Alle inzendingen over ree

Als voor de derde straks haar vliezen breken, houdt ze nog steeds, tegen de zwaarste wee, haar handen in de schoot gebald tot vuisten, denkend aan toen de wolf sliep naast de ree en god nog als God in de bomen ruiste.…

Tzit-tzit-tzit-rap-rapper, De hele ree! Tzit-tzit-tzit, een ander! Nog één, nog één. Tzit-tzit-tzit, wie kan-der De voeten scheên?! Tzit-tzit-tzit, 't gesnebber wordt dom en dol. Tzit ... halt! Ik heb er Mijn oren vol!…

Te zwemmen in azuur à l'après-midi, puur voor het genoegen en warm welkom 'Loste Nord' een jonge ree graast bij het bosje naast de notenboom dan spitsen zich de oren ons gepraat verstoort haar rust een grote vogel zweeft met trage cirkels door het blauw boven dit groene dal, met lila bergen voor de horizon en verre purp'ren Pyreneeën…

Een waar festijn voor ’t oog, Waar hij klaterend komt vallen, Vormt in het zonlicht een regenboog Tussen ’t groen stroomt hij weer verder, Een verkwikking voor hert en ree. Op de hei een rustplek voor de herder En zijn schapen genieten mee. Stromend, ook door vlakke landen.…

Als lood hangt broeierigheid tussen de bomen lome zang hoort men gedempt nader komen van een jonge schone en door kleurige veer omlijst in portret van ree en hert zo teer.…

Je verliest me, mijn liefste, verliest me, zoals de jager de tere ree verliest, als hij haar dode lichaam heeft. Je zult me zoeken in het bos van herinneringen en gebaren, maar ik zal ergens kwijnen in de dichte schaduw. Je verliest me, mijn liefste, verliest me, maar jij bent mijn land en mijn zee.…

gevoelloos steen het plateau boven de open haard met de gevulde vaas en foto herinnering aan wat is geweest op het aardse feest vol met toeters en bellen ver weg van de schat op aarde waar de wereld niet bekoort het gezang van engelen wordt gehoord deelde zij mede wie door hem naar ziel en lichaam leden vluchtend als een ree…

ik vind je mooi, als je hart spreekt zo, als een fladderende vlinder of een ree zigzaggend over de heide oprecht zijn kent geen hinder het laat zich door liefde leiden ik vind je mooi, de rimpels die je oude dag tekenen maar je verblijf rechtvaardigt omdat ik op jou aldoor kan rekenen schoonheid is verblijven in een stille delende blik…

Hoor het geluid van een uil voordat hij slapen gaat, schrik me rot van een prachtig ree dat daar plotseling voor mij staat. Ogen bruin als de kleur van vruchtbare aarde, schatten mijn langskomen op haar waarde. Ik zie ‘n traan, ‘n traan alleen voor mij, dan draait het zich snel om en is dit moment voorbij.…

De sloten voorzien van onbetrouwbaar ijs lijken afwerend, de ree naar de boerderij glad nog, onbepekeld, nors inviterend, ziet Jan en Alleman aan zich voorbij gaan. De pseudowinter beheerst de omgeving plagend, weet niet van wanten noch oor- kleppen. Elfstedentocht een opgewarmd gebeuren waarover oudgedienden reppen.…

Smal scheepje, vaar maar: Eindeloos is de zee, Al trillen je moede masten, Al heb je te zware lasten, Toch mag je in geen haven rusten En aan ‘t eind van de reis moet je ankren, Ergens ver buiten op de ree.…

In Ree en Runstraat liep hij uitgelaten nu nog bij gelegenheid alle cafés zwijgend voorbij soms ging blijkbaar voor bekenden gezeten op terras of achter glas beschroomd zijn hand kort omhoog Ook fietsers passanten weinigen die hem nog herkenden vrolijk zwaaiden naar ooit de tijger zonder sluitingstijd Een vrouw gerimpeld grijs haar…

Buiten door het vrije veld en door beemd in frisse koelte of door de zon bruin gebrand trekkend zo vrij en blij door het vlakke land lichtelijk van ruimte en natuur ontheemd genietend in de wei van het grazend vee van alle dieren op het land groot of klein, tenminste als ze ergens op de wei nog zijn, met enig geluk zien we ook nog hert of ree…

Smal scheepje, vaar maar: Eindeloos is de zee, Al trillen je moede masten, Al heb je te zware lasten, Toch mag je in geen haven rusten En aan 't eind van de reis moet je ankren, Ergens buiten op de ree.…

De kiel loopt na de lange reis vast op verzande ree, branding slaat het roer onklaar, de stuurhut ziet verlaten. Vanaf de wal zie ik gelaten de natuur haar werk doen. Is dit het lot na moeizaam zwoegen met aardse waar door hoge zee?…

Hoe zal ik in woorden kunnen beschrijven grote schoonheid van jouw immer lief gezicht ja bij de klanken van het schoonste gedicht zal mijn herinnering aan jou zo blijven rozengeur in golvend haar, honing jou stem bewegingen gracieus als van een ree je zang als van vele vogels sleept mij mee naar bos waar ik rust in mos, aan jouw boezem.…

En met die ree bruine ogen, keek ze verlegen, hoe haar dromen vervlogen..…

Toch ging de dreiging, leek het, ons voorbij toen wij voor anker lagen op de ree. We deelden in de haven nog een kade maar dan is elk een eigen koers gaan varen alsof de trossen nooit verstrengeld waren. Nu mijden we elkanders breedtegraden en schrijven in ons logboek: kalme zee.…

Ik heb gewandeld, in gedachten, in het bos door de uitgestrekte paden tussen bomen machtige eik of beuk en dichte hoge dennen genoten van de vogelzang als schone koren het fluisteren van de wind in hoge kruinen ontmoeting met een ree op de rand van de hei.…

Wij lagen er, en wij zagen naar einders heimlijke ree het langzaam gaan onzer dagen, - als zeilen over de zee.…

Aan takken snuiven, als een speurende ree. Het boompje siddert van reisgrage stuipen; bruisend water bezingt echter vaste stee.…

Door de Liefde lijd ik vrese: Liefde zoekt uit vrees te wezen, Even als de Schipper doet, Als hem treft een tegenspoed, Van de woeste storm Winde, Tracht hij goede ree te vinden: Veile Haven, anker-strandt, Daar hij schadeloos belandt: Even gaat het mij in 't minne, Ik zoek uwe gonst te winnen.…

Ik heb gewandeld, in gedachten, in het bos door de uitgestrekte paden tussen bomen machtige eik of beuk en dichte hoge dennen genoten van de vogelzang als schone koren het fluisteren van de wind in hoge kruinen ontmoeting met een ree op de rand van de hei.…

Het aanbreken van de dag Waar een zonnegloed over het landschap lag Kristallen rijp blinkend in de eerste zon Jouw dag in de hei begon Alsof het landschap slaapt met een koude deken Je hebt naar het opkomen van de zon uitgekeken De fascinatie vanuit het heelal Waarin lichtweerkaatsing sfeer geven zal Je bent er op uitgetrokken langs heidepaden…

Slingerbeken scheppen schoon moerasmos, omringen sierlijk edele woestheid, laven ree en hangende lovertros.…

vel over bot haar aderen naar believen omgeleid haar linkerboezem ten bate voor de handel de penningmeester, haar rechter boezem ten bate voor de afgronddiepe commercie, één twee, iedereen deed mee, uitzonderingen daar gelaten ze vocht als een koningsleeuw; voedde zich met zijn honing ademde de adem van een witte duif huppelde als een ree…

je op kruispunten verschijnt in een strak gesneden pak met in je armen een roofdiertje of er ronddraait op rafelende spitzen, je beeld verdwijnt op hetzelfde moment dat een hond dwaalt in de koplampen van regen, fijn als glazen splinters ik trek een jas aan, loop om een plas heen wie mij drinkt wordt een tijger, wie mij drinkt wordt een ree…

.’ --------------------------------------- ree: ligplaats voor schepen…

By dy fyn ik de natoer werom Yn it lanskip fan myn jeugd Mear minsk en mear mansk no Ree foar in neie maitiid. Do fleanst samar fuort Ik blieuw der’t ik bin Mear allinnich Mar do blieuwst der altyd Foar my.…