Alle inzendingen over slijk

Wie knaagt er aan mijn vroegere idool Oude liefde roest toch niet, dat staat er, Wat woelt er in het drab van troebel water Wat houdt zich schuil in 't slijk van het riool Het leeft van pulp en nutteloze zaden Het borrelt in het gif van roddelbladen…

Ik heb mij gericht tot het slijk op je gezicht je daden verheerlijkt zoals God mij loont mijn voeten gebalsemd in jouw gestigmatiseerd verleden is het mijn rouw die tranen laat wanneer je gelofte mij terzijde staat als je schreeuw weerklinkt uit de keel van een vluchtende Jan van Gent…

Waar sawa’s nattig liggen te drogen In alles verzengend zonlicht Oogsten zij pijnlijk voorover gebogen Verschroeide ogen op zuigend slijk gericht Vermoeid verlangend naar de dis Waden zij moede naar bamboehuisjes Waar hun wacht rijst met zoute vis…

Een bos winkels Een tros koopwaar Om te plukken Is het dat wat de dag vult Of is er meer naast het slijk der aarde Waardoor een mensenkudde wordt gedreven Vragen staat vrij, consumeren moet. Koopzucht en veel gebakken lucht. Grote figuren op een bankbriefje, vele briefjes bij kleine figuren!…

WIA, weer iets afgepakt De politiek is in de stront gezakt, Vertegenwoordigt norm noch waarde, Graaiend afgezakt naar 't slijk der aarde.…

Vergeet niet te leven, het duurt maar even Een vaak gehoorde raad Want aan het einde van ons kronkelend pad, wacht ons slechts een donker gat Het slijk van onze aarde is dan van geen enkele waarde Toch maakt de mens zich druk Denkt dat geluk is roem en geld Voor hem het enige dat telt…

Met blote voeten in een bollenveld, slijk onder de nagels en kleine kiezels tussen de tenen, als steken in zijn hart. Hij plande ooit een bloemenveld, groot en kleurrijk, werelds als de vuren van Olympia tot Barcelona, maar loopt vandaag, als alle dagen, met blote voeten in een modderig bollenveld.…

Op spoedende schoenen ontwijk ik glinsterend slijk hoor gefluister in het riet ontwakend land. Wind die met zachte hand plaats maakt voor vroege vogels.…

Alles wordt hier afgezet het vergezicht dempt oorverdovend stil het slijk der aarde in slenken opgehoopt waar lamsoren lopen te grazen genomen eet men zeekraal met vers is iedere naam in het zeezout omgeven hiert baart men zorgen naast geluk en paart er slik aan schor in die gedachten heel wad geboren in alle rust is dit in mist…

De verdorvenheid In de spiegel Zie ik alleen Achter de lege ogen De draden van de dood Het zwarte slijk Plakkerig, stinkend De rotting begonnen Verlorenheid zo zoet Als drijfzand Het laatste stukje wil Omsluitend In de verte Een lichtpuntje Het vlammetje van hoop Een dochter Een vriendin Een moeder Is ze te laat?…

op de koers van de wind ligt de zee de regen is zoutig en grijs gerommel schrikt de hemel tot in het slijk zandtapijten herschikken zich traag maar gestadig ze wandelt hier om te ontsnappen aan de rondjes in haar hoofd maar haar dromen stranden telkens weer in de schuimende vraagtekens en de wind die blijft op de koers van de…

opnieuw vliegt de engel vleugels zwaar beladen met het slijk van aarde klapwiekt hij traag door angsten en pijn dan daalt hij neer vlak voor mijn voeten blijft hij verbijsterd staan en wist de sluier van mijn aangezicht in dat gezegende ene moment ontmoet ik in zijn ogen mijn diepste eenzaamheid en ik schreeuw!…

Jij, vlijmscherp uitgelijnd op giftig azuur, koppig en verstard vormenspel, amalgaam van molm, versteende stof en zilver, schenk mij van je vruchten de bitterste, opdat ik herinneren zou hoe de strijd gestreden werd, paarden waren er, weet ik nog, besmeurd met bloed en slijk.…

Hoeveel keer kan men je breken kansen ontelbaar berekenen tussen verlichting en dood zie kikkers kwaken in de sloot val midden binnen in de zin luid en duidelijk aanwezig in bezig wat heb ik nou schijt aan jou en je literatuur verdwenen spijt de wereldwijde kuur waarom ben je niet rijk slijk voor altijd over en uit…

Verzinkend in het slijk der aarde rest me slechts wroeten en geknabbel. Een spitsmuis die gangen graaft in de spitstechnologische machine, een vuiltje met andere woorden. Geen vuiltje aan de lucht?! Enkel een zonsondergang doch niet meer voor mij: ik zou mijn vingers verbranden. Schichtig vluchten mijn gedachten als een rat.…

De kleine vijver is inktzwart en stil, als hoedde hij een kleinodie, het slijk. De zomerboot, een dodenbark gelijk, ligt bij het tuinhuis, even zwart en stil ----------------------------------------------- Uit: ‘Verzamelde gedichten 1938 –1988’, 1990.…

Slijk. -------------------------------------------------- uit: 'Van eenheid de breuk' 1991.…

Stap-voor-stap en haar benen die in hetzelfde ritme gaan, zich voorttrekkend van steen naar steen, door slijk en nat gras de liefde niet ontvlucht maar juist gezocht en gevonden. Met één lach.…

Of, in het slijk der aarde. Mensen leven zoals dieren leven. Als varkens die houden van feest. Als zwijnen, die ook mensen zijn. Mensen genieten dierenrechten! Genieten dieren mensenrechten? Recht op waardig leven? Recht dat verankerd is. In onze Grondwet. Natuurlijk toch! Of ... Natuurlijk niet?…

Het was gebaar, het smelt als sneeuw tot slijk. Het is een woord dat niets tot lid verhardt. Het wordt gezegd, gedicht: een het is hard. Het wordt gebruikt als stoplap van bestaan. Het regent, het gaat, het wordt niet gedaan. Het zocht begin dat nooit begonnen was. Het is een einde dat niet kan vergaan.…

Een klein alpinopetje op een gaafgladgezichtje groenglanzend naar bruin, netjes verankerd aan in grondgeworteld hout Morgen valt het gelijk de zijnen in het aardse slijk als voer voor de zwijnen of vergaat tot stof onder dicht kreupelhout Maar, misschien heel misschien dat dit éne eikelwichtje niet zal plezieren tot levensonderhoud…

Met koffers naar een tijdelijk verblijf zonder bagage aangekomen in de eeuwigheid het pad ligt donker vol verwarring en wanhoop de toekomst in slijk verdwenen de uitgezette koers blijft voor altijd een streep door de rekening we wandelen op gebroken glas op de flanken hangen zwart en onbewogen de gordijnen God schiep het licht wie…

Choreografie in het fundament van angst, het falen een trein net niet gehaald, mand vol lege eierschalen uitgegleden op de medeklinkers, gevlucht voor zinnelijke verhalen, door de stroperigheid van een droom te dwalen in het slijk, voor een spoorboom die nooit open gaat, verbeeldende ideologieën van de straat, talrijk de als klinkers…

Liggend in de molm van mijn bestaan knaagt de botworm aan mijn ziel Zwijgend sijpelt het slijk Poeder verpulvert tot stof Donker de ontaarde aarde Een stempel uit het verleden Vingerafdrukken vervagen Nagelklanken, harensnaren Traan slijt naam in graniet holt bergen uit tot dalen Het leven stampt als een olifant langs de rand van…

ik brak de spiegel van het water met een eerste stap zon en wolken golfden toen ik verder trad en mijn houvast verloor na altijd vaste grond ik zakte weg in zuigend slijk de koude greep krampachtig naar mijn lijf het was gedaan met mij de golven rolden terug de kring sloot zonder lucht de spiegel scheen haar volle maan niemand…

Ik was een daad, maar smelt als sneeuw tot slijk. Ik was een lijf, maar ben tot naam verhard. Ik word gezegd, gezicht, mijn boek is hard. Wij vinden slechts elkaar in ons bestaan. Muziek heeft ons met liefde aangedaan, wij zoeken dat wat nimmer ergens was. Ik ben geheel tot niets in jou vergaan: ik ben als niemand die nooit ergens was.…

Zo niet, dan is het er vanaf vandaag Een boerensloot, aan waterplanten rijk daarvan bestaat de bodem meest uit slijk Ook de rivier door Dublin, juist ~The Dodder~ heeft aan haar oevers hier en daar wat modder Wat dacht u van een oude waterput Nou reken maar, zo’n ding zit vol met prut En dit gedichtje?…

je lacht tanden bloot en langs je kaken laait het hellevuur kraait uit een verdoemde schoot je eerste uur trapt de hemel in het aardse slijk brandt emoties af speelt geraamte met je eigen lijk in de hel van vel slechts een handvol dorre zielen siert je droef bestaan want je ego blaast slechts echo’s kan dit leven niet meer…

het licht en de dag gleden traag in een zee zonder haast toen kwam de duisternis met een zwarte voile dekte ze de wereld toe in deze nacht verhief iemand zich boven schuim en as zweefde onzichtbaar tussen aarde en hemel vannacht kwam iemand met aarde water en slijk aan land telde met honderd vingers…

het geldelijk belang regeert Hoort men geen ethisch roeping van het geleerde En wordt de eed van Hippocrates genegeerd Door smart overmand draagt de vader Het in wit gebundeld liefelijk dode kind Wat ik telkens weer met afschuw aanschouw Daar waar de gestuurde dood de onschuld vindt En gebukt oogsten zij weder Starend in het slijk…