Alle inzendingen over oplaaien

Ooit was je een laaiend vuur Dat mijn ik bij tijd en wijle Verwoestte, of ik wilde of niet, Dan ging je weer liggen, En stopte ik je veilig weg In mijn onderbuik, Hoofd dat moe was Van het blussen van branden In de bovenkamer, enige woonkamer In dit onbehouden huis, Veertig jaar verder zijn we nu, En af en toe steek je de kop…

Smeulende as herinnert hoe het was oplaaiend vuur van korte duur Lucifer als mens een vrome wens verdoemd tot de hel daar brandt zij wel…

Hier komt men niet met vingers draaien maar laat men 't voetbalfeest oplaaien. Zelfs de dikste nek stelt men hier terecht in onze hete Hel van Staaien.…

Dus van oplaaien is geen sprake meer!…

Terreur heeft niet alleen een gewelddadig doel maar is ook een giftig product om haat te zaaien te verdelen zonder menselijk gevoel met als gevolg het gevaar dat uitbreiding van dit kwaad overal kan oplaaien…

ik ben zolang het duren kan voorlopig een almaar oplaaiend verlangen dat machteloos krachtig tegelijk op plat paper antwoorden boetseert op niet gestelde vragen voorlopig zolang ik duren kan…

uit chaos strijdt ze roodvlammend naar boven oogt met haar uitbundigheid zoveel kracht en warmte dat zij hem uit een grijs verleden weet te tillen en samen liefdeslingerend de kracht van passie hoog oplaaiend beleven…

Want vanzelfsprekendheid is taboe in liefde en oorlog Dus is een blaasbalg soms hard nodig om het vuur te doen oplaaien.…

Dat is het vuur, oplaaiend in mijn hart. Die vlam heb JIJ ontstoken, zonder nadenken... Het gebeurde opeens toen jóuw vonk oversprong en werd ontvangen door mijn ziel.…

wat er eigenlijk zo mis is aan kerstmis uit naam van wat we geloven spreken we tijdens de Kerst veel over vrede toch is het dat onbegrijpelijke wrede dat ook uit naam van diezelfde geloven de oorlogsbrandhaarden juist zullen oplaaien in plaats van doven…

voel opnieuw de warmte van oplaaiend vuur maar verbrandt gevoelens niet het breekpunt van pijn zijn jullie al voorbij maar nu jullie op nul zitten vergeef lach zoet en teder naar elkaar doch pas op voor dit nieuw begin want voor je het weet heb je het bij het goede eind gelukkig maar…

kan een gedachte sterven kan zij iets doen branden of een vuur doen oplaaien kan zij leven waaien over belemmeringen heen tot een echo worden de wachter bereiken de zoeker of de geliefde jagen op lusten die reeds begraven waren op lippen die eens rood lonkten kan een gedachte terugkeren tot mij die haar uitvond en tot de dingen die…

De haard beschermt het vuur, en mij tegen het vuur het huis beschermt tegen het vuur van buiten de mannen en de jongens die overal oplaaien in de flanken van de huizen ze willen binnen woeden en doodslaan en dan met droge ogen uitdoven in as en onmacht dat is het gevaar voor mijn binnenwereld van keuken en bed waar ik mijn saaie…

Als de brug weer dicht is Komt de stroom van de andere kant ( die altijd eerder aan de beurt is) op gang 3 scooters met 6 joelende meiden voor en achterop en 12 van de mooiste roze zomerbenen in de julizon aan deze kant in een optrekkende auto een jongen van toen die zich een moment onopgemerkt koestert in hun oplaaiende weelde voorrrrrbij…

anderen zien, liefhebben als het lukt, iets voor elkaar krijgen, zo nodig strijd voeren nieuwe doelen halen andere feestjes vieren en eigen wegen volgen Maar morgen of later komen we weer samen bij het vuur van onze vriendschap smeulend oplaaiend…

mij verlangt, de brandende kaars op tafel, het gezicht dat niet oplicht de twijfels die rond mij verschijnen, de geur van jou liegt niet, het is een mist het is een deken over me heen wees niet de verstikking die mijn adem wegneemt, blijf me zien, blijf praten ik wil je net als toen, ik blijf mijn best doen, om je te zien, je gezicht te doen oplaaien…

Hoe nietig ben je als mens, Hoe machtig de natuur Het water valt naast bergen kolkend, oplaaiend vuur Straks daar zijn voor even…

rede en dwaasheid wisselen elkaar af ouder en anders daarom niet verstandiger onbedwingbaar hart vraagt wat onmogelijk is in plotseling oplaaiend vuur wenkt het avontuur dagen vergaan in een waan van weemoedigheid broze gedachten over onbezonnen lentes gevolgd door bittere inkeer ontbreekt echter nog steeds de weerbaarheid tegen…

treur niet mijn geliefde omdat we niet spelen met onverkropte emoties in de explosieve hitte van ons liefdesvuur verlangen is niet dood rust slechts een weinig de liefde kent immers meerdere gedaantes van liefdevol tot lustvol van aandacht tot passie ons vuur is niet gedoofd het blijft altijd branden smeult soms inwendig voort oplaaiend…

het licht ontbrandt in z’n kop zoals de zon soms de dag openbreekt waarna het hout verbrandt verkoolt tot het zwart van de nacht en je het van pijn moet loslaten zo gaat het soms met liefde de plots oplaaiende vlam zal gaan dimmen verdwijnen achter beider kimmen en na het echt uitgebrand zijn rest alleen nog die duivelse pijn…

ik zag het rollen van ogen vingers die wringend kraakten begeleid door kreten uit mond en kaken in de oplaaiende stampende drift was het ikke volledig zoek toen agressie procesgetrouw de slaande ruzie ging verstikken het ging om niks waar stilte viel won rust terrein kreeg gezond verstand langzaam weer de overhand…

jou en mij Verdampen de gesprekken tot Zweverige sneeuwvlokken In de roes van hebberige Weetheid op zoek naar Liefde Beroeren onze gevoelens Mond vol knetterzoenen Al bereiken onze levens Soms wat dwaalsporen Toch zijn we in wezen verbonden Met het jij en ik zijn En gloeit de verbeelding in onze Verdoken harten Als een immens oplaaiend…

Mocht in de stille kerstnacht een kleine smeulende vlam geboren uit de ster van Bethlehem op me neerdalen, door mijn huid dringen zich bescheiden schuilhouden binnen aders en zenuwen als een onschuldig brandend stipje onder weke pollen vochtig mos somtijds vermanend gloeien of even aanzwellen tot oplaaiend vuur waarin moed en hoop liefdevol…

Vechten tegen de wind die niet draait Een eindeloze oversteek maken maar het waait, waait en waait Wanneer je het gas stevig indrukt ben je verloren Dan vliegt de wind je nog harder om de oren En vraag hem niet, om te draaien Van zwakheid zal hij oplaaien Je zal moeten leven met tegenwind En wanneer jij zegt: het is me niet gezind Ga dan maar…

het woord kwam uit t niets zwart omsloten - ingekaderd een verstikkende deken zoekend naar contrast of in ieder geval iets lichts - iets wat mijn ongelijk bewijst een knoop in mijn maag - baksteen de ogen - ‘Vantablack’ lijken mij te hypnotiseren doen vuren oplaaien waarvan ik het bestaan niet kende er worden geen woorden vuilgemaakt…

het was geen kus die alles deed oplaaien het was niet die zomerse dag die zo mooi en warm was, het was niet de liefde die mij deed verlammen of de opkomende zon, die verscheen toen jij je blonde haren kamde het was ook niet toen ik je hand vast hield en dat het nooit meer morgen zou worden alles staat stil wanneer jij mij aankijkt…

intrinsieke depressiviteit wat een slechte poppenkast wat een intrinsieke leegte wat een geklets wat een armoe alles wat gezegd werd had al gezegd moeten worden had al gedaan moeten worden had al niet meer moeten bestaan dus die oproep voor o.a. de oplossing van het Israelisch-Palestijns probleem dat probleem blijft en zal eerste oplaaien…

Doodsbedreigingen per e-mail volgen, waarover schande gesproken wordt, Wijkerslooth bewaking krijgt, het normen en waarden debat dualistisch zal oplaaien. De kogel kwam van rechts.…

Bent als een dauwdruppel van een vroege zomermorgen Bent als een zonnestraal maar dan om middernacht Zo lekker fris als je rook Zo lief en zacht als je was en tegelijk als vuur zo oplaaiend en heet Bent als een bij die in een bloem kruipt beetje terughoudend, maar toch niet bang Maakte mij als de zee, gevende en nemende met een paar vloedgolven…

ik warm me altijd als ik het vuur in je ogen zie branden en kleine vlammetjes opkomend uit de rood smeulende gloed hun dansjes maken dan even rust weer oplaaiend tot hun brandstofhonger eindelijk is gesust soms gaat het fout dan knettert en sist venijn het gebrek aan voedingskwaliteit loeien grotere tongen sproeien vonkenregens…