Alle inzendingen over schudt

Hij is de leider van de ‘vrije landen’ En is weer kandidaat voor een termijn, Vaak heeft hij geen idee waar hij moet zijn, Ook schudt hij in de lucht met lege handen. Geen mens weet wat er omgaat in zijn kop, Dus houdt hem verre van de 'rode knop'…

Het had op zich niet echt veel om het lijf Je zwaait je lacht je knipoogt, schudt wat handjes Je steelt de show, toont goodwill voor die bandjes Met dank aan wachters van dit tijdverdrijf Onzichtbaar op de achtergrond aanwezig Een godsvermogen - maar altijd druk bezig…

ze woont in een droom gekneld tussen zomer en herfst er hangt een geknakte zonnebloem aan de binddraad na het laatste onweer hij krijgt een binnenplekje in een vaas terwijl ze kastanjes uit haar zakken schudt wordt er gerild door merg en been…

Maar het ge-orakel en gezemel is niet van de lucht Het Kerkvolk zucht schudt het moede hoofd Wie of wat.... wordt er anno 2015 nog geloofd?…

uit de ruimte vallen verhalen iemand grift ze op een oude steen iemand wrijft over letters schudt vergeefs aan iedere steen of wacht op de zon tot de woorden glanzen en bloeien tot een schitterend verhaal iedereen kan daarin wonen…

Men schudt wat met een oor en luistert: verderop, daar klinkt een schapenkoor. De kalverstaarten slaan min of meer op de maat van wat zo zoetjes aan aanzwelt tot luid geblaat. Maar blaten is het niet. Het is geen zang of spraak. Het heeft niets van een lied. Het is geboer, gebraak.…

Almaar schudt de struik, luid schurend en ritselend: het reekalf vecht door. Een kleine draaikolk glijdt traag voort in de bossloot: daar komt de ringslang. De dode boomstam is vol levendige galm: het spechtennest roept.…

Zijn zakken vult hij graag met gaatjes vullen Al is het saai het levert flink wat op Maar af en toe dan spookt het in zijn kop En slaat de oermens in hem aan het brullen Hij schudt wat bloedgeld uit zijn ouwe sok Hij schiet een leeuw en daardoor ook een bok…

Schudt dit goed door elkaar en even later, valt er een zebravisje van zijn graat. Al bent u het gezeik van Zembla zat, ga nooit meer met uw rubbereend in bad.…

Dan schudt men schone handen, en devoot zwijgt men het bloed onder zijn laarzen dood.…

mijn handen omvatten het universum in een glazen bol, kijk als je schudt dan beweegt het, sterren schuiven achter de maan, bomen vallen uit de lucht bergen breken de zee in twee en de zon drijft uitgeblust met de ondergang mee…

De kermis is nu weg en ook weer niet: Niet alles is in één dag afgebroken Dus staan er nog ruïnes na te spoken Wat elk jaar weer een trieste aanblik biedt Het zicht op zo'n half afgebouwd gevaar Schudt mij nog wel het meeste door elkaar…

Ik zweefmolen mij op een vreugdebries, schuil tussen de vleugels van mijn lente en schudt de lakens in mijn paradijs.…

De dichter begint opnieuw, scheurt de blaadjes uit zijn schrift van muizenissen en het zoeken naar het woord, schudt zijn kussen op in het bed van licht en leven en vindt haar ogen en haar haar in de pen in zijn hand. Een duif roekoet van boven het flanel dat geurt als het gedicht dat hier gebeurt.…

Zij schudt het leven, blaast voor even zichtbaar kleur op de wangen van het lage land.. de storm raast voorbij tilt onze kussen in de nacht naar almaar hogere sferen.. de spanning is gedaan zij is gaan liggen, de avond zucht na.…

Ach, wie wil er nog weten wat je voelt Wat je eigenlijk met je woorden bedoelt Men knikt ja en schudt nee En leeft zogenaamd enorm met je mee Er zijn van die beroerde dagen Dat je je wel eens af zit te vragen (en dat zijn er best veel welgeteld) Leven de mensen om ons heen alleen nog maar voor geld?…

de berg die ooit zo hoog leek lijkt te verkleuren terwijl de eens zo wilde rivier vol tranen overgaat in 'n kabbelend beekje sneeuwklokjes steken parmantig hun nek uit, het lijkt alsof die schoonheid hem wakker schudt uit zijn langdurige winterslaap…

Hij pakt zijn notebook, kijkt, en schudt zijn hoofd. “Nee opa ik zit vol. Maar heel misschien kan het op tweede paasdag. Kwart voor tien.”…

Nieuws dat groots En meeslepend Gebracht wordt Op sites die Onzichtbaar door De ruimte zweven, Je gedurende seconden Beetpakt en door Elkaar schudt om je Daarna meedogenloos Weer te laten vallen, Eigenlijk is het niet Meer dan leeg nieuws Dat door mijn hoofd Rinkelt, en dat geen Fractie toevoegt Aan de mens Die ik ben…

binnen de ommuring van onwillige taal wroet ik in weerbarstige witte aarde het andere ik schudt het hoofd handen op de rug gebonden het roept: ik zeg toch niks! als een gevleugeld woord het papier verblindt binnen deze ommuring moet ik spreken temidden van al dat zwijgende wit…

Lokkend gekwetter een vogel schudt zijn veren de lente vliegt aan. Een veulen doet voor- zichtig haar eerste stappen de natuur ontwaakt. Een ijverige mier met een boomstam op zijn rug bouwt aan zijn toekomst. Wollige schapen plompverloren in de wei warmpjes bij elkaar.…

Ik fluister de ochtend naar de avond straal de wolken voorbij de zon stamp de regen uit de plassen verlang terug naar waar hét begon roep om donder en om bliksem laat woeste wind haar gang maar gaan schudt mijn wapperende haren glimlach mijn tranen naar de maan Ik fluister de letters in de zinnen straal de gedachten uit mijn geest stamp…

ik voel het scheuren van de lucht nog voor een siddering mijn lijf heeft kunnen beroeren het broeide al langer sluimerde in stilte en zeilde regelrecht af op een ontlading -je ogen bliksemen- gedonder schudt me wakker een lichtflits opent mijn ogen en deze keer breekt het de nacht in meer stukken dan ik lijmen kan…

Narcissus de leider van het gele blazers ensemble schudt zijn meeldraden op het ritme van de wind. Bijen in gangsterpakken zuigen bedwelming uit bloemen aan de rand van het slinkende etablissement. De merel gaat onder met stijl en zingt de blues terwijl hij in de keel van het zwarte gat glijdt.…

onhoorbaar schudt de nacht stukjes donker van de snaren als het eerste licht de schaduwen doet trillen in aanzet voor het zonconcert gelijkgestemd in ochtendrood legt de nieuwe dag haar uren bloot ontwakend waaiert wind de klanken rond van deze schitterende morgenstond…

Respect op ‘t voetbalveld en geen racisme Ach Piet van Hooijdonk wat zeg je me nou Je schudt de rode kaart zo uit je mouw ‘Gekwetst zijn’ is het nieuwe populisme Goh...Patrick Kluivert...knechtje van van Gaal Hup Holland hup...alweer een grof schandaal…

Rijp over de velden Boomstronken en takken Handen in de zakken Gaat voorheen beknelde Onbekende wegen Kruist verbeelde degens Tot Holle haar bed schudt Hoe ongerept kun je zijn Al je voet nog boven Onaangeraakt terrein zweeft Kort voor het zwartijs scheurt…

Opnieuw laat ik me verdwalen Onderga de hamerslag Jouw bekken tegen mijn handpalm Losgewoeld als een dolle hinde In de schijnwerpers Door de zwenking van jouw heupen Laait de boze droom op De sater in jouw merg Schudt grijnzend mee In het ritme van mijn snik De krokodilletranen van een dwerg…

ik voel het scheuren van de lucht nog voor een siddering mijn lijf kan laten verstijven het broeide al langer, sluimerde in stilte zeilde regelrecht af op een ontlading -je ogen bliksemen- gedonder schudt wakker een lichtflits opent ogen en deze keer breekt de nacht in meer stukken dan ik lijmen kan…

ooit fluisterde het in mij heel even als het trillen van een blad bewogen door de wind zo zacht het voelde als de lente maar nu schreeuwt het diep in mij het schudt en straft zoals de wind nog voor de winter waait ik weet: oktober zal ik nooit vergeten noch mijn kind dat met de storm vertrokken is in stilte…