Alle inzendingen over slepen

Winterweer houdt ons in de greep niet te weinig auto’s moesten op de sleep accu’s worden vervangen de daklozen mogen niet buiten blijven hangen. Winterweer houdt ons in de greep de kou snijdt overal doorheen binnen is ’t behaaglijk net dat beetje extra zorgt voor een tevreden gevoel. snap je wat ik bedoel?…

jij mijn rug overtrekt met de wijsvinger waar zenuwbanen geleiden naar ruggenmerg van welzijn jouw haren slepen mee over oceanen van tranen zo zout niets is ons bespaard gebleven zelfs het goede leven dat wij dronken als geperste druiven zelfs nu Tantaluskwelling is geland blijven wij overeind krullend inelkaarsarmen kusme.…

Je zegt: Wanneer ik boos ben kan ik water worden, sleep ik woede mee, spoel alle nijd mijn bedding door en waterval mijn schuim over een rand zodanig vloekend dat god zelf schrikt. Je zegt: En dan is het weer over, daal ik verzachtend neer in een kom tussen bergketens, verbreed de glinstering tot glans en spiegel.…

Ik lig te rillen van genot, ik kreun het zachtjes uit als ik je haar voel vallen en slepen op mijn huid. Ik kom steeds dichter bij je telkens, keer op keer voel ik me meer verdwijnen totdat ik explodeer.…

toevallig ben ik ergens opgeraapt als onmens uit het ongedierte verrezen ik draag een gele pruik - en sleep me onhandig van scène tot scène de hemel in een schuine helling is mijn onderdak, mijn lot trotserend in deze beschaving zingend in het morgenlicht ken ik geen regels van protocol in de broze wereld omgeven…

Ik zie een regenboog boven de woelige zee ontdek pure schoonheid in dit natuurfenomeen schitterende kleuren boven de zilte plas tonen hoe creatief de schepper eens was ik prevel een dank je heel stil voor me uit hoor weer de echo doorheen het gedruis geen zorgen of leed sleep ik met me mee want kommer weegt lichter gedragen met…

Op sloffen sleep je stof tot garen als een mat achter je aan voeten nooit geveegd de filosoof in jou ziet het als kant legt het wijd gespreid op een hemelbed vergeet je pyjama niet praat je hardop in jezelf maar die blijft hangen waar het hangt zwart wit gestreept in de halfdonkere kamer valt het zwart weg…

lange zinnen slepen zich eentonig langs een wollen woordenbrij hypnotisch star zit ik de zinnen uit en hoop op stilte na 't verbaal proces een frisse stilte zachte bries die door mijn haren speelt verkoelend overkomt mij dan een rust die nooit verveelt de lijst, het schilderij de duisternis, het licht verzengend heet, en koelte de…

aangeslagen sleep ik mij met traangelaat over straat schamper dan hoe trouw de verschutte vrouw opgaat in geweer tegen een muur eenmaal ontdaan van al dat zwart blikkert er heus wel weer wat prima facie grapte jij nog terwijl je vertrok ik poets nu vlot je stalen plaat voorgoed uit mijn gewreven zicht kets jij je haan maar…

Alles wat voor mij van waarde was Is waardeloos gemaakt Neem mijn kleren en mijn meubels mee En zet me uit mijn huis Steel mijn video en mijn TV Haal mijn geld maar uit de kluis Rol mijn zakken sleep mijn auto weg Ik ga wel op de fiets Ze mogen pakken wat te pakken is Nee het doet me werkelijk niets Want ik heb genoeg aan jou…

Mijn stel ware vrienden daar trek ik me dan aan op Wat kunnen warme en begrijpende harten me slepen tot de hoogste top. Schattige lieverds, ik kan jullie nooit genoeg danken In voor en tegenspoed samen een potje janken. Soms past dan iemand maar niet geklaagd De diepste vriendschap wordt nimmer of nooit belaagd.…

tors rotsen sleep koffers vaten touwen de trog we schepen haar in scheef net schelpdieren rukken de matrozen op versnellen hun pas langs het want de trotse trossen gaan uit hun bol en nergens is olie en alles is vol alleen mijn snelle handen rijmen nog met de zeilen de doden de winden het zog ------------------------------------…

Zo slepen tergend langzaam traag touwen de woorden witte roos voort. Verloren nu in holle stemmendraperieën. Afnemende kinderlijkheid. Asfaltbravoure nam beiden over. En haar mastodonten geweld walste deze woorden weg. De touwen gerafeld, de witte roos geplet..…

neen, mijn lichaam niet bestand en zwicht ik onder maagdelijk en omgeslagen kant geklost door eeuwen heen laat mij je lippen kussen langs de Dijle en sleep mij dromend over ijle draden van je lieflijk hart dan pas wil ik meten met verleden, heden en vooruitzicht, vrij zijn in geweten als ik verslingerd en gelijk eendrachtig vastgenageld…

weer zo'n dag waarop de uren zich van schemering naar avond slepen en in het duister een vaag silhouet hij misantroop van de nacht bandeloze tijden perverse fantasieën vinden soelaas op het nog blanke blad het glas hoogbenig in handbereik Tot aan de dageraad waarin ze weer ontluiken als les fleurs du mal schoonheid vanuit het…

We zijn op ‘n koers Die de wind Voor ons bepaalt We zijn jaloers Op die wind Ze verhaalt Van ‘n vrijheid Die bij onszelf Nooit is ingedaald Als de vrucht Van onze schoot Maken we groot Wat klein hoort Vergeten we subiet Het kleine Dat groot mag zijn Slepen ons voort Blijven grijpen In die wind Om toch Steeds weer In gebakken lucht…

Van een voetstuk getild slepen ze je mee in ondergangen, tronen omhoog tot jouw lijf ervan rilt, jij toegeeft aan levensecht verlangen.…

verga in tranen opgezweept door een schor verleden Onder grafzerken rukt mijn hand aan vertroebelde geesten Door onbegraven gehuil splijt de hemel zich in de donkere lucht Geketend aan het marmer sterf ik onbeweend in een tergende vlucht Te diep geworteld draag ik mijn gebeente onder de holle treden Verduisterd zal mijn mond slepen…

wat ben ik meer dan een leeg omhulsel in een vergeten kamer waarin schreeuwen blijven plakken tegen fluwelen wanden en waar het hart blijft kloppen tegen beter weten in ik sleep mij voort van woord naar woord zonder doel of gevoel van waarde wat ben ik meer dan een stil verlangen in een verloren wereld waarin nachten langer duren…

ik heb er aan getrokken om me voorbij hem te slepen en nu is hij dan eindelijk verleden – weer geweest in de langste was je mogelijk het bangste voor dat nooit eindigende donkere lichtarme beest en nu dan nog enkele nachtjes slapen en we vieren dat we het hebben overleefd met het bemoedigende lichtfeest velen vieren dat het kerst…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

Noem het nevels van de hel waarin ik wandel wat anders kan doordrongen zijn met kreten van verschrikking en geuren van de dood ik ben ermee omgeven sinds de nacht granaten over mijn geliefden braakte en ik bleef schreeuwen tegen laaiend rood het lichaam dat ik sleep van stap naar stap schijnt wel te zijn maar voelt niet meer dan last van…

Ik sleep mijn vleugels door het slijk, ik ben goddelijk.…

tien over zes zijn lijf is moe en murw, zijn ogen tranen in een wake zonder weten zijn afgemeten pas verschijnt verraadt dat zoekend slepen van een toegeknepen dag en zo ontstaat de eerste wrok voorbij de avondklok de bank hangt nog gemelijk in een hoek, zijn boek boeit korter dan een snel respijt om woorden te beheersen moet…

midden in de wiede leegte drie kolken langs een pad getuigen wat stormvloed vermag teweeg te brengen drie dijkdoorbraken slepen een peilloos diep gat kolken bleven bomen er omheen ankerplaatsen voor vogels, mensen in de uitgestrekte kleilanden van de wiede leegte bij Midwolda vertelt na de binnenzee die de Dollard was de mensen…

Langzaam Als dikke vla Door een trechter Sluipt het van Boven naar benee In mijn rechter Brutaal en ongestoord Heb ik last van muiterij Laat hij mij voelen Dat het over is Gescheiden Hij niet meer bij mij hoort Zo dood en koud Zit ik daar Toch probeer ik heel benauwd Er wat mee te doen Moeizaam kom ik op Sleep me voort Door passanten…

overgelaten het is met zijn warmte onbewust ingekeerd gegrepen door een zware overmacht die waken op tijd inlost ademend als geschapen uit het traag ritme van aarde neemt de droom een wending ze zijn zichzelf niet meer bekend weten niet waaraan ze raken ergens aan de rand van het bed verslagen ontwaakt losgewoeld uit de witte sleep…

Je huid is nog vuil van het land en de lucht en het slepen en sjouwen en zweten zoveel stickers en labels van onder tot boven hebben jou tot een globe gemaakt drie van de vijf of zes werelddelen heb je samen met mij versleten daar sta je, ik was niet van plan weg te gaan, ik wilde alleen de verleiding weerstaan voor waar aan…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

schraalde een melodie veeltonig de strakblauwe lucht ontdaan van warme tierelantijnen klonk in het hoog ijle de noordooster kou herauten speelden de macht van de vorst in een uitstralend winterse nacht waar helder kraakte in het donkerzwart bevriezen van spiegels op sloten en vaarten pas toen zon de rijp deed schitteren slepen…