Alle inzendingen over reis OR woestijn OR verlatenheid

gedroomde reis het gewicht van de taal verdween toen ik net als de zwaluwen in het wolkendek oploste een laatste blik op aarde liet me de zeeën zien op de bodem van een verlaten bootje schitterde een schelp in de zon…

Ik droom de reis naar het verlatene er te landen als een reiziger buiten de tijd Zonder ticket of bagage snel als het licht kan zijn langzaam als een oude vijver overal thuis te komen Ik droom de donkere wouden de kale witte sneeuw alle plaatsen tegelijk keer er alle beelden om Geen gids weet nog Waarheen die reis zal gaan Varen…

, Abrahams reis van Ur naar Kanaän (1850).…

Ik zag haar bij de bron duizend schonen in het gras oase in bloesem en groen leek het precies zoals het was water, satijnen waterplas gedronken liefde zoveel dat kon, verdroogd, verdronken in de woestijn, reeds verloren, voordat je het verlaten moest, tranen getemd in een ander gezicht, om te zien, je bestemming in een osmose van licht…

Te vaak al In het zwaard Gelopen van Wat zich leven Noemt, leven Dat stukje bij Beetje mij verlaten Heeft zodat ik Nu al niet Meer leef - Eerder leef ik Hierna weg bij Het oude leven Op reis naar Mijn nieuwe Horizon waar in Dit leven geen Sprake meer van is…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

turend naar de kim ingepakt door stofwolken zie ik kamelen…

Verdwaalde tranen doorkruisen uitgedroogd zand, vermoeid en eenzaam…

alleen in de zon de vlakte zonder branding een sterk visioen misschien een luchtspiegeling groeiend verlangen naar water stikkend in het koude zand zonder later…

als ik roep hoor jij mij niet het zijn jouw vroegste oren waar in ik blijkbaar dode klanken schiet wat kan ik nog zeggen als ik niet in het heden kleuren kan schilderen dan raak ik toch verloren of wordt mijn tong van woorden afgesneden schoonheid dreigt bij voorbaat te verwilderen…

perfectie van deze drieëenheid Handen gespreid ontvankelijk voor de zon lichaam in de wind met een luisterend oor Je wereld die ik kan zien tot aan de horizon wanneer ik wil elke dag een toneel in metafoor Onderwijs mijn begrip voor dingen die ontgaan duw je wind in mijn rug zodat ik niet verdwaal Schitter je zon naar me toe en vertel me woestijn…

blik op oneindig en verstand op nul zwerf ik doelloos langs de vluchtlijn naar de einder: lusteloze grens tussen grijze lucht en braakland in het zand verwaait mijn spoor in de verte is de laatste luchtspiegeling reeds verzwonden tot leegte…

Woestijnen van wuivende winden betokkelen z'n slaap en verdwaasd klautert hij aan wal Op marmerwitte galerijen van gekauwde steen 'n verlaten interesse deint een machinaal aloha doelloos op en neer In 'n schicht van hebzucht lanceerde hij fortuinlijk 'n ontspoorde industrie en was weer een illusie rijker toen hij jammerlijk werd…

Nu de mensheid gaat vergrijzen Is er nog meer vraag naar ruimtereizen. Om te weten hoe het zit Aan het einde van de rit Als we definitief afreizen. In de ruimte Heeft u nog de ruimte.…

Daar lig je dan, de deksel sluit voorgoed zien zullen we je niet meer. In de wagen volgen we de stoet voor de allerlaatste keer. In de zaal kijkt iedereen naar je foto een kiek waar je minzaam op stond Toen was alles nog heel normaal was je tevens nog kerngezond De laatste rit die we samen maken jij liggend en wij rechtop daarvan is echt…

Binnen het afgebakende zwijgen verraadt elk geluid, hoe miniem een daad van verstoring het struikelt binnen vraagt welke dag het is maar in de woestijn hebben dagen geen namen we spreken in gebarentaal over de doorwaakte nachten het vergeten doen we in de ban het hunkert naar de contouren van het verlaten landschap naar de verdwenen delen…

Een warme stille woestijn sluipt langzaam in haar hoofd Mensen staren en gebaren Alsof geen van hen gelooft dat zij kletterende watervallen voelt niet hoort.…

In het noordelijkste dorp op aarde In het graf van een stad De gerafelde brand van de woestijnen Waar niemand kan leven besta ik En besta ik alleen Mijn voedsel maak ik uit niets Water uit marmer, vuur uit een rots Gebrand, verhard, gelooid In het lege blazoen van de wereld Besta ik, het leven.…

in volheid van leegte vormt een opgerekte schaduw smalle strakke strepen over zand, in uiteinden verbonden, wijzend naar een verhoogd terras daar, verder, onder azuur waar zicht in ongrijpbaarheid landt een transparant glas, verguld met aangeslagen licht, reikt over eigen lengte heen opweg naar een bindend slot echter door de zonnestand…

En wie van hen de glans van de woestijn doorstaat, slaat bressen waardoor een brede toekomst zich stromen laat. Voor de kinderen uit Faranahé ( Haute Niger ) Ons bezoek in januari 2013…

En ik zou dwalen in een witte woestijn waarin de zon nooit ondergaat en blanco een oneindigheid mij zou beroven van oriëntatie en denkvermogen ik dorstig zou zoeken naar letters die net zichtbaar aangrijpingspunten om mij omhoog te trekken uit dit dodelijk moeras van nietszeggendheid. Dit zou kunnen...…

is hij te laf ik kan ze niet ontlopen zij volgen mij overal wanneer ik thuis vertrek dan komen zij van stal wie liegt vangt medestanders wie zielig doet krijgt krediet het slachtoffer kan smeken en krijgt dat vertrouwen niet de leugen zit geworteld in de aarde van hun brein zij blijven volgelingen en ik roep in een woestijn…

woestijnreiziger zonder kaarten en wolken zoekt waterwegen…

de hitte loeit in as van vele dagen myriaden zingen hoog een droog geluid vibrerend in de stekels van verdorde distels de laatste tranen blinken in het zout van witte meren, het verdriet is hier al eeuwen oud dit leven lijkt gedoemd te sterven maar het erven van de dood is weer herboren worden uit de schoot van de woestijn…

in het verrafeld landschap aan de rand van het bestaan zweeft een gier om de dode ontdaan van het zware pak gaf de dood hem vleugels verdwenen verten van zwervende gedachten de tijd met duizend wijzers uitgewist in de horizon in de open levenloze ogen het stukgehamerd hart staat het landschap geschreven laat in teisterende wind…

rijken baden nog in weelde de rivier is een naamloos graf voor jodenkinderen een zoon uit ‘t water gered en voorbestemd bevrijder van slaven onbegrepen en gekwetst eenzame in zijn woestijn thans herder naast god wat had hij een medelijden met de onsnapte naar egypte die stierf door blinde haat verraden en gekruisigd verlaten in…

soms ben je een woestijn, ongenaakbaar lig je uitgestrekt zo verlangend, vol begeerte, gehuld in een zwoele zuidenwind die mij verzengen wil.  …

Dit is de weg naar de hel Op jouw reis door dorre armoe van de woestijn naar de bron ben je verdwaald, je sloeg af naar de hel'…