Alle inzendingen over poezie OR stilte

Woordenzon als poëzie waarin de kleur verandert, ankert lief en leed tot een hongerige taal, verslaat vergetelheid tot over grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als de toekomst zich sluit tot een geweven melodie, kameleon van stilte, zwijgzame boreling waarin meer te biechten is dan te schrijven.…

Curieus is 't toch dat de natuur Al wat de mensen hier bederven Met hare vriendelijke verven Wel weer terecht brengt - op den duur! Een paviljoentje, of andre taart - Een klerenmagazijn bijvoorbeeld - Is nog maar niet voorgoed veroordeeld, Maar wordt juist mettertijd wat waard. Ja zelfs een standbeeld in ons land - Iets op zichzelf betreurenswaardigs…

Wie is het die de zwarte voren In golvend goud verandren doet, Wie mesten en wie maaien 't koren, Wie is het die de wereld voedt -? Dat zijn de paarden en de ploegers, Dat zijn de zweters en de zwoegers, Dat zijn de zaaiers van het zaad - Dat is de daad! Wie graaft de glinsterende kolen, Wie schept het schitterende zout, Wie haalt uit diepe…

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom? Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie Dat ik verloor of dat…

Wij zoeken 't ver:- Ik zoek het zuiver schone beeld, Dat kan verzoenen met dit leven: De vreemde vlinder die daar speelt Draagt 't op haar vleugelen geschreven - Doch als 'k mijn handen om haar sluit Wis ik die tere tekens uit! "Gij volgt vergeefs wat immer vliedt En houdt de schone schijn voor 't wezen, Door eigen onrust…

Ach kind: waarheid en leugen Zijn altijd wat verward, Want geen van beide deugen Ze alleen voor 'n mensenhart. Weef tusse' uw hart en 't leven Het kleed van schone schijn - De bloemen daar geweven Zullen de ware zijn. Als andren ze anders noemen Hebben zij ook gelijk - Het zijn nu eenmaal bloemen En leugens tegelijk. Wat deert…

Ik hou van poezie maar begreep op school nooit iets van metrum en van ritme van jambes en hexameters maar terwijl ik het niet snapte hield ik van poezie voor altijd…

met wind naar binnen ik zal het leven vinden omdat ik weet het is poëzie, ook…

kunnen wij in beweging komen de liefde voorrang geven onze stilte ademen de poëzie laten bloeien de wraakzucht verschroeien kunnen wij wortelen als een boom de doden voort laten leven onze dromen bewegen de stormen laten razen de vogels zien herrijzen wij kunnen de aarde koesteren we kunnen haar verplaatsen…

(tegen wil en dank) soms stokt de poëzie dan voelt het leeg van binnen niets kan ik dan beginnen hoe ik ook hoor of zie... soms stokt de poëzie dan zijn mijn woorden op niets kan ik nog verzinnen en er valt niets te winnen... soms stokt de poëzie dan raak ik buiten zinnen en sta ik op mijn kop mag ik opnieuw beginnen..?…

als pure stilte binnenin een innerlijk licht om jouw en zijn toekomst te vertalen…

tot een mogelijk feest als je poëzie van jezelf leest…

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je een hand op haar hete voorhoofdje legt, zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie.…

naar wie weet waarheen als iemand je lippen zoekt en teder je twijfels kust als handen zich langzaam ontsluiten en je bevrijden uit dichtgekleefde tijden als tussen droom en daad een hemelsbrede kloof gaapt die je zonder meer overbruggen wil als sentiment doordrongen van ongedwongen schoonheid je beweegt tot woordweverij dan voel je poëzie…

als ik niet weet hoe of het heet dan voert mijn ziel naar zinnen waarin ik bèn en dàt herken wat mij ontroert van binnen…

ook ik had in mijn jeugd nog mooie dromen want zeg nu zelf die heb je toch als kind toch zijn ze merendeels niet uitgekomen ik heb gehuild, gelachen en bemind en kijk ik terug in mijn herinneringen dan was de poëzie een goede vrind die in mijn hoofd een lied kon laten zingen als ik door leed of pijn werd overmand wist dat me op het goede…

Daar verschuilt een polemist zich vormenrijk tussen versvoeten en strofen. Ideeën horen niet bij klankenspel en soortgelijk schriftgeleerd gebruik van de coryfeeën Domme dominantie is geen wetenschap ik zie meer dan een geloof naar bewijzen zoeken, vormen van erkende meesterschap ruim voldoende om elkaar te misprijzen Woorden zijn te kort…

ze glimlacht de zon door de wolken raakt sneeuwvelden zonder pijn bindt vleugels aan aarzelende voeten kleurt leven en liefde als lentebloesem weet hoe het weggaan klinkt ze is zo zeldzaam poëzie…

niet de zachtroze volheid zich dartel verspreidend in de aanwakkerende wind de prunus pruilt verblekend tijdens het seizoengebonden verlies van de bloesemdracht het enkele bloemblaadje dat zonder aanwijsbare oorzaak later (of eerder) het luchtruim kiest stuurloos niet weet waar te gaan besluiteloos avonturiert in de versomberende avondlucht…

geschikt geslepen mijn woorden langzaam uitgezocht van beide zijden gestoffeerd met streepjes wegwijs in de poëzie van nu schijnend door de poort van toekomst op zijn plaats in mijn gedichten meegaand zonder grootspraak sluimerend in grote hoeveelheid vertoef in mijn welluidend gedicht het is eeuwig houdbaar prik…

Poëzie is meer die barst zien, verifiëren, en dat dan zeggen. Barst. --------------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1988.…

dan men doorgaans noemt dan een idee uitdrukt wat verder reikt dan de blauwdruk van ons leven want wat zich uit een gedachte voltrekt in een woord of regel kruipt door het oog van ons bestaan en heeft het oneindige geduld om op te staan ten alle tijde overleeft zichzelf als het dat wil en is meer dan de vrije rede dat is de werkelijke poëzie…

ik kleur met woorden mijn gevoel... soms geeft het weer wat ik bedoel Lejo van Kuijeren…

Daar ginder al over de heide De blaren vallen Nooit heb ik je lippen gekust, Regen Ritmedansje Witte wijven…

Als poezie de ziel niet verheft dan zijn de woorden zinloos…

Een nieuwe dimensie aan de realiteit geven Aan dagen nog altijd goed gevuld Als stramgewerkte Bekant zes en vijftig worden. Leven, leven stemt toch tot nadenken Doorwerken is een familieziekte. Tienduizenden en tienduizenden Samengestroomde gedachten Van heinde en verre Filteren vanuit het spontane keuvelen. Maar hersenletsel is een…

Poëzie, tenger en sterk mirakel, dat zich voltrekt boven een trosselke woorden, boven een enkele zin, boven een luttel woord; ach trosselken, ach woordenrei, ach woord weiger van waarde, wie heeft uw geest gewekt en over wrokkige aarde doen heilichten - Gods blik die gloort -?…

Poezie is voor het oog maar blijft hangen in het hart…

De kaasschaaf is om kaas mee te schaven het varken is er om op te eten of te knorren, de mens weet niet waarvoor hij leeft, ja, som- migen, maar dat zeg ik even tussendoor. Een steen is om te bouwen of om te be- werken tot een mooi beeld of om in het water te gooien, snijdend langs het opper- vlak, en met een boor boort men meestal -tenzij…

Wat ís poëzie?…