Alle inzendingen over neuren OR eenzaam-droef

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Zie hoe rein en eenzaam hun donker Met het eindeloos hemelgeflonker Verglijdt in de effen en langzame vliet. Ach kind, weet ik nog of ge droef zijt, Weet ik nog of ge lacht of niet?... Ons lachen en twijflen en wenen Vervliegt in 't gestraal als doom, Verbrandt als de morgendoom.…

Wat heb ik vaak zo droef geschreid in eenzaamheid: Kom in mijn armen, blonde meid! Uw bijzijn geeft mij zaligheid: Kom in mijne armen! Gij, die van mij zo wordt bemind, mijn aardig kind, o, kom mij kussen, als de wind, die kussend ook de bloemen vindt! O, kom mij kussen!…

De dagen lengen maar het weer zit tegen De sprokkelmaand blijkt veel en veel te nat Het voetpad zijpt en zompt, doorsijperd zat ’t Is droef, net Bloems ‘November’ door die regen Droef ook door wat ik hier níét in ons land zie: De krokussen zijn dit keer op vakantie…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Droef zo droef breekt soms de maan door het zilverig wolkenvlies, dat ik u verloren waan, eer ik u verlies.…

Striemende regen. Hij fietst alleen op de dijk. Ook nog wind tegen.…

naar genegenheid het zat diep in mijn genen maar bij iedere gelegenheid begon mijn hart droef te wenen ik vond mezelf terug in intieme trots eelt op mijn ziel zo hard als een rots.…

Mensjes, ik weet hoe leeg zijn mensgebaren, 'k Weet dat de woorden door de mens gezeid In 't ijle slaan, en 'k praat en lijk verblijd Of droef, mijn vrienden en beminden, maar en Haat noch bemin.…

gevlochten klanken dwarrelen droef en donswit de zon tegemoet…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Geef mij de blues ik ben zo down zing ze dan aan die oude rivier laat ze klinken door “Old City-town” over de velden en ook hier zing droef, kom zing de blues. Laat horen overal die song van arbeid en van dwang ieder die zijn verdriet uit zong over dagen zwaar en lang zing droef, kom zing de blues.…

Zelfs de regenboog maakte me zo bang dat ik mijn hoofd boog Het was te mooi wat ik daar zag en dat verdrietelijkte mijn dag want ik voelde namelijk geen ontzag Waar vind ik de Verwondering, Bewondering Waar heb ik het toch gelaten......…

hij houdt de ene hand met de andere vast tracht het trillen te bedaren zijn verleden verscheurd tot op de draad versleten het slaan van de golven het krijsen van meeuwen het wordt hem droef te moede zijn gesloten roodomrande ogen verdrinken in een peilloze diepte…

Ach, mijn liefste zo droef klinkt mijn lied in de nacht dat het misschien verliest aan schoonheid, aan ritme, aan praal en pracht, maar droef blijft mijn lied - tenzij ik veinzen moet - en dan vraag ik me af hoe je vrolijk zingen kan als je hele wezen baadt in smart, als het verleden je tart, hoe kan je vrolijk zingen als zelfs…

Een dag kan somber zijn en een nacht zo droef gekweld door angst en pijn herinnering die men begroef. Niet alleen schijn die bleef van vreugde en geluk maar ook woorden die je schreef maakten zoveel stuk. Ook niet de dag dat je heenging ligt voor mij moeilijk en droef ’t is die ene herinnering dat jij voorgoed m’n naam begroef.…

juli jubelend breekt bij mij in merel en licht & congo die ogen van dat meisje nog altijd droef…

Elke ochtend kwamen tranen na alweer zo’n nacht vol pijn Zij wilde zich gelukkig wanen en nimmer meer eenzaam zijn Elke morgen in ’t spiegelglas zag zij wat ze nooit wilde zien ‘t Meisje dat altijd alleen was dat meisje van ruim zeventien Elke ochtend in ’t vensterglas zag zij, wat zij liever niet zag Een droef meisje met haar tas ’t…

Hij lag op de grond Waar men hem toen vond In de vroege morgenstond Daar op die kille grond Hij was erg alleen Bijna niemand om hem heen Geluidloos ging hij heen Om hem was geen geween Zijn buren hadden geen tijd Te letten op zijn eenzaamheid Voor hen was prioriteit Te werken aan belangrijkheid…

De dagen rijgen zich aaneen Tot weken van eenzaamheid En veel langer duurt het voort. Het is een uitzichtloze tijd. De wereld om je heen gaat verder. Het tempo wordt steeds opgevoerd En als je daarover wilt praten Word je gauw de mond gesnoerd. Een oudere moet beseffen: Het is een drukke tijd!…

Ja ,deze wonderen maken mensen blij in een tijd van afstand... en eenzaam hokken bewust thuisblijven om wat vogeltjes te spotten, te leven in harmonie... met een heerlijk glaasje wijn erbij!…

Ik heb u lief, nu en altoos, En of mijn droef en moede hart Bij andren rust of eenzaam mart* Om u: gij zijt mijn liefde, altoos.…

Zij schrijden onder 't vaag geruis der blâren Door 't zwoele duister van een sombre laan Waar hier en daar een eenzame lantaren Het lover in een zilver licht doet staan.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

eenzaamheid beroert mijn hart, komt zo plots en onverwacht. doch met vrienden op het werk is het sentiment nog redelijk sterk. het alleen gevoel is op zijn best, in combinatie met wat stress. mijn eenzaamheid gebruikt zijn macht in de vroege uurtjes... van de nacht.…

En dáárom golft mijn donkre levensstroom zo eenzaam, droef beschaduwd door zwartgroen van pijnboom en cypres en doornstruweel. En dáárom draagt mijn donkre levensboom geen gouden appel in het ooftseizoen, maar veel verdorde blaadren, bruin en geel.…

niet mogen horen haar hart kilt zich tot ijs bevroren om slechts eenzaamheid te claimen Vanuit de hemel breekt kristallen gloed dwarrelt naar aarde als een losse veer legt zacht zijn glazen vleugels neer en betraand haar hand, als laatste groet…