Alle inzendingen over schaduwen

In de schaduw en het licht is alles gezien gehoord en gevoeld.…

gapend als de samariakloof je hitsige blik op haar een niet te stillen honger gestolen momenten van onderschepte tederheid in de lach van je ogen hardnekkig als de winter blijf je terugkomen we drinken het bloed uit mijn wijn om de stilte te breken verzin ik dwaze verhalen opgeblazen geluksfantasieën zoals ik al mijn hele leven schaduwen…

de schaduwen van die ik liefhad schuw ik lang niet meer ze komen ieder jaar om deze tijd verschijnen als het vuurwerk in mijn stille straat geen schrik meer of verwondering ze zorgen er tenslotte voor het goed of slecht gebeurde nog op tijd in tijd te plaatsen door even om te zien nog voor de drempel…

want kraaien hadden velden nog lang niet in bezit we deden toen alsof er nooit een schaduw nog zou komen de zon streek neer en bracht met iedere glimlach meer leven aan het licht overbelicht, maar het deed niet onder totdat het onheil binnenkroop zijn schimmen ver naar voren je daar met stijfbevroren angst niet overheen kon komen nu…

naar het licht Maar ik was moederziel alleen toen jij viel en ik verdween in de schaduw van de nacht waarvan ik weet dat jij daar soms nog heel onzichtbaar op mij wacht...…

als een schaduw van een glimlach in het gras alsof al dat licht teveel voor je was maar jij wacht tot de dag voorbij zal gaan dan steek jij voor mij het licht weer aan als een kaars in een langzame schemer daar vind ik jou terug altijd dichtbij, nooit verder dan een schaduw van een voetstap bij mij vandaan...…

In de schaduw van ‘n donkere ziel…

terug in linnen verwikkeld bergafwaarts zonder vaart te minderen in de herinnering van stof aan voetstappen je zei het al veel eerder in een mijmering zonder dat hoop of verlangen ons uitgeschakeld had daar draagt het paard de doden mee op de rug van het lijden schrijf en sterf tenminste probeer dat het is ons leven stap over je schaduwen…

De schaduw van de nacht trekt mijn aandacht een schim op de muur dat is het begin van mijn avontuur samen spelen wij een spel mijn handen veranderen je in een aquarel glimlachend krijg ik plezier nu ben je in mijn ogen een dier bedankt schaduw van de nacht voor al mijn verbeeldingskracht!…

Torenhoog een berk ernaast even hoog een spar wie in wiens schaduw…

Op jacht naar een schaduw van jezelf of een ander Kom je dichtbij dan wijkt zij Laat het los alles voor niets Zie eindelijk in wat heeft 't voor zin Een schaduw een droombeeld Ongrijpbaar zie dat in haar Je doet jezelf te kort en mij ook Kom op aarde terug niet nu misschien, maar vlug…

Benoem mij niet tot een schaduw van verleden tijd zo genadeloos een droom is niet alleen dat gebleven nee, een vertelling van wat was, van wat is van wat kan zijn want verlaten in herinnering is grauw, rauw en onherstelbaar koud morgen, of nooit dat telt niet maar benoem mij niet tot een schaduw van verleden…

niets “ enkel jouw schaduw onbegrijpelijk, onverwacht…

Nonchalant draaide ik me om, er was niemand die mij volgde alleen mijn schaduw. Mijn eigen ik had me gezelschap gehouden. Claire Vanfleteren ©…

Mijn handen spelen, met het licht op de muur schaduw ik ga met jou op avontuur weet je waar ik beland ik verander steeds mijn hand zo ontstaan er dieren die de muur sieren van vlinder tot konijn wat je al niet kan doen met een beetje lichtschijn dag schaduw op de muur ik eindig dit avontuur.…

en toen was het er weer dat donkere gevoel als een krijsende zwarte ekster vliegend door de dreigende lucht vanuit de zon terug opgeborgen in de schaduw daar waar het thuishoort en nergens anders daar waar alles wazig lijkt en is ik wil het kwijt ik wil geen onheilspellende zwarte ekster zijn maar een witte meeuw met…

witte kat starend in de zwarte nacht wit licht donker silhouet afgetekend op de muur twee katten wit en zwart, twee tegengestelden nu staar ik terug naar jou, je brengt mij rust en geluk lieve ronkende schaduw in de nacht...…

Ik ben die Ik ben - Maar wat is Mijn schaduw Dan, is dat De indruk die Ik achterlaat Als ik er Niet meer ben?…

of men wil of niet vaak blaast wind stof door het hart het bevuilt verlangen houdt het licht apart en maakt ogen dof, gevoelens blind soms ben ik stuurloos en weet niet waarom dan kiest de dag zijn eigen plan dat het verstand verre van volgen kan en mij verstookt van een enige lach of kieren dicht naar buiten met een duister gezag…

Schaduwen zijn wij langer wordende schaduwen met elk uur blijven wij wachten op woorden die niet meer komen wij zijn een avond die schemerig nadert tot een nacht van eindeloze duur die onze wegen scheidt al kijken wij reikhalzend uit naar verten naar ergens waar wij weer passen in de tijd.…

ik praat van jou al zeg ik dode woorden en zoek in schimmen van verboden lijven restanten van liefde die mij ooit toebehoorden ik tracht dan verstarde gedachten over verloren gevoel, doorheen wel duizend nachten, in teder maanlicht te verzachten…

nergens op aarde is een plek zonder duister iedere mens neemt overal zijn schaduw met zich mee gemompel over verlichting blijkt een loze kreet elke geldbeluste goeroe weet dat in zijn hart als dag en nacht zijn wij duaal in ons zijn elke dag een kloppend hart tussen hoop en vrees .…

Maar ken jij ook mijn duist're kanten die ik het liefst verborgen houd weet ik wel jouw verborgenheden die liever alleen het nachtlicht zien of moeten die geleidelijk verschijnen in een soort van gewenproces kom laten we eerst maar eens uit onze schaduwen stappen elkaar bekijken in het zonnelicht wie weet wat er dan nog volgt…

in een ogenblik van saamhorigheid mat ik mijn schaduw met een stok ik was toeschouwer van mijn onbelichte kant keek naar wat ik niet doorzag meten is maar beetjes weten niet eerder bezag ik een schaduw zo lang…

hengel met d'aardse aas die zwengelt als de klepel in de tijd waarin ik haast verblind voorbijraas wonen in de schaduw is wachten in wachten neen, ik ben niet schuw maar vertoef in ongestemde gedachten…

Ook mijn misleidende schaduw al werd hij door mij gestenigd, gaf ik steeds een nieuwe kans, in twee gelijke gedaanten, verenigd tot een decagram die nijgt naar eenzijdigheid waarover ik mij buig en minzaam zwijg, beschouw het beeld aan de mij voorbestemde norm, stap uit de dubbelvoudige spiegel in het zelf en de schaduwzijde van…

zij legt een deksel van beton over de pijn van een inkt zwart verleden ik kan niet aan je denken papa ik ben vrijer dan ooit maar voor elke schaduw ben ik bang een specht klopt op de dode berk…

het licht straalt naar binnen en kleurt de schaduw zachter in waarneembare hoeken het aait mijn verblijf ze wil mij wellicht beminnen en dat de stralen verder zoeken naar leegte die wordt gemist ik hoor het geluid van stilte steeds dieper bij mij, naar binnen neen, ik heb het nog niet over kilte die wordt later gemist, zo denk ik, het…

zwart jouw schaduw onderschepte het kierende fragiele licht doofde wat wilde groeien een naamloos verlangen vloeit met bittere tederheid samen om wat niet gekomen is…

Het bloed trekt zich terug, het eb is snel het strijkt de uren uit, er is alleen het zand en as en er is de lange schaduw die kantelt en de stilte die valt en zoveel dingen van nergens, en zoveel maal stilte wordt me gelaten tot ik zelfs het ruisen in mijn oren vrees.…