Alle inzendingen over rafels

het prikkeldraad haakt weer in rafels historie buigzaam gerold om het regime strak te schragen bomen groeiden seizoenen proefden de dood in de rook der verdoemden zij getuigen hoe mensen door afkomst en ras als minderwaardig zijn omgebracht met de oorlog als vlag is de lading verdwenen nog ruisen zij zacht…

altijd gaat alles verloren dus we moeten iets bedenken waardoor het anders lijkt iets van eeuwigheid of op z'n minst wat ons verbindt, neem de veters van een schoen en wat die doen terwijl de avond valt over het glorieuze continent en oude geesten aan de poorten rammelen denk ik aan de rafelige veters van de schoenen aan…

niets is echt zeker het leven kan soms tornen rafelig wordt de zelfkant een wirwar van draden steken worden vastgehecht als een te strakke lijn maar och, toch verkeer ik vaak in soepelheid lijkt het alsof ik ben omhuld met zijde dan spin ik garen daarmee verstel ik elke scheur die me belet mezelf te zijn……

We houden ook niet rafelige randjes en van kwetsbaarheid…

Een restje zomer was blijven hangen in de rafels van haar katoenen jurk Zij keek naar buiten en zag dat het wit gevroren had aan de grond een heldere nacht met sterren geweest Na haar klompen aangedaan, de winterjas stapte zij rillend in de koude buiten ademde zij diep in, snuivend uit de jurk spande en loste op van haar huid…

tenen krommen in aangeprate schoenen zoeken een uitweg door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid aan stukken ingesnoerd door veters iets te hooggespannen ogen verloren glans ongeringd rafelen ze de bijna uitgereten flarden bij elkaar en ongepast barst het vel in blaren uit…

rond de gerijpte boom tilde ik gebroken tegels uit vergangen grond geplette wortels rauw geschuurd onder blinderend grijs ontsnapten rafelend aan het patroon van gesmoorde vrijheid later, veel later na vergruizing van kil beton dekte ik de open ruimte met jonge aarde toe…

het scheurde deed niet eens pijn licht speelde langs rafels die niet meer gebonden zijn een opening naar ongekende verten die hongerig werd benut de rest was toch al stuk het verval was al van vele jaren de wind van laat maar gaan had alles geen goed gedaan eindelijk kunnen perspectieven komen met panoramisch uitzicht op de mooiste…

liefdevol verzamel ik de pluizen die in jouw zinnen huizen spin ze warm op het wiel uit rafels tot een draad de kleuren lijken bij elkaar geraapt maar spreken toch dezelfde taal in het weven kunnen de patronen eindelijk vertellen van het leven dat zich in een handvol pluis tussen jouw woordenschat in kwetsbaarheid verborgen had…

Hij geeft licht in woorden waar donker al te lang schijnt een glimlach verschijnt laat haar kijken in donkerraam tastbaar dichtbij en zij tekent haar gezicht een traan glijdt z'n weg zij is ontroerd als vingers glijden de rafels beroeren van bestaan is zij dankbaar voor een pril zacht verstaan…

tenen krommen in stukgeschopte schoenen zoeken een uitweg dwars door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid in stukken ingesnoerd door veters -te hooggespannen- ogen hebben glans verloren ongeringd rafelen ze de bijna uiteengereten flarden bij elkaar ongepast barsten vellen in blaren uit…

tenen krommen zich in verlopen schoenen zoeken een uitweg door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid aan stukken ingesnoerd door veters net te hooggespannen ogen verliezen glans ongeringd rafelen ze de bijna uitgereten flarden bij elkaar en ongepast barst het vel in blaren uit…

heb de wolken zien kleuren tot een buiig geheel de frontale wind zette hen het mes op de keel de zomer school achter sluiers met regen frivool doken nog vogels de omslag hield ze niet tegen het zwart is verwaaid tot het rafelige wit zij geven oplossend de zon weer zijn lichtend gezicht…

het is koud vandaag de lucht is flinterdun en brengt de sterren dichter bij het bibberoog slechts vertroebeld door de nevel van een ontsnapte ademteug er zijn geen handen meer verstopt in zak en want worden ze niet geschud noch uitgestoken naar de naakte rafels van een man die stilaan blauwer ziet deze nacht zal Nello sterven opnieuw…

wonderlijk hoe soms de woorden de wonden in ons hart bereiken, langs de rafelige randen strijken en die in ons traanvocht wassen. Hoe hun dichterlijke zinsverbanden naadloos om de boezem passen. Gelouterd trekt de wonde dicht. Hoe we zo in hun begrip geborgen weer slapend wachten op de morgen. Een nieuwe dag, een ander licht.…

Je wandelt in het donker, de schaduw van jouw geschokt vertrouwen omhult je als mist rond oude gebouwen rafelig en zonder kleur. Zo lijkt je wereld enkel pijn maar je weet dat mist slechts laaghangende wolken zijn. En al lijkt dat gevoel soms een mentale gevangenis je weet dat zelfs in het donker de zon ergens is.…

al wat ik ben blijft deren ook het breken -God verhoede- van dorre takken die zich met niets meer kunnen voeden koude voert schuldbeladen benen langs rafels van een versleten nacht wanneer ben ik gegaan, wanneer heeft men mij tot zwijgen gebracht het is in deze donkere tijd dat al wat sterft, krimpt en kraakt mij in mijn wezen raakt…

een tijger ontploft in mijn hoofd klauwen grauwen in het denken katrollen worden aangetrokken hersenspinsels rafelen uiteen wilde spinazie wordt geserveerd met dwarsgebakken frietknispers het vuur brandt eeuwenlang in het zwartgeblakerd fornuis knekels en schedels glanzen op het vierkante aanrechtkastje de tijd verpulvert mensenlevens…

Zij plukte uit haar kam een rafel. En zo lichtgevend was zij, Dat ik, toen ik mij omdraaide naar de wand (De toilettafel - zij - ik - de wand), Zag een driedubbele schaduw in haar hand. Drie lichtende vingers; ik ontweek ze schuw, Ik ontweek ze, ik, driedubbele schaduw. ------------------------- Uit: Horror Coeli, 1946…

Bijna was je doorgefietst onderweg in gedachten maar ergens aan de rand zag je mij toch staan voorzichtig pakken we de rafels van vroeger op voelend of het zou kunnen er een mooie strik van te knopen ik weet niet wat jij toen wilde misschien was het zoals je zei of heb je toch meer verlangd?…

soms reikt een hand vakantie aan opent deuren die steeds stroever gaan de rugzak weer te zwaar beladen in al die maanden opgehoopt geknoopt in goed vertrouwen licht gestrikt met touwen die toch rafelen als hun tijd verloopt schoon de ballast je schouders zijn fragiel kies vrijheid en wat liefde neem voor alles nu de tijd…

gordijnen rafelen in het duister in het licht zie ik jouw gezicht een landschap dat ik op mijn duim ken ik ontdenk iets nieuws de weerkaatsing van de maan belicht de wol op het kleed je bent niet naakt als een slak je hebt de vacht van een wolf ik wil het paradijselijke landschap zien het is een bedrog je witte tanden hebben mijn hart…

ik heb er alles aan gedaan om te blijven staan op het slappe koord dat leven heet geboorte en dood verbindt van baby kind naar de volwassenheid totdat je de grond weer bereikt vaak was ik uit balans maar kon dat met fixeren op het verre doel weer repareren zag de rafels in de lijnen komen wist de realiteit vol met dromen zou er aan…

adembenemend als je bent verstommen wij bij jouw oevers een overdaad aan dubbele glazen glanzen het water rafelig uiteen, zo stroomt de aloude Maas licht beneveld en gestaag verder, ons voorbij met weemoed naar het havenleven dat verdween.…

Zittend tussen rommel en rafel wordt de mensheid gefileerd. Wanneer we Spinvis declameren laten we wel eens een traan. Bij wie kunnen we informeren hoe het met Emiel zou gaan ? Als de dames zijn verdwenen, geruisloos of met veel misbaar loop ik vaak op slappe benen, want de stilte drukt zo zwaar.…

Ik bekijk de werkelijkheid met de ogen van een ander, en zie: de lijnen vervagen, worden zachter, hebben hun scherpe randen verloren, de rafels waaraan ik mijn vel zo gemeen open haalde zijn verdwenen - het is nog steeds een werkelijkheid, maar minder grimmig dan toen ik er eerst naar keek, mijn ogen mijn eigen waarheid…

profileer je niet wees slechts het begin en eind van eigen kunnen als je geaard bent door jouw vaste voeten zijn de roots van lang geleden als de rafels van vandaag er hangen druppels aan gevormd door vreugdekreten twinkelend gerangschikt tussen tranen, vol van pijn elke laag van dit bestaan draagt reeds de kracht van verdergaan…

nog ben ik niet uitgetreden maar ontmoet steeds vaker stukjes verleden die zich laten zien pas nu kan ik de puzzel lezen die ik toen niet kon maken omdat ik de harmonie van verbinding niet had mijn heden is een rokend spektakel van korte lontjes bosjes rafels die nog aandacht eisen omdat ze niet klaar zijn en mij de tijd en…

gedragen door jaren heen de lange versleten doeken licht verhullend onderweg naar een oorsprong de randen rafelen al tot mini in het verschiet toch zie je nog net niet waar de zoektocht eindigt draperieën vol betekenis worden pas ontsluierd na de openbaring van het innerlijke verstaan niet langer beschermend wel draaglijk in het weten…

ik schuif wolken uit elkaar verwacht blauwe lucht maar niets is minder waar als schillen lijken zij me te omgeven worden minder rafelig compacter in bescherming van het leven wil het ruimtelijk perspectief bereiken door steeds hogere dimensies te raken maar de kern blijft over ontsnappingen waken zo zweef ik tussen vrijheid en gebondenheid…