Alle inzendingen over overdoen

ga nooit terug naar daar dat en wat ooit was een vorige huis waar je hebt gewoond je werk van toen het is vals die heimwee die nostalgie dat sentiment je kunt het toch niet overdoen doe weg die oude jas wat moet je ermee … niemand die je er nog in herkent de tijd is door gelopen nieuwe inzichten en veranderingen worden getoond…

Ja, één keer nog je leven overdoen, En dan op 't toekomst-richtend oogenblik Nalaten dat gebaar, dat woord, die blik, Die reis, die brief, die daad, die vraag, die zoen, Zóó, dat een niet begrepen vizioen Je zou weerhouden door plots'linge schrik, Doordat in 't Nu van 't eigenmachtig Ik Waarschuwend school 't praeëxistente Toen: Dan…

Je kunt het toch niet meer overdoen, en heb je misschien achteraf wel spijt. Je moet het zelf maar weten. Je moet het zelf bepalen. Of heb jij je totaal ingebeten, en zul jij je tol daarvoor moeten betalen. Ik wil wel even zeggen, dat ik het waardeer. Ik wil jouw gevoel weerleggen, ook al lijkt dat misschien niet zozeer.…

dansen in mijn oude schoenen vroeger poetste ik ze om jouw zoen te kunnen vangen als een vlinder die landt op mijn wang nee ik lul niet over overdoen de vlam in de verte komt dichterbij maar mijn vulpen is leeg geen schrijverij een a4 die wegwaait in de wind omdat het weer geen letters kreeg soms komt die droom dan uit maar…

vijftig jaar elkaar meevoelen in het zoet en het zuur als je nu omziet en terugkijkt was het een handvol seconden vijftig jaar elkaar ervaren het is als korreltjes zand die gestold in mooie momenten zich vormen tot een goede film vijftig jaar elkaar geven als je bij het gevoel van toen even weer stil gaat staan zou je het zo weer overdoen…

Waar was ik toen ten tijde van verlaat kan ik het nogmaals overdoen opdat het me beter afgaat? Speuren, zoeken een lange tocht bewandel vele wegen heb ik op de juiste plek gezocht waar kom ik mezelf nu tegen...…

dansen in mijn oude schoenen vroeger poetste ik ze om jouw zoen te kunnen vangen gelijk een vlinder die landde op mijn wang nee ik praat niet over overdoen de vlam in de verte komt dichterbij maar mijn vulpen is leeg geen schrijverij een a4 die wegwaait in de wind omdat het weer geen letters kreeg soms komt die droom dan uit maar je…

Ach, voor mij geen doornenkroon had ge hoeven dragen, Heer Zet u liever weer gewoon bij uw leerlingen terneer waar van wingerdschaduw koelte hoedt uw voorhoofd voor de zoelte van woestijnen en waar kleine kinderen zijn om mee te spelen mocht het leren u vervelen Kunt ge het niet overdoen?…

Maar zo als het was, Kan ik het nooit meer overdoen. Want de spiegel van de verleden tijd Kijkt achteruit met oprechte spijt. Vroeger daalt naar het graf, later komt nimmer op je af. Leef daarom in het heden, leef daarom tevreden. Vandaag was ik even net als toen. Maar zo als het was, Kan ik het nooit meer over doen.…

Zullen we het nog een keertje doen zoals toen toen ik smoorverliefd vroeg hoe je heette en jij mij die avond laat zo verlegen als ik was liet weten komt ie nog die eerste te verwelkomen zoen Zullen we het nog eens overdoen net als toen gewoon voor dat gevoel zodat we nooit vergeten Laat ons nog eens in die vijver van verliefdheid…

om over het koude zeil op de slaapkamervloer maar te zwijgen neen, zo'n jeugdervaring wil ik niet meer overdoen de buurman en ik passeren met hond het geasfalteerde veld van Antonius uit Padua, een school in onze stad, daar vult een tuinslang onder lage druk het oppervlak; een ijsbaan is in de maak, dat moet toch wel voor vrijdag lukken…

de hand kon ik opnieuw beginnen we hebben veel gepraat verstonden ook dezelfde woorden beseften later waar het echt om gaat dissonanten maakten geen akkoorden we zongen van hetzelfde lied de teksten haalden we uit leven wat liefde was dacht jij verdriet mijn tranen kon ik je niet geven je bent meer dan herinnering ik wil je zien en overdoen…

samen wandelden zonder vuur wij hadden al de drukte van een gezin ieder die wilde dook er dan ook midden in mee in alles delen juist om deze drukte te ontwijken zochten we een plaats zonder kijkers voerden daar ons toneelspel in wording op alleen op de bühne van het leven konden wij alles aan elkaar geven in oefenen weer overdoen…

Dit is het wat de schemering mij bracht verbijstering om de dag, haar korte duren het willen overdoen van verloren uren het willen tegenhouden van de nacht een laatste vogel zingt, en in zijn droeve toon hoor ik de weemoed van mijn eigen klacht: 'k heb niet geheeld wat ik te helen dacht ik was niet schitterend maar doodgewoon op wijsheid in…

Slenterend loop ik op het strand mijn gedachten probeer ik te laten varen Mijn voetstappen laat ik achter in het mulle zand terwijl de wind waait door mijn haren Mijn gedachten dwalen toch naar de tijd van toen het brengt ontroering diep in mijn gemoed Wat vroeger was kun je nooit meer overdoen het verdwijnt immers voorgoed De golven kabbelen…

Slenterend loop ik op het strand mijn gedachten probeer ik te laten varen Mijn voetstappen laat ik achter in het mulle zand terwijl de wind waait door mijn haren Mijn gedachten dwalen toch naar de tijd van toen het brengt ontroering diep in mijn gemoed Wat vroeger was kun je nooit meer overdoen het verdwijnt immers voorgoed De golven kabbelen…

Amper 18 en voor het eerst verliefd en dan komt de eerste zoen wat wil ik deze mooie tijd graag nog een keer overdoen. Samen zittend op een bankje in het welbekende bos dicht tegen elkaar dit liet me nooit meer los. Wat nooit had mogen gebeuren werd de harde werkelijkheid we hebben elkaar nooit meer gezien ineens waren we elkaar kwijt.…

We gaan het jaar weer overdoen –…

We gaan het jaar weer overdoen –…

Kon ik alles nog eens overdoen, ik deed het weer!…

Met weemoed denk ik terug aan toen, gevoelens van; kon 'k het nog een keertje overdoen? Zou het dan anders lopen? Met verbazing luisterde ik indertijd als heel kleine, later grotere meid, naar verhalen van de ouderen; weet je nog van toen?…

zijn ieder jaar een nieuw begin ieder jaar een nieuwe lente maar de lente van mijn leven is lang voorbij en mijn zomer ging veel te snel een herfst deed onherroepelijk zijn intrede met bladeren die blijven vallen terwijl de winter in de verte wacht het leven kent slechts vier seizoenen oh, kon ik mijn lente en zomer nog eens overdoen…

Laat het mij a.u.b. toch nog overdoen!…

geweervuur deed ons keren Twaalf maanden jachtseizoen Ons wapen glom van poetskatoen We kropen door het zenegroen Soms schoten we een parelhoen Dames kwamen zakendoen Wie ontkwam aan krijgsgeweld Werd door de syfilis geveld We waren trots op ons blazoen Ooit vormden wij een legioen Ik zou het zo weer overdoen…

Mijn leven overdoen met alles er op en er aan Met een lach en een traan zou ik er voor gaan. Terugkijkend naar mijn eerste liefde met veel plezier Stuntelend met een trukendoos en veel gemier. De pijn, verdriet en de vele tranen na het verbreken Heeft mij geleerd om alles te bespreken.…

realiteit, je aanstaart en tegen je keert, alle illusies ten spijt, de dood heeft zich al genesteld in stromen bloed onderhuids, in de aderen sijpelt de balans in tij van eb en vloed, een verlangen wat nog ontdekt moet worden wat nog niet geschreven of beluisterd werd, fake of niet, voelbaar wordt de tijd te krap, nog van alles overdoen…

Ik wil zo graag terug naar toen en het vandaar met jou overdoen. Daar voelde ik geen pijn en verdriet, want weet je, het bestond er gewoonweg niet. Alleen maar liefde passie en genegenheid en plezier, humor en gekkigheid. Natuurlijk hadden we weleens mot, maar nu maken we elkaar alleen kapot.…

Ik zelf ben diegene die de teugels Strak gespannen moet houden En een thuiskomst voorzien Zoals de tijd van toen Laat het mij a.u.b. toch nog overdoen!…

daar ..een plooi dit was wat ze zich afvroeg De haren werden afgeknipt daarna verdween haar bril Al ‘t moois was al ontglipt en elk zag ’t groot verschil Geen jongen van haar klas schonk haar nog eerbetoon Daar ze niet fraai meer was gleed ze rap van haar troon Heel gewoon werd ze toen het eenzaam deed haar pijn Kon ze alles maar overdoen…

die het nu van het toen en het straks onderscheidt voor die razende snelle van nu houd ik me oostindisch doof de gemoedelijkheid de onschuld we zijn het voorgoed kwijt die oude tijd had nog geduld en geloof me als die drollenvanger die klompjes uit vervlogen dagen me nog zouden passen zou ik zo weer dragen even weer het gevoel van toen overdoen…