Alle inzendingen over sluiert

lilablauw sluiert door ramen samen kijken donkere ogen tot ze mijn ziel beroeren handen mijn zijn tot in mijn denken mijn wezen lilablauw sluiert mijn hart licht licht lilablauwe lucht stroomt mijn kroon in mijn ogen glimlach om mijn mond om niets dan de herinnering het leven opent…

beneveld sluiert het weiland in de herfstzon dronken van de nacht…

waar doorzichtigheid haar lieve geheimen sluiert zijn zon en schaduw extra alert op de subtielste contrasten geen show voor grote voeten wel stapjes in volmaaktheid van vorm en kleur…

Stilte op het strand zandkorrels verbergen schelpen openbaren niet alles mist sluiert geheimen zon tekent schaduwen golven dragen zeeschuim vinden en verliezen wind laat woorden zwijgen…

eiken verkleuren onder verscholen zonlicht de grijze hemel sluiert ruisende regen over stervend blad stormen razen sombere tonen door de takken die met hun laatste bladergoud een vaarwel brengen aan de zomer waarin wij straalden in het zonnelicht liefde en vrede is ons deel in warme geborgenheid laten we de stormen razen…

de ochtendnevel sluiert een nieuwe dag hierachter vaag verscholen de prille, groene bruid ze lacht nu nog verholen haar aarzelende lach maar straks wanneer de zon deze dag zal breken is al haar schroom plotseling geweken…

Een glimlach een warme glans van geluk kleurt lippen rood laat wangen blozen geeft ogen sterren liefde sluiert bloesems in de bomen als de nieuwe lente wakkert na zoveel koude nachten…

Als in de lucht het blauw sluiert, op de grond het groen omrand is met een wit waas, en buiten mijn huid strak staat van de kou, in mijn toch warm gevoerde jas, heeft koning winter nog geen lente in gedachte, dus schik ik binnen in een mooie vaas narcissen uit de kas.…

je sluiert zeer gewaagd in salsa tango en merengue ik meng me ongevraagd als schaduw in jouw dans en breng de glans weer terug in ogen het trotse hoofd gebogen na dit schitterend exposé neem ik je hand en ook de laatste sluier mee…

er was nooit bloot wat is sluiert in vertrouwen ontdek het altijd in van je houden als je opent doorkijk geeft in langs me lopen mijn hoop ontmoet in ogen naar samen tasten waar rood in roze moeiteloos zal passen niemand zal de sluiers kleuren alleen wij geuren ons intiem gebeuren…

Tussen doek en lint kijkt een vrouw, die bestaat omdat ze sluiert en sluiert omdat het geschreven staat. Heb me lief, leest de onnozele rijmelaar op haar lippen. Terwijl ze alleen dacht: haat me niet. Maar haat was juist het hare.…

Het wachtend groen onder azuur in nevelen gehuld lijkt te verlangen naar de rust van maagdelijk wit mysterie slaapt in randen blauw wind sluiert licht waar ‘t groen van lente tafelt in kleurrijk evenwicht. Geschreven bij een schilderij van Jo van Wiggen. Zie voor de afbeelding onderstaande blog.…

Jouw bovenaardse zinnen die zwijgend roepen om witte rozen die je prikken moeten bloeden soms want hun rook sluiert dwingend je blauwe ogen die niet meer zingen kunnen in die zoete slaap van dood sluimeren en koudziek huiveren bij 't ontwaken dan roep je weer om witte rozen die je prikken moeten schreeuwen soms…

Mist hangt over zee sluiert mijn gezicht verbergt alweer de droevenis warme adem in koude lucht maakt alleen meer mist mijn gedachten aan jou brengen plots weer zonneschijn licht glinstert over water gedachten klaren op dofheid verdwijnt uit ogen wangen blozen frisse lucht…

regen sluiert sluimert soms vlaagt tot druppels die ons plagen het is geen miezeren, dat doet de wispelturigheid van wind tekort haar speelsheid wordt dan opgeschort zij is geen traag en vaag neervlijend element zij draagt de druppels met een tedere hand wikt en weegt wie zij de volle lagen geeft het spel van schuilen…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw zijn staccato dans in onbuigzaam verdriet boven de huizen sluiert de meedogenloze geur van verbrande schoonheid aan de rand van de nacht slapen de mannen in watten van duisternis begraven…

Verdriet sluiert hem in als een dempende mist waarin met trage pas zijn gedachten gaan; hij weet niet waarvandaan, waarheen de weg hem voert, welke naam de schaduw draagt die zijn verweesd gemoed beroert.…

De morgen vult zich in leegte Niets is meer hetzelfde Stilte hult zich in zwijgen Een ijskoude nevel sluiert De zon lijkt in zwart opgelost Niets is meer hetzelfde Ogen vullen zich in tranen Het afscheid van een verleden De morgen vult zich in leegte Niets is meer hetzelfde Lichamen die niet meer passen In een samenzijn van liefdeskleuren…

de zon is weg de helderheid verdwenen nevels stijgen op in kilte langs je benen voelt klamheid komen nog heb je zicht maar langzaam sluiert mist de wereld dicht geluiden zijn niet meer te duiden verstikkend is de stilte om je heen gewikkeld kou vertraagt maar onversaagd sprankt hoop heel diep van binnen ik wist dat je het…

Twee zwanen dobberen trapsgewijs en geleiden de processie tot het kanaal waarbij de stilte het geloof van spijt je sluiert rondom jouw schoonheid. Een waterweg van een dynamische fase naar de vrijheid over golven van de zee omarm je vertraagt kalm de deining en hef ik het glas andermaal met rosé.…

het vriest maar in de sneeuw zie ik je dansen een bui bij volle maan je sluiert geel in witte kansen ik hoor stilte in het ruisen van de stad de bomen wachten af, weten van mijn tasten op hun bast samen op bevroren grond die wortels voedt uit vele levens, ik laaf me aan je lach die ook op lente wacht dwarrel maar met mij en…

Zondoorschenen bewolking sluiert, vlindervriendelijk opgelost in ijle slierten. Aanrollend, donderwolkend grijsgifgroen, smijtend met vuurlansen, aarde geselend. Beneveld bos, kletterend, klaterend zingt de zilveren beek zich een weg door mos.…

De zon begeleidt en dirigeert planeten en myriade manen ten dronken dans in cirkelbanen het multiversum musiceert In mechanische melancholie baadt de ster die verder kwijnt haar helderheid - tot ze verdwijnt vervalt in vale apathie De celestiale schemering een schaduw sluiert Edens Hof de grote Godendeemstering herleidt 't heelal tot…

de dag is licht naakter wit maakt kijken wat verlegener passie vrijt met donkere blik in de nacht brengen anonieme handen het verlangen naar het hoogste punt, uitstel is het duister wel gegund ogen volgen ronde bogen op de tast de tong is zonder mond te gast op lippen die zich welvend schikken licht sluiert geen lust geeft ruimte…

nog lacht zij maar het stralende heeft iets van zijn twinkelingen verloren alsof er geen nieuwe meer worden geboren toch flitst energie en humor in ogen die op een feilloze en jarenlange communicatie kunnen bogen zelfs ongezien wel sluiert er vermoeidheid in contacten doet alertheid een paar stappen terug in het flitsend attaqueren…

het witte leven sluiert de roestige gespen in een tijdelijk blauwdruk, maat ongeëvenaard grote stappen geen vooruitgang in een wens die ik niet mag hopen ligt de hemel uitgespreid op straat, maatje tweeduizend tien de aarde warmt, het vriespunt lijkt hoger te liggen de koorts zet trage stappen op het weke water bleke gezichten,…

hemeltergend, zo angstig vaag sluiert het licht in mijn handpalm geborgen in de schelpenkraag van het duin zonder strohalm dat als zachte aarde begon maar in schaduw vlucht voor de adem van uw zon vanwege ontederheid berucht zie de wolken buiten bereik ik adem in, ik adem uit vraag me af waar ik naar kijk naar windstilte zonder geluid…

Mist-grijze herfstige dagen mensen mistroostig en moe rukwinden en onweersvlagen en ‘t avondduister te vroeg Nevel sluiert over stoppelvelden Krassende kraaien in de lucht die ‘t einde seizoen melden in een circulerende vlucht stoep en paden schoongeveegd opgehoopte blaren rotten in de goot de natuur heeft zich ontkleed en…

Haar wonder van de nacht sluiert door duisterheid overheerst met ondeugende sprankelende woorden wat zij als een toonladder voor de dageraad voorleest. Klokslag middernacht omhelst door verheven klanken bevlogen om haar opzwepende beleving te ervaren fluistert zij vanuit het universum haar getekend beeld.…

de schreeuw is niet van jou alleen ze splijt de rotsen en vergruist het steen echoot door de dalen jankt door merg en been bloed schandt in het niet verstaan kruipt bergenhoog geen regen wist het onbegrip maar sluiert slechts haar eigen mist het stugge linnen gidst je streken in gebarentaal nagelt de verkeerde kleuren…