Alle inzendingen over onderbuik

ik heb de lucht met koude wind omlaag gehaald donkere wolken regen gegeven om zich uit te leven waar transparant ooit uitzicht bood is alles dik beslagen zweet eigendunk in ongewenste smaken door vele lagen eelt uit de achterkamertijd waar haat en nijd elkaar constant fileren passie en tranen in onderbuiks chanteren gerechtigheid…

bestuurders ook lachen er is altijd een netwerk van achterklappen dus spreken eminenties grijs en blasé hun stortvloed vol gladde woorden is alle transparantie passé in een decorum van vlaggen glimmen verstolen de laarzen grommen onzichtbare rupsen hun dreigend geluid balt een woedende massa eendrachtig de vuist met agressie die in het onderbuikse…

wie heeft nog nood aan poëzie als het gaat om zichzelf aan de hand slaan en de lichtvaardigheid zwaar over de rand tolt wie wijst me het ongenaakbare aan met vingers van vertrouwen en het geweten van de onderbuik van al wat is ligt met de bezwangering op de maag en ook daar is doorgang van moeilijk te verteren metaal trekt zware strepen…

je hield mijn hart tegen het jouwe alsof we voor altijd werden verbonden de geest voorgoed uit de fles we dronken oude jenever omdat er een muziekdoos werd gevonden oudere liederen over haveloos werk omdat ik naakt was schilderde je mijn lichaam nam ik deel aan jouw taal in mijn woordenstroom van onderen deed je de was in mijn onderbuik…

De klinker en de medeklinker zijn De weke onderbuik en het korset Dichter is hij die, schijnbaar zonder pijn, Het vormeloze in de steigers zet. Zijn woorden, corpulent of slank van lijn, Verenigen zich vloeiend tot couplet. De moeiteloosheid, niet het rookgordijn, Is zijn geheim. Met taal gaat hij naar bed.…

Beeldenstorm en kaalslag laten geen spoor van loof en look vruchten passeren het darmkanaal, worden tot een amorfe brei in een bodem van afbraak broeit gebladerte als warme rook een schijnzalig schimmel bedekt de ruïne van aardse barbarij er borrelt een gistend mengsel in de onderbuik van bedorven jaren doch in de vochtige kelder blijft de glinstering…

voordeurspleet in glijden Een vederlicht gewicht, een tele gram Meldt dat soldaten binnen kwamen rijden Kromme jappenbenen op pedalen Een groene draak gleed langzaam door de straat Naar richels van het wapentuigdepot Dreigend dreunen palmen en waringins Tropenbomen in bezet gebied Getuigen van de komst der amfibieën In onderbuiken…

de verwenste dichter en ik zelf wensen u een aangename nacht een plaats onder het hemelgewelf zoals je ’t zelf zou hebben bedacht wij schrijven niet langer uit volle borst eerder vanuit de hondse onderbuik of vanuit een bijna ondraaglijke dorst dit allemaal tot eenieders verbruik zo nemen wij beiden plechtig afscheid met dit laatste welgemeend…

De klinker en de medeklinker zijn De weke onderbuik en het korset. Dichter is hij die, schijnbaar zonder pijn, Het vormeloze in de steigers zet. Zijn woorden, corpulent of slank van lijn, Verenigen zich vloeiend tot couplet. De moeiteloosheid, niet het rookgordijn, Is zijn geheim. Met taal gaat hij naar bed.…

Zo subtiel: Met rollende ogen die naast me staren je lach kietelt me in m'n onderbuik Heb mededogen met mijn liefdesblaren stop voordat je me in je leven zuigt Je heerlijke lijf met perfecte fouten je onbewuste dans klopt ritmisch met m'n hart Heb mededogen want ik neig naar dezelfde fouten een versmeltingsdans van jouw en…

steels gluur ik naar je prachtige borsten, met nu nog die zachte rozeknoppen, naar de tere welving van je buik, naar je mooie, ronde dijen, nu durf ik niet meer naar je te kijken, omdat je naakte schoonheid mij onverbloemd onthult wat ik niet weten wil, mijn hart bonst mijn ademtocht versnelt het bloed raast door mijn onderbuik, ja, heel…

Zolang jij eerlijk bent duurt het feest jouw glimlach die valt tussen borsten gevangen wordt op jouw onderbuik. Ik wil uit jouw handen eten het zoete water van jouw bron jouw vingers op mijn naakt bestaan en nu en vaak me aan jou overgeven eb en vloed, licht uit de de zon…

en het echte ettert onderbuiks met de groezelmuze in heur hete tevenkleed: godinnenzever die gelig opjuint in de steeg van hun bezweken verlangen. en fluimte op het eigen tekstafval plenst hoog op tegen de schermen, die nauwelijks nog licht schijnen te willen temperen: een najaarswee.…

sprookjes met grote ogen worden natte dromen, vlinders kleuren haar onderbuik rood in lichaamslente ontluikt een vrouwenlijf ze groeit met grillige stuiptrekkingen bloeit open in ogen op horizon, tongval taal verraadt kolkend bloed onder nagels - kan niet kruipen. kannen en kruiken van haar kind-zijn barsten onder regen van druppels levensdrang…

En vertel eens eerlijk lui vanuit jouw lauwe onderbuik: hoe vind jij dat nou, een man een vrouw een vierkant huis, gemaaid gras in een spookpark: op de eerste dag van jouw laatste zeven jaar? .…

Getroffen zielen zielsalleen harmonieus tijdens winterslaap zijn onderbuik gevoelens zoals de lente kriebelt.…

Verveling zuigt kleur uit onze dromen Wat gist daar in de onderbuik? Een haat die de lauwe vrede overwoekert? Een stem van het volk verheft zich: We jagen die bloedzuigers naar hun moskee! O Fiere Vlaamse Leeuw… Zing en brul ik met getrokken klauwen: Waarom geen zieke zebra’s vangen?!…

het levend lichaam loopt in de rechter dij ontstaat een gevoelloze spierlaag als het lichaam gaat zitten komt de dij weer bij het levend lichaam lag wel de hele nacht in slaap wordt wakker met een zwaar gevoel in de onderbuik thermostaat van de prostaat het levend lichaam ademt maar als het de vage geur van een roos wil opsnuiven voelt…

De molen waagt zich in tweespraak met de gorgelende wind zijn armen vermalen het de onderbuik gevoelens van een te vroeg geboren lentekind. Deze spaart mij legt een mistig winterlaken op de toppen van alle vergezichten die vergeten raken, soms valt een antwoord binnen als een toeschouwer die de zijn afslag heeft gemist.…

Je kon dansen, zingen, huilen, bidden dromen in de randen van de nacht flaneren in de onderbuik van de stad die jou omhelsde en verstootte.…

de koffiezet tikte de planken op de bovenverdieping kraakten de boog van de keukenkraan keek me aan wees naar de vloer en nog dieper onder de grond ik hoorde het steunen van de aarde wellend duwend naar boven druppel na druppel traag vloeibaar lood persend met het zuigend gemurmel van bolvormig worden ik hoorde het roest knisperen in de onderbuik…

van huisuit zoetbesmeerde broodjes in holle-bolle-gijs gekieperd, papier- hier, dank u wel, dikke bult zo gezegd zo gedaan het is een fijne dag geweest van kreukelfrietje en bonuspunten op de wip op de spaarkaart van super de Wreed plus een opspelende onderbuik na die besmette bananenflip in wegwerpkarton met een rietje wat je bent is…

Hart springt op, is zich opnieuw bewust, van hartstocht, die zowat vergeten was; Geen tijd meer voor in jezelf wegzinken; Vlinders in onderbuik vliegen op, liefde, liefde, liefde!!!…

Lachen met tranen en tuiten vanuit de onderbuik Tot aan de kuiten; de bebaarde man lacht een ieder Voor tot de totstandkoming van een lachsalvo koor.…

Tegenspraak wordt niet gehinderd door een rolverdeling op papier, de dialoog uit onderzochte lucht vertoont trekjes van een dolgedraaide haan, ego’s op de wieken van de trollen-molen maalt de realiteit meer dan in en meer-spraak kan verdragen in de onderbuik van echtheid daaruit woekeren meerdere antwoorden in datgene waarin de wereld zich…

Ik schrok me dood van 't bloed, geronnen in 't verband Onder de koele dekens stond mijn onderbuik in brand. Maar nu behoor ik tot Gods volk, al is het slechts van buiten En lust ik liever shoarmavlees dan boerenkool of spruiten.…

De eerste beat, de verwachting zindert door de zaal Een grote zwarte hoed bedekt jouw gezicht In de onderbuik begint de adoratie te bonzen Een zoeklicht wordt op jou eerste beweging gericht.…

daar hoor ik ze niet stuiven over het parket plassend in 't bad het kindergewas onder het plafond een ruisen het kiemen van wasdom wijl ik afdaal tot de onderbuik wortelend in de kille keukenvloer de pit een want van warm aardappelvocht pompen van schuim tijd en dampende dis het broeden op doorknede sloffen sjokkend met aarden klompen…

Het zijn jouw zachte handen in mijn zij die accentueren de karakteristieke tonen de beleving vanuit mijn onderbuik bij de symfonie waarmee wij ontwaken. Iedere mondhoek van jouw glimlach tegen mijn oorlel voelt zich verbonden met jouw kloppend hart in mijn rug zoals de merel gebekt is vanaf de daken.…

Met haar lange snavel en dwarsbruin gestreepte onderbuik, blijft zij zitten tot het laatste moment, totdat zij die vogelspotter waarneemt achter die struik; en vervolgens schielijk opvliegt, omdat haar vogelinstinct haar niet bedriegt.…