Alle inzendingen over roestende uilen

het vlammend zwaard staat roestend naast de open haard het vuur van sagen en legenden is gedoofd door de dagelijkse tv-ellende de namaakheroïek van de massa media verkent in plastic zijn gebied verdwenen zijn de heksen op de waag sprookjes spelen niet de baas het schermpje regisseert jouw leven want jij bestaat alleen als je…

De kromme herfstmaan klampt zich vast aan een linde en sleept zich omhoog, traag opent de oude uil zijn spookachtige ogen.…

als luiken naar het verlichte donker waar de grond nog voelt als draagbaar van gras het laat je voelen zo de mens is bedoeld daar waar rust doet zwijgen en stiltes naar je neigen bind ik de ruimte aan sterrenpaden; een brug naar jouw gedachten langzaam valt de zwoele duisternis over de heide van verwachten het is de roep van verre uilen…

vier koppen steenuil donzen bolletjes in holletjes van pluimenbuik en bruine vlerk zo puik moederuil in de kuikenkerk liefdewerk wie zette dit ontwerp op scherp…

't was toen de uil zijn woorden braakte in domme wijsheid of niet dat de schaduw niet meer wijken wilde, zij haar verdriet als vleugels vouwde met het kind naar binnen zo niemand zag hoe klein ze was, hoe niets meer nog hetzelfde was - grote ogen liegen dus ook - en alles verloren van zuivere glans…

Meneer de Uil en zijn twee dingen. Hoor de Koekoek toch eens zingen. Wie is de kloekste in het grote dierenbos? Wie speelt het beste voor Sinterklaas zonder schaamteblos? Wie geeft meer uit dan die heeft verdiend? Wie maakt wit wat door de zwarte ravenkunst wordt bediend? De Fabeltjeskrant ging eens over politiek.…

Het lijmen van paren, gezinnen, volk en mensenscharen het slijpen en schuren, uitdeuken van roestend en protserig blik symbolen van kort en snel van uitvlucht, klacht en overspel van zelden jij of U, maar altijd ik. Bij geschonden taal en verloren spraak dan loopt het spaak, te veel, te vaak.…

Een uil vliegt in dit licht als van een fee in alle stilte mee, met in de ogen zijn eigen gloed. Nu glijdt de aura heen, de hoge bomen schijnen weer gewoon van kruin tot voet, de uil beklimt een dikke tak, en glimt in de volle maan, de stilte blijft stammenrecht overeind staan.…

In 't oude bos, als duisternis wint van de zon ontstaat nachtleven Oehoe klinkt troosteloos door gebladerte loert de uil Een veldmuisje wordt prooi!…

Frisse lucht De palmen ontspannen zich Zacht licht van olielampen Een uil roept, de slangen- bezweerder fluit de manden open. Tumult in de bomen een vogelparadijs.…

Mijn ogen lodderen loensend door het felle licht opgetrokken na de mist ik hangmat op het wiegen van de dag deugddoend straalt er warmte geef mij doezelend over aan een knappende uil.…

Springend hoog gewrichten knarsen over vergeten rotspartijen ruw geslepen Grijze betonnen vlekbevloekte aangekoekt de substantie naderbij geslopen rondtollend bloedstollend Roestend metaal oogt ontevreden gekalkt uitgebraakt en opgewreven Warm aanvoelend in golven spoelend rimpelend jagend onderwater tranend De pont gromt…

luister, een vliegend doorwaakte uil met nacht als sprakeloze schemer het doorbreken van gemis tot woordeloos vervoegen overal klank en verbeelding, nergens betekenis bij wijze van spreken…

Gelukkig, wie, als U, Mevrouw, 's nachts nóóit wakker schrikt, En voor wie het daarom eender is, of een hond, of een kat, of een uil naar haar blikt.…

slechts een uil nestelt hier nog binnen gewijde muren ruist in de geur van gedoofde kaarsen nog een vrome psalm schuilt de toren tussen stokoude bomen in lome vergetelheid…

de maan speelt oog door een boom schikt een aura rond de kruin waardoor de hemel enkel nacht uitbeeldt dat is het natuurlijk ook nacht en een oog en geen uil die nog huilen wil voor dageraad…

Niets is zeker En in de onzekerheid van het niets Wacht ik in het onbekende Als een waakzame uil Op een gebroken tak.…

In Blijdorp werd H5N1 gevonden Waardoor een tweetal uilen werd geveld Wat keurig aan bezoekers is gemeld Waarna er toch gewoon nog rijen stonden Al zo lang wordt gewaarschuwd en sindsdien Wil iedereen dat virus wel eens zien…

Is wijzer dan een uil…

Weer zat ik hier aan het water bij mijn eik - ver van de stad vol van vragen over leven hoe het Goede na te streven maar ik kon geen antwoord geven want ik wist niet hoe of wat Dus ik vroeg het aan de uil die op een eikentakje zat En hij gaf me toen een antwoord dat ik nimmer meer vergat Als je weten wil - mijn beste hoe het Goede wordt…

dat te maken heeft met wat geluidloos zoemen binnen een bepaalde tijd dan wel over de dag verspreid liefst binnen vierentwintig uur rijmen is verplicht maar niet achter elkaar dat wordt te zuur en valt men in zwaar verdriet allerlaatst lijkt het op moraal langs een langdradige zuil slechte gewoonte aan de haal verhaal van de geknapte uil…

Trump en Obama Huid'ge en voormalige Biden op de bok…

De uilen van Minerva zitten luid te krassen, er wordt een nieuwsrubriek aangeklaagd, Want zonder het bericht aan te passen, werd daar de vogelhouder weer eens belaagd.…

En in de schemering zong de uil zijn blues; veel van ook zijn verdriet was al geweest, zijn droevig lied kwam immers uit zijn hele lichaampje en niets gekunstelds was er aan het werd door niets gestuit - zo hoort muziek te zijn: voluit, een druppel die je dorstige, je uit- gedroogde ziel in zich opzuigt. ------------------…

De media beschreven ook de zaak Na Trump kwam nu de huisnarcist ten val De uil van Minerva streek neer in 't dal De Tijdlijn vulde zich met leedvermaak Was Baudet op een geweten betrapt Of onder druk van onder opgestapt?…

Ik zag een hagedisje in het bos Hij keek mij aan en leek mij zeer koudbloedig Ik gaf geen krimp oh man wat was ik moedig Maar dacht toch even: nu ben ik de klos Mijn redding was een boreale uil Die propte het reptiel fluks in zijn muil…

volkomen treurnis in het reservaat gebogen lopen laatste exemplaren van kudden die destijds gigantisch waren hun trage meters langs het roestend draad met luizen in de ongetemde haren hun kaken slechts tot prevelen in staat gebroken door het aangedane kwaad te oud, te ziek om nog te kunnen paren na jaren vindt men tussen broze botten een…

Roestende emmer, halfbedoelven steekt schuins zijn hengsel uit naar het gewapend riet. Houwdegens posten in de leegte het liefste bij verdriet. ------------------------------ uit: 'Tirade' 300, 1985.…

Ergens daar lag het antwoord, veredeld in het aardse as Zo zeldzaam als ik nu pas hoor, die speld in het hooi of gras Zo mooi zo blinkend benoemd, naar het wijze levenstoneel Kleuren vergift, geprikt geroemd, die ene glans, roestend donkerfluweel Het blinkt harder, scherper, pardon, wakker paraat in onbekende uren Zoekend in schaduw naar…

voor het altaar knielt zal hoop de droeve klepel breken die grote wijzers voorwaarts hield een traag bewogen warme deken verspreidt een frisse wind in kleur het spectrum blaast vanuit het midden geen grens zal meer zijn, ook geen sleur waar stil de wijze uilen bidden vliegen vogels door de deur zij trekken voort naar de oase waar uilen…