Alle inzendingen over onuitgesproken

Weer een dag voorbij, weer is het tijd om mezelf -- eten te geven.…

Onuitgesproken zinnen, vertellen hun verhaal, tussen de regels door, ik lees ze allemaal. Voorgevoel en weten, wat er komen gaat, angst, pijn , verdriet, is wat het achter laat. Huilend, moe gestreden, buig ik uiteindelijk mijn hoofd, en leg me neer bij dat niet kan, waarin in altijd heb geloofd.....…

alleen heel stil en alleen verbonden maar een onuitgesproken woord en weer heel alleen zoveel er om heen maar uiteindelijk leef je je leven alleen geef je jezelf weg vergeet je jezelf weer herken je jezelf niet heel stil en alleen…

onuitgesproken woorden dreigen in de lucht rood omrande ogen liefde op de vlucht eenzaamheid verlaten zijn je wilt er echt niet aan niet meer samen maar alleen hoe kon het toch zo gaan de stilte is ondraaglijk elke avond duurt te lang donkere nachten vol onzekerheid jij en ik zo bang…

de bui trekt over onuitgesproken zaken zonder donder bliksem of geweld striemende woorden- regen niet tegen te houden scherpschutters taal opgelucht tuimelen zinnen naar buiten vol vleiende woorden bevrijd van de druk en de dreiging valt mee deze keer al is het zwaar weer…

Weer werd wat afgewerkt in tevredenheid, in harmonie en elkaar begrijpen, alhoewel er nog onweer in de lucht hangt en onuitgesproken vragen. De één maakt de woorden, de ander zingt het lied.…

ik hecht aan dingen die me raken de mooie droom een lief gebaar het zachte strelen door je haar 't onuitgesproken kom dan maar zó zijn er heel veel dingen waar ik een loflied op kan zingen ik hecht aan bloemen in een perk aan tedere woorden op mijn zerk en maak me sterk voor liefdewerk...…

stilte valt vanuit haar ooghoek over onuitgesproken woorden haar blik op oneindig het bestek onaangeroerd naast het bord verlichten kaarsen een te vroege schemering waar weemoed verborgen ligt onder het met zorg uitgekozen tafelkleed voor deze speciale avond schaduwen dansen op de muur…

ik fluister een naam telkens weer ik fluister hem wel twintig keer ik schrijf een naam steeds maar weer ik schrijf hem soms wel dertig keer en alle keren zal ik denken denken aan onuitgesproken zinnen en alle keren zal ik huilen huilen diep van binnen om wat verloren is gegaan verloren voordat het heeft bestaan…

We dreven uiteen als schijnbare vrienden bezigend oppervlakkig gebeuzel die als wurgende tijddoder met onuitgesproken woorden wederzijdse gevoelens opriep dat onze gezamenlijke reis was beeindigd want mijn zeilschip lag al te wachten op het lichten van zijn anker om te koersen op de ultieme waarheid in ieder moment.…

mijn huid naast zijn warme wangen er is niets mooiers dan dit, liefde is het, helemaal niets kan ik er aan doen niets heb ik er voor gedaan een cadeau is het, het mooiste dat een mens voelen kan de vrede van zijn overgave aan mijn dankbaarheid ik zal dit nooit vergeten het is een antwoord voor altijd, definitief als een belofte onuitgesproken…

het is de stilte die alles zegt blikken tussen ons die boekdelen spreken ze doen vergeten wat is geweest morgen wordt geschoeid op andere leest handen openen onuitgesproken zinnen verwoorden stil een nieuw beginnen lichaamstaal die raakt bewegen wordt begrijpen langzaam maken wij ons nu haar taal en zachte tekens eigen…

Zolang de verf nat is schrijft mijn vinger bont overvloeiend mijn dagboek Onuitgesproken vragen tint na tint en krul in krul op het topje van mijn vinger gedoopt, laag op laag een toverbal van herinneringen die ik langzaam aflik, elke keer dat ik hun smaken wil proeven en mijn leven herlees…

En als het ‘s nachts rustig is en mijn gedachten zonder gefluister bijna tastbaar geluidloos klinken dan vind ik weer de juiste woorden die overdag brutaal onderdrukt worden en in de kiem gesmoord onuitgesproken moeten blijven Woorden vinden ‘s nachts hun vrijheid en flirten vrolijk in een eindeloze stilte……

het vrolijk dartelen doet de ademzwaarte van zijn jaren lonken naar de lichtheid van de jonge jeugd ziet de kleinen plaats betwisten op haar uitgedroogde schoot om het genoeglijk leunen tegen het verend boezemmos spartelend achter tandentralies onuitgesproken gedachten hij weet zijn rijkdom meer dan goud of diamant dat daar liefdevol…

Het zicht ontroofd de muziek gedempt Eenzaamheid hangt als een klamme deken om mij heen Voetstappen verlaten verdwijnen in de mist bewimpelen onuitgesproken woorden In dit van god verlaten land loop ik in de wolken met mijn gehele zijn Versluierd voor elkeen slechts vergezeld door fragiele flarden als stille getuigen…

waar zijn de woorden de woorden die je zogenaamd hoorde mijn lieve woorden, eerlijke woorden wijze woorden, klonken soms als akkoorden waar zijn de antwoorden de antwoorden die niet aan mij toebehoorden jouw lege woorden, onhoorbare woorden onuitgesproken woorden, brengen nimmer antwoorden (noch rust)…

Spartaanse vrouwen zitten aan de zilte kust -- hun haar te kammen.…

Nergens meer veilig, want kijk: ook volwassenen -- kunnen erg huilen!…

In het kamp verdwijnt de werkelijkheid tussen -- droom en welzijnswerk.…

Haar lippen, en dan rent ze weg van mijn lippen -- op het harde glas.…

Kinderen worden in vorm gelikt door aandacht -- Door liefde. Of haat.…

Je hoeft nergens heen, er is een Weg, je wandelt -- Dat is het leven.…

Gebroken Beschadigd Door 't verleden Angst onuitgesproken Breekbaar Twijfelend Tot hier, niet verder Zo steek ik in elkaar Verward Zo graag willen Die stap zetten... Naar jouw hart Verdriet Geesten uit 't verleden Die alles steeds verpesten Op liefdesgebied.…

diep in mezelf beleef ik, wat we collectief niet meer willen daarom in herdenking de vinger leggen op onuitgesproken pijn zoveel jaren later nog aanwezig zijn, in hart en hoofd de ziel in vrede opgetild de dorst naar delen thans gestild, en uitgesproken pijn verlegd de stilte voelt oprecht…

Onuitgesproken oplichtend in jou ogen Als ik je aankijk in stilte hoor ik wat je zegt al spreek je geen woord Een stralende glimlach roept Ik kan niet meer zonder jou. Ik laat je nooit meer los. Twee handen strelen: Ik ben er als je me nodig hebt. Je zegt me zoveel al spreek je geen woord.…

verleid me heel zacht met jouw mooiste dromen die liefste lach in jouw donkere ogen door die heldere tranen in afscheid gelaten met tedere kussen net voor het slapen verleid me door woorden onuitgesproken geheel onverwacht in harten geslopen door gelukkig te zijn samen met mij toekomst in dromen verleiding nabij…

volg het geëffend pad waar onuitgesproken woorden de voetstappen dempen waar ontfluisterde bomen onvoltooide zinnen vormen en linten van zwijgzaamheid achter hoge heuvels van misplaatste trots bepalen leestekens de grens juist daar ginds in het land van zeggen en schrijven spreekt men de taal van dichters…

van brood en wijn proef ik klaarwakker je naam in het rood wanneer duistere wolken samenpakken de maan en sterren verbergen het uitzicht in een vreemd geworden wereld van vervuilde luchten en misverstanden is er geen taal of teken die onuitgesproken, of ongeschreven is zijn er kleine lichtpuntjes van uitersten die elkaar raken in…

volg het geëffend pad waar onuitgesproken woorden de voetstappen dempen waar ontfluisterde bomen onvoltooide zinnen vormen waar linten van zwijgzaamheid achter huizenhoge heuvels van misplaatste trots als leestekens de grens bepalen juist daar in het land van zeggen en schrijven spreekt men de taal van dichters…