Alle inzendingen over ontplooiing

mijn winter zocht de rust die kust in kleuren van verleden oogst die draagbaar was zon die zomerwarmte gaf en het gewas tot vruchten bracht in sneeuw en ijs zijn wij verhard zonder ontplooien nu is er kans om te ontdooien je lentent al in sprankelend verschijnen dooit winter reeds waar sneeuw en ijs verdwijnen jouw kussen…

mij ongekend er waren geen woorden waartussen emoties laveerden slechts de eruptie om te trotseren woede koelde door ijzige blikken en bevroor toen ik probeerde te schikken wij zijn het absolute nulpunt binnen gegaan waar liefde niet meer kan bestaan ooit zullen wij ontdooien wie weet gaat de lente zich na deze winter toch nog ontplooien…

denkbeelden die mijn geest passeren, er is geen tijd die meer spreekt dan het knarsen van mijn slenterige tred laat de dood mij nooit royeren maar spreek met stille gebaren ik kan het raken, de geur van bederf valt als plak van mijn tanden, het geel vertaalt slechts ouderdom en machtigt mijn verzinsels om zich tot globale waarheden te ontplooien…

Oude weefsels verteren want hongerige vormen dringen aan, dringen op, dringen aan op ontplooiing... Dan - tijdens een milde namiddag ontstaat de knop, de beloofde welving. IJverig breekt de bloem door haar strengen! Dat is wat de mensen Lente noemen, de moeder van een moeizame drang.…

in het roze van de avondzon zag ik je ogen ze donkerden de nacht vanmorgen keken ze zo veelbelovend toen het ontwaken ons de vroege uren bracht wisten lente in ontdooien zagen winter zich in krokussen ontplooien en lachten naar elkaar hoorden vogels voorjaar fluiten en in tonen hun domeinen sluiten in de kruinen van de boom…

De aarde is een zeldzaam beest met een gelooide huid gedierte in z’n pluizige beharing z’n wetenschap te ontplooien straffeloos ronddrijven langs de kantlijn van de evenaar geen soort vertrappen onder beide polen van de zon haar leegten te verwarmen spiegelbeeld van ‘zelfzaamheid ‘ gemaakt in de scheertijd van de maan om nieuwe merktekens…

vingers het blauw van onze korenbloem weer terug in knop het wintert en wat sneeuw smelt in haar warme hart, strak pegelt ijs de stam in topzwaar worden is de dood geboren knakt de bloem het tere groen verlept raakt bed in donkere aarde bedekt met vorst zal zij geen koning kraaien maar als lente komt gaan wortels zich ontplooien…

ach, praat me niet van wolken in de hogere sferen die schaapjes zijn te mak om daar te kunnen existeren ze hebben nog geen poot om op te staan vloeien zo uiteen en laten zich door wind oplossend gaan wil je echt met sterren gooien schepper spelen, het heelal ontplooien zwarte gaten vullen en de nova's laten brullen in hun stervend…

De robots laten zich bedienen door mij, ik heb geen keus Ze piepen afgrijselijk als ik het niet goed doe Dan hoor ik de mensen die tekort komen Ze hebben recht op hun dosis elektronische alcohol en op een mooie ontplooiing van hun planten, groei en bloei met kunstige geuren geregeld in de kamer hiernaast Na de dranksensatie is er keuze…

Buiten is de aarde, het leven van longen, harten en benen Buiten ervaren we het wonder van alles om ons heen Buiten beleven we het wonder wie we zijn Binnen is de hemel, de scheppende ziel van ons leven met elkaar Binnen ontplooien we ons en geven we het beste Binnen staan we open voor wat de wereld biedt Open laat ik buiten naar binnen…

om op de schaats te gaan de streken te horen in het passeren van riet de mooiste krullen te scoren in het ijl van heldere lucht kleurt en klinkt alles scherper in vlucht tot de vorst strenger wordt en het ook in fundamenten kraakt waar breuk al danig mort pas als de eerste druppel pingt in ontdooien zingt lente in langzaam ontplooien…

Via zes donzen blaadjes zal hij, gekoesterd door wat leidingwater, zich met stip ontplooien tot de hoorn van een vintage-grammofoon. Waarna zes meeldraden de stamper in gebed omhoogstuwen... 'Gloria in excelsis!' zwelt, schalt, echoot het door de woonkamer. 'De Messias is écht geboren!' 'Amen,' roepen de huisgenoten.…

Waarom probeer je niet iets anders Als dat je beter maakt Gewoon een wisseling van spijs Als dat je beter smaakt Jezelf kunnen ontplooien Ontdekken wat je kan Je leven niet vergooien In de schaduw van een man Probeer eens te ontdekken Wat jou echt bezig houdt Energie op kunnen wekken Kunst maken van hout Jezelf te portretteren Verdiepen…

twee jaar, vierentwintig maanden, zevenhonderddertig dagen rooit ze het nu zonder jou ofschoon stilte kouder is, leegte dieper lijkt geworden voelt de zee aan tranen onophoudelijk zout intense ontplooiing op velerlei vlak maakt alledag dragelijker, dan toen toen ze los moest laten, met volle tegenzin op de rand van de einder rooit…

En als wij na de eenheid der voltooiing De leden lieten zinken uit elkaar, Dan was er niets van scheiding in 't gebaar, Dan was 't als van een vlinder de ontplooiing.…

De kracht om je volledig persoonlijk te kunnen ontplooien. De kracht om als mens volledig jouw vleugels uit te slaan is een cadeau van geluk dat je alleen maar kan overkomen. Een groot geluk zonder vanzelfsprekendheid, dat glimlacht van geluk over een goed gebruikte tijd.…

Langzaam zullen de nazomeringen zich ontplooien wanneer de regenbuien opgestoft in de dorre gronden de hardheid verzachten en de tere pit ontdoen van haar verdorven gekwetste muren...…

genieten Emotioneel trok ik de zware karren Hielp ik altijd de knopen te ontwarren Plus leidingwater bij de wijn te gieten Vast slaaf geweest of bij de Jezuïten Dat meegenomen naar volgende levens In mij gegrift bij nadere gegevens Het wilde mij pas nu te binnenschieten Bezjoer, hierbij geef ik de brui eraan Ik ga uiteindelijk mezelf ontplooien…

in je eerste gedicht ik ontdekte je ogen in het grijsgroen van toen er sprankelde lente door iedere zoen we zomerden zee ruisten de branding droomden elkaar na iedere stranding we herfstten in rijpen verkleurden het groen voelden de oogst van ons diepste begrijpen we winteren even om leven kansen te geven tot een volle ontplooiing…

In jezelf moet je gaan zoeken dat wat je zoekt zal jou dan vinden jouw geesteswezen wil zich openbaren sta open om je te verbinden Verdiep je blik voelend naar binnen daar waar jouw waarheidsvlam ontvonkt verlang naar vervulling van ontwakend bewustzijn dat zich al ontplooiende geduldig lonkt Jouw reis inwaarts naar innerlijk weten waarin…

Wacht op een teken, op een signaal Dat ik mezelf mag ontplooien Dank u allemaal.............. voor het lezen van dit gedicht…

Ik neem me voor in het nieuwe jaar mens te worden, ontplooi mij Heer. Dat lukt me niet alléén God maar geef mij de kracht dan telkens weer. U nam zich voor om alle dagen te zorgen voor ons, de nacht voorbij. Voor heel uw schepping wil ik vragen. Ontfermt U en blijf ons dicht nabij!…

nutteloos zo lijkt het want iedereen is geslaagd werkloos geweren klinken honderden keren al lijken kogels mij niet te deren zal ik blijven of 'm smeren gelaten struikelend over hiaten heb ik het allang niet meer in de gaten dat mijn hart niet meer kan praten ontdooien het roer omgooien kooien breek ik open, om elders te ontluiken en te ontplooien…

Maar ook, hoe is in dit ontplooien een nadere erkentenis bereid: verwelken wordend uit voltooien, des zomers dubbele wezenheid. Het glorievolle openkomen, dat vers nog en ontkiemensnat, het voelt zich alree afgenomen en moe en welhaast stervenszat.…

landen Ik stroom mee op haar liefde en draag haar op handen Als één brok liefde Ze verkent m'n innerlijke vertrekken loopt langs gevoelige snaren littekens en blaren zet de ramen ver open en laat de zon binnen om mijn gemoed op te klaren Ze neemt plaats in de lege verlaten stoel en haar hand strekt zich uit naar mijn voor haar ontplooiend…

hakkend door verstrikte takken sleurend aan verbindingshaken die vanzelf verstrikt gaan raken in het oerwoud van het zijnsgevecht waaraan de mens nu eenmaal hecht als bij een zwaarbeladen jungletocht bevecht ik log de doorgangswegen zoek einders in de moessonregen voor een ruimer samenzijn dat varianten kansen biedt unieke krachten te ontplooien…

De eenzame tulp Hij is alleen en éénzaam Geen probleem Hij redt zich wel Dat is een gegeven Dachten de ouderen Zijn mond was gesnoerd Er kwam toen een dag Dat zij die het niet dachten Nog verwachten aanbrak De eenzame tulp Kwam tot ontplooiing En er brak licht aan in het duistere Het was onvoorzien Doch de tulp vocht…

poëzie geeft antwoord en zegt: als ik bestudeerd moet worden is die tijd nutteloos het enige dat ik bereiken wil dat mijn woorden het denkvermogen naar eigen aard en fantasie willen laten ontplooien er volgt geen punt omdat het verder gaat 'voordat en nadat' het raakt niet uitgewerkt…

verraadt Je verkoopt als het ware Je ziel Dit maakt je nog egocentrischer nog geslotener voor anderen voor jezelf en de universele krachten Je besef van leven en werkelijkheid wordt er minder door Je gaat met gesloten ogen en gebonden handen en voeten door het leven Het verlamt het beste in je dat zich pas echt zou kunnen ontplooien…

Luid wordt gegroet en gelachen, het is ineens zo volop lente dat de bomen groen worden van plezier en bladeren zich vrij ontplooien , ruimte nemen om te ademen en groeien, groeien, zomaar lente, zoveel nu en hier.…