Alle inzendingen over oppervlakkigheid

Als ze echt niet besteld zijn, de toetjes en aperitiefjes bij de obers die god-weet willekeurig maar wat serveren aan delicate thema's en argumenten rosé, als men bij zoveel opgediste zinnetjes en met zoveel omhaal van woorden verliefdheid opnieuw niet leven kan, vang dan een jonge spreeuw - fladderend verdwaald bij de ruit, vouw je handen…

Ooit op gelet? het gezicht afgewend geen lipstick en kussen in de lucht. Sommige vrouwen zelfs moeders zelfs zussen Emancipatie, arrogantie, de koele yuppentijd, een kil “fin de siecle” ? of heeft het van doen met stand een gevoel van verbeelding? De ware hartelijkheid strandt Het leven is geen klucht De ene partij doet moeite dan…

Dan maar een niemendal, vlak en simpel voorspeld. Zonder kuil of val, niet boven het maaiveld. Geen lange zinnen, dat leidt maar af. Niet denken, beginnen. En rijmen voor straf. Van een dichtershand, luchtig en licht. Het vlakke land biedt toch geen vergezicht.…

Waarheen gaat dit leven met zijn uitgestrekte weiden van gewassen kledingstukken aan de lijn in de felle zon doe je je ogen dicht en verdwijn je in de hoge wolken je bent er moeiteloos naar toe geklommen daar beneden zie je de drommen mensen van transparant glas.…

Voor dans en show gaf ik haar een tien, maar na die ene keer had ik het ook wel weer gezien.…

Woordenstromen klinken als een waterval die verpletterend m'n brein inkomen zinnen, snel zonder doel oppervlakkig geen gevoel onbeteugeld overvleugeld geen luisterend oor het gaat maar door ondoordringbaar we komen niet tot elkaar inlevingsvermogen is het woord dat ik zo mis ach, ik laat het maar zoals het is…

laat me eens graven diep in mijn geest mijn gedachten zijn niet oppervlakkig ze worden blootgesteld aan kwaadwilligen. dus jaag ik die weg mijn ziel sluit ik af als u probeert me te breken u die leugen van waarheid niet kan onderscheiden denk dan nog eens na u bent niet kundig, noch wijs…

We dreven uiteen als schijnbare vrienden bezigend oppervlakkig gebeuzel die als wurgende tijddoder met onuitgesproken woorden wederzijdse gevoelens opriep dat onze gezamenlijke reis was beeindigd want mijn zeilschip lag al te wachten op het lichten van zijn anker om te koersen op de ultieme waarheid in ieder moment.…

Verzonken uren in de klagende nacht zoekend naar het stillende fluister Zij staan voor de spiegel verdwaasd bewasemd tussen spatten tandpasta Tussen heden en morgen verstikt het verleden tussen nu en dan liggen dagen zegt hij waarin ik vluchten kan in de oppervlakkige voor even zijn wij verdwenen…

je groeit in aandacht en contacten maar de bloei is broos de enkele bui die valt beregent toch tekort het oppervlakkig wortelen pas als je dieper steekt meer van jezelf geeft ga jij de mensen kennen dan kun je zomers voluit bloeien in plaats van snel ontluiken en verschroeien…

Als alles oppervlakkig leeg is en elk vooruitzicht er in mist? Hoe vul ik de verdere dagen zonder liefde aan mijn zij. Slechts één iemand kan dat veranderen, en die ene dat ben jij.........…

'Mooi' is niet alleen een oppervlakkig patroon voor werkelijkheid, want binnen in je schrijf ik deze songtekst als eindig begin.…

soep uit een literblik in een ogenblik klaar dat is werkelijk waar ogenblikkelijk soep de ogen in de soep drijven er zichtbaar op oogopslag is helder doch wel oppervlakkig werp een blik op de soep ga er niet mee werpen een helder ogenblik? pak een blikopener een blik heldere soep ogen als blikvanger…

alsof er in je stem een ijsverdunner waakt over woorden die net niet kunnen breken oppervlakkig is je pols krachtig en zijn de slagen humaan in het weke vlees te voelen ik kan me niet verzetten tegen steeds weer die overdosis die me belet jou te zien zoals je werkelijk bent dus mijn woorden zijn spaarzaam en waken over de laatste…

De maan weerspiegelt een betraand masker in de rivier en ik sta aan de verkeerde oever Alleen Ik hoor mensen lachen Hun echo's breken het wateroppervlak aan mijn oever Alleen Ik proef jonge liefdes hunkerend naar elkaar objectief oppervlakkig Hun lichamen één met de rivier en de zoete oevers Alleen ik smaak bitter…

Verlokkingen zijn Er zat om vooral Oppervlakkig door Dit leven te gaan Maar ik ging De diepte in Zonder mijzelf Te verliezen in Donkerte en somber Zijn - doorleefd En door schade en Schande wijs geworden Kwam ik eruit Te voorschijn - Viel niet ten Slachtoffer aan De pijn van verdriet En verlies, dat hatelijke Gemis…

Jouw remmende oppervlakkigheid heeft mijn ogen in de verte gebroken. Blank zijn mijn tranen in jouw hardvochtige gebaren. Het zien zal ik bewaren om onze band los te laten.…

ik keek me aan lachte verbaasd toen ik mezelf zag staan er was iets onbekends misschien wel ooit gezien maar nooit verkend in ouder worden draaien films door je proeft de tijd in het decor verschillen in de uitvergroot maar essenties missen niet de boot het lijken oppervlakkige momenten maar toch wankelen er fundamenten nog…

Oppervlakkig en niet echt heimwee op de achtergrond als iemand die constant tegen tranen vecht lachend met een vreemde mond. Met een andere klank ben ik gaan heten, mijn naam is niet zoals voorheen laat mij mijn moedertaal niet vergeten in dit vreemde land zo alleen.…

De verhalen verzinnen zichzelf, alles door oppervlakkig zien. Ze kunnen er niet meer tegen. De stadsmuur is té dik, té hoog. Snakkend naar ware informatie, die ze niet krijgen, zonder ervoor open te staan. De inwoners van Onwetendheid. Ooit beseffend, wij zijn ook een volk. Vanaf dat moment gaat de poort open. Welkom in Realiteit.…

nu is het moment dat eilandenrijken bezwijken onder de druk van celwanden langs het onbesproken kind dat vlucht over bruggen met oppervlakkige pijlers dat niet mag zijn, dat hoort te zwemmen in giftig water zodat het lijf is afgemeerd roemloos bestrijkt daarna een nevel het leven in zee en louter periferie tot ongeboren toekomst gloort…

Lang geleden zagen wij hoe maanlicht van de hemel gleed laag gedragen door het staren in een rimpelvrije vijver we dachten dat de dag geen licht verdragen kon althans de glans niet die in nacht geboren werd nu zien we slechts nog duister water oppervlakkig fronsen en onze morgen daagt geen schijn zelfs niet zijn eigen dromen…

Zij troonde mij mee naar een bestaan van glamour en goud leeg, snel en oppervlakkig waar uiterlijk een rottingsproces van het innerlijk moest maskeren. Het afschminken tot paniekaanvallen leidt en met een PR lach als kroon op een niets aan de hand gezicht dat zorgt voor bekendheid.…

Mijn hart is weer herbouwd En nog beter dan voorheen Vol met liefde en geluk Ben ik niet meer alleen Maar er zijn momenten Dan ben jij weer in het zicht Wel vanaf grote afstand Maar ik doe niet mijn ogen dicht We praten met woorden Zonder enige betekenis Gevoelloos en oppervlakkig Weet ik dat er niets meer is Wat ons bij elkaar hield…

ik heb de parel zien glanzen nat van je tranen het was eens mijn gift de hoop voor ons samen woorden zijn stil de zinnen gebroken de magie is vandaag uit mijn teksten vervlogen neem maar mijn handen de hardheid verloren ze vergaten jouw diepte in een oppervlakkig bekoren ik heb de parel zien glanzen nat van je tranen ik geef je de…

hoe het zit ik ben contrastgestoord jou kleur ik roze op het rode doek ik krijg je zo niet uit de verf wat ik ook doe je lijnen zet ik neer wat ik ook probeer jij springt er totaal niet uit je ogen maken geen geluid dimensieloos vervlak jij op het linnen ik penseel je hart en ziel tot zaligheid maar jouw binnen blijft slechts oppervlakkigheid…

Mens, bewoner van het laagland Strikt zich houdend aan de klok Geldwolf, sporter, beeldbuiskok Kaars ben je die te snel opbrandt Arm, je spreek- en redeneertrant Oppervlakkig of vol wrok Mens, bewoner van het laagland Die zich onnadenkend voortplant Nooit naar Toverbergen trok Kerven telde in zijn stok Niet kwam tot tijdloze stilstand Mens…

duik maar niet in het diepe roep ik binnensmonds naar haar bewijs slechts eer aan oppervlakkigheid het is een loos gebaar dat weet ik goed immers tot meer is zij niet bereid het is haar lach die mij overdondert en zij heeft weet hoe naar lippen te praten ook de bevallige heupen die haar verschijning lijken te omhullen ontgaan mij niet…

of ben je verholen en verscholen, weg van dweperij, weg van oppervlakkigheid, toch genietend de eenvoud van een witte margariet? Waar ben je als ik zoek in de kolkende versnelling van de tijd?…

Ze draaid om haar as en toont al haar geschenken, plooien die haar oppervlakkig krenken. De zon komt op, een nieuwe dag breekt aan.…