Alle inzendingen over oplaaien

oplaaiend vurig verlangen in steelse smeulende blikken hete dromen en dan kille spot een duist’re geest vol verterende zwarte haat voor de uitverkorene de nachthemel kleurt vaalrood trage rook torent hemelhoog verduistert de stille maan het vuur van haat is geblust opbloeiend geluk is verteerd door vlammen van hete jaloezie in maanloze…

Ik droom ervan De twinkellichtjes In jouw ogen Te mogen ontsteken Ik droom ervan Jouw lippen Te kussen Ik droom ervan Het vuur in ons Te mogen doen oplaaien Ik droom ervan Bij jou op schoot te zitten Ik droom van jou Ik droom.................…

Blij wezend om doorstaand verdriet Heftig oplaaiende lentebries vlammend in het verschiet. Chanson zo ademloos indringend prangend verlangen naar Me nimmer beloofde zaakjes werden blij tevreden erg waar. Tuindeur wijd open, vlinder net ontloken dikke min Verse bloesem erg veel belovend me zo naar de zin.…

Raad mogen verordeningen geven maar uw remedia staat hulpeloos Sedert het beschrevene mij verkoos word ik in afzondering verdreven Zelfs zonlicht heeft verlaten dit gelaat verloren heeft elke uitweg mijn pijn Zoekend naar wat zand in deze woestijn betreur ik alleen mijn verbannen staat Verhoor mijn woordenloze gebeden haar bijzijn doet oplaaien…

zie hem eens gaan een klein mannetje een heel klein miezerig mannetje een heel klein miezerig bang mannetje een heel klein miezerig bang onooglijk mannetje * maar ga hem niet op z’n tenen staan want in dat hele kleine bange miezerige onooglijke mannetje woedt een levensgevaarlijk gemakkelijk ontvlambaar oplaaiend vlammetje waarmee…

ik heb het oplaaien van de branden in je ogen gezien de verschroeiende hitte van het immense vuur in je ziel gevoeld lucht waarde rond met dood vermomd als rook en gloeiende as zacht brak de hemel in flitsend ontladen rolde donder uit gerafelde gaten er was geen tijd en plaats voor angst het zintuiglijk bereik herkende…

Spiegelingen van verdrongen warmte subtiel geurend in knetterend haardvuur, vlammende liefde doet hartstocht oplaaien eerder buiten nog winters aangekleed. Genietend van geestrijke sappen doet innerlijke naaktheid ontluiken, het warme licht streelt haar vormen rond tijdloze uren van genoeglijk samen zijn.…

een diepe winterslaap De eerste blaadjes aan de struik In de woelige aarde een krokus in de dop Maar eerst zien we het fragile sneeuwklokje Zo maagdelijk wit, zo rein en puur Als het hart van het kind Dat spelen wil in sneeuw die niet meer is De grote mensen spelen hun eigen spel Met harten van rood Waar vuur en passie oplaaien…

avond in Mijn haren dansen In de boot aan het eind van de steiger kussen we als tieners, het water klotst en de hemel kleurt oranje Ik zie met eigen ogen haarscherp de zon ondergaan en kan alleen maar denken dat de aarde daar ophoudt als een wereldwijde schijf met een rand, een afgrond waarin de roodgloeiende zon het vuur even doet oplaaien…

ik wiegde mee met de vlammen van het vuurtje hoop zag het manifest gestalte krijgen in oplaaiende hitte golvend nam geestdrift bezit van alle mensen hoger dan ooit wakkerden emoties als liefde en vertrouwen aan om toch de aarde nog klaar te maken voor zijn nieuwe ijstijdenloop de gevolgen van vervuiling en brandschatting…

Daar komt een genadevolle adem aan, glijdt haast ongemerkt voort, maar wekt meteen: doet oplaaien, - tot nieuw leven opstaan!…

Zinnen oplaaiend door minnende zon Lijf en leden geprikkeld, totaal ontwaakt Het hart dansend van puur jolijt Zin te zwemmen, fietsen, springen en sjansen Ik tel mijn zegeningen Dorstig ziltig en gulzig tot aan de einder Intens warm geluk koesterend en strelend Song Despacito zindert in cadans door het ijle hoofd Een schattige sms van zoonlief…

Een roodborstje zingt Zijn hoogste lied op een scheefgezakte grafsteen om zo te verfraaien wat vergeten lijkt Hij is de fragiele klaproos in de berm die geduldig wacht om geplukt te worden door een kind waarmee Hij Zijn jeugdigheid kan delen Hij is het avondrood die het hemelgewelf in het westen als een vuur doet oplaaien Totdat de schemer…

Door de levendige Oceaan kronkelt een onmetelijke slinger van gebeden naar God gewend al deze kleine eilanden zijn ondanks hun hechte broederscha[p dikwijls zonder begrip voor elkaar stoken feestelijke vuren die oplaaien en weer doven rook verdwijnt tussen bomenwirwar maar stijgt naar de Hemel wordt daar voorgoed bewaard zowel vloeibaar…

De een denkt aan zijn liefste, de ander denkt aan zijn liefste en aan de wereld en aan de congruentie der dingen en de Heilige Augustinus en hoog oplaaiend vuur. De een is alleen, maar zo eenzaam als de ander is alleen een hond, in een hok, verkommerd. ----------------------------------------- uit: 'Gewone gedichten', 1998.…

Al het schenden, met voeten treden, graaien, overstromen, al het fanatieke moorden en oplaaien – godzijgeloofd kon ik ze hier gedrukt voorbij zien komen en overgaan tot de orde van mijn dag. Is het ooit anders geweest? De een heeft nooit geweten wat hem raakte, de ander is het weer vergeten.…

Jaren lagen zij daar - hard ingevroren geen adem of zuchtje viel er te horen tot een plots voorval alles deed oplaaien en alle emoties weer gingen ademhalen. langzaam werden de jaren opnieuw herboren herinneringen die onsterfelijk blijven scoren Niet één woord was er uit te vegen... want de hand van God had meegeschreven.…

Het leven hitsig krijsend oplaaiend vuur en vlammen Gigant alles vermogend, word er gewoon vleugellam van. De Zin van dit leven bevestigend ook vereeuwigd Kleine meid zo verwonderd grote ogen trekkend, top gedicht!…

Veel nieuwe samenkomsten waarin God gediend wordt tonen met dolle vreugde en kundig overleg hun woorden aan de wereld bij het oplaaien van de jeugdige vlammen zwermen soms steekmuggen rondom de arbeiders in 's Heren eed'le wijngaard prikken geniepig brengen onverdraagzaamheid en langdurig geschil mochten genoemde muskieten afscheid…

zijn geel nu hij ze weer heeft teruggenomen omdat hun vermoeide takken ze niet langer meer dragen konden Hij schijnt met een gele zonnestraal de kamer van een stil rusthuis binnen om zo wat troost te brengen aan hen die vermoeid zuchten Hij woont in de diepste kern van ieder vuur waaraan vele generaties zich hebben verwarmd Vlammen die oplaaien…

wisselende rebellerende positie tussen goed en kwaad, zelfs bewust, misschien onbewust, waarop geen wetenschap berust, beken ik alle bekende zonden zelfs die van moord al heb ik niet in handeling begaan, in retrospectieve gewoonten heb ik al in alle metaforen in een opwelling impulsief zelfs vaker begaan, het begrip bestaat in een oplaaiende…

als bedwelming van rozengeuren als hemelse vervoering met melodieuze noten overgoten maar ook als een langzame oplaaiende vuurzee als het borrelende leven van een vulkaan tot barstend toe .... Niet hebberig niet dwingend wat vragend onderzoekend gevend speels verfijnd als nectar proevend.…

" Een regen van vonken en was sputteren tegen en doen de vloer uit wraak oplaaien, niet langer vlam maar vrouw. Terwijl haar duizend tongen nu mijn lichaam strelen stampt zij met hete hakken over mij heen. hartstocht Peristaltisch pus en lichaamsvocht ejaculerende blaren, het verhit geurend vlees feest.…

Rood getinte zwoele zomernachten Hoog oplaaiende knetterende hitte. Ferm zwetend lieve lijven aftasten, liefelijk Man en vrouw, elkaar aanvullend op alle gebied. Enig schuldgevoel? Een vastberaden: neen. Zo logge schattige viervoeter vergezelt me heden zo vaak ........ Brigitte Bardot..... zo maf nog niet!…

Kun je pas als echte dichter boeien Als gevoelens uit heideknoppen bloeien Als emoties pas oplaaien bij paarse kleur Wat moet je als je doof bent voor geur Behoren gevoelens tot gebrandschilderde ramen Of aan klokken van een zonnige witte kerktoren Ontstaan gevoelens en emoties slechts in relaties Of kunnen ze ook alleen in mij zich laten horen…

Telkens onze voeten contact hadden was het weer laaiend vuur Zoenen uren durend smekend oplaaiend en oh zo puur natuur. Picknicken en wandelen, schuilend in dat hutje, drassig nat Hutje werd het onze- mijn weggemoffeld stringetje - bevestigt dat.…

De man die mensen aan het huilen bracht, Met woorden waarvoor men hem maar blijft roemen, Was bij het oog, het bos, de zonnebloemen Absent, al had ik hem daar wel verwacht. Of was het toch een rituele dans, Want waar, in hemelsnaam, was Timmermans?…

zonsondergang de lucht boven het korenveld staat in vuur en vlam hij knijpt de ogen halfdicht en mompelt: ik moet altijd weer genoeg licht vangen om te schilderen ik knik, stomgeslagen we dwalen in een weidse, oneindige blauwe nacht sterren schitteren als citroengele zonnen zo groot dat ik ze bijna kan aanraken cipressen aals een fluorescerend oplaaiend…

Na het ontwaken is één blik genoeg ontwakend ook weer het vuur de vonk die de avond tevoren oversloeg opnieuw oplaaiende hartstocht rolt als een lawine door me heen je kruipt met je knie langs mijn bovenbeen glijdt met je hand langs mijn kruis heel voorzichtig, teder en langzaam tot het kookpunt wordt overschreden dan ontploft ons innerlijke…

Ik laat oud vuur in mij oplaaien, ik ga weer terug, ben weer kind, ik ben weer even negen of tien. Geen geheimen meer, geen leugen, eventjes niet meer willen deugen, laat me fantaseren, laat me dromen. Laat vroeger weer tot mij komen … Noem me maar gek, onvolwassen, zeg me dat ik beter kan oppassen.…