Alle inzendingen over ongeremd OR huisvui

Publish or perish Had men mij wel gelezen? Steeds werd ik afgewezen. Van Meulenhoffs redactie kreeg ik zelfs geen reactie en ook de Tweede Ronde had mijn brief nooit gevonden. maar Het Liegend Konijn loog: bij ons moet u zijn! Uitgeverij Perdu vond mijn werk déjà vu. Querido schreef correct: u heeft niets dat ons trekt.…

Als uw poëziecriticus John Bayley schrijft over jonge personen die opkomen en schitteren als meteoren in de academische wereld, is hij zelf aan het imploderen en wordt een gapend zwart gat. Ingezonden brief van mrs. Val Hennessey, Lyme Regis. Wat bedoelt Bayley als hij dichters prijst die weigeren poëzie te laten klinken als zichzelf…

De koekoek is een dwangneurotische vogel als 'ie in een klok woont.…

terecht een mens, dat wordt je niet dat ben je wat ken je en wat leer je hoe meer je weet verleer je die primitieve drang om hard te slaan en lang en dat maakt me zo bang gewoon en ongeremd lief hebben wie je kent maar ook die vreemde die bange en die boze die domme grenzeloze en tot slot lief te kozen wier haat je slaat en…

in vleugjes parfum rook ik even de feestjes het plezier en vertier van het uitgaansleven geen losbandigheid maar de ongelimiteerde handigheid in flirt en subtiele hofmakerij zag in ogen het ongeremde jezelf verwennen met drankjes en pil de zoektocht naar het nieuw onbekende grenzen verleggen in het je niets laten zeggen helaas…

ongeremde omlijsting naamwoorden zonder object van interpretatie nee, rauwe willekeur wit, zwart, ansjovis instinctmatig zelfs in dier voege…

een samengesteld woord dat groter is dan bijvoorbeeld een schaduw van een vogel waarin een lichaam zich getild weet hoog boven de branding door drift bewogen een meeuw misschien die zichzelf in de traagheid van de zon zoekt en in de einder zakt golf over golf is er nog iets al is het maar even dat in ons hart past, vloeiend en ongeremd…

ik zag hoe jij zeeën kuste met de harde hand van graniet en basalten rots hoe jij in warm tropisch blauw op witte stranden rustte in naakte trots jij wond winden om je vinger in het oog van de orkaan waar jij je ongeremd liet gaan toch heb ik ook je tranen gezien over het verlies van synchronie door de natuur in de entropie…

de morgen verwarmt – de middag in een hunkerend beminnen het bespeelt de liefde in een gekmakende (s)extase samensmeltend vloeit de middag over in de avond in een voorspel van opwinding in liefdesvuur van genot de avond vergaat in de nacht van een zalig verlangen het laat de wereld stilstaan in de passie van ongeremde lust de nacht…

omdat roerloos leven beslist geen vaststaand gegeven is kan ik vrijelijk laveren op de baren in een ruwe zee hoewel getijden slaafs verkeren met de verdraaid gedistingeerde volkomen kaal geblazen maan ben als de dood voor lieverlee dus als miljarden sterren morgen of een dag of week erna ook maar even gunstig staan ervaar ik ongeremd…

ik heb je gewekt je laten komen en koester je de saaie dromen je verlegen lach je weet dat ik je mag je boeit me mateloos in jou ontsluiten ga ik me ongeremd te buiten ik heb het kind in je gezien het oogt zo schoon zonder volwassen schroom we zijn versmolten in het rood van passie en van bloed de nieuwe waarheid voelt zo goed…

Weerloos wacht de verworpene Gewraakt als zij dient te worden In opdracht van het betwiste woord Zullen zij haar meedogenloos vermoorden En als de eerste steen haar hoofd pijnigt Tiert het beest in de reine massa rond Werpen zij die smetteloze ongeremd Bezwerend wordt haar genade kreet overstemd Pas als de laatste steen het vormloze treft…

Tegenstrijdig zijn de vrije gedachten Ongeremd progressief tot extreem Verfijnd sereen of grof provocerend Zo schrijft de ware poëet alleen Hij aanvaardt geen vinger oplegging Eist onbeperkt te zijn in woordenkeus Negeert de hem opgelegde normen Vrijheid in schrijven, is zijn leus En mocht men dan al aanstoot nemen Afkeuren zijn onverbloemde…

Over afstanden van tijd en ruimte kom je zomaar bij me, kus je me ongeremd en kruip je in mijn wezen, hartverwarmend. Je gezicht, het is ouder geworden, maar ik zie nog steeds dat betoverende, waar ik destijds voor viel, nog steeds voor kniel.…

zinderend de dame in de blues vlinders vlammen bij haar binnen blauw verspringen haar zinnen mailt ze vers van uit d’r blouse? teder nodend vrij zij is verbaal gracieus geletterd op de schermen heren begeren jagend in hun termen hun toetsen spreiden minne via taal knallen knetterend uit computers gulzig sturend droge roos in brieven flatteus…

ravenzwarte haar, dat pronkend over het kussen spoelt daartussen je gezicht met ogen fonkelend vol heimelijk vuur ongerepte bruid ik tover raadsels op je blanke huid en luid kreunend strekt je lichaam zich wellustig kronkelend onder mijn lichaam uit de ultieme zonde voor de val sluit; wat was bestemd voor hem, heb je volledig ongeremd…

Donkere wolken jagen de aarde beeft Zwanen storten neder niets meer leeft Stormen benemen oerbossen het leven De natuur verziekt kon niet meer geven Vuurhaarden verzengend ongeremd Door niets belemmerd of getemd Overspoeld door woeste golven Zijn de continenten bedolven Maagdelijk sluimert dan de brakke aarde In eeuwen van rust en ongemoeid…

Nochtans zonder ons te verlaten, gaande z'n eigen weg verlegen of ongeremd.…

zijn armgebaar geeft geestdrift aan de menigte hij zwiept de moloch op tot willoos volgen uit de gebalde vuist dreigt ongeremde agressie te ontladen de rode waas ziet eigen falen niet op rationeel gebied offert ziel en geest om een te worden met de leider geniet de overwinning in de roes van samenzijn pas als de voorman…

let op Silverbeck de pronte uit Kluisbeke die wars van lust en gebrek de aarde proeft en nietsontziend opbouw,koppeling en onderdanigheid verwoest Kende je Silverbeck die eens het boek las over dingen die voor de dood uit maar blijven groeien en zij daar een van was de woekering, het ongeremde dat plots verstomde En nu, voorbij geen…

Als smeltend ijswater in de beek, dansen mijn tranen ongeremd om wat eens zo heerlijk leek, in een waterval die ongetemd stort in een meer van verdriet. Mijn tranen blijven altijd hier, ze volgen de rivier verder niet. Geen kabbelend waterplezier zal mijn ogen weer doen stralen en hen, betraand, troostvol drogen.…

tomeloze kracht die mijn stroom van woorden brengt in een vrije val als een sneeuwbal die bergafwaarts voortrolt, ongeremd en groeit zonder oog voor werkelijkheid steeds weer passeren striemende beelden mijn geestesoog verlating, jaloezie vernedering amper overwonnen dient een volgende zich aan een wond die ik open houd bezeten…

Hanen steken hun kammen in het zand: het ongeremde licht verbrandt hun vogelvrije kleuren met een brede grijns.…

vredig vrijuit vrijen in den vreemde met een vrijvrouw zonder enige scrupule is hangen aan gekleurde ballonnen of zweven in wilgenbomen van chocolade het is zuigen aan slagroom met aardbeien ongeremd, verblind en onbezonnen alhoewel het naast zo'n schone neervlijen reeds het ervaren is van genade eer ik werkelijk ben begonnen ach, wat…

onzeker alsof je vertraagd op te zware vleugels gaat en elke slag in alle vezels raakt pijnbewust en moeizaam bewogen behoedzaam alsof je gewaagd een verkeerde weg inslaat en elke stap zes prenten achterlaat doelgericht en beraamd gelogen ongeremd alsof je behaagd het hart zijn slagen laat uit elke zin de eigen vlammen praat aangezet…

de wind van vroeger blies met bolle wangen uit een rond gezicht nu waait ze lieflijk langs jouw handen dwarrelt speels en ongericht net als het licht dat sterretjes vonkte uit ondeugende ogen jeugdig ongeremd nu laat je schalks en ongetemd je lichten schijnen jij kon kraaien van plezier een octaafje hoger dan de kinderen van…

zwaartekracht valt als appels van de boom ongeremd door ongerijmdheid in vrijheid, zoals alleen het luchtledig die kent zonder weet van afstand, bij wijze van spreken ik schijn de middernachtzon te kunnen zien om de hoek in de schaduw van donkere bossen in nieuw licht van oude kennis er gaan dagen voorbij zonder zon, zo op ‘t oog dan vreet…

en balanceer de waarheid in het midden op het valse tussenschot verdomme waarom ben ik het nu die stenen keert je lucht geeft waar je sterven moet omdat jouw tijd is gepasseerd ik heb geraakt wat slapen moet je hebt het niet verleerd nog schreeuwt de werkelijkheid geen reden maar alles voelt verkeerd ik haat me in dit ongeremde…

er zijn woorden opgesloten binnen in, geen zinnige zin is goed genoeg voor een begin bij het eerste woord valt alles om, te lang gewikt, gewogen gezwegen met mededogen ongeremd opstandig zijn ze het eind is zoek vanuit elke invalshoek ongehoord doof en veilig, geloven in heilig, volgorde en verband altijd resterend in gezond verstand…

we niezen in het geniep we kappen zonder te snappen we vermijden mooie tijden en zijn zo moe aan bevrijding toe ongeremd, niet afgewend ongestoord, niet ongehoord uitzinnig, krankzinnig gewoon!…