…

En zeg nou niet, da's de natuur, want DAT weet ik nou wel ik kan er niet tegen, zeg eens eerlijk: WIE WEL?…