Alle inzendingen over oude eik

Om de hoek van het nieuwe jaar Ligt een doosje geluk voor je klaar Iemand dacht: ik leg het daar neer Dan vindt je het wel, nieuwjaarsdag een keer Misschien 's morgens al als je uit bed stapt En met je voet bijna op het doosje trapt Of misschien in de middag als je wandelen gaat En bij die oude eik het geluksdoosje opengaat Of misschien…

eik in al zijn statigheid is nog op zoek naar groene jeugdigheid…

Ik hang hier aan een knoestige oude eik want mijn schepper wil niet over me waken uit zijn handen komen nu voorname zaken die hem overbekend maken en zeer rijk hij vulde mij op met hooi en wat takken het land had zo zijn eigen geschiedenis onder mij ontsprong een hele mooie lis de natuur had het voorjaar al te pakken de kerk bleek plots…

De oude eik, hij staat daar naamloos, in zijn stoerheid en zijn kracht belichaming een deel van mijn gedacht. Hij staat daar trots in volle glorie. Ik noem hem geduld in groene stilte bevriend met dag en nacht. Zijn wakkere ogen zwerven over ’t gras. Bij avondval zal hij de stemmen van de krekels horen.…

De maan scheen helder haar rossige gloed boven de oude eik zodat ik de gouden tinten van de boom in de nacht kon zien als ware door toverkracht voelde ik me opgetild worden in een droomwereld waarin alles zo mooi was ik was weer jong zat op een schommel zweefde hoog op en neer vader duwde me moeder stond er lachend bij liefde krulde…

Traag vouwen de velden hun handen terwijl de oude eik de ogen sluit een ontdooiende gestalte knielt met ootmoed bij de laatste winterranden waarlangs het vroege fluitenkruid zacht vertolkt wat het lentehart bezielt Een bede zonder woord of vaag geluid geen gehoor of spoor van grotesk gebaar geen richting nog, geen opzij of al vooruit een…

Dromerig zoeken mijn ogen de jouwe warmte straalt door mijn hart als ik je glimlach zie je knipoogt we denken hetzelfde en ik reis terug in de tijd overbrug jaren voel weer jouw eerste kus zie weer hoe jij met jouw zakmes onze namen kerfde in de oude eik weet nog het bedauwde gras met de net ontwaakte klaproosjes het ging anders je was…

De ene hand bedekte haar de mond de andere dwong ‘t lichaam omlaag Wijl hij haar met zijn ogen verslond had hij maling aan haar stil geklaag Onder ‘t bladerdak van de oude eik gleden haar tranen op ‘t zachte gras Van zijn voornemens gaf hij al blijk toen zijn hand tastte tussen haar jas Toen de zon stierf in die kille nacht verrichtte hij…

opgestoken, voortgaand in vlagen zuigt zij mij mee vandaag, doorheen de witte abelen, de ratelpopulieren langs kerktorens en haantjes grijpbaar boven het malse koren zij rust even uit in een oude eik zuigt zich vol en waait verwoestend door de hagen, waar slierende mussen mij kwetterend belagen, schelden we naderen de zee waar westenwind…

Twee oude eiken die elkaar proberen te bereiken al sinds een eeuw of tien. Ze staan getrouw als ik, ontredderd rond te kijken. Aan vroeger denkend en aan honingdauw die naast me zat, haar mond indigoblauw: ze wou geen meter van mijn snoepzak wijken. Een vrouwenstem klinkt schel.…

EIK die ‘k ben.…

als bon vivant of kneus of het bruine loof van oude eiken mag ook een grijze wolk zijn wegdrijvend in de lucht aan u de keus het maakt niet zo uit als u toch het nakijken heeft ik zit in een voortdenderende trein gratis en voor niets ja, wel tweede klas ik wilde nog uitstappen de weg verder afleggen op mijn oude fiets langs menig…

In de verte, plots de melodie van een panfluit, een vreemde figuur komt dichterbij, en vleit zich neer in het hoge gras, bij de oude eik. Het water verrimpelt en daar verschijnen enkele waternimfen, die met hun hoofd op hun handen, tussen het riet gaan zitten, om te luisteren.…

Hij voelde zich een houthakker in een land vol droom verbaasde bomen liep hij met een bijl in zijn handen om tot een oordeel snel te komen maar geen boom in dit land beviel hem geen beslissing kon hem bekoren hij hoorde zijn hart, een lieve stem zoveel natuur was er reeds verloren totdat hij zag, een oude eik stam zo dik, kon hij niet…

Nee, ik wil hier niet weg De meubels zijn voor hun niks waard De oude eiken kasten die nooit kapot gaan En de muren die mijn gesprekken en mijn gebreken kennen Ik ruik in mijn huis de meubels De sigaretten van mijn man Die nooit meer terug zal komen Maar ik hoor de bank kraken Waar mensen op zaten die bij mij op bezoek kwamen De piano…

Naast de oude eiken vlonder koelt de wijn, weiss und tröcken wachtend tot hij straks mag klokken na de jaren in ‘t vooronder ...…

eik verstrengeld of verstikt, hoe noem je dat nu ook weer, vertwijfeld gaan gedachten naar de verfwinkel op de hoek, ja het wordt tijd dat ik die muur eens ga sausen…

Ik weet dat er een hond is met oren als omgevouwen beukenbladeren Ik weet dat er een gans is met een hals als de stam van een oude eik - in plaats van gaatjes in zijn snavel zat een pluisje. Ergens ligt een witte pauw op een veld vol madeliefjes. Ergens bloedt een zon leeg.…

Oude eiken en beuken vertellen zacht waaiend van het ruwe boerenleven, dat in vervlogen eeuwen mocht streven naar gezondheid voor adellijke zalen. Woudreuzen vol klimopranken stralen strenge zorg uit, willen beschutting geven aan tere bloempjes, die elkaar weven tot één grondtapijt, met zoemende talen.…

Een zesjarige bosliefhebber draaft tussen de oude eiken van het wijde verlaten landgoed gaat zitten naast de wilde rododendronhof doorweven met ruige wingerds en manshoge braamstruiken tuurt peinzend: "achter die paarsroze bloemen is wellicht een klein kasteel door vlijmscherpe doorns beschermd waarin een mooi meisje rust de onheilspellende…

Een oude eik, met weelderig bladerendek, immens dikke stam met mooi gevormde dikke takken. Oh, wat hebben we daar vroeger lol mee gehad. We zijn er in geklommen, we zijn eruit gevallen. Er hing een schommel, een touw met een plankje. Ik ging nog hoger dan de boom zelf, zo voelde het tenminste.…

eiken in een decor maagdelijk wit wachtend op de verwarming waarmee het jaar begint……

De oude prins zal pas sterven Bij zijn laatste zwanenzang. Zwaan kleef aan, Alweer een jaar er aan. Witte zwanen, zwarte zwanen, Zij reikhalzen bij het hoogste lied. De diva van de opera zingt over sterren, Die je zo zelden lachen ziet. De oude eik tussen de olmen, Is pas geveld bij de laatste slag.…

Een onbekend landschap doemt op met gesloten ogen volgt mijn geest een kronkelweg achter een oude eik moet ik stil gaan staan en daar verschijnt opeens jouw silhouet ontspannen kijk je naar het beekje dat langzaam voortstroomt in een glittering van hemelsblauw alsof je bang bent te vergeten leg je het vast penseelstreken mengsel van…

waar het huisje van vader stond stond jarenlang een oude eik die verhalen kon over onze jeugd zoals hij ook de stille getuige was van de jaren dat pa verder alleen hier zijn passie en leven genoot op die plek bloeide liefde in een klein maar knus wit huisje waar ook ons wiegje stond tot pa en ma net als wij ieder een eigen wegen gingen…

Onze oude eikenboom zit in de nesten Mochten in grijs verleden kinderen hem pesten Beklimmen en langs tere takken aan de buitenkant Pijlsnel afdalen uit de top en landen in het zand En aan de sterkste zijtak onderaan had men onbevangen een schommel voor hem pijnlijk opgehangen Als kind deed ik die oude eik ook menigmaal zo zeer Met mijn…

Beneden voert een holle weg waar groene heggen kronkelen, langs een nauw verleden waar de stilte zich genesteld heeft in het ‘omen’ van de olmen naast de kerk, verheft zich tijd naast eeuwigheid, daar huist een heremiet in z’n eenzaamheid, mens voornoemd: als Wiggelaar, ontvlecht de oude eiken van hun pijn, loogt de holle frasen…

straatlantarens en een abnormale maan verlichten een donkere steeg, schilderen grillige schaduwen van oude eiken op oneindig lange muren. de kerkklok slaat twaalf uur vluchtig wandel ik verder, zonder om te zien, niet al te veel op mijn gemak door het geluid van een krakende tak.…

, altijd weer jij bent als de eik die stond- en weer staat aan die heel oude dijk…

Groeide hoger hoger, nu met bladerdak zo rijk Geeft hij zuurstof en beschutting deze eeuwenoude eik.…