Alle inzendingen over onleesbaar

gisteren zag ik je met deuren en ramen dicht er lag nog altijd een dag op tafel en ik probeerde te tellen hoeveel keer jij je kind doodsloeg tussen schalen vol vlees en verzuurde melk met de grootste moeite zocht ik nog een verhaal of de welving van je borsten maar je handschrift werd onleesbaar en ik heb slechts het vreemde…

de kaft voelde in vreemd ervaren buitenissig aan pagina’s ademden stilte in een sterk verschraalde lucht hoeken waren met zwarte duimen viezig bedrukt nog las ik niet letters glansden een koortsige gloed de sfeer voelde totaal niet goed in zwaar beladen zijn kanttekeningen kruisten rood gevlekt onleesbaar schrift weerhielden…

kil waait de wind schrijft onleesbare tekens in plassen vol regen mistroostig hangt nat na het langdurige bad aan de boom te versterven hol klinkt de ziel van de gloedvolle herfst in het zompig bederf zo lang dagen nog korten zal overvloed rotten naar een vruchtbaar begin dat zal groeien als winters vorstige tekens in ijs en sneeuw…

De pen die letters absorbeert om het verhaal onleesbaar te doen zijn voor een geheime dienst. We moeten onze woorden doven en onze handen zwijgzaam maken en hopen dat het licht zo helder om ons is dat niemand vonken waar kan nemen.…

vertelde het geheim van de spin en haar web van het espenblad dat wachtte tot het langzaam ochtend zou worden of van de herfstwilg kronkelend door zijn verloren geboorterecht jij, juist jij die een warme golf opende in mijn verward geloof laat mijn ogen weer verzanden in tranen van vluchtende bomen in ijzige kou van alle onleesbare…

Nog zoveel zeeën niet bezwommen reizend door een tijd van eigen wil haar verstand houdt zich van de domme haar hart houdt het verlangen stil De onleesbare liefde wacht op haar het kan iedere dag worden ingestraald in de jungle van hartstocht ligt het klaar tot het zichzelf langzaam vertaalt Hier dartelt een spring in 't veld een beetje…

ik dicht niet meer open in vertrouwen mijn leven op papier niet groter dan a4 het was een prul en ik de nul die gladstreek wat gekreukeld was zwaar beduimeld de ezelsoren plat zij hebben het heel zwaar gehad onleesbaar is het kinderschrift met kroontjespen uit vele vlekken weet ik wie ik ben mijn linkerhand schreef tegendraads…

(onleesbaar) negentien februari stierf hij misschien staat er sterven ------------------------------------------------------ Uit: 'Binnenkort in dit theater', 1986.…

het uitzicht schommelt richting zee vandaag en verleden schoongemaakt als glas klinkt de helderheid als schaduw het lege papier staat op en dekt de tafel zeer tegen de gewoonte in wat ooit vertrekt blijft in vergeten achter onleesbaar tot vorm gekomen bedenk de bloemlezing in gedachte vooruitlopend op betreden er was ooit iemand…

onleesbaar zijn de woorden oud, de zinnen versleten vergeeld papier de kaft bind niet meer een uitgekauwd verhaal op een of andere manier niet helemaal uitgelezen nu vallen de pagina’s door elkaar op de grond er is geen touw aan vast te knopen toch wil ik weten in welk hoofdstuk het stond het moraal van het verhaal het moet…

Op het duinpad waar wind de schelpen gruist staat een woord met zand geschreven waarmee alles is gezegd, zich tijdloos op het aanbeeld van de zeeën kuist, voor mij onleesbaar, kruist haar essentie in de ruimte tussen beider oren, moeite niet te vergeten, wat ik al bezat, bezetenheid mij omsluit, een kans behoedzaam de zinnen in de…

in ijs het is ijskoud vandaag, dus vertaal wat men schrijft in een klok die niet loopt, in het vlees dat bestaat als sneeuw voor de zon en schrijf hoe haar lichaam bestond en zich boog gelenigd in vlees en keek achterom in het oog van vandaag, en lees wat hier staat de zon op de sneeuw, het kind in de slee het dichtgewaaid spoor, de onleesbare…

Ik stop al mijn gevoelens in een zwarte doos En werp ze in het midden van de oceaan Geen enkele zee is ondiep of bodemloos Zwijgend als een steen zal ze langzaam ondergaan Op het deksel schreef 'k mijn allerlaatste gedicht Onleesbaar door het schuiven van het zoute zand Veilig voor de storm, onbereikbaar voor het licht De tijd houdt de sleutel…

me als vloeistof hopend door cohesie naar jou geleid op jouw blad zal ik stabiel zijn de omtrek van mijn wereld klein waar ben je, wat doe je mijn benen voelen aan als lood elke keer een tent betredend vol hoop met opgeheven hoofd telkens weer wegsijpelend als ijskoud water in de goot mij verder leidend op mijn tocht je naam en nummer onleesbaar…

Duisternis verschijnt op mijn aarde door kieren sluipen streepjes avondstond, woorden die zich in de minne schaarde ging in vlucht van mond tot mond, voorbij te glijden als witte zwanen, ademloos verbeeldt in menig ziel, dor en doof, verstijven we in onze wanen in de onleesbaarheid van ons profiel, zijn de blinden zieners of ben ik een blinde…

Hier verberg ik mijn overpeinzingen duistere gedachten en herinneringen die zich kleden met schemer geheime bewaarplaats van verregende strelingen Ik woon er tussen onleesbare bundels vol hoekige en hermetische woorden testamenten van dode dichters die spelen met wanhoop en liefde en drentelen achter schuifdeuren In deze verborgen camera…

Zoals taal is er geen vorm dat water niet beheerst grillige wanden en massieve randen omarmen zeeën en oceanen die meedogenloos stranden duinen en dijken testen elke golf opwellend uit diepe troggen is een woord op de lippen van de branding daar schuimt het spuwsel van zeegeesten tot onleesbare ruige verhalen vloeibare bladzijden…

zoals ik struin langs oester en blikken fanta hangt mijn geest reeds aan het verderf van moed te zwieren gelijk die witte reiger die me beziet vanaf de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering…

schrijven Agressieve muziek, volume 12 Gewoon wat zitten pennen Pessimistisch, cynisch waarschijnlijk in uw ogen Emotioneel weinig aan de hand Fysiek de topsporter die ik ben Mee schreeuwen met de muziek Drummen in de open lucht Ineens de tranen op het papier Alsof mijn gedicht verwoest moest worden Uitlopende inkt, zwarte strepen Een onleesbaar…

Het boek lonkt naar mij en de pagina scheurt in twee, daar waar de essentie staat en wordt onleesbaar De voldoening takelt de kennis af naar een volgende collaps “ Nood breekt wet”, zeg ik zachtjes Ik wacht gelaten de lawine af en lijm de pagina delen zorgvuldig weer aanéén Een symbolisch ritueel om de goden weer terug te vinden…

spoor de ijzers uit het vuur van licht en schaduw van de onleesbare…

Vuurtje gestookt in een krant onder de spoorbrug maar niet meer kind geworden daardoor, ouder hooguit, aan de randen aangevreten, onleesbaar. Zij in de wagen werd blauwig. Haar daarom even opgepakt, haar tegen haar gestaan. Neergelegd, terug gegaan als altijd, iets later misschien.…

zinderend zoekt zon zijn vogels bij elkaar kwetterend in de zwartgeploegde voren je schaduwt deze plaats al eeuwenlang zucht zacht als ze hun eerste honger stillen zelfs liefde bloeide hier en kon verkillen als hun zomer weer dat trieste einde nam ben jij die boom geweest waar ik op bouwde rode kaarsen bloeiend in de lentezon mijn bron die ik onlesbaar…

moet slikken gele, witte of zelfs roze pillen maar het zijn vooral de dokterskritieken die me op mijn maag blijven liggen ik drinkt volgens de regel wel matig maar wat te regelmatig zoet en zout is uit de mode of wil je liever een trombose ja, zo praten ze, meneer als toemaatje krijg je heel professioneel dus per definitie heel onleesbaar…

De spiegel keek wit van schrik naar de kamer, die barstte, scherven van een onleesbaar gedicht. Zo geschiedde in alle kamers waarin ik was opgesloten, in theorie. Elke deur vastgezogen door niets, het luchtledige.…

Al die jaren zijn Woorden aan mij voorbij gegaan Ze lagen in mijn mond Maar ik gaf er geen betekenis meer aan Op een dag verdwenen ze gewoon Misschien was de lucht te rood Misschien was de aarde te zwaar Enkel het lichte sterven had ik nog bewaard De taal passeerde mij zonder te begroeten Onleesbaar ontspoorden gedichten zonder te ontmoeten…

volle aula’s zogen mijn woorden maar de oude kerstboom brak een kindvader de avond vóór de Sint en gaarne zien (5 x, liefst meer) het deken rot - harde plekken door de strepen - geen mens op straat net vóór de solden mijn zoon loopt straal langs mij voorbij - doorheen een spleet zie ik zijn ranke benen mijn grootste onderscheiding onleesbaar…

Onleesbaar Geschreven bladzijden Op een blanco schutblad Haar armen als een Omslag om hem heen En in haar handen het slot Of lag dat in de zijne? Om alles heeft zij gehuild Die nacht. Om hem, om haar Om de krater die geslagen was En waarvan zij de diepte Voorlopig nog niet peilen kon Was liefde een tijdbom? Of toch chemie?…

Ooit handgeschreven, de onleesbare letters, volledig het geurende parfum van filosofie het opium het druppelt toevalligheid keurig en zoveel netter.. avontuurlijk drenkelende woorden twee zachte vellen papier droegen elke vleug waarin antwoorden de gedachten verraden, hun ontgoocheling uitdrukken en verwoorden.…

misschien zou ik jouw gedicht uit het hoofd moeten kennen maar als ik dat kan waar blijft dan de verwondering het verlorene dat zichzelf laat vinden met grote ogen om ons te redden van het doodgaan en het rouwbeklag na elke teruggestoten en onleesbare waarheid die in het memoriaal van liefde nog minder dan een stip werd ondanks de drang…